Με την Πέννυ Μπαλτατζή συναντηθήκαμε σε μια υπέροχη ταράτσα στο κέντρο της Αθήνας. Ήρθε με κόκκινα μαλλιά, μωβ χείλη και μια μπλε ηλεκτρίκ φούστα. Όπως πάντα χαμογελούσε και μιλούσε συνέχεια για το νέο της live που έρχεται στις 21 και 28 Απριλίου στο Passport Κεραμεικός. Δείχνει αποφασισμένη για τα βήματά της, αισιόδοξη και περήφανη για το νέο της single «Από τη Τρούμπα στην Καστέλα» και σίγουρη ότι η χρονιά που κυλάει θα τις φέρει κάτι καλό. Κάπως έτσι θα εξηγείται το ότι βάφτισε και την παράστασή της «Κι όμως υπάρχει χαρά».
Η πρώτη ερώτηση, αφορά αυτόν ακριβώς τον τίτλο.
«Γιατί πιστεύω ότι τη χαρά μπορούμε να τη βρούμε παντού, πιστεύω ότι είναι κρυμμένη κάτω από το οτιδήποτε. Βασικά πρώτα τη βρίσκουμε μέσα μας, αλλά πιστεύω ότι υπάρχει παντού. Ό, τι και να γίνει, αυτή δε χάνεται. Μπορεί να τη σκεπάσει λίγο χώμα, λίγη άμμος, λίγη λάσπη, αλλά είναι εκεί. Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να παραμερίσεις τη λάσπη και θα τη δεις. Είναι αυτό που λένε “Πέτα τα λασπωμένα σου τα ρούχα».
Πιστεύεις ότι στις μέρες μας η χαρά έρχεται σε δεύτερη μοίρα;
Οι δυσκολίες στη ζωή είναι σίγουρα περισσότερες από τις ευχάριστες στιγμές. Όταν επέλθει αυτή η συνειδητοποίηση και περάσει το στάδιο από την ανεμελιά στη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας της ζωής, νομίζω ότι έρχονται αυτά τα συναισθήματα που βγάζουν μια θλίψη. Σαν σύννεφα που μπαίνουν μπροστά από τον ήλιο. Η ζωή μας δεν είναι εύκολη, αγωνιζόμαστε κάθε μέρα και αυτό δεν θα αλλάξει. Εμείς εφόσον δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα γεγονότα, σαν γεγονότα, δεν έχουμε λόγο να στενοχωριόμαστε. Είναι αυτό που λένε οι κινέζοι «Αν κάτι διορθώνεται, μην στενοχωριέσαι. Αν κάτι δεν διορθώνεται, πάλι μην στενοχωριέσαι!». Υπάρχουν άμυνες μέσα μας, κι αυτές τις άμυνες τις βάζει η χαρά. Η χαρά και η λύπη είναι αδέρφια. Έρχονται μαζί. Τη στιγμή που πεθαίνει ένας άνθρωπος, γεννιέται ένας άλλος. Μπορεί να δεις τον ήλιο που δύει και να πεις «τι ευτυχία είναι αυτή θεέ μου». Έτσι το σκέφτομαι.
Η μουσική φέρνει πάντα τη χαρά;
Όχι, η μουσική μπορεί να σου φέρει αναμνήσεις, μπορεί να σου φέρει κλάμα, δάκρυα, άλλες μουσικές. Όμως η ενθύμηση αυτή κρύβει μια κατάδυση στα συναισθήματά μας και νιώθουμε πάλι ζωντανοί. Δεν σημαίνει ότι νιώθουμε ζωντανοί μόνο όταν είμαστε χαρούμενοι. Και να θλίβεσαι είναι ένα μέρος του εαυτού σου. Όλα είναι ωραία. Και ο φόβος και η φρίκη, από μια άλλη οπτική, ωραία είναι γιατί κάπου σε οδηγούν. Πρέπει τα πάντα να μας πηγαίνουν παρά πέρα. Δεν σου λέω θεωρίες. Αυτά που σου λέω τα έχω ζήσει. Το κάθε συναίσθημα πρέπει να γίνεται αποδεκτό και απλά να βλέπουμε την πορεία μας. Εμένα αυτό μου δίνει δύναμη.
Πότε αποφάσισες ότι θες να υπηρετήσεις αυτόν τον swing ήχο με τον οποίο έχεις γίνει γνωστή;
Δεν κάνω μόνο αυτο ακριβώς. Και ποτέ, να σου πω, δεν έκανα μόνο αυτό. Απλά έγινα γνωστή μέσα από αυτό. Ήταν καλό το timing. Πριν από μένα το έκαναν κι άλλοι άνθρωποι. High Rollers, ο Λουκάτος, οι Swing Suisse. Απλά ήρθα κι έπεσα στη στιγμή πριν γίνει το μπαμ. Ήμουν τυχερή στην ουσία.
Έχεις όμως μια ρετρό διάθεση γενικά.
