To εκρηκτικό ντουέτο εγχόρδων String Demons μας ξαφνιάζει ακόμα μία φορά, με την προσέγγιση τους σε ένα από τα πιο ιστορικά τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου, την “Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη”.
Τραγούδι γράφτηκε στο Παρίσι, ανάμεσα στα οδοφράγματα του Μάη του 68, εμπνευσμένο από τον Τσε Γκεβάρα και περιλήφθηκε στο κλασικό “Περιβόλι του τρελού” που κυκλοφόρησε τον επόμενο χρόνο, έναν αξεπέραστο δίσκο του Σαββόπουλου.
Οι String Demons δένονται με δυνατές παιδικές αναμνήσεις με το τραγούδι, καθώς το τραγουδούσαν με τη γιαγιά τους χωρίς να καταλαβαίνουν τότε το νόημα του τραγουδιού, που αποτελεί έναν ύμνο για τους επαναστάτες όλων των εποχών. Μέσα από αυτή την διασκευή επανασυνδέονται με την παιδικότητα τους με ώριμο και συνειδητό τρόπο, προλογίζοντας μια προσέγγιση και σε άλλα κλασικά τραγούδια του ελληνικού καταλόγου, που θα ακολουθήσει τους επόμενους μήνες, από την Melodica Art Productions.
O Κωνσταντίνος και η Λυδία Μπουντούνη, το «δαιμονικό» ντουέτο εγχόρδων που δεν έχει αντίστοιχο στην ελληνική μουσική πραγματικότητα, έχουν ξεχωρίσει χάρη στην φαντασία των διασκευών τους αλλά και τη σύνδεση ετερόκλητων μουσικών ειδών και βέβαια με δικές τους συνθέσεις-τραγούδια που χαρακτηρίζονται από την διακριτή τους ταυτότητα και το προσωπικό τους στίγμα.
Στην μέχρι τώρα πορεία τους που ξεκίνησε μόλις το 2014 έχουν καταφέρει να σταθούν πανάξια δίπλα στα κορυφαία ξένα σχήματα του είδους με τους ανατρεπτικούς-ψυχαγωγικούς δίσκους και τις sold out παραστάσεις τους και στην Ελλάδα και το εξωτερικό έχοντας αποκτήσει φανατικό κοινό. Έχουν εμφανιστεί στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης, στο Ηρώδειο, στο Παλλάς, σε πάρα πολλά θέατρα σκηνές, μουσεία, φεστιβάλ και έχουν πραγματοποιήσει επιτυχημένες περιοδείες σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό (Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο, Κύπρος, Νέα Υόρκη).
Ακούστε το στις ψηφιακές πλατφόρμες:
https://orcd.co/odistongeorgiokaraiskaki
Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Στίχοι:
Η οθόνη βουλιάζει σαλεύει το πλήθος
εικόνες ξεχύνονται με μιας
που πας παλικάρι ωραίο σαν μύθος
κι ολόισια στο θάνατο κολυμπάς
Και όλες οι αντένες μιας γης χτυπημένης
μεγάφωνα και ασύρματοι από παντού
γλυκά σε νανουρίζουν κι εσύ ανεβαίνεις
ψηλά στους βασιλιάδες τ’ ουρανού
Ποιος στ’ αλήθεια είμαι εγώ και που πάω
με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό
προβολείς με στραβώνουν και πάω
και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ
Που πας παλικάρι πομπές ξεκινούνε
κι οι σκλάβες σου ουρλιάζουν στο βωμό
ουρλιάζουν τα πλήθη καμπάνες ηχούνε
κι ο ύμνος σου τραντάζει το ναό
Ποιος στ’ αλήθεια είμαι εγώ και που πάω
με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό
οι προβολείς με στραβώνουν και πάω
και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ
