Μαρινέλλα – Κώστας Χατζής “Ρεσιτάλ” @ Βεάκειο
«Με πυροτεχνήματα στα χέρια»
«Ρεσιτάλ»…
Με τη θέα ενός φωταγωγημένου λιμανιού…
Ρεσιτάλ!
Πώς λέγεται, αλήθεια, αυτή η φλόγα, που έρχεται και σπινθηροβολεί και σε γεμίζει με αυτές τις εκφράσεις, που θέλουν την κάτω γνάθο να μένει κολλημένη στο πάτωμα;
Δες, που ακόμη κι αν μια ιδέα πρωτογεννήθηκε πριν 36 χρόνια, έχει ακόμη δύναμη να σε παρασέρνει τόσο, που να θυμάσαι αυτόματα στιχάκια, που νόμιζες πως δεν ήξερες καν.
Σκηνικό μαγικό…
Μια ημικυκλική σκηνή, δυο καρέκλες και από πίσω κάτι σα μινιμαλιστικός πίνακας, με τα φώτα του Πειραιά να βρίσκουν θέση πρωταγωνιστή.
Κώστα Χατζής μόνος του. Όπως ακριβώς τον ξέρεις. Ποιητικός, λυρικός, με την κιθάρα να μοιάζει με προέκταση του χεριού του, έτοιμος να μιλήσει για όλα αυτά, που σε προβληματίζουν, βάζοντάς τους λόγια, που ίσως ξεφεύγουν από ένα ορθόδοξο μουσικό μέτρο, αλλά σχηματίζουν το πορτραίτο του. Ένα πορτραίτο, που έχει ανυψώσει τη μουσική του παρουσία σε κλασική και για ακόμη μια φορά αποδεικνύεται. «Όταν κοιτάς από ψηλά», «Μα εγώ έχω εσένα», «Μη μας περιφρονάς», «Σπουδαίοι άνθρωποι αλλά»…
Τότε η διπλανή του καρέκλα βρίσκει λόγο ύπαρξης, βρίσκει υποκείμενο μοναδικό, βρίσκει τη Μαρινέλλα, η οποία ανεβαίνει στη σκηνή σα μάγισσα και ξεσηκώνει τους πάντες.
Ένα ταξίδι στις κοινές τους στιγμές. «Ύστερα», «Σ’ αγαπώ», «Όλος ο κόσμος είσαι εσύ», «Σύνορα η αγάπη δε γνωρίζει», «Αντίο λοιπόν αντίο»…
Όλο το πάθος, όλο το κόκκινο χρώμα, όλη η δυναμική κρύφτηκε στις φωνητικές χορδές της! Και σε αυτές τις χαρακτηριστικές κινήσεις των χεριών της, που κάνουν ακόμη πιο έντονη την ήδη φλογερή παρουσία της.
Τα υπόλοιπα όργανα κάνουν την εμφάνισή τους.
Τώρα μόνη της. Αποχωρίζεται την καρέκλα. Όρθια πια και βρίσκει το χώρο της στο κέντρο της σκηνής! Μα πόσος έρωτας υπάρχει σε κάθε κίνησή της; Και πώς μπορεί και σε παρασέρνει έτσι; Σαν ένεση ενέργειας! Στροβιλίζεται! Φτιάχνει ένα ολόκληρο σόου μόνη της και είναι αδύνατον να μη συμπράξεις!
Σε ζαλίζει! Και μέσα σε αυτήν την εξαιρετική ζάλη θυμάσαι μαζί της όλα εκείνα, τα αγαπημένα σου, που τώρα, που τα ακούς να ξεστομίζονται με τόση φόρα, τα αγαπάς πιο πολύ.
Και αγαπάς κι εκείνη. Και αγαπάς και εκείνον, που έρχεται και ξεκινούν πάλι μαζί αυτό το «προς τα πίσω», που μόνο παλιομοδίτικο δε σου φαίνεται. Άλλωστε, το ειλικρινές, το αυθόρμητο είναι πάντα υπεράνω χρονικών βαθμίδων. Και μάλλον σε αυτό το άχρονο εξηγείται και το πάζλ κόσμου, που μετράει από καρότσια μωρών μέχρι μαγκούρες. Με το χιούμορ να μην τους εγκαταλείπει ούτε στιγμή και τα χέρια τους να κουμπώνουν εκπληκτικά, τελειώνουν αφήνοντάς σε με κάτι πελώρια θαυμαστικά και με τους στίχους να σε συνοδεύουν κρυφά μέχρι το αυτοκίνητο κι ας μην πιάνεις το σωστό τόνο…
Σύνορα η αγάπη δε γνωρίζει…
Κατάλαβες…;!
ads in article ρεπορτάζ}
1) Κάντε κλίκ σε μία φωτογραφία 2) Πατήστε το play για να τις δέιτε σε slideshow ή κλικάρετε τα βελάκια πάνω δεξιά και αριστερά για χειροκίνητη προβολή.
- Video 1
- Video 2
