Κώστας Λειβαδάς & Μαριάννα Πολυχρονίδη
Ενώνουν τις ξεχωριστές διαδρομές τους σε ένα κοινό μονοπάτι…
Εκείνος είναι ένας από τους πιο ιδιαίτερους δημιουργούς της εποχής μας κι εκείνη μία «φωνή», που κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος στα μουσικά «χωράφια»… Ο Κώστας Λειβαδάς και η Μαριάννα Πολυχρονίδη φέτος ενώνουν τις ξεχωριστές διαδρομές τους σε ένα κοινό μονοπάτι, κάνουν αναδρομές στο παρελθόν, προχωρούν ένα βήμα παρά πέρα, θυμούνται και ονειρεύονται.
Με αφορμή το μουσικό τους ταξίδι ανά την Ελλάδα και τη «στάση», που θα κάνουν στην «Αρχιτεκτονική» στις 8 Μαρτίου, μοιράστηκαν μαζί μας τις σκέψεις και τους προβληματισμούς τους.
Κώστας Λειβαδάς
M.C : Πιστεύετε πως, ως εποχή, πάσχουμε από καλλιτεχνική μετριότητα ή «αυτιά»… «ανεπίδεκτα του διαφορετικού» ;
Κ.Λ Θα έλεγα πως ο μέσος όρος των καλών τραγουδιών, που γράφονται ακόμα στο σύγχρονο Ελληνικό τραγούδι, αλλοιώνεται επικίνδυνα από δύο τουλάχιστον παράγοντες: 1) Η υπερπροσφορά στην παραγωγή cd -ακόμα και μέσα σ’αυτή την κρίση- που προβάλλονται από τα άβολα play-list πια ραδιόφωνα, και 2) Η αγάπη των mainstream προβολέων σε όλες τις μορφές του ευτελισμένου τραγουδιού… Στο τραγούδι που δεν δίνει δεκάρα για τον στίχο του, δηλαδή για το τι μπαίνει στο στόμα του κόσμου… Φυσικά όλα αυτά έχουν αποτελειώσει και την παιδεία του μεγάλου κοινού και τις απαιτήσεις του… Θλιβερό.
M.C : Τελικά, η τέχνη «σώζει» ή πρέπει η ίδια «να σωθεί» ;
Κ.Λ Βασικά η τέχνη και το μεγαλείο της είναι ότι θέτει ερωτήματα και δεν προεξοφλεί απαντήσεις. Σε βάζει σε μια θεραπεία αλλά οι αποφάσεις για την τήρησή της είναι δικές σου. Αλλά έχει πλάκα αυτό που ρωτάς… Έλα ντε, εδώ που φτάσαμε, τουλάχιστον, στο να ζει κανείς απ’ την τέχνη του και να επιβιώνει, μπορεί οι τεχνίτες να την έχουν άσχημα…
M.C : Σχεδόν ποτέ δεν είστε μόνος επάνω στη σκηνή… «η ισχύς εν τη ενώσει» ;
Κ.Λ Πολύ πίσω, την εποχή που ήμουν στο Ωδείο είχα ονειρευτεί ότι ήμουν μέλος group κι έτσι κι έγινε τελειώνοντας το σχολείο. Πάντα αυτό ένιωθα πως θέλω κι έτσι εξηγείται και το πώς μπόρεσα να υπάρξω μέσα στην γκρουπίστικη λογική με την οποία δουλέψαμε με τον Γιώργο Ανδρέου και την Ελένη Τσαλιγοπούλου για χρόνια. Έπειτα αληθινά πολλά τραγούδια μου ήταν για γυναικείες φωνές και τέλος η εποχή, μετά τα χρόνια της μοναξιάς μου στο πιάνο-φωνή, το επέβαλλε. Μου αρέσει να μοιράζομαι ένα όνειρο… ( Υπόγεια ρεύματα, Ν.Πορτοκάλογλου, Μ.Πασχαλίδης, Α.Μπάμπαλη(5 χρόνια) Ρ. Χαραλαμπίδης)
M.C : «Πιάνο- φωνή», ένα concept που στηρίζετε ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια… Τι διαφορετικό φέρει η φετινή συνεργασία ;
Κ.Λ Ξεκίνησα την πορεία μου επαγγελματικά απ’το Fagotto, στο παλιό λιμάνι στα Χανιά δίνοντας παραστάσεις πιάνο- φωνή. Από τότε κάθε χρονιά έδινα παραστάσεις –με όλες μου τις συνεργασίες-πιάνο- φωνή και αργότερα με την προσθήκη δύο- τριών οργάνων. Το διαφορετικό φέτος: εκτός απ’ το ηχόχρωμα της φωνής της Μαριάννας που ισορροπεί θαυμάσια σ’αυτό το παιχνίδι, η επιστροφή της κρητικής λύρας ( είναι μαζί μας ο Ανδρέας Αρβανίτης) και της εμμονής μου να συνυπάρχουν με το πιάνο, εμμονή πάνω στην οποία στήριξα και ολόκληρες δουλειές. (Πρώτη φορά νονός)
M.C : Τι σχέδια, τόσο σχετικά με τη συγκεκριμένη συνεργασία, όσο και γενικότερα, έχετε για τη συνέχεια ;
Κ.Λ Θέλουμε να ηχογραφήσουμε με τη Μαριάννα, σύντομα, καινούργια και παλιά πράγματα μαζί σε μια μικρή έκδοση αρχικά, σφικτή και περιεκτική εύχομαι. Ήδη συμπληρώνουμε τα δύο χρόνια βλέπετε συνεργασίας… Έκανα τραγούδια για την ορχήστρα νυκτών εγχόρδων του Δήμου Πατρέων, κάνω καινούργια τραγούδια με τον Μάνο Ελευθερίου κι ετοιμάζω 2 προσωπικούς δίσκους. Ο ένας απ’αυτούς περιλαμβάνει ποιήματα που μελοποίησα τα τελευταία 8 χρόνια και ήδη οι περισσότεροι άνθρωποι του χώρου γνωρίζουν ότι τον ετοιμάζω εδώ και καιρό. Εξάλλου θα περιλαμβάνει και πολλές συμμετοχές.
