Μια έκπληξη στη αρχή του καλοκαιριού. Μια έκρηξη στην μουσική σκηνή, από τη ερμηνεύτρια που ξέρει να δίνει ζωή σε κάθε στίχο και να χορεύει στο ρυθμό με κάθε νότα. Η Γιώτα Νέγκα με την νέο της τραγούδι δίνει το «Οξυγόνο» που δροσίζει και κάνει την καρδιά να χτυπήσει στη μουσική του Νίκου Μερτζάνου , ενώ με τη χροιά της ντύνει το κάθε στίχο του Νίκου Μωραΐτη για να επιβεβαιώσει για μια ακόμα φορά την λαϊκή ποιότητα της κάθε ερμηνείας της σε κάθε ακρόαση. Το συγκεκριμένο θα το ακούτε δυνατά και θα το ζυμώσετε μαζί με κάθε ανάμνηση αυτού του καλοκαιριού.
Τίτλος: Οξυγόνο
Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Μουσική: Νίκος Μερτζάνος
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Ανεβαίνω τα σκαλοπάτια και τους ορόφους με ταχύτητα , φτάνω σε λίγο, τα πόδια μου πονούν. Ξεκλειδώνω με το μπλε κλειδί. Κλείνω την πόρτα πίσω μου και ακουμπώ πάνω της. Το είδωλο μου στον απέναντι καθρέφτη με κοιτά με αγωνία και μετά την εκπνοή μου, έρχεται και γίνεται ένα με έμενα. Μου δίνει φιλί στο στόμα και να μια ακόμα αναπνοή.
Πίσω μου ακούγεται να χαράζουν την πόρτα με τα νύχια τους και μουρμουρητά, όλες μου οι αναμετρήσεις που έμειναν έξω και κάποιοι ενώ κέρδισαν ξέρουν πως είναι οι χαμένοι και ζητούν ακόμα πιο πολλά. Αύριο όλες αυτές οι γρατζουνιές που θα αφήσουν οι κακόβουλες φράσεις τους θα χαθούν με ένα μου βλέμμα.
Είμαστε λίγοι ή μήπως πολλοί αλλά ταπεινοί τόσο που δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε τους συμμάχους μας; Περπατάμε σε αυτό τον πλανήτη τόσο ήσυχα που κάνουμε μεγάλο θόρυβο στα αυτιά των επαρμένων και ενοχλούμε. Από το παράθυρο μια σφαίρα φωτιάς περνά ξυστά από το βασιλικό μου, άλλη μια κακία έφτασε ως το μπαλκόνι.
Άλλη μια ανάσα και ο μέσα μου μικρός θεός μου δίνει το οξυγόνο για να μπορώ να ανάβω τη φωτιά μέσα μου. Εκείνη που δεν καίει αλλά ανάβει εκείνη τη φλόγα που χρειάζεται για να συνεχίσω να φωτίζω την ποιότητα και την αλήθεια.
Αγάπη για όσα κάνω και παλεύω. Χωρίς όπλα, χωρίς έπαρση και πάντα με λόγια που σκίζουν τη σάρκα του εικονικά όμορφου που νομίζει δεν το αναγνωρίζω. Φως γλυκέ μου εαυτέ και σε εσένα άνθρωπε ηθικέ που σε κάνουν να πνίγεσαι σε τοξικό περιβάλλον από λόγια δίχως πράξεις.
Η αλήθεια να φάνει δεν χρειάζεται τύμπανα. Ένας ψίθυρος είναι μόνο απαραίτητος. Εκείνος που η χροιά του να συντονίσει το τσιμέντο της φτιαχτής καρδίας και να την τινάξει. Άπειρη υπομονή και περίσσιο θάρρος στην μια τσέπη και στην άλλη μαζεύεις όλες τις πίκρες που σου χαριστήκαν. Θα έρθει η στιγμή που θα προσφέρεις και τα δυο. Με τα χέρια απλωμένα και με καρδιά απροστάτευτη αλλά με τόση λάμψη που κάνεις δεν θα τολμά να τη δει.
Για εσένα που δεν μπορείς να δεις την δύναμη μου, αλλά η ανάσα μου σε ενοχλεί πρόσεξε. Ο λύκος είναι πλέον μέσα στο σπιτάκι που έχτισες να προστατευτείς και αυτή τη φορά η ανάσα που θα το γκρεμίσει θα παρασύρει και εσένα. Ίσως να είναι η δική σου επομένη ανάσα.
Και μέσα σε όλα θα μείνει η μειοψηφία, σαν το χρυσό στο κόσκινο του χρυσωρύχου. Να αντανακλά το ήλιο και να λάμπει.
Στίχοι:
Με πόση τέχνη προσπαθώ
να χτίσω κόντρα στον καιρό
μα δεν αλλάζει το μπετό
αυτού του κόσμου.
Δεν έχω απάνω μου σπαθί
μονάχα ένα ζεστό κερί
για να φωτίσω αυτή τη γη
που υπάρχει εντός μου.
Σιγανά
Σιγανά
Ταπεινά
Πατώ.
Σ’ αυτόν τον κόσμο
Σ’ αυτόν τον χρόνο
κρατάω εσένα
για οξυγόνο
Κρατάω εσένα
εσένα μόνο
εσένα μόνο
για οξυγόνο.
Με πόσα αντίπαλα θεριά
να τη ζυμώσω τη φωτιά
για να κερδίσω τελικά
μονάχα στάχτη.
Μ’ όποιον και ν’ αναμετρηθώ
μειοψηφία είμαι εγώ
σαν την καρδιά ένα γυμνό
μικρό κομμάτι.
Σιγανά
Σιγανά
Ταπεινά
Πατώ.
Σ’ αυτόν τον κόσμο
Σ’ αυτόν τον χρόνο
κρατάω εσένα
για οξυγόνο
Κρατάω εσένα
εσένα μόνο
εσένα μόνο
για οξυγόνο.
