Ο Σπύρος Γραμμένος στον Σταυρό του Νότου Club (Διαγωνισμός - Προσκλήσεις)
Ο Σπύρος Γραμμένος στον Σταυρό του Νότου Club για τα τα τα τέσσερα Σάββατα του Απριλίου (6, 13, 20 και 27).
Ο Σπύρος Γραμμένος στον Σταυρό του Νότου Club για τα τα τα τέσσερα Σάββατα του Απριλίου (6, 13, 20 και 27).
Ο Δημήτρης Μυστακίδης και η μπάντα του θα σταθούν όρθιοι στη σκηνή και θα μας θυμίσουν ότι στη μουσική (όπως θα 'πρεπε και στη ζωή) δεν υπάρχουν σύνορα, ταμπέλες ή αποκλεισμοί.
Ο Λεωνίδας Μπαλάφας έρχεται στο Σταυρό του Nότου Club για όλες τις Παρασκευές του Μαρτίου.
Η Παυλίνα στα live της, πάντα επιδιώκει τις ανατροπές και τα ξαφνιάσματα. Έχει αναπτύξει μία πολύ δυναμική σχέση με τον κόσμο και οι φωνητικές τις δυνατότητες ξετυλίγονται όλο και καλύτερα χρόνο με το χρόνο.
Η Ιουλία Καραπατάκη, το χαμογελαστό γλυκό κορίτσι με την διαπεραστική φωνή, χρόνια δίπλα στον Σωκράτη Μάλαμα, πραγματοποιεί αυτή τη σεζόν μια σειρά συνεχόμενων sold out, solo εμφανίσεων στην Κεντρική σκηνή του Σταυρού, δίνοντας το προσωπικό της στίγμα στα τραγούδια και στα live. Ένα στίγμα που είναι όπως το περιμέναμε. Λαϊκό, ευγενικό, χαμηλών τόνων, αλλά δυναμικό στις ερμηνείες και στις μουσικές επιλογές.
Ο ένας από τους τρεις πρίγκιπες της Δυτικής όχθης, ο Μπάμπης, τραγουδά ακόμα στη Μεσόγειο και εμφανίζεται για περιορισμένες Παρασκευές στο Σταυρό του Νότου, σε ένα μέρος τόσο γνώριμο για εκείνον. Καθισμένος στο σκαμπό του, θα παίξει στην κιθάρα του το νέο του ακυκλοφόρητο τραγούδι από το επερχόμενο άλμπουμ του αλλά και τη διασκευή του «Μια ζωή μέσα στους δρόμους» που έχει αγαπηθεί.
Ο άγνωστος τραγουδοποιός παρουσιάζει τραγούδια του γνωστού ηθοποιού σε ένα απρογραμμάτιστο αυτοσχέδιο πάρτυ.
Ο θρυλικός Τσολιάς ανεβαίνει και πάλι επί σκηνής και απασφαλίζει με την κωμική μουσική παράσταση "Αριστέια Καπαμά". Ο Τσολιάς, ο πρωταγωνιστής της σατυρικής παράστασης σε μία σπάνια συνέντευξη, εξηγεί πώς δημιουργήθηκε ο Τσολιάς, πόσο εμπνεύστηκε από τον Χάρρυ Κλυνν και τον Γιώργο Μαρίνο και πότε ετοιμάζει την συνεργασία του με τον Freddie Mercury.
Ο Σταύρος Σιόλας και η Ρίτα Αντωνοπούλου τραγουδούν με την ξεχωριστή φλόγα στη φωνή αυτών που καίγονται σε κάθε συλλαβή και νότα.
Ο Γιάννης Διονυσίου , ο εντυπωσιακός ερμηνευτής για τον οποίο μιλούν όλοι από τη πρώτη στιγμή εμφάνισης του, έχει δώσει ήδη τα διαπιστευτήρια του σπάνιου ταλέντου του με τις επιτυχημένες ζωντανές εμφανίσεις του
Με μουσικές εκπλήξεις και παντρέματα “ευγενώς λαϊκά”, παρουσίασε ένα αμιγώς ελληνικό πρόγραμμα με πασίγνωστα τραγούδια του έντεχνου και όχι μόνο ρεπερτορίου, επιλογές πάντα μέσα από το προσωπικό της πρίσμα και με σύγχρονη προσέγγιση!
Ο αγαπημένος ερμηνευτής και η παρέα του, που τα τελευταία χρόνια αποτελείται από εξαιρετικούς μουσικούς, σταθερούς συνεργάτες και φίλους, ετοιμάσανε ένα πρόγραμμα γεμάτο εκπλήξεις παρουσιάζοντας παλιά και αγαπημένα τραγούδια.
Ο Παναγιώτης Λάμπουρας επιστρέφει στις προσωπικές του εμφανίσεις στο Σταυρό του Νότου την Κυριακή 8 Μαΐου και αυτό ήταν μια καλή ευκαιρία να τον ρωτήσουμε όσα όσα θέλαμε να μάθουμε για εκείνον.
