Ο καιρός που έχεις να δεις έναν άνθρωπο δεν μετριέται με ρολόι. Ίσως να είναι και την αμέσως προηγούμενη στιγμή. Η αναμονή είναι εκείνη που κάνει την ώρα της συνάντησης γιορτή, όποια γιορτή. Αν τώρα αυτή συνδυάζεται με λαμπάκια στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, δώρα, μουσική, γλυκές μυρωδιές και κρασί, μοιάζει να φέρνει αλλαγή. Και η Ρένα Μόρφη ξέρει πολύ καλά από εναλλαγές και πειραματισμούς, χωρίς όμως να αλλοιώνεται το στυλ και η ποιότητα της. Η τελευταία της ερμηνεία μοιάζει πολύ προσωπική και άμεση μιας και η ιδία τραγουδά για «Τα Χριστούγεννα μου» ενώ παράλληλα, γενναιόδωρη δίνει την δυνατότητα στον κάθε ακροατή να σκεφτεί τη δική του γιορτινή ημέρα και να γεμίσει αγάπη μέσα από τους στίχους και τη μουσική του Δημήτρη Μπαλογιάννη. Η ενορχήστρωση του Ορέστη Φαληρέα δίνει με τον πιο δυνατό τρόπο την προσμονή όλων για τα οποία δώρα αναζητά ο καθένας σ’ ένα άκρως γιορτινό σκηνικό.
Τίτλος: Τα Χριστούγεννά μου
Ερμηνεία: Ρένα Μόρφη
Στίχοι: Δημήτρης Μπαλογιάννης
Μουσική: Δημήτρης Μπαλογιάννης
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία από την Αντιγόνη Κολοβέντζου. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Είχε προγραμματίσει τα πάντα από την προηγούμενη. Ξύπνησε και ενώ έξω το κρύο είχε παγώσει τα πάντα, εκείνη ένιωθε τη ζεστή του καλοκαιριού. Εκείνου που τον είχε γνωρίσει.
Οι ετοιμασίες στην κουζίνα ξεκίνησαν από νωρίς. Σύντομα όλο το σπίτι αγκαλιαζόταν από μια υπέροχη μυρωδιά γλυκού. Είχε στολίσει τα πάντα . Ήθελε φως. Ήθελε παντού να μπορεί να βλέπει την παραμικρή πτυχή του δέρματος του στο πρόσωπο του. Τα δώρα τα είχε αγοράσει εδώ και καιρό.
Το γνώριμο άρωμα που αναγνώριζε από μακριά και γάντια για να έχει την ζεστή αφή της όταν ακουμπά το πρόσωπο του.
Καθώς η ώρα πλησίαζε πήγε και εκείνη να ετοιμαστεί. Η χαρά της ήταν τόσο μεγάλη που θα τον ξαναέβλεπε, που έπιασε τον εαυτό της να δακρύζει καθώς παρατηρούσε τις τελευταίες λεπτομέρειες στον καθρέφτη.
Η σόμπα έκαιγε από νωρίς και η πόρτα ήταν ανοιχτή. Μια σπρωξιά και όλα θα γέμιζαν από εκείνον.
Έμεινε καθισμένη στην πολυθρόνα και χάζευε τα φωτά στο δέντρο. Έμοιαζαν να χορεύουν και αυτά σε ρυθμούς εκτός Χριστουγέννων, ίσως η καρδιά της να ήταν αυτή που έδινε το διαφορετικό τέμπο.
Η ώρα περνούσε. Κοιτούσε το ρολόι της, μετά την πόρτα, τα φωτάκια και πάλι από την αρχή.
Το κρύο έμπαινε πια από την πόρτα έντονα. Η σόμπα δεν μπορούσε να το νικήσει. Το ρολόι και αυτό προσπαθούσε να τον φέρει πιο κοντά, μα δεν τα κατάφερνε. Η μουσική ξεκίνησε πάλι από την αρχή. Και εκείνη καθόταν όμορφη στην πολυθρόνα.
Δεν θυμάται πόση ώρα είχε περάσει. Τα λαμπιόνια πια είχαν προσαρμοστεί πια στους ήπιους ρυθμούς ενός χριστουγεννιάτικου τραγουδιού. Εκείνη σα παγωμένη είχε πια πάψει να κοιτά οπουδήποτε αλλού εκτός από αυτά.
Η πόρτα έκλεισε. Η μουσική σταμάτησε. Το ρολόι δεν άντεξε και σήμανε το τέλος της ημέρας,
Αύριο θα ήταν πιο προσεκτική στην προετοιμασία.
Στίχοι:
Το βράδυ θα ‘ρθείς, στο δέντρο θα βρεις
ευχές και τα όνειρά μου
Θ’ αφήσω ανοιχτά την πόρτα ξανά
κρυφά έλα κοντά μου
Το δώρο μου είσαι εσύ
κι η νύχτα αυτή δε θ’ αργήσει
Μια επιθυμία τρελή
τι πιο όμορφο μπορεί κανένας να ζητήσει
Το βράδυ αυτό δυο μάτια θα δω
καιρό που ήταν μακριά μου
Τι άλλο να βρω πιο ωραίο απ’ αυτό
για τα Χριστούγεννά μου
