Συνέντευξη: Δήμητρα Παπίου: «Τελικά, μάλλον, το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ…»!

Δήμητρα Παπίου

Τελικά, μάλλον, το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ…

Με την αλήθεια της να είναι πρόδηλη ακόμη και στο βλέμμα της, τη συναντήσαμε στο καμαρίνι της για μια κουβέντα από αυτές τις σπάνιες, που μόνο ως φυλαχτό μπορείς να τις κρατήσεις. Άλλωστε, όταν η καλλιτεχνική ηθική ταυτίζεται με την προσωπική, μόνο θαύματα γεννιούνται…
Μπορείς να την αποκαλέσεις «φωτιά κι ανάσταση», μπορείς να την ονομάσεις ιδανική εκπρόσωπο της αλήθειας, της ψυχής, της ουσίας, μπορείς να την πεις μονάδα ανάμεσα στο χάος, αλλά, ίσως, μπορείς να την πεις απλώς με τ’ όνομά της…
Δήμητρα Παπίου!

M.C: Έχετε περάσει από διάφορους μουσικούς χώρους, έχετε βιώσει διάφορα συναισθήματα… Τι απόσταγμα έχει αφήσει όλη αυτή η πορεία μέσα σας;

Δ.Π: Χρόνια πριν, βρισκόμουν σε ένα μουσικό χώρο, ο σκοπός του οποίου δεν ταυτιζόταν με την εσωτερική μου ανάγκη. Γι’ αυτό το λόγο, άλλωστε, έφθασε κάποια στιγμή, που αποφάσισα να αποσυρθώ σκεπτόμενη πως δε θα τραγουδήσω ποτέ ξανά. Να, όμως, που ήρθε ο Σταμάτης Κραουνάκης και το «Αυτή η νύχτα μένει» και με επανέφεραν. Κοιτάζοντας πίσω, οι γεύσεις, που μου έχει αφήσει αυτό το πέρασμα, είναι και πικρές. Ωστόσο, σήμερα πια, μπορώ να καταλάβω πως υπήρχε ουσιαστικός λόγος, για τον οποίο έπρεπε να περάσω από διάφορα στάδια. Μέσα από αυτές τις διαδικασίες κατάφερα να αποφασίσω επακριβώς τι θέλω και κυρίως να κατασταλάξω στο πού θέλω να βρίσκομαι. Βέβαια, ακόμη και η σημερινή κατάσταση της τέχνης μου δε με βρίσκει με μια διάθεση επαγγελματία. Ό, τι κάνω, όπως και η παρουσία μου στη φετινή μουσική παρέα, το κάνω μόνο γιατί παίρνω χαρά και αγάπη, τόσο από τον κόσμο, όσο και από τους ανθρώπους, με τους οποίους συνεργάζομαι. Μου δίνεται η ευκαιρία να μοιράζομαι συναισθήματα και αυτό από μόνο του είναι σπουδαίο, για την ακρίβεια, το σπουδαιότερο!

M.C: Έχετε το χάρισμα να προκαλείτε συναισθήματα. Ποια εσωτερικό κεντρί τροφοδοτεί αυτή τη δύναμη;

Δ.Π: Πιστεύω πως οι καλλιτέχνες πρέπει να περνούν περιόδους ησυχίας, στιγμές, κατά τις οποίες να απομακρύνονται από τη σκηνή, για να επεξεργάζονται τι συμβαίνει μέσα τους. Εγώ, προσωπικά, λειτουργώ κατ’ αυτόν τον τρόπο. Αγαπώ την ηρεμία της ζωής. Άλλωστε, ως προτεραιότητά μου θέτω την προσωπική μου ζωή και δε διατίθεμαι να τη θυσιάσω. Αγαπώ το να βρίσκομαι δίπλα σε απλούς ανθρώπους, να παρατηρώ, να αισθάνομαι, να βιώνω. Αυτό με κάνει να συσσωρεύω συναισθήματα και μου γεννά νοσταλγία να επανέλθω σε αυτό, που τόσο πολύ αγαπώ. Μου γεννά ουσιαστική ανάγκη για να επιστρέψω και να μοιραστώ με τον κόσμο, όλα αυτά, που έχουν δημιουργηθεί μέσα μου. Άλλωστε, εάν εκλαμβάνεις την τέχνη ως τέχνη, είναι απαραίτητο να «ησυχάζεις» μέσα από αυτή τη φιλοσοφία.