Ύστερα από έναν χρόνο γεμάτο ετερόκλητες καλλιτεχνικές προτάσεις και σημαντικές διακρίσεις η Μαρία Παπαγεωργίου επιστρέφει και αυτή την Άνοιξη στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου για τέσσερεις μόνο παραστάσεις
Φωνή βελούδινη και ρομαντική, η Μυρτώ Βασιλείου έχει καταφέρει να ξεχωρίσει από τη γενιά της και να μεταφέρει το δικό της προσωπικό ύφος στη σκηνή και το ρεπερτόριο. Με αφορμή την εμφάνισή της στον Σταυρό του Νότου την Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου, μας μιλάει για τις μουσικές τις επιρροές, τα όνειρά της και το πώς είναι να τραγουδάς Νίκο Γκάτσο σε πρώτη εκτέλεση.
Με αφορμή το νέο τους τραγούδι "Ξέρω μια χώρα" ο Σταύρος Σιόλας και η Μάγδα Βαρούχα ενώνουν τις ενέργειές τους και έρχονται ο ένας δίπλα στον άλλον στο Σταυρό του Νότου.
Την Κυριακή 21 Μαρτίου στις 21:00 ο Γιάννης Κούτρας για πρώτη φορά με τον Μάκη Σεβίλογλου και πέντε σπουδαίους μουσικούς, θα παρουσιάσουν την μουσική παράσταση «ΧΟΡΕΨΕ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΦΤΕΡΟ ΤΟΥ ΚΑΡΧΑΡΙΑ» σε livestreaming στον ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ αφιερωμένη στους μεγάλους Έλληνες συνθέτες, αλλά και τραγούδια από την προσωπική τους δισκογραφία.
Ο Νίκος και ο Αντώνης Ξυλούρης, δυο μοναδικοί και ταλαντούχοι νέοι καλλιτέχνες, με μια μεγάλη οικογενειακή ιστορία να τους ακολουθεί, πορεύονται στη σημερινή μουσική πραγματικότητα με σεβασμό στο παρελθόν και μουσικές ανησυχίες για το μέλλον.
Οι Χατζηφραγκέτα σε full band σύνθεση τις Πέμπτες 14, 21 και 28 Μαρτίου στο Σταυρό του Νότου Club.
Η Γιώτα Νέγκα ένωσε στις ερμηνείες της όλες τις μεγάλες λαϊκές φωνές. Επέλεξε να πει τραγούδια, που όπως μας εκμυστηρεύτηκε φοβόταν να πει παλιότερα και ήταν άξια όλων τους.
Η Μυρτώ Βασιλείου μίλησε στο musicity.gr για τις εμφανίσεις της στον Σταυρό του Νότου, την σχεση της με τον Κώστα Τσίρκα, την εμπειρία της από τις εμφανίσεις της με τον Μάριο Φραγκούλη και όλες τις μουσικές εκπλήξεις που μας περιμένουν από εκείνη τον φετινό χειμωνα.
Όταν η τέχνη είναι εκ καρδίας προερχόμενη, επενδυμένη με ψυχή και βασισμένη στην ειλικρινή αγάπη, καταφέρνει κατ’ αρχήν να αποφεύγει τις κοινοτοπίες. Και αυτή είναι η πρώτη μεγάλη νίκη της στην εποχή της δύουσας εμπνεύσεως.
Η δεύτερη έρχεται όταν τη συναντά ο σεβασμός για τη ρίζα που είναι υπεύθυνη για τα κλαδιά που πέταξε.
Η Βίκυ Καρατζόγλου επιστρέφει στον Σταυρό του Νότου για τρία προσωπικά lives. Πιο επικοινωνιακή και χαμογελαστή από ποτέ ξεκινά με την «Παρέα» και δείχνει τις διαθέσεις της.
Παρακολουθώντας την κάποιος από τα πρώτα της βήματα και βλέποντας αυτή την παράσταση μπορεί να καταλάβει πως η Μαρία περνάει την καλύτερη της φάση ως τώρα.
Την περασμένη Πέμπτη, παρακολουθήσαμε από κοντά τον Αργύρη Λούλατζη, με εμφανίσεις-έκπληξη, των Λεωνίδα Μπαλάφα, Γιώργο Νικηφόρου Ζερβάκη, Μιχάλη Καραλιόλιο και Νίκο Στρατάκη, να τραγουδούν σε μια βραδιά έντεχνα ονειρεμένη στον Σταυρό του Νότου.
Η Ελευθερία Πάτση μου τράβηξε από την πρώτη στιγμή το ενδιαφέρον. «Δεν έχω λόγια» τραγουδούσε όταν την άκουσα για πρώτη φόρα σε στίχους της Μυρτώς Κοντοβά και μουσική του Βαγγέλη Τούντα και είχα μείνει άναυδη από το βάθος της φωνής σε συνδυασμό με τα υπέροχα χάλκινα που αντηχούσαν ένα ιδιότυπο πάθος, που έστω και αν δεν είχα μια live εικόνα στο μυαλό μου την είχα φανταστεί έτσι ακριβώς όπως είναι.
