Ισάακ Σούσης “Αόρατη πόλη” @ Αρχιτεκτονική
«Επαναπροσδιορίζοντας τις προσωπικές «συντεταγμένες»…»
Ο Ισαάκ Σούσης είναι ποιητής και ως τέτοιος φοράει εκείνα τα γυαλιά, που του επιτρέπουν να βλέπει αυτόν τον κόσμο από μέσα, καταφέρνοντας να τον «πείσει» να βγάλει στην επιφάνεια τα μυστικά, που κρύβει στον πυρήνα. Έχει τη μαγική ικανότητα να αιωρείται ανάμεσα στο φαντασιακό και το πραγματικό και να συζεύει τους δύο κόσμους αποδίδοντας την πλήρη αλήθεια. Μια αλήθεια, που άλλοτε λυτρώνει, άλλοτε βρίσκει κόκκαλο, που άλλοτε καταλαβαίνεις κι άλλοτε όχι, πάντως σε κάθε περίπτωση έχει το εισιτήριο, που φθάνει μέχρι το προσωπικό σου βάθος. Ένα βάθος, που ο ίδιος ξέρει να αγγίζει αριστοτεχνικά και κυρίως με μια μοναδική αίσθηση ουσίας.
Προσωπικά, του χρωστάω πολλά χρόνια και αμέτρητες εσωτερικές αναζητήσεις, που προκύπτουν ακόμη, όταν σε νυχτερινές διαδρομές ραδιοφώνου με βρίσκω να περνάω τρίλεπτα κατάθλιψης.
Χωρίς να ξέρω με ποιο τρόπο ξεπληρώνονται αυτές οι παροχές, εκείνος φρόντισε να μεγαλώσει το «λογαριασμό», φτιάχνοντας μια βραδιά γεμάτη με τα τραγούδια και τα ποιήματά του, την Κυριακή, στην Αρχιτεκτονική.
Ξεχνώντας τις λίστες με τις μεγάλες επιτυχίες, έφτιαξε ένα πρόγραμμα από καρδιάς, στημένο με μια αίσθηση αυθορμητισμού και έντονης ανάγκης, ένα πρόγραμμα βαθιάς εξομολόγησης, που βρήκε και τον ίδιο αρκετές φορές με το μικρόφωνο στο χέρι. Περπάτησε από τα ποιήματά του, με τις απαγγελίες του Δημήτρη Τάρλοου («Ο ένας ληστής», «Τρίλιζα», «Το γύρισμα του κύκλου»…), μέχρι τις πιο εξωστρεφείς στιγμές του, εκείνες που μελοποιήθηκαν, έγιναν τραγούδια και μπήκαν στα στόματα πολλών και άνοιξαν τα προσωπικά τους παράθυρα («Αόρατη πόλη», «Τερατάκια τσέπης», «Χαμαιλέοντας» «Ξεπεσμένος άγγελος», «Ο παλιός στρατιώτης», «Εφάπαξ», «Το κορίτσι στη ζούγκλα»…).
Εκείνο το βράδυ τους ρόλους των διαμεσολαβητών ανέλαβαν οι Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Γιάννης Κότσιρας, Νατάσσα Μποφίλιου, Παντελής Αμπαζής και Φοίβος Δεληβοριάς, ενώ παρούσα δήλωσε και η Σοφία Παπουλάκου, η οποία, αν και μικρότερης συμμετοχής, απέδειξε εξαιρετικά τη συσχέτιση μεταξύ ποιότητας και ποσότητας, με νικήτρια την πρώτη. Άλλοι γνώριμοι από τα παλιά, άλλοι φίλοι που συναντήθηκαν για πρώτη φορά και έδεσαν τα χέρια. Είτε «παλιοί», είτε «καινούριοι», (σχεδόν) όλοι με μια ομορφιά να πηγάζει εκ των έσω, να συναντά τις μελωδίες και τους στίχους, να αρθρώνεται και να ορθώνεται και να αποδίδει με σεβασμό την ουσία, που ο ίδιος φέρει ως οντότητα. Μια ουσία, που μένει ακέραιη στο πέρασμα των χρόνων και αν και μετρά δεκαετίες, από την πρώτη φορά, που αποτυπώθηκε σε χαρτί, έχει την ίδια δυναμική και την ίδια βαρύτητα λόγου ύπαρξης.
Και εάν το «σχεδόν» βρίσκεται μπροστά από το «όλοι», είναι που, δυστυχώς, κάποιες φορές η ιστορία το επιβάλλει. Είναι αλήθεια, πως δεν ξέρω πώς αλλιώς αποδίδεται η συμπεριφορά του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, ο οποίος, αν και κουβαλά «όνομα βαρύ σαν ιστορία», μια ιστορία, που ομολογουμένως έχει γραφεί επάξια, εκείνο το βράδυ με τη συμπεριφορά του πάνω και κάτω από τη σκηνή, άφησε την έννοια του σεβασμού κάποια δράμια πιο φτωχή…
Και αν οι κακοτοπιές υπάρχουν παντού, εγώ θα τις αφήσω στην άκρη, γιατί εκεί είναι η θέση τους. Θα βάλω σε πρώτο πλάνο την ουσία, λοιπόν και αυτήν την ευωδία, που αναδύθηκε στο χώρο και τον πότισε, ακόμη κι όταν έσβησαν τα φώτα. Σ’ αυτήν την ομορφιά, που είναι αυταπόδεικτη και ξέρει να βάζει το βέλος μόνο στη διάμετρο του στόχου…
1) Κάντε κλίκ σε μία φωτογραφία 2) Πατήστε το play για να τις δέιτε σε slideshow ή κλικάρετε τα βελάκια πάνω δεξιά και αριστερά για χειροκίνητη προβολή.
ads in article ρεπορτάζ}
