Συνέντευξη: Ραλλία Χρηστίδου «Μέσα από τις μουσικές μου εκφράζω την αλήθεια μου»!

Ραλλία Χρηστίδου

Μέσα από τις μουσικές μου εκφράζω την αλήθεια μου

Ξεκλέβοντας λίγο από τον πολύτιμο χρόνο της, βρήκαμε τη Ραλλία Χρηστίδου στις πρόβες για την παράσταση που ετοιμάζει στο Σταυρό του Νότου Plusκαι κάναμε μαζί της μια πολύ όμορφη κουβέντα γεμάτη χαμόγελα, αισιοδοξία, αλήθειες, με αυτό το σπινθηροβόλημα των ματιών της να κλέβει την παράσταση και να μας θυμίζει πως η Ραλλία είναι (επιτέλους) στην «Απέναντι Πλευρά» και…της πηγαίνει πολύ!

M.C: Πάμε στη Ραλλία των 20, που έπαιζε με την κιθάρα της, έλεγε και κανένα τραγουδάκι στο μπάνιο αλλά μέχρι εκεί. Ούτε οντισιόν, ούτε ψάξιμο. Τι είναι αυτό που σε σταματούσε τότε και τελικά ποιο «διακοπτάκι» πατήθηκε μέσα σου ,λίγα χρόνια μετά, και τα άλλαξε όλα;

Ρ.Χ: Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός πως δεν τραγουδούσα στο μπάνιο (γέλια). Είναι αλήθεια πως δεν είχα μπει ποτέ σε αυτή τη διαδικασία. Το να ανοίγω λαϊκά προγράμματα, δεν ήταν αυτό που ήθελα να κάνω, γι’ αυτό δεν πίστευα πως έχω πιθανότητες «επιβίωσης» στο χώρο. Η μουσική ήταν πάντα μεγάλο μου όνειρο, αλλά, βρισκόταν στο πίσω μέρος του μυαλού μου κι αυτό γιατί το έβλεπα ως κάτι πολύ μακρινό. Ίσως, δεν είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου ακόμη. Βέβαια, πέρα από αυτό, ήταν και πρακτική η δυσκολία, δεν είχα ποτέ κάποιο γνωστό ή φίλο στο χώρο για να  μαθαίνω, έστω,  για τις οντισιόν που γίνονταν.

Η μητέρα μου ήταν εκείνη, η οποία με έβαλε στη διαδικασία να αρχίσω να σκέφτομαι κάποια πράγματα και τελικά να πάρω την απόφαση να προχωρήσω.

M.C: Έχεις πει ποτέ «δεν έμενα καλύτερα εκεί που ήμουν»;

Ρ.Χ: Όχι, δεν το έχω πει ποτέ και αυτό στο δηλώνω με μεγάλη ειλικρίνεια.

M.C: Μετρώντας εφτά χρόνια από τότε που ξεκίνησες να τραγουδάς επαγγελματικά, φαντάζομαι πως έχεις ζήσει και δει πολλά πράγματα. Έχεις αισθανθεί πως αυτή η, με χρυσόσκονη πασπαλισμένη, εικόνα που είχες στο ξεκίνημά σου γι’ αυτό το χώρο, ήταν απλώς μια φούσκα; Και φυσικά αναφέρομαι στο χώρο γενικότερα και όχι στην τέχνη.

Ρ.Χ: Αυτό που περιγράφεις είναι κάτι το οποίο έχω νιώσει. Την εποχή που ξεκίνησα την επαγγελματική μου πορεία η ελληνική μουσική βιομηχανία είχε ήδη αρχίσει να μπαίνει σε μια διαδικασία φθίνουσας πορείας. Ουσιαστικά, δεν υπάρχει ,πλέον, μουσική βιομηχανία στη χώρα, τουλάχιστον με τη μορφή που υπήρχε πριν μερικά χρόνια. Αυτό σημαίνει ,πως πρέπει να αναλαμβάνεις μόνος σου να φέρνεις εις πέρας τα όσα θέλεις να κάνεις. Αυτό ,βέβαια, είναι κάτι που σε εμένα προσωπικά αρέσει και ταιριάζει κι αυτό γιατί λειτουργώ πολύ συγκεντρωτικά ως άνθρωπος. Φυσικά, οι δυσκολίες είναι πολλές, αλλά, είναι προτιμότερο να επιλέγεις με δικά σου κριτήρια τα άτομα που θα είναι δίπλα σου, παρά να σου «φορτώνονται» διάφοροι εκμεταλλευόμενοι τη ματαιοδοξία σου. Και πρέπει να διαχωρίζουμε τη ματαιοδοξία από τη φιλοδοξία, από την ανάγκη, δηλαδή, να κάνεις τη δουλειά σου με αγάπη και ζήλο.

