Σε κάποια τραγούδια δεν γίνεται να γραφτεί σχολιασμός, ίσως μένει απλά να αφηγηθείς την ιστορία τους. Και αν αυτή έχει ήδη εισχωρήσει στα σπίτια των ακροατών μοιάζει και αυτό περιττό. Έχει πια γραφτεί μέσα στην ψυχή των ποιητών, των τραγουδοποιών, σε κάθε βιβλίο στην βιβλιοθήκη των διαμερισμάτων, είναι τόσο γνωστή, σύγχρονη και μοιάζει οικεία. Ένα τραγούδι των δικών μας καιρών, κάποιων ημερών πριν που είναι ακόμα νωπή η αφορμή δημιουργίας του. Ο Μάνος Ελευθερίου, ένας ήσυχος άνθρωπος μα τόσο δυναμικός στη γραφή αφιέρωσε ένα κομμάτι από την ψυχή του σε ένα παιδί με ένα ποίημα. Ένας σύγχρονος δημιουργός ο Μίλτος Πασχαλίδης ανέλαβε με την μουσική και ο Γιώργος Νταλάρας με την φωνή του, να κάνουν γνωστά τα λόγια του ποιητή και με τρόπο μαγικό να φτάσουν ακόμα μια φορά ακόμα στα βάθη της ευαισθησίας. Καμία άλλη λέξη, καμία άλλη φράση, μόνο σιωπή να ακουστούν όσα κάποτε έμειναν βουβά και συνένοχα.
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία από την Αντιγόνη Κολοβέντζου. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Δεν ταιριάζεις πουθενά. Ένα τουβλάκι στα χεριά ενός παιδιού και καμία τρύπα να έχει το δικό σου σχήμα. Σε αφήνουν στη γωνιά στο χαλάκι και αν τύχει και σε πατήσουν είσαι το πρώτο που θα πετάξουν από τον πόνο που προκαλείς.
Μοιάζει να είσαι ένα αστέρι που φωτίζει το πρωί και το βραδύ σε βρίσκουν μέσα σε βιβλία που διαβάζουν οι μαθητές της πρώτης τάξης του σχολείου. Μια λέξη δύσκολη που μένεις στην άκρη της σελίδας και για να σε αποφύγουν σκίζουν το σημείο. Μα πάντα θα είναι εκείνο το κομμάτι που θα μαρτυρά πως κάτι λείπει.
Είναι το βλέμμα σου, που ακουμπά την πιο βαθιά πληγή και εκεί πονά όλο και πιο πολύ. Αιμορραγεί από μέσα και τρέχει δηλητήριο στο στόμα. Βγάζουν οι κραυγές μια μουσική που δεν σε τρομάζει. Φάλτσα τρομπέτα σε ορχήστρα συμφωνική που στα μισά της παράστασης σε απομακρύνουν. Μα οι θεατές βλέπουν την έξοδο σου με μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τις μελωδίες και ο προβολέας μοιάζει να δυναμώνει στην άδεια σου καρεκλά.
Σε ένα πανό είσαι ο κρίκος που κρατά την ημερομηνία διεξαγωγής, για να μη ξεχάσουν οι περαστικοί το μικρό ασήμαντο γεγονός κάποιου συλλόγου και ο νους κάθε που θα την βλέπει σκισμένη θα διαβάζει πάντα τα νούμερα.
Το αδύναμο κομμάτι μιας αλυσίδας που όμως είναι αρκετό για να φτάσει στο σημείο που πρέπει να ενώσει. Τόσο ενοχλητικό μα και απαραίτητο. Το δάκρυ που ξεφεύγει από συγκίνηση στο πρόσωπο μιας όμορφα βαμμένης κοπέλας. Το πλακάκι που από απροσεξία μπήκε με διαφορετική φορά στην άκρη μιας πλατείας. Ένα σημάδι στο όμορφο σώμα μιας κοπέλας που την κάνει αναγνωρίσιμη μόνο από αυτό.
