Μια ζωή, μια κιθάρα και ταξίδι. Πώς να μην είναι εκείνη που θα πει «Ξέρω μια χώρα» διαφορετική. Ένα μολυβί, διάφανο συναίσθημα και ρυθμός για να γεννηθεί μέσα από τους στίχους του Σταύρου Σταύρου και την μουσική του Σταύρου Σιόλα η εξομολόγηση κάθε μοναχικού και η Μάγδα Βαρούχα δίνει το χρώμα μέσα στο περίγραμμα και την ύλη στο συναίσθημα, με την μελωδία της φωνής της. Η μοναξιά δεν ζει όπου υπάρχει μουσική και όσα χιλιόμετρα και αν μετρήσεις αν ψάξεις πάντα θα υπάρχει εκείνη η μικρή κρυφή περιοχή κτισμένη από σύννεφα σκέψεις που θα σε κάνει να χαμογελάσεις ξανά από την αρχή.
Τίτλος: Μάγδα Βαρούχα – Ξέρω μια χώρα
Στίχοι: Σταύρος Σταύρου
Μουσική: Σταύρος Σιόλας
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Τα κορδόνια μου δένω για να μπορώ να σαλπάρω. Δυο άκρες από το ίδιο σχοινί και ψάχνουν το πρωί να γίνουν ένα. Περπατώ στους δρόμους με το βλέμμα χαμηλά, δεν αντέχω τα πρωινά παγωμένα χαμόγελα. Βεβιασμένη ευγένεια για να μη νιώθεις μόνος. Στην τσέπη σφίγγω το λευκό μου μαντήλι, γεμάτο από βραδινά δάκρυα. Εκείνα του ύπνου που γεννιούνται χωρίς να θυμάσαι το γιατί. Μέσα σε όνειρα που τα διαλύει η αυγή και ξεκινάς από την αρχή.
Και είναι και εκείνες οι μέρες που ο ήλιος δεν βγαίνει και ακούς τις βροντές , χαρούμενες χορωδίες ενός άλλου κόσμου εκείνου που συχνά ξέρει να γελά, είτε είναι πρωί είτε βράδυ. Και τα αισθήματα χύνονται από σπασμένα ποτήρια χαράς, λίγο να ακουμπήσουν και εμένα εδώ …ομπρέλα δεν κρατώ.
Έπαψα να ελπίζω στο χώμα από τότε που σύρμα φύτρωσε και με πλήγωσε. Μεγάλωσε και με έδεσε εδώ ακίνητη στο σημείο του χάρτη που άλλοι ζηλεύουν. Μένω μονή και οι θάλασσες μέσα μου ταξιδεύουν χωρίς εμένα, και η καρδιά έχει ρυθμό που όλοι χορεύουν μα εγώ μένω να κοιτώ τις κοπέλες που στον μπάλο κερδίζουν στο βλέφαρο και τα αγόρια στην επόμενη στροφή μένουν με βλέμμα ανάμεσα στην σφεντόνα.
Και μετά τις βροντές, εκείνες οι στάλες που κάνουν το χώμα να ξυπνήσει όλους τους σπόρους των ξεχασμένων απωθημένων και ανθίζουν οι ανεμώνες σε καιρούς που χιονίζει μοναξιά, μα περπατάς μέχρι να λυθούν τα κορδόνια. Ξέρω πως γεννήθηκα ψηλά για να μπορώ να ανέβω και αν φαίνεται παράλογο κοίταξε τις σόλες σου. Εκεί χαράζεται η ιστορία. Ταξιδέψε εκεί που ο κρυφός νους ξέρει να φτιάχνει σύνορα, εκεί που τα μονά κορμιά ξέρουν να δίνουν φιλιά σε ζευγαρωτούς χορούς.
Στίχοι:
