Γιώτα Νέγκα
Ο ερμηνευτής δημιουργεί ένα κύμα,
όταν αυτό βρίσκει «τοίχο» και αντανακλά
Υπάρχουν καλλιτέχνες, που έχουν τη δύναμη να κομματιάζονται μπροστά σου και να σου μοιράζουν γενναιόδωρα τις πιο κρυφές πληγές τους…
Καλλιτέχνες με ουσία και λόγο ύπαρξης, που τελούν ιερές μυσταγωγίες στα πιο άδυτα ψυχικά κιτάπια και δε ζητούν κανένα αντίτιμο, παρά μόνο τον ειλικρινή σου αναστεναγμό…
Καλλιτέχνες, που «Με τα μάτια κλειστά» βλέπουν όσα κρύβονται στα σκοτάδια…
Καλλιτέχνες, όπως η Γιώτα Νέγκα…
M.C: Ως καλλιτέχνιδα χαρακτηρίζεστε από άκρα δοτικότητα. Το ζητούμενο είναι η πρόκληση ή η πρόσκληση μέσα από την τέχνη;
Γ.Ν: Το επιθυμητό για μένα είναι η πρόσκληση. Να μπορώ να παρουσιάζω κάτι το οποίο αφορά, αγγίζει και έχει τη δύναμη να με φέρνει κοντά. Η πρόκληση ως φιλοσοφία δε με αφορά, είναι μακριά από μένα και γι’ αυτό δεν την επιδιώκω. Ακόμη κι αν κάνουμε λόγο για την ευλογία της πρόκλησης συναισθημάτων, δε με βρίσκω μέσα σε αυτή τη διαδικασία απλώς ως πηγή, που έχει απέναντί της τους δέκτες. Είμαι μέσα σε αυτήν, προκαλώ κάθε φορά τον ίδιο μου τον εαυτό να περπατήσει μέσα στο συναίσθημα, να θυμηθεί, να μην ακολουθήσει ποτέ τον ίδιο δρόμο και στο τέλος να γεννηθεί κάτι καινούριο και αγνό.
M.C: Κι όταν αυτές οι διαδικασίες επιτυγχάνονται, ποια αλληλεπίδραση πραγματοποιείται μεταξύ πομπού και δέκτη;
Γ.Ν: Τότε είναι, που έρχεται η λύτρωση και για τις δύο πλευρές. Αυτή η μοναδική αίσθηση, στην οποία μας έχει οδηγήσει το ταξίδι, η οποία αποτυπώνεται στα μάτια, στα χαμόγελα…
M.C: Τι είναι αυτό, το οποίο, τελικά, ενώνει τις δύο πλευρές και ποια η βασική προϋπόθεση για να κατορθωθεί αυτή η σύνδεση;
Γ.Ν: Και ο κρίκος σύνδεσης και η προϋπόθεση ταυτίζονται σε μία μόνο έννοια· την ανάγκη! Είναι η ανάγκη, που έχουμε και οι δύο πλευρές, να ανοίξουμε την ψυχή μας, να δώσουμε, να πάρουμε, να πάμε ένα βήμα παρά πέρα…
M.C: Σήμερα, που τα πάντα προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα, η τέχνη πού βρίσκει την ταυτότητά της; Παραμένει ειλικρινής ή μετατρέπεται σε παραμυθά;
Γ.Ν: Η τέχνη για να ονομαστεί τέχνη, οφείλει να έχει αλήθεια και ειλικρίνεια, να έχει ως βάση της την ανάγκη. Παρ’ όλα αυτά, μέσα σε αυτές τις έννοιες ενυπάρχει και η παρηγοριά. Άλλωστε, κάτι το οποίο είναι αληθινό και αφορά έναν άνθρωπο, είναι αδύνατον να αφορά μόνον έναν άνθρωπο! Προσωπικά, ως άνθρωπος περισσότερο νιώθω, παρά αναλύω, γι’ αυτό το λόγο μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορώ να αντιληφθώ την ουσία της τέχνης.
M.C: Έχει ακόμη τη δύναμη να δίνει ώθηση και κατεύθυνση;
Γ.Ν: Πάντα! Πάντα το έκανε, πάντα το κάνει και πάντα πρέπει να το κάνει. Η αληθινή τέχνη είναι πιο μπροστά από την ίδια τη ζωή. Δείχνει, ανοίγει δρόμους, δίνει κατευθύνσεις. Άλλωστε, εάν δεν το κάνει, δεν είναι τέχνη…
M.C: Είναι, όμως, ο άνθρωπος δεκτικός σε αυτήν την «καθοδήγηση»;
Γ.Ν: Όχι πάντα και όχι όλοι. Κι όμως, όσο περνάει ο καιρός γίνονται όλο και περισσότεροι. Άλλωστε, ο άνθρωπος την αποζητάει αυτήν τη διαδικασία. Οποιαδήποτε άλλη κορέστηκε και αποδείχθηκε ανεπαρκής. Ήρθε ο καιρός, πια, να πιάσουμε το νήμα από την αρχή. Όταν προχωράς και χάνεις το δρόμο σου, πρέπει να γυρίζεις πίσω, για να εντοπίζεις σε ποιο σημείο έκανες το λάθος, πότε πήρες το λάθος μονοπάτι. Αρχίζουμε, λοιπόν, να επιστρέφουμε πίσω και να παρατηρούμε τι έχει συμβεί, να κοιτάμε «μέσα» και να ψάχνουμε..
