Δεν είναι καινούριο, είναι ένα τραγούδι σχεδόν δέκα χρονών που συνεχίζει να πλανάται αναμεσά μας. Που είναι η ώρα για να εμφανιστεί ξανά και να αγγίξει και άλλες ψυχές. Είναι η μαγεία της αναλλοίωτης δύναμης που κρύβουν κάποιες μουσικές και στίχοι. Είναι «Το αστέρι μου» της δυναμικής τριάδας Νατάσσας Μποφίλιου, Θέμη Καραμουρατίδη και Γεράσιμου Ευαγγελάτου που έχουν την έμπνευση να αναδημιουργούν και να επαναφέρουν στο προσκήνιο τις όμορφες στιγμές. Από το δίσκο «Εισιτήρια Διπλά» που κυκλοφόρησε το 2010, μέσα από μια συναυλία που έλαβε χώρα πριν λίγες ημέρες και ένα νέο βίντεο κλιπ το τραγούδι αυτό έρχεται να ξανασυναντήσει τους ακροατές και να συγκινήσει.
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία από την Αντιγόνη Κολοβέντζου. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Ανοιγμένα παράθυρα στο μέσο της νύχτας, να μπαίνει το αεράκι, να αναπνέουν οι σκιές. Δυο σώματα κουρασμένα σ’ένα δωμάτιο και λέξεις. Βήματα άπειρα σε μικρές διαδρομές και λογία μεγάλα σε μικρές ψυχές. Ένα στόμα βουβό και ένα ακόμα να ξερνά υποσχέσεις που δεν θα μπορεί να κρατήσει. Ένα αστέρι από ψηλά να γελά σε κάθε φράση και μια καρδιά να αιμορραγεί, για το λίγο του ανθρώπου που κάποτε έκανε πολύ.
Ένα μηχανάκι να σπάει τον ειρμό και οι σκέψεις να γίνονται κουβάρι. Στο πάτωμα ένας σωρός από λάθη και όνειρα. Σκοντάφτει καθώς της μιλά. Ένα ποτήρι αδειανό και ένα μυαλό γεμάτο δηλητήριο. Μάζευε όσα κομμάτια είχαν απομείνει από την σπασμένη κορνιζά και προσπαθούσε άδικα με δάκρυα να τα ενώσει. Βήματα βαριά ως την κουζίνα και ένα ποτήρι νερό να δροσίσει την αδυναμία του.
Εκείνη ακίνητη, καθισμένη σε μια γωνιά να παρατηρεί το άδειο βλέμμα του. Χάθηκε κάποτε σε αυτό, πορεύτηκε και γιόρτασε. Μα το ταξίδι έφτασε πάλι στην αρχή, μοιάζει να μην έγινε ποτέ. Σαν τα όνειρα για μια απόδραση, που ποτέ δεν υπήρχαν εφόδια για να γίνει, μα ο ρομαντικός ταξιδευτής την έχει ζήσει στο μυαλό του.
Γονατίζει για μια συγνώμη. Αγκαλιάζει για κατανόηση. Φωνάζει για να τρομάξει τις αμφιβολίες. Μονολογεί για να δικαιολογήσει όσα έκανε και όσα όχι. Ένα τρυφερό χέρι να τον καθησυχάζει γεμάτο πληγές. Έτοιμο για μια ακόμη. Και ο ήχος από μια κουκουβάγια στα απέναντι δέντρα, να μαντεύει την πορεία.
Κάθε μέρα, για πολύ καιρό αντηχούσαν όλα όσα ειπώθηκαν εκείνη τη νύχτα. Οι σκιές τους είχαν μείνει αναλλοίωτες στους τοίχους του δωμάτιου. Το σκηνικό στηνόταν ξανά και ξανά.
Μέχρι ένα επόμενο που πλέον εκείνος καθόταν αμίλητος στη γωνιά μαζί της. Είχε στερέψει από δυνάμεις και από αλήθεια. Όλες οι λέξεις του είχαν ενωθεί και έμοιαζαν σχοινιά στα ποδιά του.
Κάποτε την είχε κρατήσει στα χεριά του σαν βιβλίο. Την διάβαζε με προσοχή όπως ο δολοφόνος μαθαίνει με κάθε λεπτομέρεια το επόμενο του θύμα. Δεν ήξερε τι ήθελε. Δεν είχε τη δύναμη να θέλει πια. Δεν είχε το θάρρος να κόψει εκείνα τα σχοινιά που δεν τον αφήναν να προχωρήσει προς εκείνη. Έβλεπε μόνο όσα τον έδενα μακριά της και τα καταριόταν.
Με όση δύναμη της είχε απομείνει, μπόρεσε να βρει τα τελευταία και να τον ελευθερώσει. Έλυσε τους κόμπους εκείνους που κάποτε είχαν κάνει μαζί τις ευχές τους.
Μόνο από αυτούς μπορούσε η ίδια να τον ελευθερώσει. Οι υπόλοιποι ήταν στη δική του επιλογή. Άφησε τα παράθυρα ανοιχτά μέχρι το επόμενο πρωί που ο ήλιος θα εξαφάνιζε τις σκιές και όσα δεν είχαν τη δύναμη να δουν φως.
Όλα κρυμμένα σε λέξεις που ειρωνικά ξεκινούν και καταλήγουν στο γράμμα της αρχής. «Αγάπα αρκετά δυνατά».
Εκείνη είχε και τις τρεις. Τότε μόνο μίλησε. Λίγο πριν ανοίξει της κουρτίνες μιας νέας πιο δυνατής ζωής.
Στίχοι:
Σ’ αγαπώ αρκετά
για να σ’ αφήσω μόνο σου
αρκετά για να πονάει τόσο
Σ’ αγαπώ αρκετά
ίσα να βρεις το δρόμο σου
λίγο πριν σε πληγώσω
Ήμουν εντάξει μέχρι χτες
με τις πληγές μου ανοιχτές
χαρά να τρέχουνε
Κι ήρθαν δυο βλέμματα βαριά
και πέσαν πάνω μου σκουριά
για να μ’ ελέγχουνε
Μ’ έπιασε κάτι να σ’ το πω
και σου ‘πα πάλι σ’ αγαπώ
μικρό το ψέμα μου
Συγγνώμη για την προσβολή
μα εγώ δεν είμαι για πολύ
το ‘χω στο αίμα μου
Ήμουν εντάξει μέχρι χθες
ήξερα τι είναι αυτό που θες
κι ήταν στο χέρι μου
Δε σ’ αφορά προσωπικά
είναι που εμένα τελικά
το ‘χει τ’ αστέρι μου
