Καθόρισε τον αιώνα του και όλους τους επόμενους αιώνες, προσδιόρισε την ταυτότητα της χώρας του και πολλών ακόμα χωρών και λαών, έφυγε από τα σύνορα, ταξίδεψε τη μουσική και το όραμά του. Ο λόγος του, οι θέσεις του και η αισθητική του, επικοινωνούνται ακόμα ως ένα τοτέμ του νεοελληνικού πολιτισμού και αποτελούν σημείο αναφοράς. Ο Μάνος Χατζιδάκις υπήρξε κάτι περισσότερο από ένας σημαντικότατος συνθέτης. Στάθηκε στη διαχρονία σαν ένα μέτρο που καθορίζει το υψηλό επίπεδο σκέψης και έκφρασης. Οι μουσικές του πολύπλευρες και διαφορετικές. Μπαλάντες, τραγούδια για θέατρο, για σινεμά, για έρωτες, για αγάπη για φως και για σκοτάδι. Ο ίδιος στέκεται ακόμα ως σύμβολο αθωότητας για πολλούς και πυλώνας σκέψης για άλλους. Είτε για τους καλλιτέχνες, είτε για τους ακροατές ο Μάνος Χατζιδάκις φαντάζει πάντα ένα σημάδι έμπνευσης και δημιουργίας.
«Ένας χορός με τον εαυτό μου. Μια εξομολόγηση επί σκηνής όλων αυτών που έχω ζήσει και που κουβαλάω για πάντα μέσα μου. Από την εφηβική μου ηλικία, η μουσική και ο λόγος του Μάνου με επηρέασαν βαθιά». Για τον Κωνσταντίνο Ρήγο ο Χατζιδάκις είναι ό, τι και για όλους. Μια πυξίδα εφηβείας. Ο ίδιος με την ιδιότητα του διευθυντή του μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ήρθε αντιμέτωπος με τέσσερα έργα του σπουδαίου Έλληνα συνθέτη. Τέσσερα έργα διαφορετικά μεταξύ τους που ορίζουν και τον πολύπλευρο χαρακτήρα της δημιουργίας του. Ο Κωνσταντίνος Ρήγος χορογράφησε πάνω σε αυτές τις μουσικές και τις τοποθέτησε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Για το Βορρά, το Νότο, την Ανατολή και τη Δύση, οι μουσικές και τα σώματα έδιναν το σήμα του τόπου και το χρόνου στη σκηνή.
«Ο κύκλος του C.N.S.», έργο σε ποίηση του ίδιου του Χατζιδάκι, το οποίο γράφτηκε για τον θάνατο του νεαρού Ισπανού Ετιέν Ραίριχ Μόριτς σηματοδότησε την έναρξη για το σημείο του Βορρά. Μια συγκρατημένη δωρική έναρξη που θα δώσει τη σκυτάλη στη μουσική για τη θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος του Νίκου Καζαντζάκη «Καπετάν Μιχάλης», που ορίζει το Νότο. Μια μετάβαση στην Κρήτη με δόσεις φολκλόρ και πολλές νότες ελληνικότητας.
Η συνέχεια δόθηκε με την Ανατολή και τον Καραγκιόζη. Το έργο «Το καταραμένο φίδι», η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι για το Ελληνικό Χορόδραμα ενέπνευσε τον Κωνσταντίνο Ρήγο για ένα ανατολίτικο πάρτι βασισμένο στις αρχές του λαϊκού ήρωα, που όμως αισθητικά έκλεινε το μάτι στο ευρωπαϊκό μας σήμερα. Τέλος μια Νεοϋορκέζικη δεξίωση ολοκληρώνει με τον καλύτερο τρόπο αυτό το ταξίδι στα σημεία του ορίζοντα. Η Δύση για τον Ρήγο φέρει της υπογραφεί του «Χαμόγελου της Τζοκόντας». Τα αμερικανικά καμπαρέ, οι γαλλικές ταινίες του Μπονιουέλ, ο Τένεσι Ουίλιαμς και τα μεγάλα musicals του Broadway είναι εκεί, σε ένα φινάλε που απογείωσε την παράσταση.
Ο Κωνσταντίνος Ρήγος, όπως κι εμείς, γοητεύτηκε περισσότερο από τη Δύση και έδωσε ένα μεγάλο μέρος του καλλιτεχνικού, αλλά και ερμηνευτικού του εαυτού, για να την χορογραφήσει. Άλλωστε το «Χαμόγελο της Τζοκόντας» είναι κάτι σαν τον Εθνικό Ύμνο για την μεταπολεμική Ελλάδα. Το τελευταίο μέρος της τρίωρης παράστασης κέρδισε τις εντυπώσεις, επίσης ξεχώρισαν τα συλλογικά σημεία, αλλά και τα σόλο του «Καπετάν Μιχάλη» και του «Καταραμένου φιδιού», σε έναν σκηνικό χώρο ειδικά διαμορφωμένο από τον ίδιο τον χορογράφο και την Μαίρη Τσαγκάρη, φωτισμένο από το Χρήστο Τζιόγκα. Στην αισθητική της παράστασης καθοριστική υπήρξε η συμβολή του οίκου Deux Hommes, που με τα κοστούμια του ένωσε ακριβώς τα σημεία του ορίζοντα, όπως τα φαντάστηκε ο εμπνευστής τους.
Στο τέλος της παράστασης η υπογραφή του Μάνου Χατζιδάκι φώτισε τις πέτρες του Ηρωδείου και όλοι υποκλίθηκαν στην μουσική του ιδιοφυία που είναι ακόμα ενεργή. «Ο χορός με τη σκιά μου» είναι μια σημαντική παράσταση, όχι μόνο για την αισθητική και την εκτέλεσή της, αλλά και γιατί ξαναζωντανεύει το μύθο του Μάνου Χατζιδάκι και τον συστήνει μέσα από εικόνες σημερινές και απαλλαγμένες από συμπλέγματα και αγκυλώσεις. Αυτή είναι ίσως μια καλή αρχή να αντιμετωπίσει κανείς το σπουδαίο παρελθόν του.