M.C: Δε θα σε ρωτήσω εάν έχεις μετανιώσει για επιλογές σου, ούτε εάν έχεις παραβεί προσωπικά όρια ,που θεωρούσες απαραβίαστα, κι αυτό ,γιατί είμαι σίγουρη πως σου έχει συμβεί, όπως και σε όποιον δείχνει τόση αγάπη και ζήλο για τη δουλειά του. Αυτό που θέλω είναι, να μας πεις,  τι είναι αυτό ,το οποίο, παρά τις απογοητεύσεις που έχεις νιώσει, σε κρατάει ακόμη εδώ.

Ρ.Χ: Η απάντηση είναι εύκολη και κατηγορηματική. Λατρεύω τη μουσική. Είμαι «άρρωστη» με αυτό που κάνω.

M.C: Το κοινό…;

Ρ.Χ: Φυσικά και ο κόσμος που με στηρίζει είναι πολύ σημαντικός λόγος για τον οποίο βρίσκομαι εδώ. Βέβαια, όταν μιλάω για κοινό αναφέρομαι στο κομμάτι του live γιατί σε οποιαδήποτε άλλη εκδήλωση της προσωπικής μου ζωής, δεν έχω επαφές με κόσμο. Είμαι κλειστή ως άνθρωπος, κάποιοι με λένε και μονόχνοτη (γέλια). Γι’ αυτό, το κομμάτι της επικοινωνίας είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας για τον οποίο μπήκα και συνεχίζω να είμαι σε αυτόν το χώρο.

M.C: Είναι εύκολο να διαχειριστείς αυτήν την αγάπη που δέχεσαι, η οποία, μάλιστα, ήρθε πολύ ξαφνικά;

Ρ.Χ: Το απομυθοποίησα από την πρώτη στιγμή όλο αυτό, γι’ αυτό νιώθω πως ποτέ δε μου είναι αρκετό. Κρατάω πολλές επιφυλάξεις και ίσως αυτό να μην είναι καλό. Σε ό, τι κάνω στη ζωή μου φοβάμαι μήπως πληγωθώ και τον ίδιο φόβο αισθάνομαι και γι’ αυτό ακριβώς το κομμάτι.

M.C: Από πολύ νωρίς πήρες τα ινία στα χέρια σου κι άρχισες να φτιάχνεις μόνη σου παραστάσεις. Δεν είναι δύσκολο το «κουπί» όταν το κάνεις μόνη;

Ρ.Χ: Σίγουρα είναι δύσκολο και επικίνδυνο. Αλλά, όπως σου είπα, είμαι πολύ συγκεντρωτική και το να διαχειρίζομαι μόνη μου κάποια πράγματα μου προσφέρει μια ασφάλεια, η οποία είναι κάπως περιορισμένη ,όταν είμαι μαζί με κάποιον άλλο. Κάποιοι το λένε τελειομανία. Εγώ ενδιαφέρομαι γι’ αυτό που θα φτάσει στον κόσμο και θέλω να έχω τη σιγουριά πως αυτό θα είναι κάτι αξιοπρεπές. Είναι μεγάλο ρίσκο να αναλαμβάνεις κάτι μόνος σου αλλά η πίστη μου στο Θεό και η προσευχή μου δίνουν δύναμη και ελπίδα.

M.C: Μιλώντας για «κουπί» θέλω να συζητήσουμε για κάτι που είμαι σίγουρη πως σε ενδιαφέρει, για την κατάσταση που διανύουμε ως χώρα και κυρίως για τη στάση που κατά τη γνώμη σου οφείλουν να κρατούν οι καλλιτέχνες ως «διαφωτιστές»;

