Το Τραγούδι της εβδομάδας

Το musicity.gr επιλέγει το τραγούδι της εβδομάδας – Μίλτος Πασχαλίδης – Κώστας Παρίσσης Ο παλιός μου εαυτός!

Αντιγόνη ΚολοβέντζουΤρίτη, 28 Φεβρουαρίου, 2017Τρίτη, 28 Φεβρουαρίου, 20171 ' ανάγνωση11

Μίλτος Πασχαλίδης – Κώστας Παρίσσης

Ο παλιός μου εαυτός

Ζω σε ένα πάρτι που διοργανώνω καθημερινά εγώ και με προσκαλώ. Φουσκώνω τα μπαλόνια ένα-ένα, αλλά δεν δένω τις άκρες, απλά τα αφήνω να φεύγουν, εκτονώνοντας τον αέρα από το εσωτερικό τους. Προτιμώ τα κόκκινα. Μοιάζουν με τα δυο μου χείλια, όταν λέω όσα σκέφτομαι. Τα άλλα χρώματα τα αφήνω για τα σημαιάκια μου, εκείνα που καθημερινά στολίζουν μια νέα εικόνα. Τα πράσινα είναι οι κάκτοι στο ράφι κοντά στο παράθυρο για παρέα. Τα λευκά είναι τα σύννεφα, αυτά τα μαζεύω για φουλάρι στο λαιμό. Τα γαλάζια είναι εκείνα που δείχνουν το ορίζοντα όταν κάθομαι στην παραλία. Το πάρτι μου είναι εκεί.

Στην παραλία και καλεσμένη πάλι εγώ… και μερικές ακόμα σκέψεις που φέρνουν τα κύματα. Η ομορφότερη στιγμή είναι όταν έρχομαι και πάλι εγώ. Είναι η ώρα που στο ίδιο σημείο κάποτε χάζευα τον ορίζοντα. Αυτό κάνω και τώρα. Μόνο που ξέρω πώς να περπατήσω ως εκεί. Κλείνω τα μάτια μου και πλέον μπορώ να ταξιδέψω. Πηγαίνω πίσω στο χρόνο και με ακούω να έρχομαι. Πατώ πάνω στα βότσαλα, μακριά από τον κόσμο και σωριάζομαι πάνω τους σα να αφήνω το βαρύτερο φορτίο. Τώρα πια με κοιτώ. Μου μιλώ και με αγκαλιάζω. Έπαψα να σχεδιάζω τα όνειρα. Να βάζω μέσα τους εκείνους που υπαγορεύουν εντολές για τη διαδικασία τους. Τώρα προσκαλώ εμένα και τα χρώματα. Ανακατεμένα όπως τα θέλω. Με βλέπω στο παρελθόν να κλαίω και θέλω να ρίξω το νόμισμα με την ευχή μου στη λίμνη. Αυτά τα δάκρυα δεν είναι χαρά, δεν είναι ούτε και πόνος. Είναι διαύγεια. Είναι εκείνα που θα καθαρίσουν τα μάτια για να δω την λεπτή γραμμή. Εκείνη την λευκή, που ίσα που μπορείς να τη διακρίνεις την ώρα της αυγής μεταξύ ουρανού και θάλασσας. Είναι η στιγμή που μπορείς ξεκάθαρα να επιλέξεις αν θα πετάξεις ή θα βυθιστείς.

Και όχι! Ακόμα και αν επιλέξεις τη βύθιση, αν ξέρεις, μπορείς και να περπατήσεις στο βυθό και να γεμίσεις τη θάλασσα πάλι με κόκκινα μπαλόνια.

Με βλέπω σκυφτή να κλαίω και μετρώ αιτίες, λόγους, ανθρώπους, φιλίες, χαλάσματα και χαρίσματα. Εκείνα που άλλαξαν χέρια, εκείνα που άνοιξαν καρδιές και στόματα. Μοιάζω με σκιά. Τα χρώματα μου έφυγαν, μαζί με όσα έδωσα. Ξέβαψα, όχι από το χρόνο που πέρασε μέχρι να με δω, αλλά από όσα μόνη μου άφησα στο τραπέζι ενός καφέ. Δεν τα ξέχασα. Τα άφησα επίτηδες. Και τώρα αναγνωρίζω πως αυτό έγινε γιατί γνώριζα πως μπορώ να τα ξαναδημιουργήσω.

«Ο παλιός μου εαυτός» είναι όμορφος. Γιατί πλέον του πετώ χρωματιστά μπαλόνια στα πόδια την ώρα που σκυφτός μετρά κύματα -παθήματα- διλλήματα και ζόρια. Εγώ χαμογελώ, περπατώ πάνω στα βότσαλα την ώρα που το κύμα σκάει στην ακτή για να μην ακούω τα βήματα μου. Μπερδεύω τον χρόνο, το παρόν και το μέλλον με το παρελθόν, γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος. Ένα κουβάρι στιγμών, ένα μπερδεμένο κόκκινο κουβάρι και όταν πια καθίσει απέναντι του ένας θα ξετυλίγει και άλλος θα μαζεύει την κλωστή, γιατί και οι δύο είναι ένα όμορφο πανωφόρι ζωής. Ζεστό τόσο όσο για μια βόλτα στην παραλία την εποχή που φεύγει ο χειμώνας και δεν χρειάζεται να κανείς άλλος, καμιά σκέψη για πρέπει και μη.

Και εκεί οι ψίθυροι των σκέψεων γίνονται ένα με την μουσική του Γιώργου Σταυριανού. Το εκκρεμές ακολουθεί τα βήματα μας και αφήνει τα κύματα-φωνές του Κώστα Παρίσση και του Μίλτου Πασχαλίδη, που πολλές φορές μας έχουν ανακινήσει μνήμες, να μας μιλούν. Βήμα και φωνή, κύμα και στίχος. Μια υπέροχη αναδρομή στο μέλλον, μέσα από τους ειλικρινείς στίχους του Μάκη Τσίτα. Ένα τραγούδι γλυκιάς μελαγχολίας και δυναμικής επιτυχίας του παρόντος.