Φανατικές της τέχνης τους, σθεναρά επαγγελματίες που διακατέχονται από μία αυθόρμητη ερασιτεχνία. Η Ευσταθία και η Μαρία Κίτσου ενώνουν τις εμπνεύσεις και τα ταλέντα τους και παρουσιάζουν ένα μουσικοθεατρικό αναλόγιο στη σκηνή του Ιανού, αφιερωμένο στα μεγάλα φωναχτά ή σιωπηλά «Σε θέλω» ειπωμένα από γυναίκες, που η πρωτοπορία ήταν για εκείνες μονόδρομος. Η Ευσταθία και η Μαρία Κίτσου μίλησαν στο musicity για τα μεγάλα «Θέλω», τη σημασία του να ακολουθείς τα όνειρά σου και την αξία του φεμινισμού στις σύγχρονες κοινωνίες.
Πώς ξεκίνησε η ιδέα του «Σε θέλω» και πώς γεννήθηκε η συνεργασία σας;
E: Ξεκίνησε από ένα απλό τραγούδι. Ζήτησα απ’ τη Μαρία που τη θαύμαζα έτσι κι αλλιώς, να συμμετέχει ως Μαρία Πολυδούρη στη διασκευή που έκανα στο τραγούδι του Costello,”I want you”. Η Μαρία ήρθε με προθυμία, το αποτέλεσμα ήταν υπέροχο και η μία ιδέα έφερε την άλλη. Είπαμε να κάνουμε και μια συνεργασία επί σκηνής. Έτσι το «σε θέλω» της Πολυδούρη μάς έφερε κι άλλα «σε θέλω», άλλων σπουδαίων γυναικών και εγένετο παράσταση!
Μ : Τελείως αβίαστα και απολύτως φυσιολογικά . Ενθουσιάστηκα όταν μου πρότεινε η Ευσταθία να συμμετέχω στην υπέροχη διασκευή της του τραγουδιού “I want you” του Elvis Costello, γιατί είναι ένα τραγούδι που αγαπάω πολύ. Ταιριάξαμε πολύ στο γούστο, στην αισθητική, στις ιδέες και έτσι μας γεννήθηκε η επιθυμία να κάνουμε μία μουσικοθεατρική παράσταση που ξεκίνησε από τα δικά μας θέλω και ενώθηκε με τα διαχρονικά “θέλω” μυθικών γυναικών του 19ου και 20ου αιώνα.
Είστε δύο γυναίκες με έντονη προσωπικότητα και καθαρή ταυτότητα στην τέχνη σας. Πώς συνεργάζεστε;
Ε: Έχουμε μια πολύ αρμονική συνεργασία. Το κυριότερο είναι ότι ακούμε η μία την άλλη. Η κάθε μία με την τέχνη της συνεισφέρει απ’ τη δική της πλευρά και μαθαίνει εξίσου πράγματα καινούργια απ την άλλη. Και απ όλα αυτά αναβλύζει μια χαρά που εγώ τουλάχιστον είχα χρόνια να νιώσω σε συνεργασία. Να σου πω κάτι που το λέω συνέχεια γιατί μ ‘ αρέσει; Με τη Μαρία όπως και με τους άλλους μουσικούς της ομάδας μας είμαστε σύντροφοι , όχι φίλοι αλλά σύντροφοι. Εγώ τουλάχιστον αυτό αποζητώ πια στη ζωή μου. Ανθρώπους με κοινό όραμα , στάση ζωής στα πράγματα και αγωνιστές.
Μ : Την Ευσταθία την γνώρισα πρώτα μέσα από τα τραγούδια της που έφεραν ένα τελείως ιδιαίτερο και προσωπικό στίγμα που έλειπε από την ελληνική δισκογραφία. Μου άρεσαν πολύ και ένοιωσα να συνδέομαι μαζί τους. Ήμουν και είμαι fan της. Όταν την γνώρισα από κοντά και άρχισε η συνεργασία μας ένοιωσα και μία καλλιτεχνική συγγένεια και αυτό είναι κάτι πολύ σπάνιο, ε όταν υπάρχει αυτό η συνεργασία είναι χαρά και μεγάλο σχολείο. Ταίριαξαν τα θέλω μας ταιριάξαμε και εμείς.