Ρ.Χ: Ένας από τους λόγους, για τον οποίο ετοιμάζουμε αυτήν την παράσταση, είναι αυτό ακριβώς. Πιστεύω πως οι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν ένα βήμα παραπάνω, πέρα από την ανάγκη προσωπικής έκφρασης, οφείλουν και φέρουν την ευθύνη, όταν τους δίνεται η ευκαιρία, να μιλούν με το δικό τους τρόπο για κάποια πράγματα. Προσωπικά, ποτέ δεν αισθάνθηκα πως ζω στο μικρόκοσμό μου. Πάντοτε κοιτούσα τριγύρω, γι’ αυτό και εισπράττω πολλά πράγματα, πολλές ιδέες. Οφείλω να συμμετέχω στην προσπάθεια που γίνεται. Εξ’ άλλου, αυτό με κάνει να αισθάνομαι πως προσφέρω κι έτσι νιώθω όμορφα. Αισθάνομαι χαρά όταν οι απόψεις μου γίνονται αποδεκτές από κάποιους ανθρώπους.   Άλλωστε, για ποιο λόγο να βρίσκομαι σε αυτό το επάγγελμα εάν δεν περνάω κάποια μηνύματα;  Δεν κάνω αυτή τη δουλειά για να βγάλω χρήματα και γι’ αυτό δεν έχω βγάλει κι αυτό μου επιτρέπει να λέω όσα λέω.

M.C: Κάποτε υπήρχε ένας Παπαδόπουλος, ένας Λοΐζος. Πλέον οι καλλιτέχνες δεν προωθούν μεγάλες ιδέες μέσω της τέχνης τους, αντιθέτως παρατηρείται μια εντελώς αδιάφορη στάση. Γιατί πιστεύεις πως συμβαίνει αυτό, ειδικά σήμερα που οι μεγάλες ιδέες και κυρίως οι μεγάλοι «αρχηγοί» είναι… υπό εξαφάνιση;

Ρ.Χ: Δυστυχώς, τα τελευταία είκοσι χρόνια η Ελλάδα είναι μια καθόλου παραγωγική αλλά πέρα για πέρα καταναλωτική χώρα. Αυτή η νοοτροπία δεν άφησε περιθώρια και κυρίως δε δημιούργησε ανάγκη έκφρασης. Τώρα, που διανύουμε αυτή τη δύσκολη εποχή, κάποιοι άνθρωποι θέλουν να εκφραστούν. Όμως, όπως υπάρχει «σύστημα» στις δημόσιες υπηρεσίες και στις ιδιωτικές εταιρείες, έτσι και στη μουσική υπάρχουν καρτέλ που δε σου αφήνουν πολλά περιθώρια. Από εκεί και πέρα πρέπει να επιλέξεις εάν θα πας «από εδώ» ή «από εκεί». Εγώ έχω επιλέξει να πάω «από εκεί», στην Απέναντι Πλευρά.

M.C: Ας μιλήσουμε για «Απέναντι πλευρές»…

Ρ.Χ: Κατάφερα να φθάσω στην «Απέναντι Πλευρά» και σε αυτό με βοήθησαν πολύ οι καταστάσεις και οι συγκυρίες. Η «Απέναντι Πλευρά» είμαι εγώ η ίδια. Δικές μου μουσικές, δικές μου ενορχηστρώσεις, δικό μου programming, δική μου παραγωγή. Τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου τις περνάω με την κιθάρα μου, όχι τραγουδώντας, έχει διαφορά. Ποτέ δεν έπαιρνα αντικείμενα και τα έκανα μικρόφωνο, τα έκανα κιθάρα. Μπαίνοντας στη φάση της δισκογραφίας, αν εξαιρέσω τον πρώτο δίσκο, στον οποίο έχω κάποια δικά μου κομμάτια, δεν έχω πει πράγματα δικά μου. Και ακόμη και σήμερα δεν ξέρω να σου απαντήσω το «γιατί».Η βασική δικαιολογία ήταν πως αυτά που γράφω δεν είναι «hit». Αυτό, προσωπικά, δε με ενδιαφέρει καθόλου. Μέσα από τις μουσικές μου εκφράζω την αλήθεια μου και αυτό με ενδιαφέρει να δώσω. Το να πω ένα κομμάτι με αξιοπρέπεια αλλά χωρίς να με εκφράζει, δεν είναι κάτι που εγώ θέλω να κάνω.

M.C: Ένα άλμπουμ ολόκληρο σε δικές σου μελωδίες…Ένα όνειρο πραγματοποιείται! Μίλησέ μας για αυτή την καινούρια δουλειά.

