Βράδυ Τετάρτης και το Ηρώδειο δείχνει να μη χωράει άλλους θεατές για το «Πως η Ιστορία γίνεται σιωπή». Ο κόσμος έχει συμπληρώσει απ' άκρη σ' άκρη τα καθίσματα του έτοιμος να ρουφήξει κάθε λέξη που θα ειπωθεί για εκείνον και να ακούσουν ξανά κάθε στίχο του. Κάθε στίχο που γράφτηκε από τον «Ποιητή που υποδυόταν τον στιχουργό», τον Άλκη Αλκαίο ή για τους δικούς του Βαγγέλη Λιάρο.

Μάριος Φραγκούλης και Γιώργος Περρής. Δύο τρανταχτά παραδείγματα πως τα όρια είναι μόνο νοητές γραμμές και πως η ψυχή (είτε ελληνική είτε οποιασδήποτε εθνικότητας- προς Θεού, οι εθνικισμοί ας λείπουν!) έχει τη δύναμη να ταξιδεύει στα πέρατα του κόσμου και να κατακτά την ολότητά της, σπάζοντας αυτή την ίδια στα αμέτρητα κομμάτια που θέλει να ανήκει.Όχι, δε θα μιλήσω για επιτυχίες και μεγάλες καριέρες. 

Μέσα στα τόσα τραγούδια πολλά άγνωστα στο ευρύ κοινό, εκείνη κατάφερε να τα «περάσει», κατάφερε να τα κάνει δικά μας. Μέσα από την ειλικρίνεια των λόγων της και τις σπίθες των ματιών της. Προσωπικά ξεχώρισα το «Φεύγουν τα πλοία» της Ελένης Καραΐνδρου από την παράσταση «Διαμάντια και μπλουζ» σε πρώτη εκτέλεση της Τζένης Καρέζη, την αειθαλή «Τζένη των πειρατών» και το χορικό της Μήδειας σε μετάφραση Θανάση Χειμωνά και μουσική Σταμάτη Κραουνάκη «Του έρωτα μέγα κακό».

Μια βραδιά γεμάτη συγκίνηση και δυνατό χειροκρότημα στο κατάμεστο από κόσμο Ηρώδειο, απόλαυσαν οι θεατές της παράστασης «Εννέα και Πέντε», που σκηνοθέτησε ο Παντελής Βούλγαρης, με βασικούς πρωταγωνιστές τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Χρήστο Θηβαίο και τον Οδυσσέα Ιωάννου στο ρόλο του αφηγητή.

Η Ομάδα ΙΔΕΑ παρουσιάζει τα σημαντικότερα έργα του Αριστοφάνη με έναν μοναδικό τρόπο στο έργο «ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΙΑΔΑ». Ο θεατής παρακολουθεί αποσπάσματα από τις πιο γνωστές κωμωδίες του Αριστοφάνη μέσα από ένα έξυπνο σενάριο και ένα σπαρταριστό κείμενο.

Έχοντας συντροφιά την Ορχήστρα των Κυκλάδων, την οποία ο ίδιος δημιούργησε, αλλά και ερμηνευτές ξεχωριστούς και ταλαντούχους, ο Νίκος Κηπουργός μας άνοιξε τις πύλες του «Μυστικού Κήπου» του και μας υποδέχτηκε στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Αθηνών.

Το «Carmina Burana» αποτελεί κλασικό παράδειγμα έργου το οποίο οφείλει κυρίως την φήμη του σε μία από τις 25 μελωδίες που έγιναν σουξέ, ιδίως την δεκαετία του 90', μέσα από την χρήση του σε συναυλίες του Michael Jackson ή ακόμα και σε πολιτικές συγκεντρώσεις ιδίως, αν όχι μοναδικά, στην χώρα μας. Πρόκειται για την πασίγνωστη μελωδία «O Fortuna» η οποία μάλιστα έκλεισε και την βραδιά, ύστερα από το παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού.