Γιώτα Νέγκα @ Χελώνα
Με την ψυχή της για οδηγό…
Αλήθεια, έχεις αναρωτηθεί ποτέ, τι σημαίνει αυθεντικότητα;
Έχεις σκεφτεί να ψάξεις τη ρίζα της αλήθειας και να ακολουθήσεις το νήμα της;
Αν ποτέ σου γεννηθεί η ανάγκη, να ξέρεις πως τα βήματά σου θα σε οδηγήσουν ένα βράδυ Δευτέρας στη «Χελώνα», να κάνεις επίκληση στη φωνή της Γιώτας Νέγκα!
Κι αν νομίζεις πως λέω υπερβολές, μάθε πως τα κεφαλαία γράμματα χαράζονται μόνο για εκείνους, οι οποίοι έχουν το ύψος να τα φθάσουν.
Καλλιτεχνικό ανάστημα, σαν κι αυτό της Γιώτας Νέγκα, πλάθεται μονάχα μία φορά και είναι αδύνατον να μπει σε καλούπι για επανάληψη. Ίσως γιατί και η ίδια δε «χωράει» σε καμία φόρμα και σπάει κάθε τι το επιτηδευμένο. Όπως ακριβώς έκανε τη Δευτέρα, 10 Δεκεμβρίου, όταν άνοιξε την αγκαλιά της και ξεδίπλωσε μπροστά μας ένα θαύμα, στην πρεμιέρα της παράστασής της με τίτλο «Με τα μάτια κλειστά».
Μια παράσταση, μνεία στο γνήσιο λαϊκό τραγούδι, από εκείνες, που είχαμε ξεχάσει, ή, ίσως και δεν είχαμε ξαναδεί.
Μια κόκκινη καρέκλα, ένα μπουζούκι, ένα πιάνο, μια κιθάρα για λίγο, ένα ζευγάρι κόκκινες γόβες, ένας χείμαρρος από τραγούδια και μία φωνή, ήταν αρκετά για να μας πάνε εκεί, που μια ολόκληρη ζωή δε φθάνει, για να πάμε. Τα κομμάτια, που μας χάρισε, είναι από εκείνα, που εύχεσαι να ακούσεις κι όμως, πουθενά δε βρίσκεις ανταπόκριση. Και να, που εκείνη τόλμησε να πει το «Ποιος αντέχει απόψε μόνος», τη «Μαριάνθη των ανέμων», το «Αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι», το «Τα μάζεψα τα πράγματα», το «Το ξέρω πια δε μ’ αγαπάς», το «Έχω άνθρωπο», το «Σίδερο με ατμό», το «Χρόνια σαν τριαντάφυλλα», το «Τι κρίμα», το «Αυτή η νύχτα μένει», το «Με τα μάτια κλειστά» με έναν τρόπο τόσο μοναδικά υπογεγραμμένο, τόσο αυθεντικά λαϊκό, αλλά, ενταγμένο στο σήμερα, στο «τώρα», στο σύγχρονο, που σπαρταράει, αποκομμένο από αυτιστικούς μιμητισμούς άλλων εποχών.
Άλλωστε, ο ήχος του μπουζουκιού είναι από αυτούς, που γεννούν το πιο διαχρονικό ρίγος και πάντα και για πάντα θα ηχεί μέσα μας.
Με σκηνοθεσία διακριτική, που δε σκέπασε την ουσία με περιττά και έριξε προβολέα εκεί ακριβώς, που έπρεπε, στη φωνή της και όσα εκείνη κουβαλά.
Φωνή φτιαγμένη από εκείνη την ύλη την ονειρεμένη, την αδιαμφισβήτητα μαγική, αρχοντική και μάγκικη ταυτόχρονα, που εκτός από την τεχνική της αρτιότητα, κρύβει τόση αλήθεια, που, ίσως, κάποιες στιγμές, μας βρήκε αδύναμους να συγκρατήσουμε το βάρος της. Αλήθεια, που μας θύμισε πώς είναι να αγαπάς με πάθος, να βουτάς σε λάθη, να πονάς και να νιώθεις ευτυχία με κάτι εικόνες, σαν κι αυτή, που θέλει το μισογεμάτο ποτήρι του δίπλα στο δικό σου.
Και ήταν κάποιες στιγμές, που άναβε τσιγάρο ή πετούσε τα παπούτσια στην άκρη, που δάγκωνε το κάτω χείλος και έκανε ένα βήμα προς τα πίσω, που μας έκαναν να νιώσουμε πως το «μεγάλο» και το «μικρό» είναι έννοιες καθ’ όλα αντικειμενικά ειπωμένες και πως το κεντρί της στάζει μέλι και νέκταρ και ποτό θεϊκό, που σε μεθά ανεπανάληπτα.
Κι αν είχα χίλιες αλήθειες, όλες θα τις ξόδευα, για να περιγράψω το απερίγραπτο!
Μα, αν είναι να ζούμε έτσι, τότε, ας μην πεθάνουμε ποτέ!
1) Κάντε κλικ σε μία φωτογραφία 2) Πατήστε το “Play” για να τις δείτε σε μορφή Slideshow ή τα βελάκια πάνω, δεξιά και αριστερά για χειροκίνητη προβολή.
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.
ads in article ρεπορτάζ}