Κάθε φορά που ακούς τον Μίλτο Πασχαλίδη, σε σχέση με μια προηγούμενη, μπορεί να νιώσεις ότι υπάρχουν κάποια κοινά, αλλά αυτό που θα σου αφήσει στο τέλος έχει πάντα κάτι ξεχωριστό. Διότι απλά, είτε είσαι φαν του, είτε όχι, μαθαίνεις να τον θαυμάζεις.
Με μπόλικο μουσικό χρώμα. Η κεντρική σκηνή στον Σταυρό του Νότου θύμιζε Αθήνα από τα παλιά. Θύμιζε διασκέδαση, σαν ένα τσιγάρο ατέλειωτο. Πλάι στον Σωκράτη, άπαντες θαύμασαν, απολαμβάνοντας την αψεγάδιαστη χροιά της Ιουλίας Καραπατάκη (που φορούσε τα... μεταξωτά της), τον ατέρμονο ήχο του Φώτη Σιώτα, που με το «αερικό» βιολί του... σήκωσε όλο το μαγαζί. Και φυσικά όλη την μπάντα.
Η Παυλίνα Βουλγαράκη επιστρέφει στο Σταυρό του Νότου για τέσσερα βράδια Δευτέρας. Από την επιλογή της ημέρας είναι εμφανείς οι προθέσεις της. Αφού η πρώτη εργάσιμη της εβδομάδας στη σκηνή του Νέου Κόσμου, πλέον έχει καθιερωθεί, ως το Σάββατο των πιο «ψαγμένων» θεατών.
Τραγουδώντας και παίζοντας βιολί προσπάθησε να μεταφέρει το ίδιο μήνυμα, ζωντανά από τη σκηνή του Club του Σταυρού του Νότου. Την Κυριακή 11 Νοεμβρίου επέστρεψε εκεί για ένα διαφορετικό live από αυτά που είχε συνηθίσει μέχρι τώρα. Ίσως ένα live που θα θυμάται για πάντα, αφού ήταν η πρώτη φορά που παρουσίασε ζωντανά τα τραγούδια του πρώτου του προσωπικού δίσκου.
Είχε καιρό η συνάντηση να γίνει και που πιο συμβολικά. Η Κρήτη ήταν φιλοξενούμενη από τα Ιωάννινα και όλοι στο Σταυρό του Νότου στην κεντρική του σκηνή. Δεν χρειάστηκαν συστάσεις στην αρχή. Τα πρόσωπα γνώριμα και η ατμόσφαιρα από πολύ πριν γεμάτη ανυπομονησία και καλή διάθεση.
Εδώ συγκεντρώσαμε και σας παρουσιάζουμε κάποια από τα προγράμματα που μπορείτε να απολαύσετε τις επόμενες εβδομάδες.
Κάθε Πέμπτη, αρχής γενομένης από την Πέμπτη 1η Νοεμβρίου ο Σταυρός του Νότου μεταμορφώνεται στον πιο ρομαντικό προορισμό της Αθήνας. Την ευθύνη γι' αυτό έχουν τρεις άνθρωποι της μουσικής. Ο Στάθης Δρογώσης, η Μυρτώ Βασιλείου και ο Κώστας Τσίρκας.
H Βίκυ Καρατζόγλου, μετά τις εμφανίσεις με την Ελευθερία Αρβανιτάκη και τον Γιάννη Κότσιρα, ξεκινά τις προσωπικές της παραστάσεις στο Club του Σταυρού του Νότου. Ένα πρόγραμμα της Μαργαρίτας Μυτιληναίου σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ασπιώτη, ένα παζλ με «κομμάτια» από τη δισκογραφία της, αγαπημένα τραγούδια και προτάσεις μέσα από τις προσωπικές της αναφορές.
Πώς θα σας φαινόταν αν ακούγατε στο ίδιο medley τις «Τάσεις Αυτοκτονίας» της Άννας Βίσση και το «Άπαπα» της Δέσποινας Βανδή. Το «Λιώμα σε γκρεμό» του Παντελή Παντελίδη ή τον «Θυμό» της Πάολα και όλα αυτά πού; Στον Σταυρό του Νότου. Και όμως ο Χρήστος Γεωργαλής εμπνεύστηκε και δημιούργησε ένα πρόγραμμα με αλησμόνητα, κοσμαγάπητα και αξεπέραστα λαϊκά ή λαϊκοπόπ σουξέ ενορχηστρωμένα με μια άλλη διάθεση, πιο κοντά στις ενορχηστρωτικές επιταγές του έντεχνου.
Με παιδική ενέργεια και πολύ κέφι, η Μαρίζα Ρίζου αποχαιρετά τον χειμώνα με τρεις τελευταίες εμφανίσεις στον Σταυρό του Νότου.
Δύο φωνές χαρακτηριστικές και αγαπημένες. Δύο πορείες μοναδικές και απόλυτα προσωπικές μέσα στην ελληνική μουσική σκηνή. Δύο καλλιτέχνες με φανατικό ολόδικό τους κοινό και τραγούδια που έχουν χαράξει τις καρδιές και τις αναμνήσεις των ακροατών τους. Τραγούδια που έχουν μείνει και θα συνεχίσουν να μένουν στην μνήμη και στον χρόνο.
