Η κυρία του Μαξίμ του Ζωρζ Φεντώ στο Εθνικό Θέατρο

Η κυρία του Μαξίμ
του Ζωρζ Φεντώ
Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος
Στο Εθνικό θέατρο | Κτήριο Τσίλλερ – Κεντρική σκηνή
Πρεμιέρα: 21 Οκτωβρίου 2020

Δαιμόνιοι σκηνικοί μηχανισμοί, πνευματώδης σάτιρα και ανθρώπινες ψυχές σε φρενήρη αγωνία, απίθανες συμπτώσεις που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε μία έκρηξη που όμως δεν θα γίνει ποτέ. Ο Ζωρζ Φεντώ, απόγονος του Μολιέρου και ανανεωτής του βωντβίλ, είναι οξυδερκής παρατηρητής της κοινωνίας και των συμπεριφορών και κυνικός σχολιαστής των κακώς κειμένων. Η κυρία του Μαξίμ, η φάρσα που γράφτηκε στο γύρισμα του αιώνα (1899) χάρισε στον συγγραφέα της έναν μοναδικό θρίαμβο δίνοντάς του τη δυνατότητα να αφοσιωθεί για ένα διάστημα στην άλλη του αγάπη, τη ζωγραφική.

Ο συντηρητικός γιατρός Πετιπόν ξυπνάει στο σπίτι του έπειτα από ένα ξενύχτι στο οποίο τον παρέσυρε ο νεαρός φίλος του Μουζικούρ. Ο ίδιος δεν θυμάται τίποτα από τη χθεσινή βραδιά όμως στο κρεβάτι του βρίσκεται μια νεαρή χορεύτρια από το «Μαξίμ». Η ζωή του σε ένα λεπτό γίνεται άνω-κάτω. Η νεαρή χορεύτρια όμως δεν λέει να φύγει από το σπίτι του, ακόμα και όταν εμφανίζεται η θρησκόληπτη σύζυγός του. Ακολουθεί ο απόλυτος πανικός!

Έχουν αποκαλέσει τον Φεντώ μοναδικό κληρονόμο της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Ο ίδιος δήλωνε πως «για να γράψεις ένα καλό βωντβίλ, παίρνεις την τραγικότερη δυνατή κατάσταση και προσπαθείς να αποκαλύψεις την μπουρλέσκ πλευρά της».

Ο σκηνοθέτης Θωμάς Μοσχόπουλος σημειώνει: Με μία πρόχειρη καταγραφή θεμάτων που εμφανίζονται στην δραματουργία του Ζώρζ Φεντώ και συγκεκριμένα στο αριστούργημά του Η Κυρία του Μαξίμ θα μπορούσε να διαπιστώσει κανείς ότι συσσωρεύεται εδώ άφθονο υλικό για να δομηθεί ένα ή και περισσότερα δράματα, από εκείνα που απασχολούσαν, γοήτευαν -ή ακόμα σόκαραν – το κοινό στο πέρασμα μεταξύ 19ου και 20ου αιώνα, καθώς και τη μετέπειτα δραματουργία. Και όντως δεν είναι λίγα τα παραδείγματα έργων που αποσκοπώντας στη συγκίνηση και τον προβληματισμό του κοινού σε αυτά ακριβώς τα θέματα επικεντρώνονται. Όχι όμως ο Φεντώ. Εκείνος ούτε να συγκινήσει προσπαθεί ούτε και να προβληματίσει. Δεν έχει καμία εμπιστοσύνη σε μια «συγκινησιακά εκλεπτυσμένη» ανθρώπινη φύση. Δεν θεωρεί κανέναν άνθρωπο ούτε ακριβώς αθώο ούτε ακριβώς θύμα. Θα υπέθετε κανείς πως η άποψη που είχε για το είδος μας είναι πως πρόκειται για ένα σμάρι δαιμόνιων επιβιωτικών ζώων που θορυβούν ασταμάτητα και έχουν ειδικευτεί στο να διαφεύγουν διαρκώς με κόλπα και πανουργία από τους κινδύνους που τους επιφυλάσσει η χαμηλή θέση τους στην τροφική αλυσίδα. Ο άνθρωπος ούτε διορθώνεται, ούτε προβληματίζεται, ούτε και νοιάζεται ιδιαιτέρως για κάτι άλλο πέρα από τον εαυτούλη του. Οι «υψηλές αξίες» είναι απλώς ένα τέχνασμα που έχει εφευρεθεί για να χειραγωγούν οι λίγοι πανούργοι τους πολλούς αφελείς. Ο Φεντώ δεν νοιάζεται για «ευαισθησίες». Είναι πολύ ευφυής για κάτι τέτοιο. Και όπως είχε γράψει ο συμπατριώτης του Ρακίνας κάποιους αιώνες πριν «Η τραγωδία αποτείνεται στο συναίσθημα, η κωμωδία στην ευφυία».

συντελεστές παράστασης:

Θωμάς Μοσχόπουλος
Μετάφραση, σκηνοθεσία

Ευαγγελία Θεριανού
Σκηνικά

Κλαιρ Μπρέισγουελ
Κοστούμια

Κορνήλιος Σελαμσής
Μουσική

Νίκος Βλασόπουλος
Φωτισμοί

Σοφία Πάσχου
Κίνηση

Ρωμανός Μαρούδης
Βοηθός σκηνοθέτη

διανομή ρόλων

Θανάσης Αλευράς
Στέλλα Αντύπα
Αφροδίτη Αντωνάκη
Κωνσταντίνος Αρνόκουρος
Μελίνα Βαμπούλα
Ηλιάνα Γαϊτάνη
Μάνος Γαλανής
Θανάσης Δήμου
Ευαγγελία Καρακατσάνη
Έμιλυ Κολιανδρή
Αυγουστίνος Κούμουλος
Πέλλα Μακροδημήτρη
Αθηνά Μουστάκα
Θέμης Πάνου
Άννα Πατητή
Πέτρος Σκαρμέας
Γιώργος Τζαβάρας
Μαρία Τζάνη
Κώστας Φιλίππογλου
Γιάννης Φιλίππου
Γαλήνη Χατζηπασχάλη
Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος