Μάγδα Βαρούχα@ Passport Κεραμεικός Upstairs
Στην τελευταία σελίδα του άλμπουμ ξεκινά το όνειρο
Ένα γλυκό φιλί στο μέτωπο, ένα χάδι στα μαλλιά και το πορτατίφ κλείνει. Όλα είναι σκοτεινά μα τα μάτια βλέπουν, το κορμί μοιάζει να αιωρείται και μια γλυκιά μουσική νιώθεις να σε τυλίγει. Το σύμπαν των ονείρων σε αγκαλιάζει και εσύ χαζεύεις το στερέωμα των πλανητών. Αόρατες δυνάμεις τους κρατούν σε τροχιές που μοιάζουν χορευτικές και ανάμεσα τους η αύρα των ψιθύρων του κενού. Κολυμπάς σε μαύρα υφάσματα που αφήνουν τις σκέψεις να λάμπουν και σε κάνουν να γυρίζεις σελίδες του χρόνου. Μπαίνεις ανάμεσα στα ουράνια σώματα και γίνεσαι το κέντρο των δυνάμεων που κρατούν τις τόσο ακριβείς αποστάσεις. Στο κέντρο της ρόδας το ποδηλάτου και όλοι τους στην περιφέρεια για να σε ταξιδεύουν, αχτίνες στη ρόδα του τα συναισθήματα και το κουδούνισμα σε επαναφέρει στη πραγματικότητα(;)
Σαν την Αλίκη συναντάς την Μάγδα Βαρούχα μέσα στην «Αυλή των Θαυμάτων». Ο μαέστρος Αλέξανδρος Κούρος στο τιμόνι του ποδηλάτου με το δάκτυλο σπρώχνει το μεταλλικό στέλεχος και δίνει την έναρξη και το ρυθμό. Οι μουσικοί Γιώργος Ντινάκος ( Έγχορδα), Ιάσονας Μαυρογεώργος ( Έγχορδα), Μανόλης Τόμπρος (Τύμπανα), Αντωνία Τσολάκη( Μπάσο), Μάριος Παπούλιας ( Βιολί), Νίκος Σταδιάτης (Ακορντεόν), Αλέξανδρος Ζουγανέλης (Φλάουτο, σαξόφωνο), Πάνος Δημητρακόπουλος (Κανονάκι), ακτίνες στις ρόδες του καθορίζουν την ταχύτητα και το ταξίδι ξεκινά.
Το καλό χαλί της μητέρας ζεσταίνει τη σκηνή και η πρωταγωνίστριά μας, καθισμένη στην κόκκινη καρέκλα, στην άκρη του σαλονιού, κάτω από τον προβολέα της ζωής, ανοίγει το άλμπουμ. Όχι εκείνο με τις αναμνήσεις αλλά με τις εμπνεύσεις. Γιατί οι χαρισματικοί άνθρωποι «Την έμπνευση την παίρνουν από τις στιγμές και αποτυπώνονται σε φωτογραφίες και στα τραγούδια. Γιατί όταν κάποιος γράφει στίχους αποτυπώνει στιγμές» μας λέει η οικοδέσποινα και ξετυλίγει με τη φωνή της τον μίτο που θα μας οδηγήσει στο επόμενο πρωί.
Τραγούδια που ξεκινούν μέσα από το παιδικό της δωμάτιο και καταλήγουν σε άλλους τόπους, καιρούς και κόσμους. Η φαντασία και η έμπνευση δεν δεσμεύεται σε στίχους, χρόνο και περιβάλλον και αυτό το αποδεικνύει η συγκεκριμένη μουσική παράσταση. Με ταλαντούχους μουσικούς απόλυτα συγχρονισμένους μεταξύ τους, αλλά και με τη μαγεία της κάθε νότας. Με μια δυναμική φωνή, ώριμης υφής από νεανικά πνευμονία γεμάτα κόκκινη αγάπη.
Η επιλογή των τραγουδιών με λεπτομέρεια και σεβασμό. Σε σειρά που να ενώνουν το παρελθόν με το μέλλον και να δηλώνουν πως στη μουσική δεν υπάρχει χρόνος. Δημιουργίες των ίδιων των πρωταγωνιστών, αλλά και παραδοσιακά τραγούδια και αγαπημένες ερμηνείες γνωστών καλλιτεχνών σε ενδιαφέρουσες ενορχηστρώσεις από τον Αλέξανδρο Κούρο, όπως «Σήμερα», «Ψυχές και σώματα», «Κι εγώ σαν πόλη», «Να με θυμάσαι και να μ΄ αγαπάς», «Συ μ’ έμαθες πώς αγαπούν», «Δε με κρατάει ό, τι θυμάμαι», «Προσευχή», «Άρωμα ξένων», «Όνειρα». Όλα με αγάπη. Ακόμα και ο χώρος έμοιαζε να είχε γεμίσει με ένα διάφανο πέπλο όμορφων συναισθημάτων που έκανε όλους να συμμετέχουν και την Μάγδα να νιώθει τόσο κοντά στο κοινό, που μοιράστηκε περιστατικά των παιδικών της χρόνων και όλοι περνούν σε μια διάσταση που η γνωριμία με ανθρώπους δεν είναι μια απλή χειραψία αλλά μια βαθύτερη εμπειρία ζωής. Και αυτός είναι ο στόχος αυτής της παράστασης. Να συναντηθείς με νέους και εμπνευσμένους ανθρώπους που έχουν να προσφέρουν στιγμές μαγείας μέσα από την «Αυλή των θαυμάτων» της μουσικής και όχι μόνο.
Η παράσταση ήταν μία. Ελπίζουμε σε επόμενες για να μπορούμε να μοιραστούμε περισσότεροι αυτή την εμπειρία. Η ημέρα ήταν δύσκολη λόγω της απεργίας, αλλά η σκέψη όλων ήταν εκεί ακόμα και όσων δεν κατάφεραν να έρθουν. Απόδειξη πως σήμερα γίνονται όμορφες οι νύχτες μας, ακόμα και οι καθημερινές, αρκεί η έμπνευση να «Γίνεται όνειρο που θέλει να αναπνεύσει…».