Και περπατάς στην άκρη της λίμνης, και κοιτάς τα κρύα σου χεριά που δεν αντέχουν την παγωνιά αλλά ούτε τα δεσμά που κρύβεις στις τσέπες.
Το φεγγάρι στη επιφάνεια του νερού που αν και πασχίζει να χαθεί στο βάθος της θα μένει πάντα στην επιφάνεια να θυμίζει πως οτιδήποτε κρύβει λάμψη αξίζει να αγαπηθεί για αυτό και μόνο, ακόμα και αν αποκαλύπτει την πιο σκοτεινή νύχτα στην ψυχή του καθενος.
Στίχοι:
Πώς είναι ο έρωτας γραμμένος στο πετσί μας.
Με γράμματα άραγε ή μαύρους αριθμούς;
Αίμα θηλάζει κι η Ελλάδα κι η ζωή μας
Και οι εχθροί είναι εραστές με εκβιασμούς.
Των δράκων γάλα πίνουν μόνο και φαρμάκι.
Κρίμα. Δεν γνώρισες τον Κώστα Καρυωτάκη.
Στους ουρανούς θ’ αναγνωρίσουνε ποιος ήσουν.
Ξέρουν αυτοί. Το φωτοστέφανο χρυσό.
Φώτιζες νύχτες των ανθρώπων που θα ζήσουν
κι έχουν και θάνατο και φως μισό μισό.
Όχι τσεκούρι και μπαλτάς. Μήτε και σφαίρα.
Μ’ ένα σουγιά που κόβει φλέβες στον αέρα.
Με του Μακμπέθ πήγες τις μάγισσες, κοντά τους
να βρεις πώς σμίγει το χρυσάφι με χαλκό
κυνηγημένος απ΄ το σώμα σου στους βάλτους
βρήκες ποιός δαίμονας ξορκίζει το κακό.
Δεν παραστάθηκαν Απόστολοι εκ περάτων
Κι ας πήραν όψη τα μυστήρια των πραγμάτων.
Τι συζητούσες στον Αγρό του Κεραμέως (1)
στους κήπους του αίματος σαν μια σταλαγματιά.
Για στρατηλάτης δεν σου πήγαινε γενναίος
μήτε τσιράκι στων τραμπούκων τη στρατιά.
Ω επαρχία, επαρχία, όλα τα σφάζεις.
Τα μαχαιρώνεις και λυσσάς κι όλο σπαράζεις.
Ο Γκρέκο εδώ, ο Λόρκα εκεί. Ποιος θα κερδίσει;
Τους ξέρεις άραγε να ρίξεις μια ματιά;
Και τώρα ποιος από τους δυο θα ζωγραφίσει
την ομορφιά σου, σαν την άγρια νυχτιά.
Σ’ άγγιξαν άραγε τα φίδια κι οι αράχνες.
Τι μυστικά σού είπε το φως μέσα στις πάχνες.
Αθώοι όλοι. Σε μια χώρα των αθώων.
Δεν σε γνωρίσαμε να πιούμε έναν καφέ,
δυο τρεις κουβέντες για τους άθλους των ηρώων
γι’ αυτούς που ζούνε συντροφιά μ’ έναν χαφιέ.
Λυσσούν να σ’ εύρουν τα σκυλιά. Λυσσούν οι σκύλοι.
Κι η ομερτά (2) στις καφετέριες καντήλι.
Πώς να σου γράψω, το λοιπόν, βιογραφία
αφού οι λέξεις μου είναι μόνο της βροχής.
Ποτέ το μπλε δεν το χωρά δικογραφία.
Θυμίζει σύλληψη κι εκτέλεση εποχής.
Είμαστε άρρωστοι βαριά από νοσταλγία.
Μας περιμένουν τα τσιγκέλια στα σφαγεία.
Στη μνήμη του Βαγγέλη Γιακουμάκη
