Δύο σκονισμένοι πάγκοι δίνουν την αίσθηση της εγκατάλειψης και μια γιγαντιαία κατσαρίδα στο κέντρο της σκηνής, εισάγουν στη σκοτεινή διάσταση της παράστασης που θα ακολουθήσει (σκηνικό: Έυα Μανιδάκη). «Η παρεξήγηση», το θεατρικό έργο του Αλμπέρ Καμύ, γραμμένο το 1944, εμπνευσμένο από μία αληθινή είδηση που είχε διαβάσει ο συγγραφέας, γίνεται παράσταση στην σκηνή της Φρυνίχου, από το Θέατρο Τέχνης και είναι μια κατάβαση στις πιο σκοτεινές και αληθινές πτυχές των ανθρώπων.
Μια ηλικιωμένη μητέρα και η κόρη της διατηρούν ένα εγκαταλελειμμένο πανδοχείο σε μία αφόρητη για εκείνες ερημιά. Διαπράττουν συστηματικά φόνους πελατών προκειμένου να βρουν τα χρήματα να φύγουν από το πανδοχείο και να ζήσουν στην Αφρική που τόσο λαχταρούν.
Ο τελευταίος τους επισκέπτης δείχνει μια καλή ευκαιρία, για να τις βοηθήσει να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους. Πρόκειται για τον άσωτο γιο της οικογένειας που είχε εγκαταλείψει την μητέρα του και την αδερφή του και έρχεται να επανορθώσει το λάθος του. Όμως κρατά την αλήθεια για τον εαυτό του και δεν αποκαλύπτει ποτέ την ταυτότητά του. Η εξέλιξη της πλοκής, δίνει στον Καμύ την ευκαιρία να πραγματοποιήσει μια κατάβαση στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση και σε έννοιες που ενώ μοιάζουν φιλοσοφικές είναι απόλυτα συμβατές με την καθημερινή ζωή.
Ο Γιάννης Χουβαρδάς αγκάλιασε το σύμπαν του Καμύ και δημιούργησε μια ατμόσφαιρα σκοτεινή και απειλητική αξιοποιώντας και τις αστυνομικές προεκτάσεις του κειμένου. Σκηνοθέτησε το έργο σαν ένα αστυνομικό western, με στοιχεία αμερικανικού δράματος. Η απόφασή του να αξιοποιήσει όλους τους χώρους της σκηνής της Φρυνίχου έκανε το κοινό συμμέτοχο στην εξέλιξη της πλοκής και της ατμόσφαιρας. Η σκηνοθεσία του, ευφάνταστη και «πλούσια» σε ιδέες ήταν παρούσα σε όλες της στιγμές της δράσης δίνοντας την εντύπωση μιας σκηνοθεσίας-χορογραφίας που έχει μετρήσει κάθε στιγμή της παράστασης.
Εκτός από τον χώρο που έμοιαζε εξαιρετικά βοηθητικός για την ανάπτυξη της δράσης, η διανομή ήταν μια ακόμα επιτυχία της παράστασης. Η Μαριάννα Κάλμπαρη στο ρόλο της μητέρας και η Πηνελόπη Τσιλίκα στο ρόλο της κόρης, ένα δίδυμο ταιριαστό με απολαυστικούς διαλόγους και σκηνές έπειθαν πράγματι ως μητέρα και κόρη και είχαν δημιουργήσει μια υπέροχη σχέση σκηνικής ισορροπίας. Οι ερμηνείες τους σκοτεινές, παράλογες, με απόσταση από το συναίσθημα αλλά και βουτηγμένες σε αυτό είναι στα ατού της παράστασης.
Μεστή και μετρημένη η ερμηνεία του Αναστάση Ροϊλού με ενδιαφέρουσα κινητικότητα, ενώ και η Φλομαρία Παπαδάκη ανταποκρίθηκε σε έναν μικρότερο αλλά δύσκολο ρόλο, τόσο γιατί παρέμβαινε όταν η πλοκή βρισκόταν ήδη σε κορυφαίο σημείο, όσο και για τις σκηνοθετικές ιδέες που κλήθηκε να ερμηνεύσει. Ο υπέροχος Blaine L. Reininger που έπαιζε ζωντανά την μουσική που έγραψε για την παράσταση είχε ενσωματωθεί σκηνοθετικά στην παράσταση και ήταν απολαυστικό να τον βλέπεις και να τον ακούς.
Η «Παρεξήγηση» στο Θέατρο Τέχνης είναι μια ευχάριστη έκπληξη για τη φετινή σεζόν. Κερδίζει με όσα θέλει να πει και κρατά τον ενδιαφέρον με τον τρόπο που τα λέει. Εάν ο ρυθμός της δράσης ήταν πιο ζωηρός και η διάρκεια προσαρμοζόταν σε αυτόν θα απογείωνε την παράσταση, που όπως και να έχει είναι απολαυστική.
Info:
Η παρεξήγηση
του Αλμπέρ Καμύ
Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς
Στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν (Φρυνίχου)
