Κάποια συναισθήματα μένουν αιώνια μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Κάποια τραγούδια μιλούν για αυτά και αγγίζουν τους ακροατές ακόμα και μελλοντικών εποχών. Δεν αλλάζει η αγάπη, ο πόνος από αυτή, η προδοσία όσο κι αν εξελιχθούν οι εποχές. Αυτό αποδεικνύεται από την αποδοχή των παλιών καλών τραγουδιών είτε αυτά αναπαραχθούν στην αρχική τους έκδοση είτε ερμηνευτούν από νεότερους τραγουδιστές με καινοτόμες αποδόσεις στη μουσική. Κάποιοι στίχοι μοιάζουν βέλη που χτυπούν κατευθείαν στο συναίσθημα.
Κάποτε τα τραγούδια γράφονταν πάνω σε πακέτα τσιγάρων, αποδείξεις, χαρτάκια ξεχασμένα στην τσέπη ενός σακακιού. Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου είχε το ταλέντο να αποδίδει με απλές λέξεις, τις ομορφότερες εικόνες και τα πιο δυνατά συναισθήματα.
Η ζωή της μεταφέρθηκε πρόσφατα στον κινηματογράφο και έφερε το κοινό πιο κοντά στη δημιουργία των πιο γνωστών τραγουδιών της. Με την ιδιά συνέπεια που ολοκληρώθηκε η ταινία και με τον ίδιο ζήλο και εκλεπτυσμένο τρόπο, αποδοθήκαν σε νέες εκδοχές και κάποια από τα τραγούδια της.
Ένα από αυτά σε στίχους δικούς της και του Αποστόλου Καλδάρα και μουσική του ίδιου, ακούγεται στην ταινία σε διασκευή Μίνου Μάτσα σε ερμηνεία του Κώστα Τριανταφυλλίδη, με σεβασμό, θαυμασμό και χωρίς να αλλοιώνει την ποιότητα του αρχικού. Είναι μια αφορμή να ξαναθυμηθούν οι ακροατές και να παρακολουθήσουν την ταινία. Απολαύστε το!
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία από την Αντιγόνη Κολοβέντζου. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Ένα ζευγάρι παπούτσια δίπλα στην είσοδο περιμένουν να βρουν τον κάτοχο τους. Στο σπίτι ο ήχος από το τσιγάρο γέμιζε τα δωμάτια, ενώ η λάμψη από την καύτρα έδειχνε με κάθε λεπτομέρεια τα σημάδια στο πρόσωπο της.
Καμία αλλαγή εδώ και μήνες. Κανένας φίλος δεν μπόρεσε να διαταράξει την θλίψη της και να δώσει ένα σημάδι από τον απόντα.
Τα βήματα του δειλά από την πρώτη στιγμή, σαν να ήξερε το τέλος. Εκείνη ακολουθούσε χωρίς να τη νοιάζει ο χρόνος που περνούσε. Μέχρι εκείνο το απόγευμα που η ησυχία πότισε την καρδιά της.
Δεν μπορέσαν να ζήσουν πάρα μόνο λίγες από τις στιγμές που είχαν ονειρευτεί όταν πρωτογνωρίστηκαν, μέσα στα χρόνια που ήταν μαζί. Όλα έσβησαν από τον φόβο, που τον κατέκλισε και τον έκανε να φύγει πρώτού χαρούν ολόκληρες μέρες μαζί. Μια ανατολή, μια δύση και μια ακόμα μέρα.
Μια κατάρα βρήκε τη δύναμη να γλιστρήσει μέσα από τις γρίλιες και γέμισε τα κενά που από αφέλεια είχαν αφήσει στο όνομα της ελευθερίας ανάμεσα τους.
Κάθε βράδυ ανάβει ένα κερί και με αυτό συνεχίζει αδιάκοπα να πυροδοτεί απανωτά σκέψεις, ελπίδες και τσιγάρα που θα μπορέσουν να της προσφέρουν λησμονιά και μερική ηρεμία.
Στις σκάλες ακούγονται γέλια, μόνο τότε σταματά την αναπνοή της με μια μικρή ελπίδα πως μετά θα ακούσει την πόρτα να χτυπά. Κάποια βράδια ακούει τα δικά του βήματα μέσα στο σπίτι και μάταια προσπαθεί να καταλάβει σε πιο δωμάτιο μπορεί να τον βρει. Μέχρι να αντικρίσει και πάλι το άδειο ζευγάρι παπουτσιών.
Κάθε πρωί μετρά τις γόπες και μαζί τους τις ελπίδες που έσβησαν μέσα στο τασάκι. Μετά, πετά ό,τι απέμεινε από τους δυο τους. Στάχτες από δυο σώματα που κάηκαν από πόθο και φόβο για την ευτυχία.
Όση δύναμη και αν έχει η καρδιά να γευτεί την αγάπη, θα χρειαστεί να αντέξει τη φωτιά της για να προχωρήσει. Αν όχι… τότε μένει πάντα στάχτη και κάποιες σκόρπιες σκέψεις λίγης αντοχής ακόμα.
Στίχοι:
Μ’ ένα όνειρο τρελό
όνειρο απατηλό
ξεκινήσαμε κι οι δυο μας
και στου δρόμου τα μισά
σβήσαν τ’ άστρα τα χρυσά
ξαφνικά από τον ουρανό μας
Ποια μοίρα με ζηλεύει
ποιο μάτι φθονερό
και χάθηκε μια αγάπη
προτού να τη χαρώ
σαν πλοίο που ναυάγησε
σαν νούφαρο που μάδησε
στης λίμνης μέσα το θολό νερό
Με ελπίδες λιγοστές
έστω και απατηλές
να γυρίσεις περιμένω
ίσως βγει αληθινό
τ’ όνειρό μου το τρελό
τ’ όνειρό μου το ναυαγισμένο
