Μιχάλης Χατζηγιάννης @ Βεάκειο Θέατρο «Με το πραγματικό υπάρχεις …με το ιδανικό ζεις» : Φωτογραφίες & Ρεπορτάζ

Μιχάλης Χατζηγιάννης @ Βεάκειο Θέατρο Πειραιά

guest Μηδενιστής,
opening act Βαλάντω Τρύφωνος 

«Με το πραγματικό υπάρχεις … με το ιδανικό ζεις»

Ασφυκτικό το Βεάκειο για τη συναυλία του Μιχάλη Χατζηγιάννη με guest το Μηδενιστή και opening με τη Βαλάντω Τρύφωνος.

Όμορφο κορίτσι στη σκηνή με αέρινο ρούχο, δροσερή διάθεση, υπέροχο λίκνισμα και πολύ καθαρή, δυνατή, μελωδική και συγχρόνως μεταξένια φωνή. Τελικά υπάρχουν ταλέντα. Μας βάζει στο κλίμα και παρ’ όλο που δε θέλουμε να φύγει, συγχρόνως έχουμε μια μικρή δόση εκρηκτικής σιωπής για να υποδεχτούμε το Χατζηγιάννη.

Να ‘τος… Κόντρα στον καιρό, σε μουσική δική του και στίχο του Νίκου Μωραΐτη, δυναμώνει την αγάπη, ξέρει τι κάνει. Και εκεί, που λέω «πεθαίνω» σε απίστευτη διάθεση, δε του φτάνουν δύο , θέλει «τρεις ζωές».

Δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτό, που είχα σαν εικόνα πριν από μερικά χρόνια. Μεγάλωσε, ωρίμασε, βάρυνε και σαν κίνηση και σα φωνή και νομίζω, μάλλον, όχι δεν νομίζω, είμαι σίγουρη, μόλις απέκτησε άλλη μια «απαιτητική» φαν. Στο μικρόφωνο, για να μας παρουσιάσει το «Κάτι δυνατό», με όση γλύκα διαθέτει, μας λέει : «για να ξορκίσουμε ό, τι μας ζορίζει…»! Χαμηλώνουν τ’ αστέρια κι η νύχτα μιλάει, ο χρόνος κυλάει και όλοι «πλάι-πλάιϊ».

Ήχος, που σε πάει σε άλλη δεκαετία και ξαφνικά νομίζεις πως θα εμφανιστεί στη σκηνή μαζί του ο Michael Jackson στο «Billie Jean»… Αποκλείεται να κάνω λάθος, σίγουρα θα ακούσουμε διασκευή… Είμαι προετοιμασμένη να το δω κι αυτό, κι όμως η εισαγωγή σε παραπέμπει στο τραγούδι τίτλων της «Πολυκατοικίας» του Βασίλη Θωμόπουλου, «Η αγάπη πού μένει». Ομολογώ δεν το περίμενα κι όμως ήταν δυνατό plus.

Του τα συγχωρείς όλα, αφού είναι «Παιδί της βροχής», πες μια κουβέντα και θα πάρει η ζωή άλλη γεύση.
Σε στίχους του Θάνου Παπανικολάου, που χωρίς υπερβολή το θεωρώ, όχι στιχουργό, αλλά ποιητή, μας χαρίζει το «Μέσα σου βρίσκομαι»… κάνε πως καίγεσαι, λοιπόν, για καινούργια φωτιά, στα μάτια γράφονται όσα υπάρχουνε κρυμμένα μες στην καρδιά.

Δεν έχει ξαναγίνει να παρακαλάς να σου πουν ένα ψέμα, εκτός αν είναι το «Καλύτερο ψέμα». Όχι μόνο τα δυνατά του βάζει, αλλά μας απογειώνει σ’ ένα ακόμα παραμύθι, που το μόνο, που μπορείς, είναι απλά να εκστασιάζεσαι. Αυτά είναι το λιγότερο που μπορείς να αισθανθείς, όταν παίζεις παιχνίδι αυτοκαταστροφής, «Μία από τα ίδια».

Και φυσικά στα μέσα του καλοκαιριού, σε διάθεση ανεβασμένη σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ την ζέστη, πώς να μη νιώσεις ακριβώς στο ότι «η βραδιά είναι κομπλέ»;! «Το καλοκαίρι μου», το δικό σου, το δικό τους, όλοι μαζί σε μια ξέφρενη εκτός ελέγχου πραγματικότητα.

Κανένας άλλος, εκτός από Χατζηγιάννη και Μηδενιστή, μαζί στη σκηνή, «Σ’ ένα τοίχο» αφήνουν σημάδια αγάπης.

Ο Μηδενιστής κάνει παιχνίδι μόνος του πια στη σκηνή για αρκετή ώρα με το δικό του αυθεντικό στυλ και τα γνωστά στους περισσότερους τραγούδια του, αν και για μένα θα ήταν προτιμότερο να πει τα ντουέτα με τις γυναικείες φωνές, με τη Βαλάντω, που ήδη υπήρχε στο σχήμα, παρά με μισό live μισό laptop.

Αφού ρε φίλε «Είναι επικίνδυνα εδώ», ίσως έχεις δίκιο που φυλάχτηκες, ξέρεις να ξεφεύγεις απ’ το θέμα τελικά;!
Θα κλαις, μα τίποτα δε θα σου φτάνει, γι’ αυτό ασ’ το, «Θα χαθώ» εγώ. Τραγούδια χαραγμένα σε νου, καρδιά…
Και επιτέλους ήρθε η ώρα για το αγαπημένο όλων, απ’ την πιο μικρή του θαυμάστρια, που τον κοιτά μαγεμένη, ως τον πιο μεγάλο κύριο, που κοιτάζοντάς τον, διακρίνεις στο πρόσωπό του ένα θαυμασμό για το ανεξάντλητο ταλέντο του. Πιάνει την κιθάρα και σου παίρνει τον καημό σου, για το καλό σου … γουστάρει να πνιγεί στον «Βυθό σου». Δε θες τίποτε άλλο.

Η βραδιά έφτασε στην κορύφωση. Κι όμως μας χαρίζει ακόμη μερικά χτυπήματα απαλά σα χάδι, μεταξένια, γεμάτα από κάθε τι που έχεις ανάγκη και τελειώνει τη βραδιά, όπως ακριβώς την άρχισε, με μια αγάπη που δυναμώνει…
«Άσε το κορμί να γυρίζει τη γη, ένα σ’ αγαπώ πες, μη φοβηθείς…»!