Μεγάλωσα έτσι. Μεγάλωσα με αυτές τις μουσικές. Με τα ξέφρενα τύμπανα, τα πνευστά, τα ρετρό ελληνικά. Από Βέμπο, από Σουγιούλ… Η γιαγιά μου τα τραγουδούσε στο σπίτι και… αυτά με διάλεξαν. Αυτές οι μουσικές με πήραν απ’ το χέρι και μου έδειξαν το δρόμο.
Τι σε ελκύει στις διασκευές;
Το κάθε τραγούδι είναι από μόνο του μια ιστορία. Δηλαδή, αν με ελκύει αυτό που λέει ή αν έχει μέσα όμορφες λέξεις, ή πιο ιδιαίτερες και ξωτικές. Τώρα στο πρόγραμμα έχω βάλει πολλά τραγούδια. Από το «Ένα τραγούδι απ’ τ’ Αλγέρι» μέχρι το «Ξανά Μανά» της Βίσση. Το πρόγραμμα είναι balcan, είναι τσα – τσα, είναι swing, είναι τα πάντα.
Με τραβάει επίσης στα κομμάτια με μελωδική γραμμή συγκεκριμένη. Εάν μου αρέσει ο τρόπος που ανεβοκατεβαίνουν οι νότες, με τραβάει να το πω.
Δίνεις σημασία στο στίχο;
Έχω τραγούδια που έχουν τσαχπινιά, τα οποία στην ουσία μπορεί να μη λένε και τίποτα. Το «Mama yo quiero» ας πούμε, το λέω τώρα στο πρόγραμμα, το έλεγε το πάλαι ποτέ η Κάρμεν Μιράντα, δε λέει και τίποτα φοβερό. Τι λέει; «Μαμά, μαμά βύζαξέ με». Αλλά έχει τόση πλάκα, είναι τόσο ανεβαστικό, είναι τόσο ωραία η μελωδία και με κέρδισε.
Δεν θέλω να λέω ούτε το σούπερ κουλτουριάρικο, ούτε κάτι πολύ ελαφρύ. Δε λέω όχι στα καλά τραγούδια. Καλά τραγούδια να είναι. Σίγουρα όταν φτιάχνεις ένα project διαλέγεις τραγούδια από αυτά που ακούς, που όμως να εξυπηρετούν το project.
Το νέο σου single λέγεται «Από την Τρούμπα στην Καστέλλα». Γιατί διάλεξες αυτή τη διαδρομή;
Κάποια στιγμή με κάλεσε ένας γνωστός μου από μία εταιρία και μου λέει «Θα παίξεις στο τάδε μαγαζί στον Πειραιά;». Απάντησα θετικά και εκείνος συνέχισε: «επειδή θα έρθεις στον Πειραιά, θα ήταν ωραίο να παίξεις και κανένα πειραιώτικο τραγούδι», «καλά» λέω «θα παίξω». Και άρχισε να μου στέλνει στο messenger πάρα πολλά τραγούδια από τον Πειραιά και με τρέλανε. Και του λέω «μη μου στέλνεις άλλα, θα δούμε τι θα παίξουμε. Και στην τελική, δεν γράφουμε κι ένα τραγούδι για τον Πειραιά;». Το ‘ πα έτσι. Και όπως ήμουνα στο αμάξι μετά από πέντε λεπτά, μου ήρθε το ρεφραίν και μέσα σε δέκα λεπτά έγραψα το τραγούδι.
Πιστεύω όμως ότι υπήρχε κάπου μέσα μου. Πιστεύω ότι τα τραγούδια που βγαίνουν τόσο γρήγορα, κάπου είναι γραμμένα μέσα σου.
Εγώ νιώθω ότι αυτό το τραγούδι είναι κάτι διαφορετικό στην ελληνική μουσική. Έτσι νιώθω. Και χαίρομαι γι’ αυτό.
Σε ενδιαφέρει αυτό; Να είναι διαφορετικά αυτά που γράφεις;
Όχι, είμαι αυθόρμητη. Μετά, στο στάδιο της παραγωγής, πρέπει να βάλεις λίγο το μυαλό σου σε αυτό το τριπάκι. Και έχω έναν καταπληκτικό συνεργάτη, το Δημήτρη Σιάμπο και υπάρχει απόλυτη σύμπνοια στις απόψεις. Αυτό είναι δύσκολο να το βρεις.
Το νέο σου cd που έρχεται τον Σεπτέμβριο τι ήχους έχει;
Θα έχει μπάλκαν ήχους. Νέο – ρεμπετικο – μπάλκαν, έχω εφεύρει τον όρο (γέλια). Θα έχει και πιο θεατρικά κομμάτια. Έχω ας πούμε ένα τραγούδι που λέγεται «Αστέρι» και είναι πολύ θεατρικό και τρυφερό, όπως και ένα άλλο που λέγεται «Πλατίνα». Είναι ένας πολυποίκιλος δίσκος. Έχω και λάτιν και μπαλάντες. Και ακόμα δεν έχω καταλήξει.
Σου έχουν προτείνει ποτέ να γράψεις για μια θεατρική παράσταση;
Όχι, αλλά θα έγραφα με πολλή χαρά. Είναι κάτι διαφορετικό και καινούριο για μένα. Θα το έκανα με ενθουσιασμό.