Μαριάννα Πολυχρονίδη
M.C : Συνυπάρχετε σε δύο καλλιτεχνικούς χώρους… Αυτό δεν «εγκυμονεί» κινδύνους σύγχυσης της καλλιτεχνικής σας ταυτότητας ;
Μ.Π: Η αλήθεια είναι ότι ισορροπώ ανάμεσα στην υποκριτική και το τραγούδι, χρόνια τώρα… Πότε το ένα, πότε το άλλο… Χωρίς το ένα απ’τα δύο όμως, νιώθω μισή. Οπότε δεν μπορώ να σκεφτώ αν προκαλώ σύγχυση σε σχέση με την καλλιτεχνική μου ταυτότητα. Πιστεύω ακράδαντα στο ένστικτο του κοινού. Όταν ο θεατής ή ο ακροατής νιώσει ότι αυτό που κάνεις το αγαπάς και το πιστεύεις θα είναι εκεί, μαζί σου, χωρίς να νιώσει την ανάγκη να σου βάλει ταμπέλες. Σπούδασα και θέατρο και μουσική και κάθε φορά, σε οτιδήποτε αναλάβω, είμαι ειλικρινής και δίνω την ψυχή μου.
M.C : Στις ημέρες της ανασφάλειας, από ποιο «κλαδί» πιάνεστε και συνεχίζετε να ελπίζετε και να δημιουργείτε ;
Μ.Π: Νομίζω ότι το βασικότερο για όλους μας αυτή τη δύσκολη περίοδο είναι να μην το βάλουμε κάτω… Ειδικά εμείς οι νέοι άνθρωποι που νιώθουμε να μας κλέβουν τα όνειρα και το μέλλον μας τόσο βάναυσα, θεωρώ ότι πρέπει να αντλήσουμε την αισιοδοξία από μέσα μας κι από τους ανθρώπους που αγαπάμε. Και να ελπίζουμε… Και να δημιουργούμε, ο καθένας στον τομέα του… Αλλιώς χαθήκαμε!
M.C : Η απαίτηση για προσαρμογή σε ένα επιβαλλόμενο «καλούπι» ή η αποτυχία, η οποία, ωστόσο, προήλθε από προσωπική προσπάθεια, είναι ο μεγαλύτερος φόβος ενός καλλιτέχνη ;
Μ.Π: Αν ο καλλιτέχνης μπει σε καλούπια και χάσει την προσωπικότητά του προκειμένου “να αρέσει” ή “να είναι της μόδας” κατά τη γνώμη μου δεν έχει λόγο ύπαρξης. Αντίθετα, αν είναι ο εαυτός του και υποστηρίζει με όλο του το είναι αυτό που κάνει πιστεύω πως κάποια στιγμή θα βρει το κοινό του. Άλλωστε και η αποτυχία μέσα στο παιχνίδι είναι…
M.C : Φέτος σας βρίσκουμε σε μία μουσική παράσταση με συμπρωταγωνιστή τον Κ. Κώστα Λειβαδά. Είναι εύκολη η «διανομή των ρόλων» σε ένα live ; Στη συγκεκριμένη συνεργασία, πώς έχουν τα πράγματα ;
Μ.Π: Σ’ένα live σαν το δικό μας η διανομή των ρόλων ήταν πολύ εύκολη υπόθεση γιατί με τον Κώστα είμαστε πολλά χρόνια φίλοι, γνωρίζουμε πολύ καλά ο ένας τον άλλον και υπάρχει κοινός στόχος. Αυτό είναι πολύ σημαντικό! Εγώ έχω μάθει να δουλεύω με τη λογική του θεάτρου, που οι συντελεστές φροντίζουν για το καλό της παράστασης, κι όχι ο καθένας για τον εαυτό του. Πιστεύω ότι αυτό είναι το μυστικό!
M.C : Τι θα δούμε στα live σας ;
Μ.Π: Στα live μας θα ακούσετε τραγούδια παλιότερων αλλά και σύγχρονων ελλήνων συνθετών, από Τσιτσάνη και Χατζιδάκι μέχρι Πορτοκάλογλου και Κραουνάκη, τραγούδια που έχει γράψει ο Κώστας για άλλους, πολύ αγαπημένα… Η ιδιαιτερότητα που έχει αυτή η παράσταση όμως είναι το πάντρεμα του πιάνου με την κρητική λύρα. Έχουμε κι οι δύο καταγωγή από την Κρήτη και ο συνδυασμός αυτός είναι κάτι που σκεφτόμασταν πολύ καιρό. Είναι μαζί μας λοιπόν στη λύρα αλλά και στο λαούτο ο εξαιρετικός Ανδρέας Αρβανίτης παίζοντας καταλυτικό ρόλο στο “πείραγμα” των τραγουδιών. Φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείψουν και κάποια περάσματα από την κρητική παράδοση…
ads in article συνεντεύξεις}
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.