Μ.C: Αυτή σας η φιλοσοφία καθιστά την παρουσία σας πολύ διακριτική, χωρίς, όμως, να στερείστε αγάπης και σεβασμού. Είναι εύκολα διαχειρίσιμη αυτή η πληθώρα συναισθημάτων; Σε τι μετουσιώνεται προκειμένου να επιστραφεί πίσω;

Δ.Π: Για μένα, η λέξη «συναίσθημα» δεν ταιριάζει με τη λέξη «διαχειρίζομαι». Πάνω στη σκηνή πρέπει να είσαι ειλικρινής, αυθόρμητος. Αυτό, που δέχεσαι από τον κόσμο, είναι αληθινή ευλογία. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο το εισπράττω εγώ. Κι έτσι, στη συνέχεια, μπορώ να μοιράζω, όσα γεννιούνται μέσα μου.

M.C: Και τελικά το μεγάλο στοίχημα ποιο είναι και πώς κερδίζεται;

Δ.Π: Πιστεύω πως ερχόμαστε στη ζωή όχι για να δείξουμε πόσο σπουδαίοι είμαστε μέσα από την τέχνη μας, αλλά, πώς μπορούμε να εξελιχθούμε ως άνθρωποι μέσα από το έργο μας. Άλλωστε, δεν είναι καθόλου τυχαίο, πως καλλιτέχνες, όπως ο Μάνος Χατζιδάκις, έχουν κατορθώσει να φωτίσουν παγκοσμίως με το έργο τους. Αυτό συμβαίνει, γιατί είχε το κύρος και το ήθος να δίνει στην καλλιτεχνική του προσωπικότητα την προσωπική του ηθική και να τις εξελίσσει παράλληλα. Το στοίχημα είναι μέσα από την τέχνη σου να εξελίσσεσαι ως άνθρωπος! Εάν δεν κατακτήσεις αυτό, δεν έχεις κάνει τίποτα! Όταν μας δίνεται η ευλογία να είμαστε καλλιτέχνες, οφείλουμε να παραμερίζουμε εφήμερες έννοιες, όπως αυτή της δόξας και μέσα από αυτό να δοκιμαζόμαστε, να υπάρχει μια προσωπική πρόοδος. Αυτός είναι ο σκοπός! Έχει σημασία ο απόηχος να μη μένει μόνο στα τραγούδια μας, αλλά και στη συμπεριφορά μας!

M.C: Ο τρόπος με τον οποίον στέκεστε επί σκηνής είναι άκρως θεατρικός. Κάθε τραγούδι είναι μια μικρή παράσταση ή ακόμη και αναπαράσταση ζωής;

Δ.Π: Ακριβώς! Αυτή είναι η παιδεία, που έχω διδαχθεί από το Σταμάτη Κραουνάκη. Ήμουν για δώδεκα χρόνια δίπλα του και υπήρξε σημαδιακή μορφή για τη ζωή μου. Μέσα από αυτήν την πορεία γνώρισα πολλά στοιχεία του εαυτού μου. «Τραγουδάω» δε σημαίνει «πιάνω το μικρόφωνο, επειδή απλώς έχω όμορφη φωνή». Έμαθα να βιώνω το συναίσθημα του κάθε τραγουδιού ως μία ξεχωριστή ιστορία. Πραγματοποιήθηκε ένα μαγικό ξεκλείδωμα! Ήταν λες και μου μάθαινε πράγματα, που πάντα ήξερα, αλλά, δεν είχα βρει την ευκαιρία να τα χρησιμοποιήσω. Βγήκαν στην επιφάνεια συναισθήματα, συγκινήσεις και ανάγκες, που έκρυβα και δε γνώριζα μέχρι τότε πως υπήρχαν. Άρχισα να δίνω μορφή και να πλάθω διαφορετικά όσα είχα για χρόνια μέσα μου. Έτσι, πια, αυτός είναι ο μοναδικός μου τρόπος· το συναίσθημα! Μόνο εάν βιώσω τη μοναδική ιστορία του κάθε τραγουδιού, θα μπορέσω να το μοιραστώ. Άλλωστε, δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να εκπαιδεύομαι, να παιδεύομαι, να νιώθω και να μοιράζομαι!

