Είναι εκείνες οι μελωδίες που κρύβουν μέσα τους τα βήματα σου και όσο πιο πολύ γίνονται το άκουσμα σου τόσο νιώθεις πως είσαι εσύ μέσα τους. Είναι έντιμες αυτές οι συντροφιές και πάντα παρούσες όταν τις χρειαστεί η ψυχή. Απόδειξη πως μπορούν να ακολουθούν την «συνταγή» που τις έκανε να έρθουν κοντά σου, αλλά δεν γίνονται αντίγραφα της. Ένα νέο τραγούδι με ερμηνεία του Πάνου Παπαϊωάννου, σε στίχους της Λήδας Ρουμάνη και μουσική από τον Παντελή Κυραμαργιό δίνει την υπόσχεση στον ακροατή πως θα είναι «Ο Άνθρωπος σου» για αυτό το χειμώνα και ίσως σε κάθε γενναία απόφαση δέσμευσης που εξαλείφει φόβους, δισταγμούς, μοντερνισμούς και δίνει την συμπαράσταση που απαιτείται ξεκάθαρη και δυνατή.
Τίτλος: Ο άνθρωπός σου
Στίχοι: Λήδα Ρουμάνη
Μουσική: Παντελής Κυραμαργιός
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία από την Αντιγόνη Κολοβέντζου. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Εκείνο το βράδυ, έριξες τα δάκρυα σου μέσα σ’ ένα ποτήρι λευκό κρασί και γέλασες. Το δικό μου κόκκινο, το είχα γεμίσει με περασμένα. Έδειχνες χαρούμενη, μα έβλεπα το ίζημα στα χείλια σου όταν έφευγαν οι συνδαιτυμόνες και τα σημάδια από αίμα στη βάση του ποτηριού σε κάθε αγκαλιά τους. Χαμήλωνες τα μάτια ζητώντας μια συγχώρεση για τον καθένα και ακροβατούσες στις εσοχές του ξύλινου τραπεζιού. Ήθελες να χαθείς μέσα τους. Ξαφνικά η θέση σου άδειασε, μα το ποτήρι παρέμεινε γεμάτο.
Από εκείνη την πρώτη φορά σε βλέπω. Περπατάς μες το σκοτάδι και εγώ ντυμένος μ’ αυτό στέκομαι διπλά στις κολώνες για να ακούω τους ψιθύρους των σκιών. Σε έχουν ξαναδεί και ξέρουν το δρόμο σου. Στο λαιμό σου ένα κόκκινο φουλάρι να κρατά δεμένες τις κραυγές σου. Ένα ίδιο σημάδι στον δικό μου πριν καιρό ξηλώθηκε, την στιγμή που ξεχείλισα μες τη νύχτα και η ησυχία των δικών μου γέμισε με ότι μπόρεσα να αδειάσω. Από τότε εκτιμώ περισσότερο τους σιωπηλούς ανθρώπους.
Πάει καιρός που σε ακολουθώ πια και στο φως. Είμαι σχεδόν δίπλα σου, μα αφήνω ένα βήμα σου να με προσπέρνα, έτσι βρίσκω την ευκαιρία να έχω πάνω στο κορμί μου τη σκιά σου. Τις ώρες που η θάλασσα δέχεται μέσα της τον ήλιο ξεπλένω εκείνο το φουλάρι και έρχομαι λίγο πιο κοντά σου. Κάθε μέρα κρύβω στην τσέπη μου και μια κλωστή του.
Όταν οι προβολείς σε λούζουν και τότε οι ξένες αγκαλιές γεμίζουν από τη χαρά σου, προτιμώ να στέκομαι στην άκρη του μπαλκονιού και μέσα από το τζάμι να κοιτώ τις δαχτυλιές που σου αφήνουν. Στο τέλος κλείνω το φως του δωματίου, την πόρτα και σε παίρνω μαζί μου. Μέχρι τη νύχτα που θα με αφήσεις να σε σκεπάσω και οι παλιές σκιές στο δρόμο θα ψάχνουν στους κάδους τις κλωστές που πετούσα κρυφά για να βρίσκω το δρόμο να έρθω κοντά σου.
Στίχοι:
Βγαίνω νύχτα, νύχτα είμαι εγώ
ξεχνώ όσα δε φοβάμαι
Βγαίνω μόνος, μόνος μου μιλώ
ξυστά οι λύπες σου περνάνε
Δως μου τις να τις φιλήσω
να σβήσω…
Τα πρέπει σου που σε κρατάνε
Τα λάθη μου όλα που σου πάνε
Να φτάσω μέχρι τον βυθό σου
να γίνω εγώ ο άνθρωπός σου.
Βρίσκω τρόπους να σε τριγυρνώ
να πιώ απ’ το ίδιο το ποτήρι
Ν’ αγαπήσω κάθε μυστικό
που κρύβεται στα δυο σου χείλη.
Έλα μου να σε φιλήσω
Να σβήσω…
Τα πρέπει σου που σε κρατάνε
Τα λάθη μου όλα που σου πάνε
Να φτάσω μέχρι τον βυθό σου
να γίνω εγώ ο άνθρωπός σου.