Στο θεατρικό αναλόγιο που θα παρουσιάσετε στον Ιανό «συμμετέχουν» μεγάλες γυναικείες μορφές της τέχνης και της διανόησης. Πώς τις επιλέξατε;
Ε: Σύμφωνα με τη στάση τους απέναντι στη ζωή. Όλες έχουν μια έντονη πνευματικότητα. Επίσης αγαπούν την ελευθερία και το κυριότερο, κάνουν αυτό ή τουλάχιστον προσπαθούν να κάνουν αυτό που θέλουν. Το να κάνεις αυτό που αγαπάς στη ζωή είναι πολύ μεγάλο πράγμα . Και μην ξεχνάμε ότι η εποχή που έζησαν ήταν άκρως απαγορευτική στο να κάνει όνειρα μια γυναίκα. Μέσα από τα «θέλω» τους βλέπουμε λίγο και τις ίδιες . Πολλές είναι άγνωστες στο ελληνικό κοινό, ήταν και σε μας μέχρι πρότινος . Αλλά θα θέλαμε να τις συστήσουμε στον κόσμο γιατί πιστεύουμε πως αξίζει τον κόπο. Σίγουρα δεν υπάρχει χρόνος να τις προβάλουμε περισσότερο αλλά δίνουμε το έρεισμα στον θεατή να πάει μετά και να τις ψάξει , όχι μόνο να τις «γκουγκλάρει» αλλά να τις μελετήσει βαθύτερα.
Μ: Το κυριότερο κριτήριο ήταν ο θαυμασμός μας για τις προσωπικότητες τους, για αυτά που κατάφεραν, για αυτά που διεκδίκησαν, για το πως διαχειρίστηκαν το γεγονός ότι ήταν γυναίκες και έζησαν και έδρασαν σε δύσκολες εποχές και παρόλο το τίμημα που πλήρωσαν δεν πρόδωσαν ποτέ τα ιδανικά τους, τις αξίες τους , τα θέλω τους. Σίγουρα υπάρχουν και άλλες μεγάλες γυναικείες προσωπικότητες που μας ενέπνευσαν, αλλά έπρεπε να γίνει μία επιλογή. Επιφυλασσόμαστε για την μουσικοθεατρική παράσταση μας που θα παρουσιαστεί του χρόνου σε γνωστό θέατρο .
Τι κοινό έχουν η Σιμόν Ντε Μπουβουάρ με τη Μαρία Πολυδούρη και η Κονστάνς Πασκάλ με την Άννα Αχμάτοβα;
Ε: Το κοινό που έχουν όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι: Σέβονται τα «θέλω» τους και κυνηγούν τα όνειρά τους.
Μ: Είναι όλες σπουδαίες, αυθεντικές και έγραψαν ιστορία η κάθε μία στο χώρο τους και συνεχίζουν να μας εμπνέουν.
Ένα γυναικείο «Σε θέλω» έχει διαφορές από ένα αντρικό; Και γιατί την παράστασή σας απαρτίζουν μόνο γυναίκες που σημάδεψαν τον αιώνα τους. Θέλω να πω γιατί όχι και άντρες;
Ε : Δεν έχει διαφορές αλλά πάντα ένα «σε θέλω» που έχει το ψυχικό σθένος να ακουστεί αψηφώντας τον κίνδυνο του λιθοβολισμού , εμπνέει κάποιον σεβασμό. Έχει μεγαλύτερη βαρύτητα. Μας ενδιαφέρουν οι γυναίκες, γιατί εδώ και κάποιες χιλιάδες χρόνια βρίσκονται σε πολύ μειονεκτική θέση . Και στις μέρες μας εκτός από τον κίνδυνο εξ Ανατολής «σκοντάφτουμε» και σε μια ύπουλη και υπόγεια υποτίμηση εκ Δύσεως. Η γυναίκα ακόμα και στις δικές μας σύγχρονες κοινωνίες αγωνίζεται περισσότερο να αποδείξει τα ευκόλως εννοούμενα. Το σοβαρότερο όλων είναι ότι δύσκολα προβάλλεται η πνευματικότητά της. Ειδικά μια όμορφη γυναίκα αντιμετωπίζει έναν ατελείωτο ρατσισμό σχετικά με το ΙQ της. Το αποτέλεσμα είναι η παγκόσμια ανισορροπία . Γενικά μας ενδιαφέρουν τα ηρωϊκά « θέλω» και τέτοια θα ακουστούν στην παράσταση. Είχα την ανάγκη ,όπως και παλιότερα, (είχες δει και τη Δανάη) να γράψω κάτι για αυτές τις γυναίκες. Βρήκα τον πιο κατάλληλο άνθρωπο , τη Μαρία Κίτσου να με συνδράμει με την ξεχωριστή της παρουσία και το ταλέντο της και την ευχαριστώ γι αυτό .
