Σταμάτης Κραουνάκης και Σπείρα Σπείρα @ Χελώνα
Στο καταφύγιο μιας αγκαλιάς
Είναι κάποιες αγκαλιές, βρε παιδί μου, όμοιες με βάλσαμο.
Αγκαλιές, που σε τυλίγουν, σε ζεσταίνουν, αλλά, τραβούν και τα χέρια τους και σε χαστουκίζουν, όταν σου χρειάζεται, που σε κουβαλάνε και σε πάνε ταξίδια, αλλά σε βάζουν και στη θέση σου, όταν κάπου στην πορεία χάνεις το δρόμο.
Αγκαλιές, σαν κι αυτή, που ανοίγουν τις Παρασκευές και τα Σάββατα ο Σταμάτης Κραουνάκης και η Σπείρα Σπείρα και κλείνουν μέσα της μόνο εκείνους, που έχουν καρδιά δυνατή στις μεγάλες προκλήσεις.
Άλλωστε, η γενναιοδωρία του Κραουνάκη είναι γνωστή από παλιά. Δε σε ρωτάει πολλά κι όμως σε κάνει να βρίσκεις απαντήσεις, που, ίσως, δεν είχες σκεφτεί ποτέ τις αφορμές τους.
Με τραγούδια από το ρεπερτόριο, που φέρει την υπογραφή του, αλλά και άλλα, με υπογραφές ξεχωριστές, με μια Σπείρα Σπείρα, που κάθε φορά φθάνει αυτό το κάτι «παραπάνω», με φώτα, που έχουν το χάρισμα να φωτίζουν μόνο στο επίκεντρο, με κοστούμια και περούκες, που ξέρουν να «ντύνουν» όλα εκείνα, που φορούν γραβάτες και ξενέρωτες ετικέτες και να αποδεικνύουν τη βαθιά τους γύμνια, με πρόζες, που άλλοτε χτυπούν στο κόκκαλο κι άλλοτε βάφονται κόκκινες και βρίσκουν στόχο στον ήχο του γέλιου σου…
Και της ζέστης και του κρύου. Και της συγκίνησης και του, μέχρι πτώσης από την καρέκλα, γέλιου. Και της υπερβολής και της λιτότητας. Και του φωτός και του σκοταδιού. Εκεί, στη διαχωριστική γραμμή, που γεννά τις λεπτομέρειες της προσωπικής νίκης.
Βέβαια, έρχονται και εκείνες οι στιγμές, που η ενέργεια είναι αδύνατον να κλειδωθεί σε μια αίθουσα και νιώθεις πως εκσφενδονίζεται και γεμίζει τον κόσμο.
Με μελωδίες, με στίχους, με αρώματα… Με ό, τι τέλος πάντων, μπορεί να χωρέσει σε δυο χέρια.
Και μετά, σα μάγοι όλοι τους σε περικυκλώνουν και κάνουν τρεις φορές το γύρο. Σαν να θέλουν να σε εξαγνίσουν ή και να σε λερώσουν λίγο παραπάνω, τελικά. Μη νομίζεις κι αυτοί μαζί σου προσεύχονται, για τα στιχάκια, που στοιχειώνουν τις στιγμές, για την ομορφιά, που κρύβεται στα πιο απρόσμενα, για την ασχήμια, στην οποία κάποιοι άλλοι κάνουν επίκληση.
Και μετά, αφού ανάψεις το κερί, σου δίνουν και αντίδωρο για να ολοκληρωθεί η ιεροτελεστία. Για να φθάσει στο τέλος η κοινωνία και να βγεις στο δρόμο, να το φωνάξεις, να το μάθουν όλοι.
Κι ας μην είναι πια μυστικό…
Μα, πόση ομορφιά, όταν πάλλονται τα σώματα, όταν σφίγγουν οι αγκαλιές…
Κι αν αντέξεις, να μη σε πνίξουν, βγαίνεις στεφανωμένος.
1) Κάντε κλικ σε μία φωτογραφία 2) Πατήστε το “Play” για να τις δείτε σε μορφή Slideshow ή τα βελάκια πάνω, δεξιά και αριστερά για χειροκίνητη προβολή.
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.
ads in article ρεπορτάζ}
