Φτάνει μόνο «Ένα λεπτό» για να αλλάξει την πορεία πολλών πραγμάτων. Μέσα από αυτό, οι στίχοι του Νίκου Μωραΐτη συναντούν τη μουσική του Νικόλα Μαυρέση και αφήνουν αποτύπωμα στην στιγμή των ακροατών. Ίχνη από τις φωνές του Χρήστου Μάστορα και του Δημήτρη Μπάση, μια συνεργασία που ίσως δεν αναμενόταν στη παρούσα μουσική σκηνή. Όλα δεμένα άρτια σε ένα κινηματογραφικό music video, που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Μιχελόπουλος και γυρίστηκε στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών, αποδίδουν την δύναμη του να είσαι και να τολμάς το διαφορετικό. Απολαύστε το!
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία από την Αντιγόνη Κολοβέντζου. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Ήταν διαφορετική. Έμενε μονή και ταξίδευε μόνη. Η μοναχικότητα για εκείνη ήταν πλούτος. Ήξερε να μαζεύει τους ιστούς από την ακινησία των άλλων και να πλέκει υφαντά από τις στιγμές που μοιράζονταν μαζί.
Περπατούσε στους δρόμους και χάζευε τις βιτρίνες. Εκεί ένας κόσμος μαγικός γεννιόταν. Στα μάτια της η άψυχες κούκλες των πολυκαταστημάτων είχαν τη δική τους ζωή. Κουβέντιαζαν, γελούσαν, χόρευαν και μιλούσαν για τις αλήθειες που έκρυβαν οι περαστικοί στις σκέψεις τους.
Όταν πλησίαζες κοντά της, η θέρμη του κορμιού της, ζέσταινε την ψυχή σου. Αν σε κοιτούσε πάγωναν όλα τα ψεύτικα που είχες πιστέψει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Άφηνε πίσω της βλέμματα ραγισμένα. Όλα ήταν διαφορετικά μετά την συνάντηση.
Διάφανη τον πλησίαζε και ακουμπούσε το κορμί του. Ήξερε τους χτύπους της καρδιάς του, γνώριζε τις σκέψεις του. Με τα δάχτυλα της, η λάσπη της δημιουργίας του έγινε πορσελάνη. Η μορφή του πήρε ζωή και στο πρόσωπο του το χαμόγελο φώτισε το άδειο του δωμάτιο. Μέχρι τη στιγμή εκείνη….
Η επιλογή είχε γίνει μήνες πριν και η ίδια το ήξερε. Το γνώριζε πριν ακόμα γίνει αντιληπτό από τον ίδιο. Ήταν όμως εκείνο το διαφορετικό που την χαρακτήριζε, εκείνο που τον έκανε να μένει κοντά της.
Τα λόγια γλιστρούσαν ανάμεσα στο πληκτρολόγιο. Κάθε άγγιγμα άφηνε και μια δαχτυλιά στην καθαρότητα της ψυχής της. Αυτή η διαδικασία τον βοηθούσε να την βλέπει. Έμαθε να βρωμίζει την επιφάνεια της, αφήνοντας αποτυπώματα.
Μόνο έτσι μπορούσε να διακρίνει τη μορφή της. Κάθε λέξη και ένα σημάδι. Εκείνη υπέμενε καρτερικά. Όταν πια σταμάτησε να πλάθει την αλήθεια του, το αποτέλεσμα ήταν τρομαχτικό.
Εκείνος έλιωνε σαν κάστρο φτιαγμένο από άμμο, με το πέρασμα των κυμάτων -ροή δακρύων από τα μάτια της που ποτέ του δεν είδε. Παράλληλα κάθε σημάδι του πάνω της χανόταν. Η επικοινωνία αραίωνε, ο χρόνος κυλούσε, τα λόγια το ίδιο.
Πλησίαζαν οι γιορτές. Μια ίδια εποχή πριν χρονιά συναντήθηκαν. Εκείνη χάθηκε ανάμεσα στις τζαμαρίες των δρόμων. Κανείς δεν μπορούσε να την διακρίνει. Είχε τη δύναμη να απαλλάξει από την μορφή της, οτιδήποτε την είχε αλλοιώσει. Όπως στους άλλους, έτσι και στην ίδια, τα ψέματα είχαν παγώσει μέσα της. Δεν είχαν οι σκέψεις της άλλη θέρμη, για να τα μετατρέπει σε δάκρυα.
Σε λίγο το κρύο έγινε δυνατό στην πόλη. Νιφάδες χιονιού ακουμπούσαν το παλτό του. Κάθε μια από αυτές και μια λέξη. Άκουγε τους ψίθυρους τους στις αγκαλιές που προσπαθούσε να τη ξεχάσει. Την ίδια στιγμή, εκείνη απαλλασσόταν από όσα είχε πιστέψει και την πάγωναν.
Ήταν διαφορετική. Αυτό ήταν πια χαραγμένο στο διάφανο κορμί της και την έκανε να μοιάζει δυνατότερη. Εκείνος συνέχισε να ψάχνει ανάμεσα στα θολά από τις δαχτυλιές του τζάμια. Ποτέ δεν κατάφερε να την ξαναδεί. Ο χρόνος που πέρασε ήταν μια ανάσα για εκείνον. Τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο. Δεν κατάφερε ποτέ να δει σε όσες μορφές κι αν προσπάθησε τη δική της καθαρότητα.
Σε λίγο η βροχή θα είχε σημαδέψει την ημερομηνία. Ήταν λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου. Όλα γέμισαν στίγματα από την αλμύρα των δακρύων του. Και το βλέμμα θα ήταν πάντα θολό.
«Ο μόνος δρόμος για να ανακαλύψεις αυτόν που δε μοιάζει με κανέναν, είναι να μην παραιτηθείς από την προσπάθεια να είσαι ο εαυτός σου. Αυτό θα σε κάνει αναντικατάστατο»
Στίχοι:
Στις φωτεινές τις λεωφόρους που περνάς
Με τους καινούργιους σου τους φίλους που αγαπάς
Όπως γελάτε ζαλισμένοι από το χορό
Δε σου ζητώ παρά μονάχα ένα λεπτό
Πρώτα εγώ λατρεύοντάς σε από μακριά
Θέλω να είσαι ευτυχισμένη ειλικρινά
Μα όπως κοιτάς τον άνθρωπό σου σα θεό
Δωσ’ μου μονάχα ένα σκάρτο σου λεπτό
Όταν το χέρι σου περνάς απ’ το λαιμό του
Όταν αγγίζεις το ωραίο πρόσωπό του
Να με θυμάσαι ένα λεπτό
Να με θυμάσαι ένα λεπτό
Σαν μια πληγή μες στον καινούργιο σου ουρανό
Δε σου ζητώ να ‘μαι κομμάτι απ’ το παρόν
Δεν έχω τρόπο μες στον κόσμο σου να μπω
Μα μεθυσμένη στην αγάπη όπως πας
Σαν μια ανάμνηση μικρή μη με ξεχνάς