Ρ.Χ: Φθάνοντας, λοιπόν, ο κατάλληλος χρόνος και αφού έχω ωριμάσει και εγώ η ίδια, αποφάσισα να κάνω αυτό που πάντα ήθελα, ένα δίσκο μόνο με δικές μου μελωδίες. Αρχικά όλα κυλούσαν όμορφα μέχρι που κάποια στιγμή κάτι «στράβωσε» κι αποφάσισα να φύγω από τη δισκογραφική μου και να το κάνω μόνη μου. Έτσι, το άλμπουμ θα κυκλοφορήσει διαδικτυακά, σε μια νέα πλατφόρμα που έχει δημιουργηθεί, στο beamstore, από την οποία, όποιος θέλει θα μπορεί να αγοράζει ,με πιστωτική κάρτα, είτε ολόκληρο το άλμπουμ είτε όσα τραγούδια θέλει, τα οποία θα κατεβαίνουν σε audio μορφή, όχι σε mp3, προκειμένου να μην υπάρχει αλλοίωση της ποιότητας του ήχου. Επίσης, πριν λίγες μέρες κλείσαμε συμφωνία και με τα καταστήματα Public, από όπου ο κόσμος θα μπορεί να αγοράζει μια κάρτα με έναν κωδικό, τον οποίο θα χρησιμοποιεί για να κατεβάσει τα κομμάτια. Η κυκλοφορία του άλμπουμ θα ξεκινήσει μέσα σε λίγες μέρες.

Σχετικά με το καλλιτεχνικό μέρος, όλα τα τραγούδια είναι δικές μου μελωδίες και ενορχηστρώσεις και σε ένα έχω γράψει και στίχους. Οι στίχοι όλων των υπόλοιπων είναι της Λίνας Δημοπούλου. Είναι κομμάτια που έχω αγαπήσει πραγματικά και θεωρώ πως η δουλειά που έχουμε ετοιμάσει, παρ’ ότι είναι μία πρώτη προσπάθεια, είναι πολύ αξιοπρεπής. Οι στίχοι που μου έχει δώσει η Λίνα είναι τόσο όμορφοι, τόσο περιγραφικοί, μοιάζουν με φωτογραφικό υλικό. Ένα κουπλέ οπτικοποιεί μια ολόκληρη εικόνα. Είναι ό, τι πιο όμορφο έχω τραγουδήσει.

M.C: Και η παράσταση που ετοιμάζεις στο Σταυρό του Νότου Plus  είναι στην «Απέναντι Πλευρά». Πες μας κάποια πράγματα γι’ αυτήν την παράσταση. Πως προέκυψε η συνεργασία σου με τη Σοφία Βογιατζάκη;

Ρ.Χ: Φτιάξαμε αυτήν την παράσταση με βασικό γνώμονα την ανάγκη να πούμε κάποια πράγματα. Όσον αφορά το μουσικό μέρος, έχουμε συμπεριλάβει διάφορα κομμάτια, από δικά μου μέχρι το «imagine» και τον «ικαριώτικο» ,πλεγμένα με ιδιαίτερο τρόπο και ενορχηστρωμένα διαφορετικά απ’ ότι τα έχουμε συνηθίσει. Η συνεργασία με τη Σοφία προέκυψε εντελώς τυχαία. Μια μέρα με πήρε τηλέφωνο και με το που την άκουσα άρχισε να μου δημιουργείται η ιδέα. Δύο μέρες μετά ,κι ενώ ακόμη το σκεφτόμουν, με ξαναπήρε τηλέφωνο και το θεώρησα κάτι σα «σημάδι». Της το πρότεινα και δέχτηκε αμέσως. Το δικό της κομμάτι είναι περισσότερο θεατρικό, ωστόσο υπάρχουν και σημεία στα οποία οι ρόλοι μας μπλέκονται. Το αποτέλεσμα ,βέβαια, εκτός των άλλων, δίνει και άφθονο γέλιο. Έτσι, θα είμαστε μαζί κάθε Σάββατο στο Σταυρό του Νότου Plus, ξεκινώντας 1 Οκτωβρίου.

M.C: Κλείνοντας τη συζήτησή μας, θέλω να μας πεις ένα στίχο από τη νέα δουλειά, που για σένα σημαίνει κάτι.

Ρ.Χ: Είναι τόσες οι όμορφες εικόνες που έχει δημιουργήσει η Λίνα, που αυτό που μου ζητάς είναι πραγματικά δύσκολο. Ένας από τους πολύ αγαπημένους μου είναι αυτός που λέει «με τον κακό μας εαυτό ντουέτο».

M.C: Σε ευχαριστούμε πάρα πολύ και σου ευχόμαστε το μουσικό σου ταξίδι να είναι πάντα από την πλευρά που επιλέγεις εσύ.

Ρ.Χ: Σε ευχαριστώ πολύ!

ads banner slider google musicity live in article} 

http://www.ralliachristidou.gr

ads in article συνεντεύξεις}