Ο Νικόλας Λειβαδίτης είναι από εκείνους τους παράξενους τύπους που πολλοί αποφεύγουν. Έχει αυτή τη δύναμη, να κάνει πραγματικότητα όσα κάποιοι δεν τολμούν να σκεφτούν. Αυτή τη φορά κάνει ένα ταξίδι στο χρόνο και παράλληλα κάνει τον απολογισμό μιας ζωής. Της δικής του, της δικής σου, της ζωής των παιδιών που μεγάλωσαν με κασετόφωνα, με βόλτες στην πλατεία και μ’ ένα δωμάτιο που δεν χρειαζόταν ειδικά γυαλιά και ιντερνέτ για να μεταμορφώνεται στην πραγματικότητα, που έκρυβε το καθένα μέσα του. Ο νέος του δίσκος γεννήθηκε λοιπόν, σ’ ένα μικρό δωμάτιο 15,6 τ.μ. και ταξιδεύει μέσα από τις ταινίες των παλιών κασετών στα αφτιά των ακροατών. Έτσι γιατί η σύγχρονη εποχή έχει αυτή την ειρωνεία για το πιο είναι το «Αστείο». Κοιτά λίγο στο παρελθόν και θα δεις την πραγματική σοβαρότητα των ονείρων σου. Εκείνων, που ήρθε η ώρα να τα τη ζήσεις.
Τίτλος: Αστείο
Ερμηνεία: Νικόλας Λειβαδίτης
Στίχοι: Νικόλας Λειβαδίτης
Μουσική: Νικόλας Λειβαδίτης
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία από την Αντιγόνη Κολοβέντζου. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Γεννήθηκα σ’ ένα δωμάτιο εξ’ αδιαίρετου με τον μικρό μου αδελφό. Με κάδρα κρεμασμένα σε καρφιά και κάποια από κορδόνια γιατί οι τρύπες στον τοίχο αφήνουν σημάδια. Περπατούσα στο διάδρομο, από την κουζίνα προς το υπνοδωμάτιο, μέσα στο σκοτάδι και η φωνή των γονιών έμοιαζε με εκείνη των τεράτων, που φανταζόμουν πως υπάρχουν στο τέλος της διαδρομής.
Δεν έφτανα το διακόπτη. Ήταν ψηλά και πάντα είχα για βοήθεια τη μαμά. Δόντια, πρόσωπο, πόδια, χέρια και ξαπλώνεις στο κρύο κρεβάτι. Σε δένουν με ιμάντες, μη ξεφύγεις καθώς ονειρευτείς. «Λίγη υπομονή», άκουγα το θηρίο να μου λέει κάτω από το κρεβάτι, μόλις το φως έσβηνε.
Κοντά στη εφηβεία, εκεί που το ύψος μου ήταν αρκετό, ο διάδρομος μίκρυνε και οι φωνές αν και ήταν δυνατότερες δεν έφταναν στα αφτιά μου. «Λίγη υπομονή ακόμα», ψιθύριζα στο θηρίο και έριχνα τις βιταμίνες που μου έδιναν σε αυτό για να γίνει δυνατό.
Όταν πια η παλάμη έφτασε το διακόπτη και το φως πλημμύρισε το δωμάτιο φάνηκαν οι πληγές. Έσταζε το κορμί μου «πρέπει» και «μη» και κάπου εκεί, την άκρη των ματιών έτρεχαν όνειρα και μια μικρή σπίθα σιγόκλαιγε μέσα στο λαμπρό φως. Ήταν αρκετή για να κάψει όλα τα σημάδια, φωτιά που θεράπευε και παράλληλα θέριευε κάπου στο κέντρο του στέρνου.
Ο μικρός πια δεν μένει εδώ και εγώ μετακόμισα σένα μεγαλύτερο δωμάτιο. Το θηρίο έχει μείνει στο σπίτι το παλιό και εγώ τα βράδια μένω έξω, για να χωρούν τα όνειρα των παιδικών μου χρόνων στην ντουλάπα. Το τηλέφωνο πια έγινε κινητό και οι αποστάσεις μεγάλωσαν, το ίδιο και τα σπίτια. Μα ο διάδρομος πάντα στενός, να οδηγεί στο σημείο που ξεκίνησες. Κοιμάμαι πια με λυτούς ιμάντες στα παπλώματα αλλά εκείνοι που με σφίγγουν είναι στα χέρια. Πρέπει να πάρω ένα τηλέφωνο η ώρα πέρασε.
Το ρολόι της κουζίνας συνεχίζει να μετρά και εγώ τις νύχτες πάντα ψάχνω το θηρίο, εκείνο που μου έδινε λίγη υπομονή ακόμα με κάθε κομμάτι ονείρου που έκαιγα στο στόμα του. Μέχρι το επόμενο πρωί που η μητέρα θα άνοιγε το παραθυροφυλλο.
«Καλημέρα, ώρα να ζήσεις».
Στίχοι:
Τα χρόνια που μεγάλωνα, στα δέντρα όταν σκαρφάλωνα
πλησίαζα αγγέλους και Θεούς
Κοντά τους λίγο ερχόμουνα, Θεός κι εγώ γινόμουνα
και έτσι πολεμούσα τους κακούς
Οι συγγενείς με φρόντιζαν, μα τη λεπίδα ακόνιζαν
πριόνιζαν με τρόπο το κλαδί
Οι εποχές αλλάξανε, οι ενοχές αράξανε
και έπεσε απ’ το δέντρο το παιδί
Την πήρες, την πήρες,
την πήρες τη ζωή σου σοβαρά
κι αυτή γελάει δυνατά
(χα! χα! χα! χα!)
Την πήρες σοβαρά
Γελάει δυνατά
Κι εκεί στην εφηβεία μου, με πιάνει η αγωνία μου
το είδωλο στο τζάμι είναι απόν
Και πήρα την απόφαση, με τ’ όνειρο για πρόφαση
να ζω μ’ ευγνωμοσύνη στο παρόν
Κοιτάζω, τότε, γύρω μου, τους θαυμαστές του ονείρου μου
και βλέπω πως δεν έμεινε κανείς
Πολλοί τα παρατήσανε και άλλοι τους σαστίσανε
το φως, θέλει σκοτάδι να το δεις
«Να τρως καλά, να ντύνεσαι! Να δίνεις, να μη δίνεσαι!
Μη βιάζεσαι! Τι κάθεσαι; Σε όλους, χρόνο διάθεσε!
Για πρόσεχε τα λόγια σου! Να τ’ αγαπάς τα σόγια σου!
Φρόνιμος στους δασκάλους σου! Ν’ ακούς τους πιο μεγάλους σου!
Μη ρεύεσαι! Να σέβεσαι! Σταμάτα να ονειρεύεσαι!
Μη σκέφτεσαι ψηλότερα! Υπάρχουν και χειρότερα!
Να κλαις κρυφά, μη φαίνεσαι! Πολύ-πολύ μη δένεσαι!
Σταμάτα τη κασέτα σου! Να πάρεις τη ζακέτα σου!
