Οι συνθήκες ευνοούν τον διχασμό. Όλα καταχωρούνται σε μαύρο και άσπρο, σε καλό ή καλό, σε δίκαιο ή άδικο. Καθημερινά ο σύγχρονος άνθρωπος βάζει σε όρια σκέψεις και συναισθήματα. Ψάχνει το καλύτερο για τον ίδιο μέσα από τις σκληρότερες εσωτερικές παραδοχές και αποδοχές. Κάποιες φορές λέει ψέματα στον ίδιο του τον εαυτό, ντύνοντας τα με τους καλυτέρους οιωνούς. Γίνεται «Άγιος ψεύτης» Ο νέος τραγουδοποιός Στέλιος Τσουκιάς μέσα από τους στίχους και τη μουσική του νέου του τραγουδιού, απεικονίζει την μάχη του εσωτερικού εαυτού με τον πιο αποδοτικό τρόπο. Έχει σκοπό να προβληματίσει…. Σε αναμονή του ομότιτλου άλμπουμ απολαύστε το!
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία από την Αντιγόνη Κολοβέντζου. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Μόλις νύχτωνε θα τον έβρισκες σε κάποια πλατεία να περπατά ασταμάτητα. Δρομολόγια και σκέψεις, βήμα και λέξη. Έπλεκε το δικό του σενάριο κάθε ημέρα. Κατάκοπος μετά από ώρες, καθόταν στο παγκάκι, μ’ ένα χαρτί και μολυβί να καθαρογράψει όλες τις λεπτομέρειες. Δεν έσβηνε ποτέ. Είχε ήδη παίξει το ρόλο πολλές φορές προηγουμένως.
Όταν τη συναντούσε δεν χρειαζόταν υποβολέα, είχε μάθει απ’ έξω τα λόγια. Κανένα λάθος. Ανοιγόκλεινε τα μάτια και κατέγραφε όλες τις αντιδράσεις της. Ήθελε να αποκρυπτογραφήσει τα πάντα από εκείνη. Φοβισμένος πως θα τον καταλάβει, σκεφτόταν πως ίσως την επόμενη φορά θα έπρεπε να ήταν ακόμα πιο πιστικός
Τα βράδια ετοίμαζε τη φορεσιά της επομένης ημέρας. Πουκάμισο παντελόνι και παπούτσια. Είχε δημιουργήσει τον ήρωα του και τον περιέφερε παντού. Είχε πείσει τους πάντες για τη καλοσύνη και την ακεραιότητα του.
Στο δωμάτιο το φως λιγοστό, μόνο εκείνο της οθόνης του υπολογιστή. Αντέγραφε από τις ζωές των άλλων, γιατί μισούσε τη δική του. Στα δίπλα δωμάτια, σκιές δικών του από περασμένες στιγμές, περιφέρονταν και γελούσαν. Ψιθύριζαν όσα έπρεπε να γίνουν για να μπορέσουν να ξαναζωντανέψουν. Άλλοτε για τον πείσουν, έκλαιγαν με δάκρυα τόσο όξινα που πλέον οι πληγές στο μυαλό του δεν αιμορραγούσαν.
Το βλέμμα του είχε στερέψει από δάκρυα και στο στόμα του τα ψέματα αντάλλασσαν τη θέση τους με σάπια δόντια. Τα δάχτυλά του πληκτρολογούσαν όσα ήθελε να ζήσει, μα δεν είχε τα δύναμη να τα ξεστομίσει. Προσπαθούσε να πείσει ακόμα και τον εαυτό του γράφοντας, ακριβώς όπως με εκείνη.
Ήταν πολλές οι στιγμές που ένιωθε κάποιος να τον παρακολουθεί. Μια ανάσα ακουγόταν αμέσως μετά τη δική του. Εκείνο το κτήνος, που έμενε μέσα στο κεφάλι του και ούρλιαζε τις ώρες του ύπνου. Ένιωθε ταπεινωμένο και αδικημένο.
Ζητούσε να σκοτώσει οτιδήποτε είχε μείνει από τον καλό του εαυτό.
