Ανατρεπτική και διασκεδαστική, διαδραστική και με φοβερή αίσθηση του ρυθμού η παράσταση-θρύλος «Σεσουάρ για δολοφόνους», επανήλθε πέρυσι μετά από ένα μικρό διάλειμμα στη θεατρική Αθήνα και απ΄ ότι φαίνεται από τις ουρές στο Θέατρο Λαμπέτη, ήρθε για να μείνει.
Η αστυνομικής υφής φάρσα των Mπρους Τζόρνταν και Μέριλιν Έιμπραμς, διασκευασμένη με κέφι και επιμέλεια από τον Λευτέρη Παπαπέτρου ευτύχισε σε όλα της τα ανεβάσματα στην Ελλάδα λόγω του πανέξυπνου κειμένου, των σωστών σκηνοθεσιών και των πολύ καλών πρωταγωνιστών.
Στο νέο του ανέβασμα στο θέατρο Λαμπέτη, το «Σεσουάρ για δολοφόνους» διατήρησε την διασκευή του Λευτέρη Παπαπέτρου, ενώ την σκηνοθεσία ανέλαβε ο Νικορέστης Χανιωτάκης, ένας από τους πιο δραστήριους σκηνοθέτες των τελευταίων ετών.
Η ιστορία εκτυλίσσεται στο κομμωτήριο του Τόνι Λέπουρα, ο οποίος ενοχλείται από την γειτόνισσά του Αμαλία Τσαλίκογλου, που επιμένει να παίζει πιάνο τις πιο ακατάλληλες ώρες. Λίγο αργότερα η Αμαλία Τσαλίκογλου δολοφονείται και ο Τόνι δεν είναι ο μόνος που είχε λόγους να θεωρηθεί ένοχος. Ο Αστυνόμος της παράστασης και ο βοηθός του αναλαμβάνουν να ξεδιαλύνουν την υπόθεση, έχοντας στο πλευρό τους το κοινό.
Το κείμενο, από γραφής φαίνεται να απογειώνεται στο δεύτερο μέρος, με το πρώτο μέρος να είναι αυτό που θα «δέσει» την πλοκή. Ουσιαστικά οι θεατές στο δεύτερο μέρος «εξετάζονται» πάνω σε όσα παρακολούθησαν στο πρώτο. Αυτή την ανισομέρεια του πρώτου και του δεύτερου μέρους η σκηνοθεσία την υπογράμμισε, δίνοντας μία φοβερή ώθηση στο διαδραστικό κομμάτι της παράστασης και στήνοντας το πρώτο μέρος κάπως διεκπαιραιωτικά.
Οι πόρτες που συνεχώς ανοιγοκλείνουν και οι φωνές που ακούγονται από τους ηθοποιούς, ναι μεν κρατούν τον ρυθμό της παράστασης σε υψηλό επίπεδο αλλά δεν αφήνουν το κείμενο και τις ατάκες του να αναπνεύσουν, κάνοντάς το σε κάποια σημεία βαρετό.
Ο κομμωτής Τόνι Λέπουρας, που ερμηνεύει ο Ιωάννης Απέργης είναι σίγουρα ο πιο αβανταδόρικος ρόλος της παράστασης. Ο Ιωάννης Απέργης, δίνει όλη του την ενέργεια και πραγματικά σε πάρα πολλά σημεία είναι ξεκαρδιστικός. Προσωπικά θα προτιμούσα να μην επιδοθεί τόσο στην ευκολία ενός gay κομμωτή καρικατούρα και να επιδιώξει το αστείο μέσα από πιο απλές σκηνικά, αλλά πιο δύσκολες υποκριτικά λύσεις.
Η Κωνσταντίνα Μιχαήλ, είναι μία ικανή και έμπειρη ηθοποιός, με ευελιξία και ικανότητες. Ταίριαξε στον ρόλο της κυρίας Χατζηπατέρα, αλλά έδειχνε απόλυτα ενσωματωμένη και στον υπόλοιπο θίασο, στις ταχύτητες και την ροή του. Η Αρετή Πασχάλη και ο Ζήσης Ρούμπος ήταν ταιριαστοί και σωστοί στους ρόλους της χαζής-κομμώτριας Σόφης και του απατεώνα Λεωνίδα Πέτροβα αντίστοιχα.
Το δίδυμο των αστυνομικών, με τον Δημήτρη Μακαλιά και τον Χάρη Χιώτη, κατά την γνώμη μου ήταν το πιο επιτυχημένο και απολαυστικό της παράστασης. Στο δεύτερο μέρος ο Δημήτρης Μακαλιάς ξεδίπλωσε όλη του την ευκολία στο stand up comedy, χαρίζοντας αβίαστες στιγμές γέλιου.
Το πρόσημο για το «Σεσουάρ για δολοφόνους» είναι σίγουρα θετικό. Είναι μια βέβαιη και εγγυημένη συνταγή γέλιου, ακόμα και για απαιτητικούς θεατές. Ακόμα και όσοι κουραστούν στην αρχή, στο τέλος θα φύγουν ικανοποιημένοι.
Ωστόσο εάν η σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη δεν είχε επαναπαυτεί στις ευκολίες του κειμένου, εάν η διασκευή του Λευτέρη Παπαπέτρου ανανεωνόταν λίγο πιο ριζικά (τα ανέκδοτα για τον Λαζόπουλο και την Ντενίση ή η διαφήμιση του κρουασάν molto φαίνεται ότι είχαν ξεμείνει από προηγούμενα ανεβάσματα) και εάν οι ηθοποιοί και κυρίως ο Ιωάννης Απέργης (που κατά τα άλλα ήταν εξαιρετικός) δεν είχε επαναπαυτεί στις ευκολίες του και στις αβάντες του ρόλου, αλλά είχε επιδιώξει να υποδυθεί τον gay κομμωτή με περισσότερη φινέτσα, τότε θα ήταν μια αλησμόνητη θεατρική έξοδος. Για την ώρα είναι δύο εγγυημένες ώρες γέλιου, με την δεύτερη ώρα να προσπαθεί να καλύψει τα κενά της πρώτης.
Info:
“Σεσουάρ για δολοφόνους”
Στο Θέατρο Λαμπέτη
Περισσότερες πληροφορίες εδώ
