Το Τραγούδι της εβδομάδας

Το musicity.gr επιλέγει το τραγούδι της εβδομάδας: Σταμάτης Μορφονιός – Μη ξεχνάτε τα παιδιά!

Αντιγόνη ΚολοβέντζουΔευτέρα, 21 Δεκεμβρίου, 2015Δευτέρα, 21 Δεκεμβρίου, 20151 ' ανάγνωση23

Σταμάτης Μορφονιός – Μη ξεχνάτε τα παιδιά

Ξυπνητήρι. Άλλη μια μέρα στη δουλειά. Μια γουλιά καφέ, δεμένα τα κορδόνια, μπουφάν και η πόρτα κλείνει πίσω σου. Στο πεζοδρόμιο, στο δρόμο όλοι προχωρούν, κινήσεις μηχανικές και κουβέντα καμιά.

Τα σύννεφα έχουν σκεπάσει με μια πυκνή σκιά τη πόλη. Ίσως βρέξει. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο και ξεκινάς. Πρώτη, δευτέρα και φρένο. Στο κόκκινο φανάρι, ένα χέρι σου χτυπά το παράθυρο. Ένα παιδί σε κοιτά και χαμογελά. Στο πρόσωπο του η συννεφιά έχει αφήσει σημάδια, μα στα μάτια του «ο ήλιος βρήκε καταφύγιο». Κατεβάζει το τζάμι, του μιλάς, νιώθεις τη ζέστη της καρδιάς του, ενώ το χέρι του είναι παγωμένο. Ένα πακέτο χαρτομάντιλα στο διπλανό σου κάθισμα με αντίτιμο τα ψιλά στο μικρό του χέρι και μια αχτίδα στην καρδία σου από τον ήλιο των ματιών του. Πράσινο και ξεκινάς μα το βλέμμα σου μέσα από τον καθρέφτη παρατηρεί το παιδί.

Η ώρα περνά και εσύ ακόμα μέσα στο όχημα σου. Στο ραδιόφωνο ειδήσεις, διαφημίσεις, προειδοποιήσεις. Κοντεύουν γιορτές και εσύ δεν έχεις καταλάβει πως τέλειωσε το καλοκαίρι.

Το αποφάσισες. Θα κάνεις κοπάνα. Παρκάρεις το αυτοκίνητο και ξεκινάς τη βόλτα στην πόλη. Σε μια βιτρίνα καθώς περνάς ένας μικρός εαυτός σε κοιτά. Ανοιγοκλείνεις τα μάτια και εκείνος εκεί. Σου θυμίζει κάποια παλιά Χριστούγεννα. Μπαίνεις στο κατάστημα με τα παιχνίδια και αρχίζεις να τα περιεργάζεσαι. Δεν έχεις αλλάξει καθόλου τελικά, σκέφτεσαι και κρυφογελάς. Η πωλήτρια σε επαναφέρει στην πραγματικότητα με ένα κοφτό βήχα, της χαμογελάς και ακολουθείς το δρόμο για το ταμείο με ένα παιχνίδι στο χέρι.

Συνεχίζεις τη βόλτα σου στην πόλη. Στο πεζοδρόμιο πίσω από μια κολώνα ένα μικρό προσωπάκι σε κρυφοκοιτά καθώς χαζεύεις μια ακόμα βιτρίνα. Του κλείνεις το μάτι και χαμογελάς, ανταποδίδει και κρύβεται. Σε λίγο εμφανίζεται και πάλι. Κρύβεις το πρόσωπο σου με τις παλάμες και όταν τις ξανανοίγεις, εκείνο γελά δυνατά. Κρύβεται και πάλι και ξαναεμφανίζεται. Προχωράς προς το μέρος του. Εκείνο γελά δυνατότερα. Βρίσκεσαι πια από την άλλη πλευρά της κολώνας. Στα πόδια του μια κατεστραμμένη κουβέρτα. Τώρα κάθεται οκλαδόν και σε κοιτά. Τα χείλια σου σφίγγονται, ξεροκαταπίνεις. Απλώνει τα δυο μικρά του χέρια και ζητά να κρατήσει το δικό σου. Χαμηλώνεις στο ύψος του καθρεφτίζεσαι στα μάτια του και χωράς ολόκληρος. Όλος ο κόσμος χωρά στο βλέμμα ενός παιδιού. Του δίνεις το παιχνίδι και γεμίζεις την αγκαλιά σου με αγάπη. Αφήνεις τον μικρό φίλο σου και προχώρα.

Σε μια βιτρίνα οι τηλεοράσεις είναι ανοιχτές και μεταδίδουν ειδήσεις από τον κόσμο. Στη μια οθόνη στολίζονται πλατείες, σπίτια, δρόμοι και στην άλλη καπνός έχει τυλίξει το ήλιο σε μια χωρά μακρινή… παιδιά που κλαίνε, τρέχουν, φωνάζουν, ζητούν τη μητέρα, τον πατερά… Ζητούν τον ήλιο που χάσανε.

Σηκώνεις το βλέμμα σου στον ουρανό και ο καπνός έχει τώρα τυλίξει και τον δικό σου ήλιο. Δεν είναι μακριά αυτά τα παιδιά, δεν είναι μακριά αυτή η σκόνη, είναι κοντά σου, διπλά σου. Το σκοτάδι που σε λίγο θα δώσει την εντολή στα αστέρια να στολίζουν τον νυχτερινό ουρανό δεν είναι το ίδιο. Είναι υγρό και τα αστέρια είναι φώτα που αναβοσβήνουν και ζητούν την βοήθεια σου. Και δεν είναι μακριά σου, είναι κοντά στη δική σου στεριά.