Τα πρωινά ήταν τα πιο δύσκολα. Η συνάντηση με το είδωλο του στον καθρέφτη, ήταν η υπενθύμιση της αλήθειας του. Θέλοντας επανειλημμένα να το ξεγελάσει, χαμογελούσε και ετοίμαζε τα επόμενα σχέδια του.
Μόνο με εκείνη ημέρευε. Μόνο με εκείνη μπορούσε να ακούσει καθαρά τους χτύπους της καρδιάς του. Και κάθε φορά που τη συναντούσε ένιωθε να κερδίζει τη μάχη με το μέσα εαυτό. Μα όταν επέστρεφε σπίτι, το δέρμα του ξέφτιζε καθώς έβγαζε τα ρούχα του. Πάνω του χαραγμένες υποσχέσεις που μόλις της είχε δώσει. Πονούσε τόσο που έμενε ακίνητος στο παγωμένο δωμάτιο. Έκλεινε τα μάτια και παραδινόταν στις φωνές που χρόνια τώρα νόμιζε πως τον γιάτρευαν.
Ο χρόνος κυλούσε ο πόνος αυξανόταν. Ζητούσε τη λύτρωση. Δεν είχε τη δύναμη να δει πια καθαρά. Είχε γίνει, ο ίδιος, το κτήνος που χρόνια τον κυρίευε. Την επόμενη βραδιά δεν έγραψε τίποτα στο σημειωματάριο. Εκείνη τη νύχτα θα την συναντούσε για μια ακόμα φορά.
Τον πλησίασε βουβή. Τον αγκάλιασε και η ανάσα της έμοιαζε να παρασύρει κάθε σκέψη από το μυαλό του. Την κοίταξε στα μάτια. Μέσα από τα δάκρυα της μπόρεσε να διακρίνει τη μορφή του. Όχι εκείνη που είχε πάντα όταν ήταν κοντά της, αλλά αυτή που έβλεπε κάθε πρωινό στον καθρέφτη. Γελούσε τόσο δυνατά και ταπεινωτικά. Γελούσε μέσα από εκείνη. Οι σκιές εμφανίστηκαν και αυτές, χόρευαν γύρω του φωνάζοντας δυνατά την χαρά τους.
Την έβλεπε να φεύγει, τα ρούχα του έλιωναν, είχε πια χάσει τη μάχη, είχε πια χάσει τα πάντα. Ήταν ήδη νεκρός. Ποιον εαυτό θα έχει τη δύναμη να αναστήσει τωρα;
Στίχοι:
μήπως είμαι από κείνους που δεν λένε την αλήθεια
μήπως είμαι ένας άλλος τσαρλατάνος της ζωής
ιστορίες για να λέω να παλεύω την συνήθεια
μα μπορεί να κοροϊδεύω το καθάριο της ψυχής
μήπως είμαι ένα παιδάκι που γυρεύει συντροφιά
μήπως είμαι ένα κτήνος γερασμένο απ’ τη ντροπή
ένα άχαρο πιονάκι κουρασμένο απ’ τα φρικιά
ίσως είμαι ένα κουκλάκι ξεχασμένο στην αυλή
μήπως είμαι ο στρατιώτης που πιστεύει στις κονκάρδες
μήπως είμαι ο αλήτης που γυρεύει τσαμπουκά
να κατέβω στην πλατεία να φωνάξω με διαβάτες
να φορέσουν τη στολή τoυς να μας πάρουν τη μιλιά
μήπως είμαι ο φτωχούλης που ζητάει λίγο ψωμί
ή ο άλλος που περνάει από διπλά σαν καθρέφτης
μήπως ένας κουστουμάτος ξεχασμένος σε κουτί
ίσως είμαι ο τυπάκος που το παίζει άγιος ψεύτης
μήπως είμαι η ιστορία που τη γράφω σε βιβλία
ένας άλλος γεννημένος σε παράμερη ακτή
ίσως είμαι απ’ αυτούς που χαράζει την πορεία
ίσως έζησα τα χρόνια σε μια γυάλα από οξύ
