Φωνή δωρική, ανοίκεια, ξεχωριστή, από τα βάθη της Ελλάδας. Ένωνε βουνά και πεδιάδες και διατήρησε αναλλοίωτο τον μύθο της μέσα στα χρόνια. Η Μπέλλου δεν ήταν μόνο σημείο αναφοράς για το ρεμπέτικο, αλλά σφράγισε την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού όσο λίγες προσωπικότητες.
Ο μύθος της γνωστός και ακριβοθώρητος. Ο αντάρτικος χαρακτήρας της, ταιριαστός με την αυτόνομη φωνή της. Δυνατή και ίσια. Διαμπερής. Πάντα ειλικρινής, χωρίς φτιασιδώματα και περιττούς ήχους. Σωτηρία Μπέλλου. Ρεμπέτισσα, κομμουνίστρια, ομοφυλόφιλη, εθισμένη στον τζόγο και το αλκοόλ. Τόσο συμπαθής σε όλους όσοι ακούν για την ίδια και την ζωή της.
Η Σοφία Αδαμίδου αποτύπωσε με ειλικρίνεια και ακρίβεια τη ζωή της Σωτηρίας Μπέλλου, σε ένα θεατρικό έργο που ξεναγεί τον θεατή στις πιο αληθινές, σκληρές και ευαίσθητες γωνιές του χαρακτήρα της Μπέλλου, αλλά ταυτόχρονα αναδεικνύει και όλο τον μουσικό θησαυρό της.
Η παράσταση «Σωτηρία με λένε», που φέτος ανεβαίνει στο θέατρο Μικρό Χορν, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου, με την Κάτια Γκουλιώνη στον ομώνυμο ρόλο, είναι μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις της σεζόν. Μια παράσταση που ισορροπεί ανάμεσα στο γέλιο και την συγκίνηση, καταφέρνει να φύγει από τα όρια της προσωπικότητας της Μπέλλου και να αποτυπώσει όλες τις αλήθειες της ζωής της, ως αλήθειες καθολικές.
O Γιώργος Παπαγεωργίου έστησε μια παράσταση σύγχρονη, μοντέρνα, χωρίς μοντερνισμούς και εντυπωσιασμούς που καθόλου δεν θα ταίριαζαν στο έργο, αλλά και στην προσωπικότητα της Μπέλλου. Με έξυπνες σκηνικές λύσεις, όπως το πάλκο που φώτιζε το δωμάτιο του νοσοκομείου (Σκηνικά: Πάρις Μέξης) ή την περιήγηση της Κάτιας Γκουλιώνη στο κοινό, έφερε το κείμενο δίπλα στους θεατές και ζωντάνεψε τον μύθο της Μπέλλου μπροστά στα δακρυσμένα μάτια μας.
Η Κάτια Γκουλιώνη, που πρόσφατα είχε ερμηνεύσει μια άλλη μεγάλη του ελληνικού τραγουδιού, την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, δεν έπεσε στο ολίσθημα του να αντιγράψει εκείνον τον ρόλο, αλλά δημιούργησε έναν καμβά, πάνω στον οποίον περπάτησε η Μπέλλου, με όλες της τις αδυναμίες και τις αρετές. H λιτή και ουσιώδης ερμηνεία της είχε ακρίβεια, μέτρο και σπουδή πάνω στην προσωπικότητα που ερμήνευε και κατάφερε να παίξει έναν τόσο δύσκολο μονόλογο χωρίς να κοιτάξουμε ποτέ το ρολόι μας.
H συμβολή των Αντώνη και Θοδωρή Ξηντάρη στην παράσταση, ήταν καθοριστική για να ακουστούν τα τραγούδια της Σωτηρίας Μπέλλου, όπως τους άξιζε σε μια θεατρική και σύγχρονη εκδοχή. Η παράσταση χωρίς αυτούς θα ήταν διαφορετική. Επίσης αξίζει να αναφέρουμε τον πολύ δύσκολο ρόλο της Ιωάννας Μονέδα, η οποία θα μπορούσε να είχε περάσει απαρατήρητη ή να δημιουργεί αμηχανία λόγω του ρόλου της νοσοκόμας που ερμήνευε. Όμως ήταν τόσο ενσωματωμένη και πειστική που συνέβαλλε στην επιτυχία της παράστασης.
Δεν είναι εύκολες οι αναβιώσεις μυθικών προσώπων, πάνω στην σκηνή. Η παράσταση θα μπορούσε να είναι σε σημεία φαιδρή ή βαρετή ή αμήχανη. Όμως δεν ήταν. Ήταν ζουμερή και ζωντανή για μια Ελλάδα όχι απαραίτητα καλύτερη, αλλά σίγουρα παρελθούσα. Από την άλλη η Μπέλλου πέρασε στην αιωνιότητα. Η ίδια, η προσωπικότητά της, τα τραγούδια της, η φωνή της και η αλήθεια της. Όπως κάθε αλήθεια, δεν θα μπορέσει ποτέ να διαψευστεί.
Info:
“Σωτηρία με λένε”
της Σοφίας Αδαμίδου
Σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου
Με την Κάτια Γκουλιώνη
Στο Θέατρο Μικρό Χορν
Περισσότερες πληροφορίες εδώ
