Η σκηνή του Θεάτρου Τζένη Καρέζη έχει μεταμορφωθεί σε ένα επαρχιακό μπουζουξίδικο, οικείο σε όλους. Καπνοί, λουλούδια, παρηκμασμένες εκφράσεις και δυνατά ντεσιμπέλ. Η ταμπέλα «Διυλιστήριο» τοποθετεί το μαγαζί κάπου στην Ελευσίνα υπογραμμίζοντας την ειρωνεία του τόπου και του χρόνου και δίνοντας τον χαρακτήρα της παράστασης.
Στο ρεαλιστικό σκηνικό της Νατάσας Παπαστεργίου θα εκτυλιχθούν σκηνές ελληνικής παθογένειας, μεγάλες επαναστάσεις, προσωπικές υπερβάσεις και θα ακουστούν μεγάλες και συγκινητικές αλήθειες. Ο αρχηγός αυτής της επώδυνης και λυτρωτικής διαδικασίας αποκαλύψεων και εξομολογήσεων θα είναι ο Σοφοκλής (Στάθης Σταμουλακάτος), ο οποίος επιστρέφει μετά από πολλά χρόνια στο μαγαζί που διατηρούσε μαζί με τον αδερφό του (Στέλιος Δημόπουλος), ξεδιαλύνοντας το μυστήριο της εξαφάνισής του, αλλά και δημιουργώντας πολλά ακόμα μυστήρια που πρέπει να απαντηθούν.
Ο «Κωλόκαιρος», το νεοελληνικό έργο του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου σκηνοθετημένο τόσο ρεαλιστικά, όσο και υπερβατικά από τον Γιώργο Παλούμπη, καταφέρνει κάτι ιδιαίτερο και εξαιρετικό. Μιλώντας για πράγματα που φαντάζουν ακραία, αγγίζει στιγμές, μνήμες και πληγές όλων (ή έστω των περισσότερων) θεατών, αποδεικνύοντας ότι πολλές φορές το προσωπικό βίωμα, γίνεται συλλογικό χωρίς να το έχουμε καταγράψει.
Με μια θεματική απόλυτα queer, που όμως δεν περιορίζεται ποτέ στην queer συνθήκη, τα λουλούδια, τα μικρόφωνα, τα φτηνά στρας και οι φτηνές περούκες δίνουν τη θέση τους στις πιο ευαίσθητες προσωπικές εξομολογήσεις της φετινής θεατρικής σεζόν. Ο ωμός ρεαλισμός και το ακραίο χιούμορ εναλλάσσονται με το σασπένς, το δράμα, το αυθεντικό μελό και όλα αυτά δεμένα με μια κοινή ερμηνευτική γραμμή και έναν κώδικα ελληνικού νεορεαλισμού που είναι απίθανο να μην είναι σε όλους γνώριμος.
Κείμενο και σκηνοθεσία πορεύονται μαζί σε αυτό το σύμπαν, που μυρίζει τσιγάρο, αλκοόλ και μπαρούτι και οι ερμηνείες συμπληρώνουν η μία την άλλη. Ο Στάθης Σταμουλακάτος ερμηνεύοντας έναν πολύ δύσκολο ρόλο και ακροβατώντας ανάμεσα στο δραματικό και το γκροτέσκο είναι καθηλωτικός. Θα μπορούσε η ερμηνεία του να αποδυναμώσει το κείμενο και να το κάνει ανοίκειο και φαιδρό στους θεατές. Όμως είναι τόσο μετρημένος, που καταφέρνει να υπερβεί όλες τις δυσκολίες.
Είναι ένα πολύ ωραίο ζευγάρι με την Μαρία (Βασιλική Διαλυνά), η οποία έχει «χτίσει» το ρόλο της γυναίκας που έχει «καταπιεί» τις απορίες της, μέχρι που έρχονται οι απαντήσεις και την συναντούν.
O Στέλιος Δημόπουλος, ο αδερφός του Σοφοκλή, ο αντιήρωας της παράστασης κινείται ρεαλιτικά και θυμωμένα και μπλέκεται στη σκηνή με τον Μίμη (Αντώνης Τσιοτσιόπουλος), που γίνεται τόσο τραγικός, όσο και ακραία κωμικός και με τον Μάκη (Θάνος Αλεξίου) που καταφέρνει με μία του φράση να αποφορτίζει την ατμόσφαιρα και να προκαλεί αυθεντικές ανάσες γέλιου.
Με τη μουσική του Κώστα Νικολόπουλου και τους φωτισμούς του Βασίλη Κλωτσοτήρα, να δίνουν τόνο και ρυθμό στην παράσταση, όση ώρα η ιστορία του «Κωλόκαιρου» ξετυλίγεται στη σκηνή ο χρόνος σταματά και όλοι ταυτίζονται με την συγκινητική, συγκλονιστική, απίθανη και απόλυτα αληθινή ιστορία του Σοφοκλή από την Ελευσίνα, που αποφάσισε να αλλάξει ζωή και να κάνει τις δικές του επαναστάσεις. Το απελευθερωτικό νόημα αυτού του έργου σε συνδυασμό με την ζωηρή σκηνοθεσία και τις ερμηνείες του, την καθιστούν μια παράσταση από τις πιο ιδιαίτερες των τελευταίων χρόνων. Μια παράσταση ομοιογένειας, ομαδικότητας που ξεχειλίζει ταλέντο και μεράκι. Τα δάκρυα στα μάτια των θεατών και το βροντερό τους χειροκρότημα είναι η καλύτερη απόδειξη της σημαντικής αξίας της.
Info:
Κωλόκαιρος
του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης
Στο Θέατρο Τζένη Καρέζη