M.C: Έχετε τραγουδήσει τη μεγαλύτερη πρόκληση: «ζήσε το ταξίδι». Εσείς το ζήσατε το ταξίδι;

Δ.Π: Το ταξίδι δεν έχει τελειώσει. Συνεχίζω να ζω στιγμές μέσα από αυτό. Το συγκεκριμένο τραγούδι ήρθε στη ζωή μου, ενώ βρισκόμουν σε μια περίοδο ησυχίας. Ήρθε στη ζωή μου και μου γέννησε συγκίνηση, γι’ αυτό επέλεξα να το ερμηνεύσω. Με βοήθησε να ξεκινήσω ακόμη ένα ταξίδι μαζί με τον κόσμο, που τόσο πολύ το αγάπησε. Τελικά, μάλλον, το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ…

M.C: Μπορούν, πια, οι άνθρωποι να δουν «το λάδι εδώ πως καίγεται»;

Δ.Π: Φυσικά! Το χαστούκι, που έχουμε δεχθεί, μας κάνει ικανούς να βρίσκουμε την ομορφιά μέσα από τις δυσκολίες. Ίσως, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για αναθεώρηση και οργάνωση των «θέλω» μας. Προσωπικά, έχω μάθει να ζω με απλά πράγματα, που, όμως, έχουν ουσία. Ο μόνος «πλούτος» μου, αν θέλετε, είναι η γεύση, που μου αφήνει η αγάπη του κόσμου. Τον φυλάω μέσα μου και δεν αναλώνομαι σε πράγματα άνευ σημασίας.

Μ.C: Κι όμως, ζούμε σε μια εποχή, που το συναίσθημα θεωρείται ροζ ρομαντισμός. Ποια ρωγμή μας έφερε στο σημείο να μη μπορούμε να διακρίνουμε την ουσία;

Δ.Π: Το μεγάλο πρόβλημα αυτού του κόσμου δεν είναι πως κατακρίνει το συναίσθημα, αλλά, πως το έχει χάσει! Το συναίσθημα είναι το σπουδαιότερο πράγμα. Να μπορείς να νιώθεις, να μυρίζεις, να γεύεσαι, να μοιράζεσαι… Κλείνουμε τ’ αυτιά στην απόκριση του συνανθρώπου μας.
Γιατί;
Γιατί βασιλεύει το «εγώ» μας, πια! Επιδιδόμαστε στη συνεχή προβολή και επιβολή του και ξεχνάμε την έννοια της ουσιαστικής επαφής. Ας εκλάβουμε, λοιπόν, αυτήν την εποχή ως ευκαιρία για να ψάξουμε το «μέσα» μας και να βγάλουμε όμορφα πράγματα!

M.C: Κοιτάζοντας πίσω, διαπιστώνουμε πως η τέχνη πάντα είχε το μαγικό τρόπο να δίνει στους ανθρώπους τη δύναμη της ώθησης, η οποία στεκόταν μοχλός ικανός να καταφέρει τα πάντα. Σήμερα το κάνει ακόμη;

Δ.Π: Πιστεύω σε αυτή τη δύναμη, αρκεί να καταφέρουμε να την αναγνωρίσουμε. Ο άνθρωπος ανακαλύπτει σπουδαία πράγματα ψάχνοντας μέσα του. Πράγματα, που, ίσως ο ίδιος νόμιζε πως δεν υπήρχαν. Νιώθοντας μέσα από την τέχνη, μπορεί να μας γεννηθεί η ανάταση για την επόμενη ημέρα, η ελπίδα, το όνειρο πως το τοπίο θα αλλάξει…

M.C: Τη δική σας δύναμη φέτος την ενώσατε με αυτή του Λ. Μαιχαιρίτσα, του Μ. Πασχαλίδη, του Δ. Σταρόβα και των Opera Chaotique, στο Ζυγό. Ποιος είναι ο ρόλος σας σε αυτή τη μουσική συνύπαρξη;

Δ.Π: Στο πρώτο μέρος της παράστασής μας οι Opera Chaotique στήνουν ένα cabaret και ο καθένας μας έχει το δικό του ρόλο. Εγώ επέλεξα να ερμηνεύσω πέντε τραγούδια, μέσα από τα οποία εκφράζω πέντε διαφορετικές γυναικείες προσωπικότητες. Στο δεύτερο μέρος, το αυτοσχεδιαστικό, δεν υπάρχουν ρόλοι. Συνυπάρχουμε πάνω στη σκηνή και παίρνουμε πολλή χαρά. Είναι αλήθεια πως φέτος τυχαίνει να ανοίγομαι σε ένα αρκετά μεγάλο κοινό και η αίσθηση, που έχω, όταν διαπιστώνω πως αυτό το κοινό χαίρεται μέσα από αυτό, που του παρουσιάζω, είναι απερίγραπτη!