Το πρόγραμμα του Σταυρού του Νότου είναι από τα πιο απενοχοποιημένα πράγματα που έχουν δημιουργηθεί. Μάνος Χατζιδάκις, Τρύπες, Χαράλαμπος Γαργανουράκης, Διονύσης Σαββόπουλος, Θανάσης Παπακωνσταντίνου και Σοφία Βέμπο, ακούγονται άψογα ενορχηστρωμένοι και συνδεδεμένοι μεταξύ τους, τη στιγμή που μία performer που ελέγχει τον εαυτό της και τον κόσμο που την παρακολουθεί τους εντάσσει στο προσωπικό της διονυσιακό, αλλά έμμετρο σύμπαν.
Η Ματούλα Ζαμάνη φοράει στα χείλια της πιο φωτεινό γκλίτερ, πιάνει ατημέλητα τις καστανές μπούκλες της και πότε με την κιθάρα της, και πότε χωρίς, χάνεται στις πειραγμένες μουσικές της επιλογές. Το κάνει πάντα με μεγάλη δόση αυθορμητισμού, πάθος για την μουσική και μεγάλη αγάπη για το κοινό που την ακολουθεί, το οποίο αυξάνεται και πληθύνεται.
Κάπως έτσι απροσδόκητα, η Τάνια Τσανακλίδου ανακοίνωσε μια σειρά εμφανίσεων στο Σταυρό του Νότου. Τα αγαπημένα της από παλιά Δευτερότριτα και είναι και πάλι εκεί με όλα της τα τραγούδια, όλες της τις ιστορίες και όλη αυτή την ενέργεια που εξαπολύει στα live της.
Ο Σωκράτης Μάλαμας επιστρέφει στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου.
Η Φρόσω Στυλιανού βγαίνει στη σκηνή με λιτό τρόπο και άνεση. Πιο πολύ σαν να υποδέχεται φίλους στο σπίτι και σαν σωστή οικοδέσποινα θεωρεί καθήκον της να τους ευχαριστήσει. «Σπάει» τα μαύρα με ένα κόκκινο μπολερό και καλύπτει όποιο άγχος με βέβαια βήματα που προδίδουν προσήλωση , επαγγελματισμό, αλλά και πίστη στις ικανότητες της. Δεν θέλει να μας «σκοτεινιάσει», αρνείται πεισματικά να το κάνει σε όλο το πρόγραμμα που ετοίμασε για το Σταυρό του Νότου, με απανωτές αλλαγές ύφους στα τραγούδια της που καλύπτουν έτσι κι αλλιώς μια ευρεία γκάμα, σαν να χτίζουν ένα ψηφιδωτό της έντονης προσωπικότητας της.
Έτσι, απαλλαγμένοι από καθετί που θα μπορούσε να λερώνει αυτή τους την εικόνα, με έναν παιδικό ενθουσιασμό και ένα μόνιμο χαμόγελο στην άκρη του μυαλού τους, η Μαρία Παπαγεωργίου και ο Χρήστος Θηβαίος μας υποδέχονται στο Σταυρό του Νότου Club.
Στην πρεμιέρα του Γιάννη Κότσιρα στην κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου, είχαμε την τύχη να παρευρεθούμε την Κυριακή 26 Νοεμβρίου.
Μα να που ο Σπύρος Γραμμένος καλησπερίζει για λίγο σαν άλλος, με κοστούμι, ίσα να μας τσιγκλίσει και να εξυπηρετήσει το σκοπό του «για download είμαι free», τα γαρίφαλα που θα πέσουν αργότερα στην σκηνή και τον ξέφρενο χορό από την Κρυσταλλία. Κι έπειτα πάλι η τιράντα θα κάνει την εμφάνιση της, δεν είχε φύγει και ποτέ.
Η Παυλίνα κέρδισε ένα πολύ μεγάλο στοίχημα, να αποδείξει σε όλους πως το δρόμο τον φτιάχνει η καρδιά και όταν εκείνη είναι πραγματικά έτοιμη, βρίσκει τρόπους να τον περπατήσει και να χαράξει και δικά της μονοπάτια.
Αντρικά τραγούδια ή «αντρίκια», αυτός ο όρος που πολλές φορές βασάνισε κοινό και δημιουργούς, μελετητές της τέχνης και μουσικούς παραγωγούς. Προσωπικά, ποτέ δεν κατάλαβα ή δεν αποδέχτηκα τον όρο ως κάτι εξέχον, δέχτηκα μόνο την ύπαρξη αυτής της διαφορετικής προσέγγισης με την οποία το αρσενικό εκφράζει το συναίσθημα, γράφοντας, συνθέτοντας ή τραγουδώντας. Λιγότερο σύνθετα, περισσότερο στοχευμένα, με μια διάθεση λιτότητας.