M.C: Φέτος σας βρίσκουμε σε ένα λαϊκό ρεσιτάλ στη «Χελώνα», με τίτλο «Με τα μάτια κλειστά», υπό την καλλιτεχνική επιμέλεια του Σταμάτη Κραουνάκη. Πάνω σε ποια ιδέα στηρίχτηκε;
Γ.Ν: Ήταν μεγάλη επιθυμία μου να κάνω κάτι αμιγώς λαϊκό φέτος, δεν το είχα σχηματοποιήσει, όμως, στο μυαλό μου. Τότε εμφανίστηκε ο Σταμάτης και έδωσε την ιδέα να φτιάξουμε μαζί κάτι καθαρά λαϊκό, αληθινό, το οποίο θα καλύπτει όλο το φάσμα των συναισθημάτων. Έτσι, βρήκε ο καθένας μας κομμάτια αγαπημένα του, κομμάτια, που οδηγούν το συναίσθημα, με χαρά, ελπίδα, πόνο. Αρχίσαμε, λοιπόν, να δημιουργούμε κάτι από την αρχή, έχοντας αυτή τη βάση και καταλήξαμε να φτιάξουμε κάτι, το οποίο ξεπερνάει κατά πολύ την οποιαδήποτε προσωπική μου προσδοκία σε κάθε επίπεδο, κάτι, που φτάνει το «παραπάνω». «Παραπάνω» με την έννοια της αίσθησης, που έχω όταν είμαι δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο, όταν νιώθω την πίστη του, την αγάπη του, την προσοχή του, την αλήθεια, που έχει διοχετεύσει. Όταν νιώθω πως η ματιά μας έχει τον ίδιο προορισμό και όταν, παρά τον όγκο της καλλιτεχνικής του προσωπικότητας, καταφέρνει να με οδηγεί αφήνοντάς με ελεύθερη, δίνοντάς μου απλώς τα κλειδιά, για να ξεκλειδώσω τις όποιες ενοχές μου. Μου στρώνει ένα μονοπάτι και μου λέει «περπάτησέ το»!
M.C: Πώς και πού τοποθετείται ο καθένας σας στην παράσταση και ποια είναι τα σημεία σύμπραξης;
Γ.Ν: Ο Σταμάτης έκανε την τελική επιλογή των τραγουδιών, έφτιαξε τη ροή και το ταξίδι των συναισθημάτων, εγώ ήρθα για να το περπατήσω, να νιώσω και να το μεταφέρω. Ο Σταμάτης με καθοδήγησε πάνω σε αυτή τη γραμμή, που είναι «φυτεμένη» μέσα μου, της λαϊκής έκφρασης και ταυτοχρόνως της εξωστρέφειας και της αισιοδοξίας κι εγώ τον ακολούθησα. Είμαι εγώ κι αυτός μαζί! Είναι το μυαλό και η σκέψη μου και είμαι η φωνή του!
M.C: Ποια «ανταλλαγή» κάνατε οι δυο σας;
Γ.Ν: Ένας τόσο σπουδαίος άνθρωπος, όπως είναι ο Σταμάτης, τόσο ακομπλεξάριστος, τόσο δοτικός, συνάμα τόσο απαιτητικός και δύσκολος καμιά φορά, με πήρε στα χέρια του και μου έδειξε δρόμους. Σε μια εποχή, που το λαϊκό βάλλεται και συρρικνώνεται και είτε μετατρέπεται σε καρικατούρα, είτε αντικαθίσταται από ένα λαϊκίζον δυτικό- pop, είχαν έρθει στιγμές, που αναρωτήθηκα, εάν ακόμη υπάρχει κοινό, που να θέλει να μπορεί να ακούσει. Ο Σταμάτης ήρθε την κατάλληλη στιγμή και έδιωξε κάθε αμφιβολία, με έπεισε πως το λαϊκό, όχι μόνο ως μελωδία, αλλά ως τρόπος έκφρασης, έχει λόγο ύπαρξης στο σήμερα και είναι αναγκαίο να υποστηρίζεται. Μου άνοιξε, έτσι, ένα απενεχοποιημένο μονοπάτι και με έβαλε στη διαδικασία να κοιτάξω μέσα από αυτό. Με οδήγησε, αφήνοντάς με ανοιχτή, ελεύθερη, αθώα και δυνατή. Εγώ, αν με ρωτάς τι του έδωσα, θα σου απαντήσω «τα πάντα!». Την ψυχή μου ολόκληρη!