Πάντως φέρεις μια θεατρικότητα…
Η αλήθεια είναι ότι δεν το έχω καλλιεργήσει. Θα ήθελα να παρακολουθήσω κάποια σεμινάρια ή να κάνω κάποια μαθήματα musical. Οφείλουμε όλοι να ζητάμε τη γνώση.
Προετοίμασέ μας για το νέο σου live!
Είμαστε μια μεγάλη ομάδα. Επί σκηνής είμαστε επτά. Σκηνοθεσία θα κάνει η Αλέξία Γιαννοπούλου, που είναι θεατρολόγος, αλλά κάνει πολλά πράγματα και είναι πολυαλαντούχα. Η υπόλοιπη ομάδα είναι ο Μένιος Γούναρης στα πλήκτρα, ο Τζιμ Σταρίδας στο τρομπόνι, άλτο σαξόφωνο και κλαρινέτο θα παίξει ο Σπύρος Νίκας, κοντραμπάσο ο Ηλίας Καρκαβέλιας και τύμπανα ο Φοίβος Άνθης. Στις κιθάρες και στις ενορχηστρώσεις είναι ο Παντελής Ντζιάλας.
Θα φτιάξω εγώ κάποια σκηνικά με φίλους και θα μας δώσουν κάποιες συμβουλές κάποιοι φίλοι σκηνογράφοι και το styling θα το επιμεληθεί η Αλεξία Μπελογιάννη.
Δίνεις σημασία στο θέαμα;
Είναι σημαντικό. Τα αγόρια θα είναι πιο κουλ, αλλά κάτι το προσεγμένο και το ομοιόμορφο, ο κόσμος το εκτιμάει. Μου αρέσει να υπάρχει ποικιλία και να γίνονται τα πράγματα σωστά.
Εδώ θέλω να αναφέρω και το στενό μου συνεργάτη, Νίκο Τσαούση, που είναι τενόρος τραγουδιστής στη Λυρική Σκηνή. Μου κάνει πια τα bookings, αλλά με το Νίκο βρήκα την αδερφή ψύχη μου. Βρήκα έναν συμπορευτή σε αυτή τη δουλειά.
Γιατί επέλεξες το Passport;
Βλέπω ότι πηγαίνει πάρα πολύ ωραία και θεώρησα ότι είναι ένας φρέσκος χώρος και θα έχει μέλλον. Θα πάει καλά τα επόμενα χρόνια. Αλλά για μένα είναι και λίγο συμβολικό. Είμαι σε μια φάση που ξέρω τι θέλω, έχω φτιάξει μια συγκεκριμένη ομάδα, οπότε για μένα το Passport είναι ένα διαβατήριο για μια νέα ζωή. Δεν το ξέρουν, θα το μάθουν τώρα (γέλια).
Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα
Όλα τα χρώματα που παίρνει ο ουρανός στο ηλιοβασίλεμα. Μπορεί αν είναι κίτρινα, ή ροζ, ή ηλεκτρίκ. Είναι ζεστά αυτά τα χρώματα. Έχουν μέσα το κόκκινο.
Σε ποια χώρα και σε ποια εποχή θα ήθελες να ζεις;
Θα μου άρεσε να ζω κατά τη διάρκεια της βενετσιάνικης εποχής, κάπου στη Γαλλία.
Αλλά πρέπει να σου πω ότι το μεγάλο μου όνειρο είναι να πάω στη Νέα Υόρκη. Θα ήθελα πολύ να κάνω σεμινάρια, να δω musicals κλπ.
Γενικά αγαπώ πολύ τα ταξίδια. Ο προορισμός είναι το λιγότερο σημαντικό. Το θέμα είναι τι αποκομίζεις από το κάθε ταξίδι. Τα ταξίδια είναι αφορμή για να ανακαλύψεις νέα πράγματα. Μπορεί σε κάποια χώρα να να τρώνε με διαφορετικό τρόπο, από αυτόν που τρώμε εμείς. Ακόμα και αυτό να παρατηρήσεις και να μάθεις, είναι ένα κέρδος.
Πες μου ένα μουσικό όργανο που σε συγκινεί.
Με συγκινούν πολλά μουσικά όργανα, αλλά αυτή τη στιγμή μου έρχεται στο μυαλό μια τρομπέτα. Μια τρομπέτα που να ακούγεται από μια γωνία του δρόμου και να βγαζει έναν βραχνό ήχο.
Και τέλος, ποια ήταν η τελευταία φορά που τραγούδησες κάπου και συγκινήθηκες;
Πρόσφατα τραγούδησα στην επέτειο ενός ζευγαριού που είναι μαζί εξήντα χρόνια. Μπορώ να σου πω ότι ήταν η πρώτη φορά που τραγουδούσα και δεν μπορούσα να μαζέψω το λυγμό μου. Δύο άνθρωποι που σφίγγονταν και αγγελιάζονταν σφιχτά καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς. Ήταν από τις πιο όμορφες στιγμές μου. Ήταν μαγικό.
* H συνέντευξη και η φωτογράφιση πραγματοποιήθηκαν στο ξενοδοχείο Coco-Mat Hotel Athens!
