Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, στις 21 Μαρτίου, η διακεκριμένη ερμηνεύτρια Κλεονίκη Δεμίρη, μας παρουσιάζει το ποίημα του Κωστή Παλαμά “Το σπίτι που γεννήθηκα”, σε μελοποίηση της Σοφίας Καμαγιάννη, μέσα από το πρώτο της άλμπουμ, “Μαγική Συνταγή”.
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά ποιήματα του Κωστή Παλαμά που δημοσιεύτηκε το 1919, μέσα από το οποίο εκφράζει τη νοσταλγία του για τα ευτυχισμένα παιδικά του χρόνια και το πατρικό του σπίτι στην Πάτρα.
«Το σπίτι που γεννήθηκα» είναι η αυλή που παίζαμε όταν ήμασταν μικροί, η μυρωδιά από τις πασχαλιές στο χωριό τις πρώτες μέρες της Άνοιξης, οι γονείς μας στα γιορτινά τραπέζια, η μυρωδιά του φαγητού της μαμάς, η γιαγιά και ο παππούς μας, το σπίτι που αφήσαμε εδώ και χρόνια και φύγαμε γι’ αλλού… η χαμένη πατρίδα μας.
«Το σπίτι που γεννήθηκα» είναι η φωνή και τα μάτια ενός αγαπημένου προσώπου που δεν θα ξαναδούμε ποτέ, οι παιδικοί μας φίλοι, οι πρώτοι μας έρωτες… Κάθε δυνατό συναίσθημα που δεν θα ξεχάσουμε, καθετί που αφήσαμε πίσω μας, είτε το θέλαμε είτε όχι, χωρίς όμως ποτέ να πάψουμε να το νοσταλγούμε”. Κλεονίκη Δεμίρη
Ένα τραγούδι που η Σοφία Καμαγιάννη εμπνεύστηκε, λίγο πριν επισκεφθεί την Αμερική, για μια παράσταση στην Ομογένεια και εμπιστεύθηκε στην Κλεονίκη Δεμίρη, η οποία το αγάπησε από την πρώτη στιγμή και το ενέταξε στο πρόγραμμα των συναυλιών της στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Από τα λίγα τραγούδια στο ρεπερτόριό της που δεν μιλάει για τον έρωτα, αλλά για τη σχέση του ανθρώπου με την μνήμη, τη διαχείριση της απώλειας, τη νοσταλγία, όπως λέει η ίδια η ερμηνεύτρια.
Η Κλεονίκη Δεμίρη αποδίδει το ποίημα του Κωστή Παλαμά με τρόπο μοναδικό, δίνει στην ερμηνεία της το χαρακτήρα ενός εσωτερικού μονολόγου, αφήνοντας στον ακροατή τον χώρο να νοηματοδοτήσει με το δικό του τρόπο το τραγούδι, να δημιουργήσει τις δικές του εικόνες, να σιγοτραγουδήσει για το δικό του “σπίτι”…Ένα τραγούδι που της ταιριάζει απόλυτα και αναδεικνύει τις ερμηνευτικές της δυνατότητες, την ιδιαιτερότητα της πλούσιας φωνής της και την θεατρικότητα της.
Μουσική: Σοφία Καμαγιάννη
Ποίηση: Κωστής Παλαμάς
Album: Μαγική Συνταγή
Στίχοι:
Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι,
στοιχειό είναι και με προσκαλεί, ψυχή και με προσμένει.
Το σπίτι ας του νοθέψανε το σχήμα και το χρώμα
και ανόθευτο και αχάλαστο, και με προσμένει ακόμα.
Το σπίτι που γεννήθηκα ίδιο στην ίδια στράτα
στα μάτια μου όλο υψώνεται και μ’ όλα του τα νιάτα.
Ας ήρθαν τα γεράματα κι ας κύλισαν οι χρόνοι,
απ’ το ψιμύθρι του αλλασμού κι απ’ του χαμού τη σκόνη.
Και απείραχτο κι ανέγγιχτο στη Μοίρα αγνάντια στέκει,
κι από τον κήπο μου για με χλωρά στεφάνια πλέκει.
Του κάκου οι έγνοιες, οι καιροί, πληγές καρδιών και τόπων.
Τα μάτια μου άλλα, κι άλλα είναι τα μάτια των ανθρώπων.
Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι
στοιχειό και σαν απάτητο, με ζει και με προσμένει…
