Gen Z, Millenials, Generation X, γενιές ηλεκτρονικών υπολογιστών, social media, γενιές ψηφιοποιημένες, που βιώνουν την καθημερινότητα και τον έρωτα μέσα από τις οθόνες των κινητών τους. Πότε αλλάζει μια γενιά και πώς η επίδραση του έρωτα μπορεί να παραμείνει διαχρονική όσο η τεχνολογική επανάσταση καλπάζει;
Αυτά είναι τα ερωτήματα της νέας ψυχεδελικής performance του Κωνσταντίνου Ρήγου, στο θέατρο του Νέου Κόσμου, που αξιοποιεί όλα τα εκφραστικά μέσα των ηθοποιών και δημιουργεί ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο προσπαθεί να απαντήσει τα ερωτήματα που προκύπτουν όταν κάποιος έχει απολαύσει τον έρωτα στην αναλογική του μορφή. Το λέω αυτό, γιατί η παράσταση «Πεταλούδες στο στομάχι» παρότι μιλά για των έρωτα των νέων γενεών, αναρωτάται για θέματα που μάλλον δεν απασχολούν την γενιά που αναφέρεται. Και αυτό γιατί όταν ζεις μία συνθήκη είναι δύσκολο να την αναλύσεις, την αναλύει καλύτερα κάποιος που την παρατηρεί.
Στη σκηνή του Νέου Κόσμου, άνθρωποι ανόμοιοί μεταξύ τους, τύποι ανθρώπων και εκπρόσωποι γενεών παρατηρούν και σχολιάζουν την καθολική επίδραση του έρωτα στη ζωή και την ψυχοσύνθεση του Ρ.Α, ενώ παράλληλα οι δικές τους ιστορίες δημιουργούν έναν καμβά άλλων ιστοριών που υπογραμμίζουν την κεντρική ιστορία.
Το κείμενο της Έρις Κύργια, αποσπασματικό και δαιδαλώδες δεν είναι η χαρακτηριστική περίπτωση ενός θεατρικού κειμένου, είναι περισσότερο ένα σχόλιο σε συρραφή, που δημιουργεί την ιστορία του κεντρικού ήρωα, διανθισμένο με τσιτάτα και σχόλια για την εποχή που ακούγονται από τους ήρωες. Στον απόηχο του κειμένου, η μουσική και τα γνωστά τραγούδια που ακούγονται από τους ερμηνευτές, είναι ένα βασικό στοιχείο της performance που κυριαρχεί πολλές φορές περισσότερο από το ίδιο το κείμενο.
Προσωπικά, ένιωσα ότι η δυναμική της παράστασης είναι πρώτον η αισθητική της, όπως αποτυπώνεται στον τέλειο σκηνικό χώρο που δημιούργησε ο Κωνσταντίνος Ρήγος, στην έξυπνη εναλλαγή των βίντεο με την σκηνική δράση και την εξαιρετική κινησιολογία των ηθοποιών, ιδίως των Αλέξανδρου Βαρδαξόγλου και του Κωνσταντίνου Γεωργόπουλου.
Οι performers, με καταβολές από διαφορετικούς χώρους, δημιουργούσαν ένα ανομοιογενές αποτέλεσμα όταν καλούνταν να κάνουν διάλογο, αλλά «άνθιζαν» όποτε χρειαζόταν να αποτυπώσουν κομμάτια προσωπικά ή μονόλογης δράσης. Σίγουρα ο Κωνσταντίνος Μπιμπής ήταν ο πιο ολοκληρωμένος υποκριτικά, αφού συνδύαζε την υποκριτική φυσικότητα με την άψογη σκηνική παρουσία στα τραγούδια. Η Ίντρα Κέιν, όποτε τραγουδούσε μας συνέπαιρνε με την μαγική φωνή της, αλλά ήταν επαρκέστατη και στα στοιχεία της πρόζας.
Η Κλέλια Ανδρεουλάτου επίσης είχε πολλές καλές στιγμές, με δυνατό σημείο της την σκηνική παρουσία, ενώ η Δωροθέα Μερκούρη ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για δύο λόγους. Πρώτον τραγούδησε εξαιρετικά και δεύτερον οι φορές που μιλούσε Ιταλικά ήταν απόλυτα φυσικές και ταυτιζόσουν με τα όσα έλεγε, παρότι μιλούσε σε άλλη γλώσσα. Στα ελληνικά δυσκολευόταν εκφραστικά, αλλά είχε ένα στοιχείο αποστασιοποίησης που είχε ενδιαφέρον.
Συμπερασματικά, οι «Πεταλούδες στο στομάχι» είναι μία παράσταση-performance με πολύ δυναμική αισθητική γραμμή, ωραίες ερμηνείες και «καθαρή» ως προς αυτό που θέλει να πει. Το κείμενο παρουσιάζει αρκετά δραματουργικά κενά και σε κάποια σημεία κάνει «κοιλιές». Όμως αν την παρακολουθήσει κανείς σαν αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή ένα μουσικοθεατρικό πολυμεσικό σχόλιο για τον έρωτα στο σήμερα και το χθες μέσα από ένα «τρίτο μάτι» είναι μια ολοκληρωμένη και ουσιαστική καλλιτεχνική προσέγγιση με πολλές αρετές.
Info:
Πεταλούδες στο στομάχι
Σύλληψη, σκηνοθεσία, σκηνικός χώρος: Κωνσταντίνος Ρήγος
Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