Δίπλα ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο γεμάτο στολίδια. Μια κόκκινη μπάλα στο ύψος των ματιών σου και μέσα από αυτή εσύ μικρός σε κοιτάς. Τα κορδόνια σου πια είναι λυμένα και εσύ τρέχεις στο δρόμο. Τρέχεις να κρυφτείς στο αυτοκίνητο σου. Τα χαρτομάντιλα είναι εκεί να απορροφήσουν τα δάκρυα σου. Γιατί πάντα η λύση είναι στην κίνηση ενός παιδιού, γιατί το μέλλον είναι στα παιδιά. Η ελπίδα είναι στην παιδική αγκαλιά. Η γνώση είναι στην ελευθερία των παιδικών ονείρων. Όλα είναι τα παιδιά.

Μα κανείς ενήλικας δεν μπορεί να σταματήσει το άγριο κύμα της έμπειρης και αλαζονικής νοημοσύνης του και δεν αντέχει να συλλέξει τα δάκρυα ενός μικρού παιδιού, ενώ κατηγορεί πως εκείνα το έπνιξαν.

Αν σταματούσαμε να κρεμάμε αγγέλους σε χριστουγεννιάτικα δέντρα, αν ψάχναμε να τους βρούμε δίπλα μας για να στολίζουν τη ζωή. Αν αφήναμε την λάμψη των παιδικών ματιών να φωτίσει τη μορφή μας και το γέλιο τους να τρομάξει τη σκιά μας. Τότε όλα θα άλλαζαν.
Γιατί τα παιδικά χέρια πάντα θα ζωγραφίζουν τον ήλιο κίτρινο και μεγάλο στο λευκό χαρτί, γιατί το ουράνιο τόξο θα είναι πάντα πάνω από τις μορφές της μαμάς, του μπαμπά, του σπιτιού με τα κόκκινα κεραμίδια. Έτσι όπως το ζωγράφιζες μικρός, έτσι όπως το ζωγράφιζα μικρή, έτσι όπως το ζωγραφίζει κάθε παιδί.

Ας ακούσουμε την πρόταση του Σταμάτη Μορφονιού μέσα από τους στίχους του νέου του τραγουδιού «Μη ξεχνάτε τα παιδιά». Ας αφήσουμε τις φωνές του Μπάμπη Στόκα, της Ερωφίλης, του Απόστολου Ρίζου, της Μάρως Μαρκέλλου, της Παυλίνας Βουλγαράκη, του Χρήστου Νινιού, της Σοφίας Μάνου, του Πάνου Παπαϊωάννου, της Βίκυς Καρατζόγλου, του ίδιου (Σταμάτη Μορφονιού) που ενώθηκαν μαζί με την παιδική χορωδία του κ. Δημήτρη Τυπάλδου, να μας παρασύρουν και να αφουγκραστούμε την κραυγή των παιδιών για μια όμορφη ζωή για ένα ήλιο που αύριο θα βγει ακόμα πιο λαμπερός… ακόμα και όταν τα φώτα των Χριστουγέννων θα σβήσουν.

Σταμάτης Μορφονιός – Μη ξεχνάτε τα παιδιά

Μουσική /Στίχοι Σταμάτης Μορφονιός

Εταιρεία: Feelgood Records

Φωνές: Μπάμπης Στόκας, Ερωφίλη, Απόστολος Ρίζος, Μάρω Μαρκέλλου, Παυλίνα Βουλγαράκη, Βίκυ Καρατζόγλου, Χρήστος Νινιός, Σοφία Μάνου, Πάνος Παπαϊωάννου, Σταμάτης Μορφονιός, παιδική χορωδία κ. Δημήτρη Τυπάλδου.

Στίχοι:

Δες,
αλλάξαμε δες
μεγαλώσαμε μα δεν ησυχάσαμε
κι ακόμα πιστεύουμε πως θα ησυχάσει ο καιρός
θα το βρούμε το φως
που ονειρευτήκαμε, που γυρέψαμε.

Στο κορμί μας επάνω να σπάσει αυτό το άγριο κύμα
για να έρχονται αύριο εδώ τα παιδιά
χωρίς φόβο να παίζουνε,
χωρίς φόβο να ερωτεύονται.

Δες,
είμαστε ακόμα εδώ
κι όσα κι αν πάθαμε, όσα κι αν ζήσαμε
δεν βολευτήκαμε, δεν πουληθήκαμε φίλοι μου να
διψάμε ακόμα σα να ‘μαστε παιδιά
και επιμένουμε σα να ‘μαστε παιδιά
σ’ ένα πιο όμορφο κόσμο για να ‘ρθουν να τον βρουν τα παιδιά.

Χωρίς φόβο να αγαπηθούν τα παιδιά
χωρίς φόβο να ονειρευτούν τα παιδιά
και ας ματώσουμε γι’ αυτό χίλιες φορές ξανά και ξανά.

Ώσπου στο τέλος να τρομάξει αυτός ο κόσμος
ώσπου στο τέλος θα τρομάξει αυτός ο κόσμος
και θα ανοίξει μπροστά μας απέραντος σαν ευτυχία ο δρόμος

να ταξιδέψουν τα παιδιά
να ονειρευτούνε τα παιδιά
να αγαπηθούνε τα παιδιά.

Μη ξεχνάτε τα παιδιά.
Ζητήστε συγγνώμη απ’ τα παιδιά.

Μη ξεχνάτε τα παιδιά.
Ζητήστε συγγνώμη.

Ζητήστε συγγνώμη.

Συγγνώμη παιδιά.