M.C: Ο άξονας της παράστασης περιστρέφεται γύρω από το λαϊκό τραγούδι και την έννοια του λαϊκού ως τρόπου έκφρασης. Τι κρύβει αυτή η μουσική φιλοσοφία, η οποία καταφέρνει να εκμαιεύει από τον άνθρωπο τόσο βαθιά συναισθήματα;
Γ.Ν: Η αλήθεια, που κουβαλά αυτό το μουσικό είδος είναι μοναδική! Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε πως είμαστε Έλληνες. Το λαϊκό είναι τα λόγια, που μεγάλωσαν γενιές, που πέρασαν από χαρές και λύπες, είναι οι εικόνες μας, το παρελθόν και η δίοδος για το μέλλον μας. Τελικά, μάλλον, είναι στοιχείο του DNA μας, πια..
M.C: Η παράσταση εμπεριέχει και θεατρικά στοιχεία, τα οποία, ωστόσο, λειτουργούν υποστηρικτικά. Ποιο «προβολέα» χρησιμοποιήσατε, προκειμένου να φωτιστεί μόνον η ουσία;
Γ.Ν: Αυτή είναι η σοφία του Σταμάτη. Πριν ακόμη ανέβουμε στη σκηνή, γνώριζε ακριβώς ποια απόχρωση ήθελε να δώσει και για ποιο λόγο ήταν ανάγκη. Έτσι, φρόντισε να αφήσει ατόφιο το συναίσθημα, δίνοντάς του κάποια χρώματα επικουρικά. Γι’ αυτό το λόγο, δεν πρόκειται για μια σκηνοθετημένη παράσταση με τραγούδια, αλλά, για μια αμιγώς μουσική παράσταση, με δύο μουσικούς και μία τραγουδίστρια. Άλλωστε, τα τραγούδια από μόνα τους έχουν όλη την ουσία, έχουν το λόγο και το ταξίδι.
M.C: Η σκηνή αντιστοιχεί στο ρήμα «παριστάνω» ή στο ρήμα «ζω»;
Γ.Ν: Δεν παριστάνω ποτέ τίποτε. Μου είναι αδύνατον να το κάνω κι αυτό γιατί χάνω την επαφή με εμένα. Ούτε, όμως, ζω απόλυτα το ακριβές νόημα του τραγουδιού. Το συναίσθημα του κάθε ήρωα βρίσκει ένα αντίστοιχο προσωπικό μου συναίσθημα, ξυπνά τη συναισθηματική μου μνήμη και ντύνεται τη δική μου, ξεχωριστή αλήθεια. Κι αυτή η αλήθεια στη συνέχεια φεύγει για να συναντήσει αυτή του διπλανού μου. Μπορεί να μοιάζουν διαφορετικές, στην ουσία τους, όμως, είναι ίδιες, γιατί βασίζονται στο ειλικρινές προσωπικό συναίσθημα. Κι αυτή η μαγεία είναι που ξεκλειδώνει τα πάντα…
M.C: Ποιο είναι το θέλγητρο, το οποίο προσφέρετε στο κοινό;
Γ.Ν: Το να ακούσει και να ξαναθυμηθεί τραγούδια ατόφια, αποκομμένα από περιττά στολίδια και τάσεις εντυπωσιασμού. Να επιτρέψει στην ψυχή να ξεκινήσει ένα ταξίδι με οδηγό το ακομπλεξάριστο, «γυμνό» τραγούδι…
M.C: Και τι καταφέρνετε να του δώσετε ως αντίδωρο;
Γ.Ν: Το δώρο, απ’ όπου κι αν προέρχεται, το μοιραζόμαστε όλοι. Αυτό, που αισθάνομαι εγώ, όταν τελειώνω την παράσταση, είναι η υπέρτατη λύτρωση. Την ίδια ακριβώς αίσθηση βλέπω και στον κόσμο. Αυτή την αίσθηση, που είναι ζωγραφισμένη στα γελαστά μάτια, στις ζεστές αγκαλιές, στα χαμόγελα, που προδίδουν ότι καταφέραμε να φθάσουμε μαζί στην άλλη πλευρά. Δεν είναι επίτευγμα μόνο του ερμηνευτή αυτό. Ο ερμηνευτής δημιουργεί ένα κύμα. Όταν αυτό βρίσκει «τοίχο» και αντανακλά, πολλαπλασιάζεται λογαριθμικά και ποτίζει το χώρο. Έτσι ποτίζεται και η «Χελώνα» μας μετά από κάθε παράσταση και ακόμη κι όταν σβήνουν τα φώτα, στο χώρο αιωρείται μια γλύκα, μια ζεστασιά…
M.C: Σας ευχαριστώ πολύ!
ads in article συνεντεύξεις}
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.
