Όταν ο Γιάννης Κότσιρας «μπλέκεται» στο Πλέγμα, την καλλιτεχνική κολεκτίβα του Παντελή Κυραμαργιού, το αποτέλεσμα είναι απρόσμενο και σίγουρα μελωδικό. Η ακατέργαστη και δωρική προσέγγιση του Παντελή Κυραμαργιού, ο οποίος υπογράφει τους στίχους και τη μουσική στις “Δύο Σπιθαμές”, συναντά τον λυρισμό του σπουδαίου ερμηνευτή Γιάννη Κότσιρα.
Ο Παντελής και ο Γιάννης μας παρουσιάζουν ένα νέο τραγούδι που φέρνει παλιές θύμησες, καθώς ο ήχος του είναι βαθιά χαραγμένος στην παράδοσή μας.
“Δύο Σπιθαμές” Ένας Τσάμικος δυναμικός.
Δύο άντρες τραγουδούν για την αγάπη.
“Αν είμαι ζωγραφιά, τα μάτια σου σκυφτά
Δεν παίρνεις μυρουδιά αν είμ’ αμυγδαλιά
Κι αν είμ’ αναπνοή μοιάζουν με πύλη τα δυο σου χείλη,
Αδιάβατη….”
Ο Γιάννης Κότσιρας, ένας από τους πιο επιτυχημένους και αγαπητούς καλλιτέχνες, με τραγούδια που μας έχουν κρατήσει παρέα σε χαρές, λύπες, απογοητεύσεις και προσδοκίες, συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον Παντελή Κυραμαργίο. Η μελωδική του ερμηνεία αφήνει το δικό της στίγμα στους στίχους του Παντελή και δένει μοναδικά με τη δυναμική ερμηνεία του τελευταίου.
Οι “Δύο Σπιθαμές”, είναι ένα από τα τραγούδια που θα συμπεριληφθούν στο επερχόμενο album του Παντελή με τίτλο “Αρετή”, όπως και το ομότιτλο τραγούδι που κυκλοφόρησε τον Γενάρη και αγαπήθηκε αμέσως από το κοινό και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς.
Λίγα λόγια για το album….
Το επερχόμενο album με τίτλο “Αρετή” θα κυκλοφορήσει τους επόμενους μήνες και θα συνοδεύεται από το ομότιτλο βιβλίο.
Πρόκειται για μία πολυσυλλεκτική δουλειά, με τη συμμετοχή καταξιωμένων, αλλά και νέων ερμηνευτών/ερμηνευτριών.
Με τη δουλειά αυτή ο Παντελής Κυραμαργιός φιλοδοξεί να ταξιδέψει τη σκέψη του ακροατή και του αναγνώστη στον χρόνο της ιστορίας, αλλά και στις αγωνίες της ανθρώπινης ψυχής μέσα απο τη ζωή του ήρωά του Αριστείδη. Ενός Κρητικού αγωνιστή, ο οποίος στον βωμό του ονείρου για έναν καλύτερο κόσμο θυσίασε μια αγάπη και μια ζωή.
Στίχοι: Παντελής Κυραμαργιός
Μουσική: Παντελής Κυραμαργιός
Album: Αρετή Εταιρεία: Panik Records
Στίχοι:
Αν είμαι ζωγραφιά, τα μάτια σου σκυφτά
Δεν παίρνεις μυρουδιά αν είμ’ αμυγδαλιά
Κι αν είμ’ αναπνοή μοιάζουν με πύλη τα δυο σου χείλη,
αδιάβατη
Κράτα μου δυο σπιθαμές
μέσα σου κι ας μη με θες
Χάρισέ μου μια γωνιά
κι ας θαρρείς πως είν’ αργά
Θα φέρω ξαστεριά στη βαρυχειμωνιά
στη σκέψη απανεμιά και ζάχαρη στην καρδιά
Μόνο μη μ’ αρνηθείς
Άνοιξε, βιάσου, τη δρασκελιά σου
πλάι μου να ‘ρθεις
Κράτα μου δυο σπιθαμές
μέσα σου κι ας μη με θες
Χάρισέ μου μια γωνιά
κι ας θαρρείς πως είναι αργά
