Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Καλοκαίρι αισθανόταν μόνο όταν έβγαζε τα παπούτσια την ώρα του παιχνιδιού. Όλοι φώναζαν πως δεν πρέπει, αλλά δεν μπορούσε να αντισταθεί στην αίσθηση των κόμπων του χώματος στα πέλματα της. Έτρεχαν ανάμεσα στις μαραμένες μαργαρίτες που έφταναν και ξεπερνούσαν το ύψος τους. Το κρυφτό αυτό ήταν βασανιστήριο. Κάποιοι έμεναν φανεροί , για να μη μαστιγώνονται από τα ξερά κλαδιά, άλλοι φοβόντουσαν τα κρυμμένα φίδια. Εκείνη έτρεχε πιο μακριά από όλους, στο σημείο που ξεκινούσε το δάσος. Ανέβαινε στα πρώτα δέντρα και χάζευε τη θάλασσα στην άλλη άκρη. Δεν μιλούσε, δεν ανέπνεε, άκουγε τον ρυθμό στις φλέβες της και προσπαθούσε να ακούσει τις λέξεις που της έλεγε. Έμοιαζε να μη πρέπει να είναι εκεί . Όχι γιατί το έλεγαν οι γονείς, μα γιατί εκείνη μέσα της, στο αίμα της ήξερε. Έμενε σχεδόν τελευταία και για να μη φυλάξει εκείνη στην επομένη και απλά παρουσιαζόταν να την βρουν. Ένα μικρό αντίτιμο της μοναξιάς της. Οι φίλοι μου ήξεραν, αλλά δεν την μαρτυρούσαν. Ήταν το έπαθλο τους σε αυτό το κρυφτό. Ήξεραν πως αν έβρισκαν όλους τους άλλους εκείνη ποτέ δεν θα τους απειλούσε.
Τους χειμώνες δεν την ενοχλούσαν. Τα παιχνίδια στο δρόμο ελάττωναν έως και ξεχνιούνταν και εκείνη απολάμβανε να μένει πίσω από το παράθυρο, να κοιτά τα κλαδιά των δέντρων. Τα μαθήματα ήταν όλα τελειωμένα από νωρίς και εκείνη κολλημένη στο παράθυρο. Δεν μιλούσε, μόνο ανέπνεε. Ο αχνός στο παγωμένο τζάμι έμοιαζε να την πηγαίνει εκεί που ήθελε να ζει. Γνώριζε πως δεν είναι επιλογή της να ήταν εκεί, όχι γιατί το όριζε το σχολειό, αλλά γιατί το έλεγε το θηρίο εκείνο, που μέσα της έσβηνε τη φλόγα από το στόμα του και ο καπνός ακουμπούσε την αναπνοή της.
Περπατούσε στο δρόμο πάνω στις γραμμές από τα πλακάκια, αλλά πάντα έβαζε στοίχημα με τους συνομήλικους της και το κέρδιζε, πως να μη τις ακουμπάς. Καθόταν στο πρώτο θρανίο για να μπορεί να βλέπει , αλλά στα όνειρα της, ήταν στο τελευταίο και με το ξυραφάκι της ξύστρας χαράκωνε σιγά σιγά τον τοίχο για να αποδράσει. Και όταν στο τέλος της κάθε χρόνιας κρατούσε τον έπαινο, εκείνη ένιωθε να είχε ένα ακόμα πανί στο κατάρτι των σκέψεων. Τίποτα δεν έμοιαζε σημαντικό για εκείνη, όσο ήταν για τους άλλους. Το ίδιο ένιωθε και για τον εαυτό της. Ήθελε να φύγει μακριά, αλλά το σκαρί ήταν γερά δεμένο πάνω της, για να μην επιλέξει όσες σκέψεις την καλούσαν να αλλάξει ρότα. Και όλοι οι άλλοι, που την αγαπούν να τραβούν κουπί για το σωστό προορισμό.
Μέχρι που ναυάγησε και έμεινε μόνη με τις σκέψεις, την αναπνοή , το αίμα και τις λέξεις που ποτέ δεν είπε. Και μέτρησε τις «Αντιθέσεις» εκείνες που στη σωστή σειρά και με τη σωστή επιλογή στίχων, αποτυπωθήκαν από τον Παντελή Κυραμαργιό και πέταξαν σα ψίθυροι και σαν κραυγές με την μελωδία της φωνής της Μαρίας Παπαγεωργίου , έτσι όπως μόνο εκείνη μπορεί να εισχωρεί στα συναισθήματα των ακροατών και να αγκαλιάζει την ψυχή τους . Να καθησυχάζει και να επανέρχεται, καθαρτήρια κύματα με φωνή συνείδησης. Ένα τραγούδι που δίνει την ώθηση να γίνει ο καθένας μας αυτό που πάντα ονειρευόταν και με τη μουσική του Παντελή να βρίσκεται μια στον ουρανό και μια στη θάλασσα, γιατί η ζωή είναι γεμάτη «Αντιθέσεις». Μια βουτιά στον πραγματικό σου εαυτό με αγάπη και χωρίς κριτικές.
Στίχοι: Παντελής Κυραμαργιός
Μουσική: Παντελής Κυραμαργιός
Στίχοι:
Νιώθω εγώ κι όμως είμαι άλλος
νιώθω μεγάλος κι είμαι μικρός
Μπορώ να δω όσα μου δείχνουν
για όσα μου ανήκουν είμαι τυφλός
Σαν φωτιά πάντα κυλά μέσα μου ψέμα, αίμα
Σαν νερό ό,τι ακουμπώ μέσα μου πνίγω
πνίγομαι
Πάω σαν σκιά όπου με πάνε
δε μ ‘αγαπάνε, δε με μισούν
Κρύβω καλά τις αντιθέσεις
κι όσες πιέσεις μ’ αποτελούν
Ξένη καρδιά έχουν κουρδίσει
κι έχουν βυθίσει στο σώμα μου
Ξένος Θεός μ ‘έχει σκαλίσει
κι έχει φυσήξει το χώμα μου
