Η πορεία των όμορφων δημιουργιών επισφραγίζεται με συνεργασίες. Εκεί που η ωριμότητα συναντά την ανυπομονησία του καινούριου. Η Βιολέτα Ίκαρη με τον πρώτο προσωπικό της δίσκο, περνά στο επόμενο στάδιο της παρουσίας της στη μουσική σκηνή και έχοντας προσεχτικά επιλέξει τις συνεργασίες της με ταλαντούχους δημιουργούς παρουσιάζει την «Απέραντη ερημιά». Τη μουσική του τραγουδιού υπογράφει η ίδια σε συνεργασία με τον Βαγγέλη Καραπέτρο, ενώ τους στίχους έχει γράψει η Σμαρώ Παπαδοπούλου. Η αρμονικά δοσμένη συνύπαρξη στην ερμηνεία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και της ιδίας κάνει τον ακροατή κοινωνό της αιωνίας ελκτικής δύναμης του ερωτά μέσα από την μοναξιά του πλήθους. Οι φωνές των δυο ταλαντούχων μουσικών ενώνονται, αποδίδοντας λιτά και με την έμφαση που απαιτείται, την ουσία της μουσικής και των στίχων, μέσα στην ταχύτατη εξέλιξη των συναισθημάτων της σύγχρονης εποχής.
Τίτλος: Απέραντη ερημιά
Ερμηνεία: Βιολέτα Ίκαρη & Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Βιολέτα Ίκαρη, Βαγγέλης Καραπέτρος
Στίχοι: Σμαρώ Παπαδοπούλου
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία από την Αντιγόνη Κολοβέντζου. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Πονά όλο της το κορμί. Ξαπλωμένη από χθες στο κρεβάτι. Ο ήλιος της νέας μέρας αγγίζει το κορμί της, λίγα εκατοστά κάθε στιγμή, καθώς ανατέλλει. Χάδια από άλλη διάσταση. Ένα βάρος αλλόκοτο που κρέμεται στο στήθος, την αναγκάζει να περπατά σκυφτή. Τα ματιά κολλημένα στα παπούτσια και η πορεία καθημερινά ανιαρή. Σώματα αγγίζονται χωρίς ουσία και καμία συνομιλία. Περπατά σε διάδρομους γεμάτους από ανθρώπους που μιλούν, γελούν και φωνάζουν. Στοματά βουβά, κανένας ήχος δεν φτάνει σε εκείνη. Μόνο χείλη που κινούνται με αντίθετες ταχύτητες από τη δική της.
Στην άκρη του πεζοδρομίου σκεπτόμενος το επόμενο βήμα, κάποιος παρασύρει την τσάντα του. Έχει ξημερώσει εδώ και ώρα, μα εκείνος είναι χαμένος στο μαύρο της χθεσινής νύχτας. Αυτοκίνητα που τρέχουν να προλάβουν κάποιο φανάρι και ένας οδηγός λεωφορείου που βρίζει την κυριά με το καρότσι που περνά τη διάβαση. Λευκές παράλληλες γραμμές, σεντόνια στο μυαλό του που ανεμίζουν σε κάθε του ανάσα. Στο απέναντι πεζοδρόμιο στοιβάζονται κορμιά που πάλλονται από αγωνιά να φτάσουν στον προορισμό. Μα εκείνος δεν γνωρίζει το δικό του.
Μέσα στη μέρα οι παλμοί του αυξάνονται μόνο στο άκουσμα του ονόματος της. Αγέλαστη εκείνη παρακολουθεί εργάτες να σκαρφαλώνουν σκαλωσιές. Όνειρα το ένα πάνω στο άλλο ασφυκτιούν για μια όμορφη θέα.
Όταν πια η θάλασσα καταπιεί το φωτεινό αστέρι, μοιάζει όλα να σωπαίνουν. Τα βήματα τους στον ίδιο ρυθμό μετρούν τις πλάκες του πεζοδρομίου. Δυο αρμαθιές κλειδιά γραπώνονται στα δάχτυλα τους. Ορχήστρα άριστα κουρδισμένη, σπάει τη σιωπή του κλιμακοστάσιου.
Δυο πόρτες ανοίγουν στην πορεία ενός μετρονόμου. Κλειδώνουν τους ήχους έξω από το σπίτι. Κλειδώνουν τον ψίθυρο έξω από τον εαυτό τους. Μια γάτα γουργουρίζει στο πατάκι της εξώπορτας όλα όσα δεν μπορέσαν να πουν.
Η έκρηξη στο πάρκο σπάει την ησυχία. Στα δυο παράθυρα ουρλιάζουν δυο μορφές και οι σκιές τους κατεβαίνουν από τις υδρορροές, για ένα ακόμα ραντεβού στο φανάρι του δρόμου. Μόλις άναψε κόκκινο.
Στίχοι:
Ποιος το όνειρό μου συντροφεύει
Και δεν έχει στόμα το φιλί, πες μου ένα γιατί
Ποιος δε βλέπει δάκρυ να σαλεύει
Και ποτέ δεν περιμένει την αυγή, κάτι να συμβεί
Μέσα από το πλήθος, ένας άλλος ήχος
Που μου λέει σ΄αγαπώ κάθε φορά
Όμως είναι τοίχος, φυλακή ο ίσκιος
Και μια απέραντη ερημιά
Ποια ανάσα ξόδεψα ζωή μου
Σε ταξίδι τόσο ερωτικό, για να σ΄αγαπώ
Κι όλη η αγάπη μια στιγμή μου
Για να δέσει κόμπο το κορμί μου, σ΄άγιο φυλαχτό