M.C: Ποιους κοινούς κώδικες βρήκατε για να δέσετε τη συνεργασία σας;

Δ.Π: Πάντα και παντού μπορούν να υπάρξουν κώδικες σύνδεσης. Όλοι οι δρόμοι μπορούν να ταυτιστούν, όταν το θέλουμε πραγματικά, αρκεί να υπάρχει αγάπη και θέληση. Έτσι έγινε και στη δική μας περίπτωση. Καταφέραμε να φτιάξουμε μια παράσταση με αρμονία και ροή, που δε σου δημιουργεί την αίσθηση πως κάτι είναι παράταιρο. Αισθάνομαι ειλικρινή χαρά, που βρίσκομαι σε αυτήν την παρέα, με αυτούς τους ανθρώπους. Παίρνω τόση αγάπη! Είμαι από εκείνους, που δεν πιέζουν τα πράγματα. Τα περιμένω και εκείνα έρχονται σε μένα, όταν πρέπει. Κάπως έτσι ήρθε και αυτή η συνεργασία στη ζωή μου και την χαίρομαι ουσιαστικά. Είμαι μεγάλη θαυμάστρια των συνεργατών μου! Τόσο ο Λαυρέντης και ο Μίλτος, όσο και ο Δημήτρης και τα παιδιά από τους Opera Chaotique, είναι καλλιτέχνες με ξεχωριστή μουσική προσωπικότητα, που έχουν καταφέρει να φτιάξουν τη δική τους πορεία, η οποία βασίζεται στην ουσία! Σαφώς και η ευγνωμοσύνη, που νιώθω, είναι τεράστια. Όλες αυτές οι δυσκολίες, που έχουν προκύψει στις ζωές όλων μας, με έφτασαν στο σημείο να πλησιάζω κι εγώ αυτά τα βαθιά, μαύρα νερά. Αυτή η συνεργασία μου έδωσε τη χαρά και ταυτοχρόνως την ευθύνη, βρισκόμενη σε πολύ καλή ψυχολογική κατάσταση, να μοιράζομαι στιγμές αισιοδοξίας και γαλήνης με τον κόσμο.

M.C: Στην εποχή, που τα ποιοτικά υψόμετρα έχουν συνηθίσει σε μετρίου αναστήματος αναλογίες, τι ξεχωριστό παρουσιάζει η δημιουργική ομάδα στην οποία συμμετέχετε;

Δ.Π: Θα το πω με μία λέξη: η αλήθεια μας! Αυτό, που παρουσιάζουμε, είναι κάτι καθαρό, αποκομμένο από την έννοια του στημένου και της επίδειξης. Τελείωσαν οι επιδείξεις! Ο κόσμος έχει ανάγκη από αυτήν την αλήθεια. Άλλωστε, όταν βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή, είναι αδύνατον να πεις ψέματα. Εάν το κάνεις, ο κόσμος θα το αντιληφθεί. Υπάρχει κάτι μαγικό, που ενώνει τον καλλιτέχνη με το κοινό και κάνει αυτήν την αλήθεια να ταξιδεύει.

M.C: Το τελευταίο δισκογραφικό εγχείρημά σας μετρά δύο χρόνια. Υπάρχουν σχέδια για κάτι καινούριο;

Δ.Π: Προς το παρόν όχι κι αυτό, γιατί δε μου έχει γεννηθεί η ανάγκη. Και αυτό δεν το λέω με απαξιωτική διάθεση. Αντιθέτως, είναι η μεγάλη αξία, που δίνω σε ό, τι κάνω, που με κάνει να νιώθω έτσι. Δεν κυνηγάω στόχους, ούτε ζητώ να εκπληρώσω σκοπούς. Θέλω μόνο να παίρνω χαρά από αυτά που κάνω.

M.C: Σας ευχαριστώ πολύ!

ads in article συνεντεύξεις}