Στο τέλος του καλοκαιριού της όμορφης χώρας, μας ένας μπάλος μας θυμίζει το παρελθόν και την ένταση των στοιχείων της. Οι στίχοι του Νίκου Μωραΐτη μέσα από τη φωνή της Γεωργίας Νταγάκη, παίρνουν τη μορφή του καθενός μας. «Ο χορός μου» είναι ο χορός όλων και η θάλασσα που μας αγκαλιάζει χύνεται κύματα μέσα από την μουσική του Χρήστου Νευρίδη. Απολαύστε την ένωση των ψυχών όσο ακόμα αυτή η εποχή δηλώνει παρούσα και μας δίνει το φως.
Τίτλος: Ο χορός μου
Ερμηνεία: Γεωργία Νταγάκη
Μουσική: Χρήστος Νευρίδης
Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία από την Αντιγόνη Κολοβέντζου. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Στο τέλος μιας εποχής όλα είναι μαζεμένα σ’ ‘ένα κατακάθι. Ένας καφές που η κάθε του γουλιά είχε και μια διαφορετική γεύση. Άλλοτε γλυκιά , άλλοτε πικρή και άλλοτε αδιάφορη. Πέρασε μια κούπα ζωής και τώρα κοιτάς το τέλος της.
Αν τύχει και δεν σταματήσεις να πίνεις τη σωστή στιγμή, τότε αναμεσά στα χείλια έχουν μείνει ακόμα κάποια κομμάτια από τους κόκκους του που προσπαθείς με καθαρές σκέψεις να διώξεις, μα δεν φεύγουν. Μένουν να σου θυμίζουν πως δεν έφυγες νωρίς, τόσο που να μη σε πικράνει ο χρόνος. Και τώρα η κάθε μέρα σε σκοτώνει
Έρχονται στο νου πάλι οι στιγμές που ανέβαινες τα σκαλοπάτια μοναχός και μόλις έφτασες στη άκρη του κάστρου βρήκες εκείνο τον πολεμιστή που κρατούσε τα νώτα σου καθαρά εδώ και καιρό. Μα δεν τον πίστεψες και πάλεψες μαζί του. Η πάλη σας έμοιαζε μ’ ένα χορό ερωτικό. Ήξερες πως τον αγαπούσες για ότι έδωσε, αλλά δεν ήθελες να το παραδεχτείς και τον χτυπούσες με την πιο άγρια σου γροθιά. Λόγια και χειρονομίες έμοιαζαν πιο πολύ να τον καλείς σε βοήθεια και όχι να τον απειλείς. Μα δεν ήξερες ούτε εσύ. Μέχρι που εκείνος έπαψε να παλεύει πια. Έμεινε ακίνητος και δέχεται τώρα όλες σου τις επιθέσεις. Γνωρίζει τη δύναμη του και αντέχει, μέχρι εσύ να δεις την αδυναμία της ψυχής σου και να ντραπείς.
Τότε είναι που θα απλώσεις το χέρι σου και θα ζητήσεις συγχώρεση. Μα στο πρώτο του βλέμμα και καθώς θα προσπαθήσει και πάλι να σε κρατήσει, θα νιώσεις όλη την δύναμη της ταπείνωσης του και η φορά της εντροπής σου θα γίνει εκείνη που θα σε οδηγήσει στο άλμα προς το κενό.
Την ευτυχία την επιλέγεις, την γνωρίζεις βαθιά μέσα σου, την κρατάς. Την βλέπεις μες τα ματιά του αλλού και τη μοιράζεσαι. Απλώνεις το χέρι και την χορεύεις σε ρυθμούς ζωής και καθημερινότητας. Την αγαπάς , την μισείς και επανέρχεσαι μες την αγκαλιά της. Κολυμπάς μες τον ουρανό της και πετάς στη θάλασσα της, δεν σε νοιάζει αν έχεις φτερά, νυχιά, λέπια ή ακόμα και κάποια δυσκολία. Αν όμως την απορρίψεις τότε ποτέ δεν είσαι ο ίδιος. Και ίσως ποτέ να μην μπορέσεις να την κερδίσεις πάλι. Γιατί το βλέμμα της θα μείνει παγωμένο στον πάτο ενός φλιτζανιού, που κατά λάθος έσπασε την ώρα που εσύ το άφησες σ ’ένα τραπέζι αγνώστου καφενείου.
Τα επόμενα βήματα σου έχουν ακόμα τον ήχο από την σπασμένη πορσελάνη και σε κάθε επόμενο χορό σου οποία ευτυχία και αν επιλέξεις, τα χεριά θα ματώνουν από τα θρύψαλα της προηγουμένης. Μα εσύ να προχωράς. Και να χορεύεις. Να μάθεις να γνωρίζεις νέα βήματα και ανθρώπους. Κάπου ψηλά, σε ένα ακόμα κάστρο, ένας ακόμα πολεμιστής σε έχει διαλέξει … και εσύ το ξέρεις.
Στίχοι:
Βρε δεν τις αντέχεις μοναχός
τις χαρές του κόσμου
Θέλεις έναν άνθρωπο εμπρός
να λες “είναι δικός μου”
Μα ούτε τους καημούς είσαι θεός
να σηκώσεις μοναχός
γι’ αυτό το χέρι δώσ’ μου
Έλα το χέρι δώσ’ μου
Θέλει το κράτημα σου
Ν’ ανοίξει ο χορός μου
Έλα το χέρι δώσ’ μου
Δεν είναι για ένα σώμα
Εμένα ο χορός μου
Βρε αν δεν τις μιλήσεις τις χαρές
δε μιλάνε εντός σου
βγες να τις κεράσεις – έλα πιες
πες στο διπλανό σου
Κι όπως θα ζαλίζει το κρασί
να ‘σαι βράχος μου εσύ
κι εγώ αερικό σου