Ο έρωτας και μια διαρκής κίνηση και αλλαγή των ανθρώπων αλλά και του «σκηνικού» τους, του χώρου μέσα στον οποίο δρουν, ερωτεύονται και αποχωρίζονται. Συναισθήματα πιο συχνά η θλίψη, ο φόβος, η κλειστοφοβία και η αβεβαιότητα, ντυμένα ευχάριστους ρυθμούς και στολισμένα αναπόφευκτα στην περίπτωση του Rous με αγάπη.
Καταλαβαίνεις ότι κάτι καλό συμβαίνει στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου τις Παρασκευές, ήδη από την είσοδο. Μια χαμογελαστή κοπέλα μας σφραγίζει το χέρι με ένα φλαμίνγκο. Αυτό είναι το κόνσεπτ. Έτσι η Ματούλα Ζαμάνη επέλεξε να επιστρέψει στα παλιά της λημέρια. Με ροζ φλαμίνγκο διάθεση και σίγουρες εξαρτήσεις από τα ακραία συναισθήματα και τα ωραία τραγούδια.
Ένας ιδιόρρυθμος τύπος με μακριά μαλλιά και μούσια, και ρούχα χίπικα, με κουδούνες, ξεκινά να μιλά «ακαταλαβίστικα» μέσα στο πλήθος. Δύσκολο να διακρίνεις τη διάθεση του. Είναι θυμωμένος ; Είναι τρελός; Είναι προσηλωμένος σε κάποια ιδέα; Είναι ρομαντικός; Είναι αλούτερος; Είναι γνωστός ή άσημος; Όχι άσημος, όπως ο επιθετικός προσδιορισμός, αλλά Άσιμος, του εαυτού του ο μόνος προσδιορισμός. Νικόλας Άσιμος.
Τη Μυρτώ Βασιλείου την ακούω, καιρό τώρα, από πολύ κόσμο, με διάφορες ευκαιρίες. Ραδιόφωνα, social media και καλλιτεχνικές παρέες λένε γι’ αυτό το (πολύ) μικρό κορίτσι, κάπου κοντά στα 20, που τραγουδάει όμορφα και έχει κάτι φρέσκο στον τρόπο που στέκεται στη σκηνή.
Η μικρή σταχτοπούτα του παραμυθιού την Δευτέρα μπήκε στο παλάτι χωρίς καμία συνοδεία. Άνοιξε την πύλη της σκηνής του Σταυρού του Νότου και δεν φοβήθηκε την δωδεκάτη ώρα. Έμεινε εκεί να μας κρατά συντροφιά φορώντας τα μποτάκια της και όχι γυάλινα γοβάκια. Αυτά που κάποιες φορές βγάζουν φτερά και την μεταφέρουν στη χώρα των παραμυθιών και της σκληρής αλήθειας παράλληλα.
Μαζί με τους εξαιρετικούς μουσικούς ο Λεωνίδας Μπαλάφας σμίγει την Ελλάδα με την Αφρική και παρασέρνει σε χορό ταιριάζοντας το κλαρίνο και τα χάλκινα με αφρικανικούς ρυθμούς.
Η Σούλη Ανατολή λοιπόν, πριν περίπου δύο χρόνια κυκλοφόρησε τον πρώτο της ομώνυμο δίσκο σε παραγωγή των Imam Baildi, με διασκευές, αλλά κυρίως με πρωτότυπα κομμάτια, σε μουσική και στίχους, κυρίως, των Φοίβου Δεληβοριά, Δημήτρη Μπαλογιάννη και Λάμπη Κουντουρόγιαννη.
Πατάει τη σκηνή με μία σιγουριά παροιμιώδη. Τόσο δυναμική και εύθραυστη. Τα δυο της πόδια παίρνουν δύναμη από τη γη και την απογειώνουν. Η φωνή της λαμβάνει σήματα από το παρελθόν και τα μεταφέρει στο τώρα με μια απλότητα μεγαλειώδη. Τη Γιώτα Νέγκα τη γνωρίσαμε τα κάποια τελευταία χρόνια και θα ήταν αδύνατον να μην την αγαπήσουμε. Την χαρακτηρίζει η αυθεντικότητα των ερμηνειών της που τόσο αναζητούμε. Τραγουδά συνήθως με τα μάτια του προσώπου της κλειστά και τα μάτια της ψυχής της ορθάνοιχτα στους κοινωνούς της.
Υπάρχουν κάποιες ακατανίκητες δυνάμεις που ασκούνται στα live του Σωκράτη Μάλαμα. Δρουν πολλαπλώς και είναι παρούσες ως σκέψη ακόμα και στην έλλειψη τους. Αυτή η ελλειμματική κατάσταση, η ανεπάρκεια, δρα σαν μαγνήτης τόσο ισχυρός που όταν ενωθούν πολλοί μαζί, θαρρεί κανείς πως είναι ικανοί να μετακινήσουν κάτι μέσα σου, στην ψυχή σου, να ανάψουν έστω ένα μικρό φωσάκι.
Είναι μερικοί άνθρωποι που στην ψυχή σου μοιάζουν. Και στη δική τους ίσως. Βγάζουν το ίδιο συναίσθημα. «Χτυπούν» το μέσα σου με τον ίδιο ρυθμό. Εν προκειμένω ο Ορφέας Περίδης και η Λιζέτα Καλημέρη είναι δυο τέτοιο άνθρωποι. Μοιάζουν να εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος για αυτό και η συνεργασία τους στο Σταυρό του Νότου έχει μια σπάνια αρμονία. Τίποτα ξένο.
