Το Τραγούδι της εβδομάδας

Το musicity.gr επιλέγει το τραγούδι της εβδομάδας: Πάνος Παπαϊωάννου – Χρυσόστομος Καραντωνίου – Τα φώτα στην πλατεία!

Αντιγόνη ΚολοβέντζουΔευτέρα, 19 Δεκεμβρίου, 2016Δευτέρα, 19 Δεκεμβρίου, 20161 ' ανάγνωση28

Πάνος Παπαϊωάννου – Χρυσόστομος Καραντωνίου

Τα φώτα στην πλατεία

Τα φώτα σβήνουν, η πόρτα κλείνει και εσύ αφήνεις τα κλειδιά με ανακούφιση στη τσάντα πριν την ταχτοποιήσεις στην πλάτη. Περίμενες μια εβδομάδα για αυτή τη μέρα. Πριν λίγο γύρισες τις σελίδες από το επιτραπέζιο ημερολόγιο, δεν αφήνεις ποτέ την Παρασκευή να μένει εκεί για ολόκληρο Σαββατοκύριακο.

Δεν έχει ακόμα δύσει ο ήλιος, τέτοια ήμερα αυτή την ώρα όλα ηρεμούν, σαν μια μικρή ανακωχή για να ξεσπάσουν στις πιο μικρές ώρες. Οι περισσότεροι δεν δουλεύουν αύριο. Και εσύ. Περπατάς χωρίς να χαζεύεις τριγύρω. Παρατηρείς μόνο τα κορδόνια των παπουτσιών σου καθώς παιχνιδίζουν σε κάθε βήμα. Μόνο σε κάποιο φανάρι θα χαμογελάσεις στην ανυπομονησία του οδηγού να ανάψει το πράσινο. «Έχει αργήσει» θα σκεφτείς, καθώς εσύ δεν έχεις κανένα να σε περιμένει και νιώθεις την ουτοπία της ελευθερίας σου.

Οι σκιές αρχίζουν να παίζουν κρυφτό καθώς η ώρα περνά και η νυχτερινή πόλη ξυπνά. Νιώθεις κάποιος να σε κουβαλά. Αναθαρρείς καθώς το σπίτι πλησιάζει. Ναι, εκείνο. Εσύ μοιάζεις ακίνητος με όλο το βάρος της εβδομάδας που πέρασε. Λίγο πριν ανέβεις στο πεζοδρόμιο του, νιώθεις ανάλαφρος, σαν κάτι να αποχωρίστηκε από εσένα.

Ακουμπάς τη τσάντα στα σκαλοπάτια της εισόδου, ξεκλειδώνεις την παλιά πόρτα με τα λευκά κάγκελα που σχηματίζουν ρόμβους και τη γυάλινη τζαμαρία και μπαίνεις. Ανεβαίνεις τις σκάλες καθώς νιώθεις πως κάποιος σε κοιτά. Γυρνάς μα κανείς δεν είναι στην είσοδο.

Είναι η σκιά σου, έχει μείνει έξω. Χαζεύει το “άδειο” σου κορμί να ανεβαίνει σε κάθε σκαλοπάτι, μα δεν μπορεί να ακολουθήσει, έχει στα χεριά της, τις υποσχέσεις για ζωή. Είχες πει, προγραμματίσει, σχεδιάσει, αλλά… Εκείνη δεν έχει καθημερινότητα, εκείνη ακολουθεί τα όνειρα, τις σκέψεις της καρδιάς, όχι τη λογική, εκείνη μεγαλώνει όταν τα φώτα στην πλατεία ανάψουν. Γίνεται έντονη, τρέχει στα παρτέρια όπως κάποτε έκανες εσύ παιδί, κρέμεται στους στύλους από τα φώτα και γυρνά γύρω γύρω, μοιάζει με ένα μεγάλο δείκτη ρολογιού που χάλασε και γυρνά μετρώντας το χρόνο γρηγορότερα, ανεξέλεγκτα. Το δικό σου χρόνο, της λογικής.

Στέκεσαι στο παράθυρο. Το φως του γραφείου αγκαλιάζει το κορμί σου και καθρεφτίζεσαι στο βρόμικο τζάμι. Κοιτάς τα μάτια σου. Μοιάζει σα να κοιτάς σε σκουριασμένο καθρέφτη.

Δεν σε αναγνωρίζεις. Δεν μπορείς. Κατεβάζεις το βλέμμα και όταν επιστρέφεις στο παράθυρο εκείνη κρυφοκοιτά ανάμεσα στα φύλλα των δέντρων. Μένεις μόνος τέτοια βράδια, σε αρνείται πια εκείνη. Τρεις φορές. Τόσες όσα και τα σκαλοπάτια στην είσοδο που όταν η ώρα περάσει ακουμπά και χαζεύει τον ουρανό, μετρώντας τις φορές που εσύ αρνήθηκες εσένα και ψιθυρίζει τον παιδικό ρυθμό που τραγουδούσες πριν πληγωθείς και πριν πληγώσεις.

Κάποια άλλη σκιά, στην άλλη πλευρά της γης τώρα θα ζωντανεύει, καθώς χαράζει. Άραγε πότε θα δεις τον ήλιο της άλλη πλευράς· της ζωής. Εκείνης που κάποτε σχεδίαζες.

Εκείνης που σου μιλά μέσα από την αναπνοή των πνευστών στην ενορχήστρωση του Χρυσόστομου Καραντωνίου και που σε ξυπνά ψιθυρίζοντας με την γνώριμη στοργική χροιά του Πάνου Παπαϊωάννου τους στίχους του Δημήτρη Παπαχαραλάμπους. Κλείσε τα μάτια και άκουσε την, κάποιοι σε ένιωσαν και ας μη σε έχουν συναντήσει ποτέ. Αυτή είναι η μαγεία των τραγουδιών με συναισθηματική και μουσική αξία.

Πάνος Παπαϊωάννου – Χρυσόστομοε Καραντωνίου – Τα φώτα στην πλατεία

Στίχοι: Δημήτρης Παπαχαραλάμπους

Μουσική: Χρυσόστομος Καραντωνίου

Στίχοι:

Οι μέρες λιώνουν σαν χιόνι
Που δε γερνά, δεν παλιώνει
Κι εσύ αγάπησες ψεύτες
Και ραγισμένους καθρέφτες
Πίσω από το τζάμι δυο μάτια
Κοιτάζουν τα σκαλοπάτια
‘Κει που η ζωή τους κοιμάται
Κανένας δεν τη λυπάται

Βραδιάζει κι ανάψαν τα φώτα στην πλατεία
Κάποτε θα μου πεις τα πάντα είναι αστεία
Κι αν εδώ κάτω έχει αρχίσει να νυχτώνει
Κάπου μακριά σκέψου πως πάλι ξημερώνει
Βραδιάζει κι ανάψαν τα φώτα στην πλατεία
Κάποτε θα μου πεις τα πάντα είναι αστεία
Κι αν εδώ κάτω έχει αρχίσει να νυχτώνει
Κάπου μακριά σκέψου πως πάλι ξημερώνει

Οι μέρες φεύγουν σαν τρένα
Χωρίς τιμόνι και φρένα
Κι εσύ κουβάλησες δρόμους
Που σου τσακίσαν τους ώμους
Πίσω από το τζάμι δυο μάτια
Κοιτάζουν τα σκαλοπάτια
Κει που η ζωή τους ξυπνάει
Κι ο κόσμος την προσπερνάει