Φαύστα στο θέατρο Προσκήνιο
Πειραματιζόμενοι στο αμείλικτο
Υπάρχει εκείνη η σχολή του θεάτρου που θεωρεί τη διαδικασία της έρευνας και τη διαδικασία της νοηματικής εξερεύνησης των κειμένων πιο σημαντική από το τελικό, παρουσιαζόμενο στο κοινό αποτέλεσμα. Συνήθως θεωρείται διαδικασία προσφιλής και αγαπητή στους ηθοποιούς και τους σκηνοθέτες και λιγότερες φορές βρίσκει σκηνικό αντίκτυπο στο κοινό.
Η Μάρθα Φριντζήλα στον ρόλο της ως σκηνοθέτιδα, αλλά και ως μουσικός, έχει δείξει ότι αγαπά τους πειραματισμούς. Αν σκεφτεί κανείς ότι έχει διασκευάσει το «Εγώ δεν πάω Μέγαρο, θα μείνω με τον Παίδαρο» σαν ορατόριο, μπορεί εύκολα να καταλάβει τη ροπή της στην εξερεύνηση των ειδών και τη σκηνική αποτύπωσή τους.
Μιας τέτοιας, ή καλύτερα παρεμφερούς, μορφής αναζήτηση επιχείρησε και στο ανέβασμα της Φαύστας, που παρουσιάζεται στο θέατρο Προσκήνιο με τη δική της σκηνοθετική επιμέλεια. Βασίστηκε στον αμείλικτο λόγο του Μποστ και επιχείρησε να τον διανθίσει με διάφορες περφόρμανς, ακραίους συμβολισμούς και αντιθετικές, απόλυτα συνειρμικές εικόνες, οι οποίες λειτουργούσαν περισσότερο ως σχόλιο πάνω στο λόγο του Μποστ και λιγότερο ως μια ξεκάθαρη σκηνοθεσία μιας ακόμη Φαύστας.
Όλο αυτό, βασιζόμενο μάλλον σε μεγάλο βαθμό, σε αυτοσχεδιασμούς των ηθοποιών και ιδίως της Ελένης Κοκκίδου παρουσιάζει μεγάλο ερευνητικό ενδιαφέρον, αλλά σίγουρα έχει και τις παγίδες του. Κατ΄ αρχάς αφαιρεί από τον χειμαρρώδη, γάργαρο και εύφορο λόγο του Μποστ και μπλοκάρει το χιούμορ. Μπαίνει στην διαδικασία μιας νέας σάτιρας, που κρατάει βέβαια το λόγο, αλλά προχωρά και σε παραπέρα μονοπάτια. Η Φριντζήλα μάλλον είδε πολλά κοινά στη Φαύστα με το θέατρο του παραλόγου. Δεν ξέρω εάν επιδιώχθηκε ή απλώς εμένα μου δημιουργήθηκε ο συνειρμός της Φαύστας με τη Γουίνι από τις «Ευτυχισμένες Μέρες», ιδίως στο πρώτο μέρος της παράστασης. Πάντως όλο αυτό το παρακολουθούσε κανείς με διερευνητική διάθεση.
Η Ελένη Κοκκίδου αγάπησε πρώτα την παράσταση και μετά το ρόλο της. Ευχαριστιόταν την ερμηνεία τη δική της και των συναδέλφων της. Το ζευγάρι της, Τάσος Γιαννόπουλος, επίσης υπήρξε χειμαρρώδης. Η Μαριάνθη του Κώστα Μπερικόπουλου ήταν από τις απολαυστικότερες στιγμές της παράστασης. Η φιγούρα που δημιούργησε θύμιζε κάτι από Σαπφώ Νοταρά ή από Μήτση Κωνσταντάρα, ταυτόχρονα με μια πανταχού παρούσα ενοχλητική γειτόνισσα. Το Ριτσάκι του Βαγγέλη Χατζηνικολάου ήταν μια ιδιαίτερη έμπνευση που ταίριαζε στο γενικότερο κλίμα της παράστασης, ενώ οι τρεις καρικατούρες των Μενέλαου Χαζαράκη, Γιώργου Γιαννακάκου και Γιώργου Οικονόμου είχαν περισσότερο εικαστικό, παρά υποκριτικό ενδιαφέρον.
Η νέο-φολκλόρ εικαστική ματιά του Άγγελου Παπαδημητρίου υποθέτω ότι υπήρξε καθοριστική στο στήσιμο της παράστασης και όντως είχε ταυτότητα και ενδιαφέρον. Όπως και οι χορογραφίες της Άννας Αθανασιάδη. Οι μουσικές του Βασίλη Μαντζούκη δε μπορώ να πω πως μου μάγεψαν τα αυτιά.
Γενικά η Φαύστα του θεάτρου Προσκήνιο έχει πολύ ενδιαφέρον. Ανοίγει συζητήσεις και νέους δρόμους. Πιστεύω όμως πως πρέπει κανείς να έχει έρθει σε επαφή με τα κείμενα του Μποστ, τη βαθιά του σαρκαστική διάθεση και το γάργαρο χιούμορ του, για να παρακολουθήσει ένα τέτοιο πείραμα και να το χειροκροτήσει με τη θέρμη που το έκανα εγώ.
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.