Σαν πεφταστέρι στον φθινοπωρινό ουρανόΛένε πως για να δεις καλύτερα τα πεφταστέρια πρέπει να βρεθείς σε ένα μέρος χωρίς πολλά φώτα να σου θαμπώνουν τον ουρανό. Κι εκεί απαλλαγμένος από καθετί που σου μπερδεύει το μυαλό και εμποδίζει τα μάτια σου να δούνε καθαρά, να μπορέσεις ν' απολαύσεις αυτή τη σύντομη μα φωτεινή πορεία τους, αυτή τη σύντομη μα φωτεινή ζωή τους, και να θυμηθείς να κάνεις μιαν ευχή.
Ίσως για κάποιους να είναι ο παιδικός τους ήρωας, εκείνος που τους συντρόφευε στις εφηβικές τους σκέψεις. Ίσως να έλκονται από εκείνο που μοιάζει μαγικό και συμβαίνει στο κεφάλι του όταν το κρατά με τα δυο του χέρια σταματώντας το παίξιμο της κιθάρας του. Ίσως να είναι η τρυφερότητα των στίχων του, οι εικόνες που φτιάχνει ή το μυστήριο που κουβαλά ολόκληρο το είναι του καθώς ανεβαίνει στη σκηνή ή όταν διαβάζεις κάτι που έχει πει. Δείχνει πάντα αφοσιωμένος στη μουσική του. Αφοσιωμένος και σταθερός σε αυτό που θα σου δώσει. Κι όμως αυτό ποτέ δεν θα είναι κάτι ολόκληρο.
Πυρήνας της και κινητήριος δύναμη για όλα, πιθανά και απίθανα, ο Φοίβος Δεληβοριάς. Ο πιο γλυκός παραμυθάς. Είναι εκείνος που έχει το χάρισμα να σε βαφτίζει μια στη χαρά και μια στη λύπη με την ίδια ειλικρίνεια και τη γνώριμη και γοητευτική συστολή του. Εκείνος που με τον ενθουσιασμό ενός μικρού παιδιού που παίζει στην άμμο «έχτισε» το βράδυ του Σαββάτου στο Σταυρό του Νότου, μπροστά στα μάτια και τα αυτιά μας, το δικό του κάστρο.
O Πάνος Μουζουράκης επιστρέφει πάνω στην σκηνή, για να αποδείξει ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί με το “That's live”.
Στη συγκεκριμένη το τέλος το δίνει ο Πέτρος Λαγούτης και η Μιρέλα Πάχου, μια εύστοχα δεμένη ανάπτυξη κειμένων ανάμεσα σε τραγούδια παλιά, σύγχρονα, σκληρά, γλυκά και πάντα με μια πριγκίπισσα που με τα δάχτυλα της μαγεύει, μια το ακορντεόν και μια το πιάνο, με ένα μυθοπλάστη που αν και ακούγεται περίεργο, σε «προσγειώνει» μιλώντας για την άλλη πλευρά των παραμυθιών και με ένα μαγικό τέλος που σε οδηγεί στην πραγματικότητα και τον μύθο παράλληλα.
Ο Ορέστης Ντάντος, τραγουδοποιός με αίγλη από το παρελθόν και με δύναμη από το μέλλον, με στίχο ουσιαστικά πολιτικό και μουσική μάλλον ροκ, ισχυρίζεται ότι τα τραγούδια του είναι καθαρά έντεχνα πανκ. Από τον απόλυτο έρωτα, μέχρι το βάθος της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας ο Ορέστης Ντάντος εμφανίζεται μουσικά όχι συχνά, αλλά γράφει συνέχεια.
Ο Σωκράτης επιστρέφει από Δευτέρα 22 Ιανουαρίου και κάθε Δευτέρα στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου.
Ο Μίλτος Πασχαλίδης επιστρέφει στην Κεντρική σκηνή του Σταυρού Του Νότου!
ΕΚΜΕΚ αληθινοί, βαθιά εσωτερικοί και τόσο ιδιαίτεροι με μπόλικη δόση τρέλας, καταφτάνουν με φόρα απο τη συμπρωτεύουσα στα άδυτα των αθηναικών δρόμων και κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Συγκεκριμένα στα ραδιόφωνα που τόσο πολύ έχουν αγαπηθεί απο αυτά και κατ' επέκταση στα σπίτια μας.
Ο Κωνσταντίνος Νάρης είναι ονειροπόλος και δεν φοβάται να ζει ρομαντικά, σε μια εποχή στυγνής λογικής. Πιστεύει στο συναίσθημα χωρίς συμβιβασμούς, στην χρησιμότητα των εμποδίων, στη βήμα-βήμα πορεία…
Ελένη Τσαλιγοπούλου- Μελίνα Κανά. Δυο φωνές τόσο διαφορετικές, δυο ψυχές τόσο ίδιες. Μια συνάντηση στα καμαρίνια λίγο πρίν βγουν στη σκηνή. Το «τόσο- όσο» τους είναι που θα σε κερδίσει.
