Είναι κάποιες φωνές που χαράζουν την αίσθηση της ακοής σου και ξέρεις πως ταράζουν κάτι ιερό μέσα στην ψυχή σου. «Ίσως» να τις έχεις και πάλι ακούσει ίσως να είναι κάποιοι άλλοι εαυτοί σε «Παράλληλες ζωές» που σου μιλούν μέσα από τραγούδια και μουσικές. Ο Χρήστος Νινιός επανέρχεται με τον νέο του single, μαζί με τον Αργύρη Λούλατζη – μιας και οι ομορφότερες παραδοχές στη ζωή γίνονται με παρέα- μας θυμίζουν όλα αυτά που δεν τολμούμε να παραδεχτούμε πως γεννά η καρδία, όταν το μυαλό αφήνεται στην πλάνη των συναισθημάτων, με τους στίχους του Σπύρου Μέντη και τη μαγική σύνθεση των Έτερονήμισυ. Ένα τραγούδι κήπος μουσικής και εικόνων. Μια χούφτα με μουσικά πέταλα που ραίνουν τον ακροατή.
Τίτλος: Ίσως
Στίχοι: Σπύρος Μέντης
Μουσική: Έτερονήμισυ
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Αφήνω την εκκλησία να βυθίζεται στο χώμα του μικρού λόφου και ακούω τα βήματα μου καθώς κατεβαίνω το χωμάτινο μονοπάτι. Μοιάζουν να ναι κάποιου άλλου καθώς περπατώ έχοντας αφήσει το βάρος μου να με παρασύρει.
Προχωρώ προς στο γιαλό την νύχτα. Τα φωτά της χώρας μοιάζουν ποτάμι που χύνεται στη θάλασσα. Στην απέναντι όχθη μια φωτιά καίει μνήμες και λύπες παιδιών. Καίει και στα μάτια μου ότι δεν είδα.
Και εκείνη η σκιά ανάμεσα στα αλμυρίκια πάλι να με κοιτά. Έχω μάθει να μη φοβάμαι, μα είναι τέτοια η επιθυμία να την ξαναδώ που κάθε βράδυ η καρδιά τελεί λειτουργία για γιορτή και πένθος. Με την καμπάνα να σιωπά μαρτυρώντας τα πάντα και εκείνη να μουρμουρίζει ψαλμούς που πνίγονται στα κύματα .
Την ημέρα την ακούω να φωνάζει στα σύννεφα καθώς κρέμεται πάνω στα ιστία του μύλου. Αλέθει την ιστορία και την δική μου ζωή. Μα σαν φτάνω στην κορυφή ξεφεύγει ανάμεσα στις πέτρες και με κοιτά πίσω από τον μανδραγόρα.
Τη νύχτα ντύνεται με μαύρα πανιά και αρμενίζει ανάμεσα στα άστρα. Έχω δει τα μάτια της κατακαλόκαιρο μόνο, όταν το φεγγάρι δεν δύει. Με κοιτά από ψηλά και αναζητώ τα χείλια της για να βρω την δική μου ομιλία.
Ανάμεσα στα δάχτυλα κρατώ ποτήρι και τσιγάρο. Ακολουθώ τη δική μου ιεροτελεστία προσμένοντας την. Μα τα περισσότερα βράδια μένει κρυμμένη και την αυγή τα βότσαλα παραμερίζουν για να έχω μια αγκαλιά μέχρι την επομένη φορά που στην αέναης της κίνηση να σταθεί απέναντι μου και ας είναι να χαθεί πάλι, στην μεγάλη σκιά μιας έκλειψης, την ώρα που τα ματιά που κλείνουν για ένα ακόμα ταξίδι.
Στίχοι:
Ίσως να κοπάσει το κύμα στο γιαλό,
μες τα δυο της μάτια θέλω να πνιγώ.
Ίσως βάλει ρούχα μαύρα σκοτεινά,
κάρβουνο, λιβάνι να μοσχοβολά.
Ίσως να’ ρθει πάλι μες τον ποταμό,
με σκυφτό κεφάλι στον εσπερινό.
Ίσως να μεθάει κάτω στο γιαλό
και να τριγυρνάει μαζί με τον Θεό.
