«Ζωή εν Τάφω», μία θρησκευτική φράση με κοινωνικές και βαθιά ανθρώπινες προεκτάσεις, που μέσα από τις τωρινές συνθήκες παίρνει άλλες διαστάσεις και ηχεί με διαφορετικό τρόπο στ’ αυτιά μας.
Σαν πέρυσι, ημέρες Μεγάλης Εβδομάδος, ο στιχουργός Τέρπανδρος εμπνέεται από τη συγκεκριμένη φράση και τη χρησιμοποιεί ως αιτία για να δώσει μέσα από τους στίχους του την εικόνα της διένεξης ,του μίσους και της απόγνωσης του πολέμου στέλνοντας παράλληλα ένα μήνυμα αισιοδοξίας και προσμονής για μία καλύτερη ζωή.
Ο συνθέτης Κωνσταντίνος Βελλιάδης χρησιμοποιώντας τις νότες του, ντύνει μουσικά το εγχείρημα προσδίδοντας μία κατανυκτική ατμόσφαιρα, εκφράζοντας γλαφυρά την τραγικότητα των σκηνών.
Ο εξαιρετικός Κώστας Μακεδόνας ερμηνεύει με το δικό του μοναδικό, δωρικό τρόπο τα δρώμενα. Μας περιγράφει συγκλονιστικά τις στιγμές, οδηγώντας μας να βιώσουμε το άδικο και το μάταιο του πολέμου, χρησιμοποιώντας το ηχόχρωμα της φωνής του ως αφύπνιση και προσφέροντας μας λύτρωση στο ρεφραίν, με τρυφερότητα και παράλληλα με μία θαρραλέα επίγνωση, ότι υπάρχει ελπίδα.
Έμεινε στο συρτάρι ένα χρόνο περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να ξυπνήσει και ν’ ακουστεί!
Φέτος, ημέρες Μεγάλης Εβδομάδας και Ανθρώπινων Παθών, βρίσκει αιτία και αφορμή να ξεγλιστρήσει από το συρτάρι και να μεταφέρει μέσα από νότες, λόγια και συναισθήματα το μήνυμα για ένα καλύτερο σήμερα!
Μουσική: Κωνσταντίνος Βελλιάδης
Στίχοι: Τέρπανδρος
Στίχοι:
Ζωή εν Τάφω, στο τοίχο γράφω, σε ματωμένο σκηνικό.
Φωτιά και πόνος, καθένας μόνος, στου παραλόγου τον γκρεμό.
Ζωή εν Τάφω, τολμώ κι υπάρχω, ντυμένο σκιάχτρο στο χακί,
Σφυρίζουν σφαίρες, νεκρές ημέρες, σειρά ποιος έχει να χαθεί.
Ποιος θα μας σώσει κι όποιος γλυτώσει, στιγμές καλύτερες ας βρει,
Όσα κι αν είδα, υπάρχει ελπίδα, αν κελαηδήσει ένα πουλί.
Ο,τι κι αν γίνει, ένας κι αν μείνει, θ’ αρχίσει η αγάπη να ξυπνά,
Εγώ κι αν λείπω, στον άδειο κήπο, θ’ ανθίσει μια τριανταφυλλιά.
Ζωή εν Τάφω, στο καταγράφω, η μάχη ανθρώπους δεν κοιτά ,
Τους τρώει το χώμα, με άγριο στόμα και λένε «ζήτω» του
φονιά.
Ζωή εν Τάφω, το υπογράφω κι αν είναι ο λόγος μου σκληρός,
Συγχώρεσε με κι ανάστησε με, να βγω από μέσα ζωντανός.
Ποιος θα μας σώσει κι όποιος γλυτώσει, στιγμές καλύτερες ας βρει,
Όσα κι αν είδα, υπάρχει ελπίδα, αν κελαηδήσει ένα πουλί.
Ο,τι κι αν γίνει, ένας κι αν μείνει, θ’ αρχίσει η αγάπη να ξυπνά,
Εγώ κι αν λείπω, στον άδειο κήπο, θ’ ανθίσει μια τριανταφυλλιά.