Της έκρηξης και της γαλήνης...
Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη κουβαλά όλα τα μυστήρια της με σεβασμό και βρίσκει την πιο βαθιά υπαρξιακής μορφής δικλείδα για να τα ξεκλειδώσει: την ίδια της την τέχνη.
Συμπληρώνει ακριβώς μια δεκαετία μουσικής πορείας στο ελληνικό τραγούδι και όλα αυτά τα χρόνια διανύει μια δυναμικά ήρεμη πορεία. Ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, παιδί της «Μικρής Άρκτου» και μουσικό ταίρι της Μαρίας Παπαγεωργίου με δύο κοινούς δίσκους να τους ενώνουν, αισθάνεται πλέον τον εαυτό του έτοιμο να ανοίξει τη «βαλίτσα» των μουσικών, των στίχων, των ονείρων και της φαντασίας του, μόνος πάνω στη σκηνή, ξεκινώντας μια μουσική περιπλάνηση σε γνώριμους δρόμους, αλλά και σε νέες δημιουργίες που ξεδιπλώνονται για πρώτη φορά ζωντανά.
Νέο ξεκίνημα και συγχρόνως γυρισμός, μου αρέσει.
Παλιοί αγαπημένοι ήχοι και συγχρόνως ανανεωμένοι, ανυπομονώ.
Νομίζω πως θέλω να τον αποκαλέσω «παιδί». Ναι, σίγουρα παιδί. Εκείνο το παιδί με την κοτσίδα και τα μαύρα, δειλά κάθεται στο πιάνο και με συστολή, σχεδόν αμηχανία, ακουμπά στα πλήκτρα του. Αρχίζει να τραγουδά την πρώτη φράση, με ενθουσιασμό μαθητικό, λες και είναι η πρώτη του επαφή με το μικρόφωνο. Μετά σηκώνει το βλέμμα, υψώνει την παρουσία του και την εδραιώνει.
Έχω ξαναγράψει για τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Έχει ήδη γράψει ιστορία στα μουσικά πράγματα, ότι και να ξαναγραφεί ίσως είναι πλέον μπανάλ. 40 χρόνια στην μουσική, δεκάδες δίσκους και εκατοντάδες τραγούδια, συναυλίες και εμφανίσεις που έχουν συγκινήσει γενιές και γενιές, και ο Βασίλης πάλι εκεί.
Καθώς περιμένουμε να ξεκινήσει η συναυλία και να έρθει όλος ο κόσμος, μέσα από τα υπόγεια καμαρίνια της σκηνής του ΣτΝ Plus ακούγονται ήχοι τυμπάνων, πνευστών και ντουντούκων... Μια μεγάλη ομάδα μουσικών με πρωτοπόρο τον ίδιο τον Αλκιβιάδη βγαίνουν ανάμεσα στον κόσμο, τριγυρνάνε ανάμεσα στα τραπέζια
Για άλλη μια χρονιά ο Σταυρός του Νότου θα γίνει ο προορισμός μας για κάθε βράδυ της εβδομάδας.
Μετά τις πετυχημένες καλοκαιρινές εμφανίσεις τους με ή χωρίς τον Βασίλη, οι τραγουδοποιοί, Μιλτιάδης και Χρήστος, αποφάσισαν να κάνουν και πετυχημένες εμφανίσεις στη φθινοπωρινή Αθήνα και ήδη από την πρώτη μέρα, με ένα πρόγραμμα περίπου σαράντα τραγουδιών και διάρκειας τριάμισι ωρών, ο Σταυρός του Νότου γέμισε ασφυκτικά με όλες τις ηλικίες.
Μίλησε κάποιος για party; Βάλτε με στη λίστα πρώτη- πρώτη, παρακαλώ!
Ποιο party; Έχεις περάσει το Σάββατο από το Σταυρό του Νότου Plus; Ο Μύρωνας Στρατής και ο Ησαΐας Ματιάμπα δε θα σου αφήσουν περιθώρια για ερωτήσεις!
Μέσα σε μια ζεστή, παρεΐστικη ατμόσφαιρα, ο αγαπημένος θεσσαλονικιός τραγουδοποιός, Δημήτρης Ζερβουδάκης, κατεβαίνει στην Αθήνα δίπλα-δίπλα με τη σπουδαία φωνή και τραγουδοποιό, Σοφία Γεωργαντζή, δίνοντας το πρώτο κάλεσμα για τις συναυλίες του κρύου χειμώνα, μακριά από τις μεγάλες σκηνές, τους αλαλαγμούς του κοινού, για συναυλίες που γεμίζουν από ανθρώπους, που εκτιμούν τις εξόδους τους να συνδυάζονται με τη ζωντανή ποιοτική μουσική.
Αυτά τα αγόρια, βρε παιδί μου, αυτά τα αγόρια τα ερωτεύσιμα, που αρκεί να ανέβουν μία οκτάβα για να σε ζαλίσουν...