Μ : Με κάλυψε η προλαλήσασα και την ευχαριστώ πολύ .
Μπορεί ως προς το περιεχόμενο πράγματι όλες αυτές οι γυναίκες να έχουν κοινές στιγμές έκφρασης, όμως αισθητικά δείχνουν να έχουν αρκετές διαφορές. Σε ένα θεατρικό αναλόγιο που θα εξελιχθεί σε παράσταση πώς θα δέσετε υφολογικά και αισθητικά τόσο ξεχωριστές και έντονες παρουσίες;
E : Εδώ θα μιλήσει η σκηνοθέτης της παράστασης!
Μ : Ελάτε και θα δείτε!!!
Ευσταθία όλο και πιο πολύ πλησιάζεις το θέατρο και γενικά τις παραστατικές τέχνες. Έχεις βρει έναν τόπο που σε εκφράζει πιο πολύ από ένα «καθαρό» live;
Ε: Το θέατρο το αγαπώ και έχω την ελευθερία να το προσεγγίζω με άλλη ιδιότητα ,αυτή του ανθρώπου που δεν προέρχεται από το χώρο του θεάτρου. Έτσι το χαίρομαι περισσότερο. Δεν πιστεύω ότι ποτέ έχω κάνει ένα «καθαρό» live. Με την έννοια, ότι πάντα έβλεπα μια συναυλία μου σαν μια παράσταση. Ενστικτωδώς αν θες. Το θέατρο με βοηθά να εξελίσσω την τέχνη μου και την παρουσία μου στη μουσική σκηνή. Το ότι γράφω και παραστάσεις είναι λίγο σαν προέκταση της δραστηριότητάς μου ως τραγουδοποιού. Άλλωστε και τα τραγούδια μου θα μπορούσαν να είναι σενάρια για ταινίες μικρού μήκους.
Μαρία, δείχνεις να έχεις δύο διαφορετικούς εαυτούς που βρίσκουν πάντα χρόνο να εκφραστούν. Μετά το κάπως μοναχικό «Για την Ελένη» βρίσκεσαι σε μια μεγάλη παραγωγή στο Εθνικό Θέατρο «Πόθοι κάτω από τις λεύκες» και μετά τη σπιτική σας συνεργασία με την Ευσταθία θα σε δούμε στην Επίδαυρο με την Άλκηστη. Όλα αυτά δείχνουν να έχεις δύο διαφορετικές εκφάνσεις ως καλλιτέχνης.
Μ : Μόνο δύο; Μακάρι να ήταν τόσες. Πολλές φορές νομίζω ότι πάσχω από σύνδρομο πολλαπλών προσωπικοτήτων. Έχω πολλές και διαφορετικές πλευρές, επιθυμίες, θέλω και όνειρα που ακόμα δεν έχουν εκφραστεί. Ένας καλλιτέχνης έχει πολλές ανησυχίες και η τέχνη τόσες πολλές εκφάνσεις που συχνά δεν φτάνει μία ζωή για να τις ικανοποιήσεις όλες και να τις εκφράσεις.
Τέλος, η ερώτηση που σίγουρα περιμένετε. Γιατί ένας άνδρας να δει το «Σε θέλω».
Ε: Γιατί ένας άντρας αν θέλει να είναι ένας αφυπνισμένος άνθρωπος και να συνυπάρχει αρμονικά με το «όλον» θα πρέπει να είναι φεμινιστής. Μόνο αν υπάρξει ισορροπία μεταξύ αρσενικού και θηλυκού στοιχείου μπορούμε να πάμε μπροστά. Γιατί αυτές οι γυναίκες που θα σας παρουσιάσουμε δεν είναι μόνο πρότυπα για τις σύγχρονες γυναίκες αλλά και για τους άντρες. Τα «θέλω» όπως είπαμε και πιο πριν δεν έχουν γένος αλλά ξεχωρίζουν ανάμεσα σε ηρωικά «θέλω» και σε φοβισμένα «θέλω» που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Και αυτό αφορά και τα δύο φύλα. Εύχομαι να πάψει ο φόβος να μας τρώει τα σωθικά.
Μ : Και γι’ αυτό …