Θαύμα κανονικό! Αυτά τα αγόρια, που ξεκινούν από τα κάτω και φθάνουν στα ταβάνια και μετά σε ξαναγυρνούν στα πατώματα, να κυλιέστε μαζί. Πράξις σχεδόν ερωτική!
Ο Γιώργος Δημητριάδης είναι ένας άνθρωπος που μετουσιώνει όλα όσα σημαίνει η λέξη «καλλιτέχνης». Εκφράζει αυτό που νιώθει, χωρίς προσχήματα και εμπορικές «επιταγές», ζει τη στιγμή, πιστεύει στη δύναμη της μουσικής και ενός πιο δημιουργικού αύριο, παρόλο που το σήμερα φαντάζει «μηδενιστικό».
Οι Χαΐνηδες έκλεισαν τη σειρά των εμφανίσεών τους στο Σταυρό του Νότου +(plus) την περασμένη Παρασκευή (23/11), αφήνοντας αρκετό κόσμο γεμάτο προσμονή για την επόμενη. Είτε τους είδαν, είτε όχι. Οι μεν διότι θα ήθελαν άλλο λίγο, οι δε γιατί ξέρουν τί έχασαν.
Θέλεις να θυμηθείς πώς είναι να χαλάς χαρτομάντιλα από το γέλιο; Θέλεις να ξεθάψεις χορευτικές φιγούρες και να τις προβάρεις ανενόχλητος; Θέλεις να θυμηθείς πώς είναι οι ιδιαίτερες παραστάσεις; Πέρασε μια βόλτα από το Σταυρό του Νότου, μπες στην παράσταση του Πάνου Μουζουράκη και του Θανάση Αλευρά και μη διανοηθείς να φύγεις πριν τελειώσει!
Κάποιοι άνθρωποι είναι λες και γεννιούνται, για να υπάρξουν με συγκεκριμένο σκοπό... Λες και έχουν σταλθεί, για να δείχνουν το δρόμο, το δρόμο το σωστό και να θυμίζουν πως, αν και ζούμε σε μια εποχή, που τα υποκοριστικά έχουν υψωθεί σε έναν πλασματικό υπερθετικό, υπάρχουν ακόμη εκείνες οι αξίες, που δε χρειάζονται καμία επίδειξη για να αναδειχθούν...
Οι πρεμιέρες πάντα έχουν μια δόση μαγείας παραπάνω...
Θες που δεν έχεις ακούσει τίποτε για την παράσταση και εμπιστεύεσαι μόνο τα δικά σου αισθητήρια όργανα...;
Θες που υπάρχει μια διάχυτη αγωνία, η οποία είναι καθ’ όλα γοητευτική...;
Λίγο πριν την εμφάνιση του στο Σταυρό του Νότου με τον Λάκη Παπαδόπουλο συναντήσαμε τον Vassiliko. Κάναμε μαζί μια βόλτα στην μουσική του (και όχι μόνο) πορεία.
Στον όνομα Λεωνίδας Μπαλάφας ήξερα ότι θα ακολουθήσει μία rock βραδιά που θα τελείωνε το πρωί και μ’ ένα κοινό που ακολουθούσε σε κάθε κομμάτι.
Ο Οκτώβρης έφθασε στη μέση του, η σεζόν ξεκινάει και οι πρεμιέρες «ξεφυτρώνουν» κάθε σαββατοκύριακο σαν κινέζοι επισκέπτες σε αρχαιολογικό μουσείο! Και για κάποιους ανθρώπους σαν κι εμένα, μόνο η λέξη «ευτυχία» μπορεί να περιγράψει αυτό το μαγικό πάντρεμα συναισθημάτων που νιώθεις καθώς διασχίζεις ξανά-επιτέλους- την Καλλιρρόης, βρισκόμενη καθ’ οδόν για τη Φραντζή και το αιώνιο στέκι.
Σάββατοβραδο. Μεσάνυχτα και κάτι στον Σταυρό του Νότου Plus. Μύρωνας Στρατής, Ισαϊας Ματιάμπα και Παναγιώτης Τσακαλάκος επι σκηνής. Αν μας ρωτάγατε "σας εντυπωσίασαν;", θα σας απαντάγαμε "μας εξαφάνισαν!"
Είναι αλήθεια πως αυτό το report είναι αδικημένο ήδη από τη γέννησή του, μιας και είκοσι σειρές είναι πραγματικά αμελητέας ποσότητας δείγμα, για να καταφέρουν να περιγράψουν τη live εμπειρία.
Ξεκλέβοντας λίγο από τον πολύτιμο χρόνο της, βρήκαμε τη Ραλλία Χρηστίδου στις πρόβες για την παράσταση που ετοιμάζει στο Σταυρό του Νότου Plusκαι κάναμε μαζί της μια πολύ όμορφη κουβέντα γεμάτη χαμόγελα, αισιοδοξία, αλήθειες, με αυτό το σπινθηροβόλημα των ματιών της να κλέβει την παράσταση και να μας θυμίζει πως η Ραλλία είναι (επιτέλους) στην «Απέναντι Πλευρά» και…της πηγαίνει πολύ!