Η τέχνη μπορεί να μας παρηγορήσει
μπορεί να μας στηρίξει, μπορεί να μας βοηθήσει, μπορεί να μας χαϊδέψει…
Για τον Μίλτο Πασχαλίδη οι συστάσεις μάλλον περιττεύουν, καθώς η 20χρονη πορεία του στον χώρο του τραγουδιού μιλάει από μόνη της. Μια συζήτηση, ωστόσο, μαζί του είναι πάντοτε απολαυστική, όπως συμβαίνει με τους ανθρώπους, που έχουν ξεκάθαρη άποψη και θέση για τα πράγματα και δεν διστάζουν να την εκφράσουν χωρίς περιστροφές. Την φετινή σεζόν τον βρίσκουμε να αυτοσχεδιάζει μαζί με το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, το Δημήτρη Σταρόβα, τη Δήμητρα Παπίου και τους ΟperaChaotique στην φιλόξενη στέγη του Ζυγού, σε μια μουσική παράσταση, που φιλοδοξεί να δώσει ένα ιδιαίτερο καλλιτεχνικό και ψυχαγωγικό στίγμα στην λαβωμένη από την κρίση νυχτερινή ζωή της Αθήνας.
M.C:«Μαζί αυτοσχεδιάζουμε». Μια μουσική παράσταση με ένα σχήμα που εκ πρώτης όψεως φαντάζει λιγάκι ετερόκλητο. Ποια ήταν η κεντρική ιδέα πάνω στην οποία έδεσε αυτή η ομάδα;
M.Π: Η κεντρική ιδέα ήταν του Μαχαιρίτσα. Είχαμε αποφασίσει με τον Λαυρέντη να παίξουμε ξανά μαζί φέτος κάνοντας κάτι αμιγώς καλλιτεχνικό. Τους OperaChaotiqueτους ήξερε ο Λαυρέντης και αυτός τους πρότεινε και ήταν σχεδόν κοινή η πρόταση για την Δήμητρα την Παπίου, η οποία εμφανίζεται σπάνια παίζοντας τα τελευταία 10 χρόνια σχεδόν αποκλειστικά με τον Κραουνάκη. Την θαυμάζουμε και την αγαπάμε και θέλαμε να παίξουμε παρέα. Ο Σταρόβας είναι εκ των ουκ άνευ. Εμένα το σχήμα δεν μου φαίνεται πολύ ετερόκλητο. Ίσως μόνο οι OperaChaotique, οι οποίοι είναι μια ιδιαίτερη πρόταση.
M.CΠιστεύετε ότι οι καλλιτεχνικές συμπράξεις έχουν να πουν περισσότερα πράγματα σε μια τέτοια εποχή απ’ ότι οι μονάδες;
M.Π Δεν πιστεύω ότι, αν μαζευτούν πέντε, έχουν να πουν απαραίτητα κάτι πιο σημαντικό από έναν. Και δεν νομίζω, ότι έχει να κάνει με την κρίση αυτό. Προσωπικά, όλα τα χρόνια, από τότε, που έγινα πιο γνωστός και μπορώ να επιλέγω συνεργασίες, θέλω να παίζω μαζί. Προτιμώ να παίζω μαζί, παρά μόνος μου. Παρ’ όλο που το προσωπικό μας κοινό μας λέει να παίζουμε μόνοι μας, για να ακούει ακόμη και τραγούδια, που δεν είναι πάρα πολύ γνωστά και δεν έχουμε την δυνατότητα να τα λέμε εδώ. Εγώ ως ακροατής και ως θεατής, όταν πήγαινα παλιά σε συναυλίες και έβλεπα δυο πρόσωπα, που αγαπούσα μαζί στην σκηνή, πέρναγα πολλαπλά καλύτερα από το να έβλεπα τον καθένα μόνο του. Και αυτό προσπαθώ να το υπηρετώ.
M.C: Η συνεργασία πάντως με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα είναι κάτι γνώριμο για σας, «η γνωστή σας περιοχή». Πώς βιώνετε αυτή την σχέση έπειτα από τόσες συνεργασίες;
M.Π: Με τον Λαυρέντη τα τραγούδια μας έκαναν παρέα πριν κάνουμε εμείς παρέα. Υπό αυτήν την έννοια ήταν σχεδόν νομοτελειακό, ότι κάποια στιγμή θα συνεργαζόμασταν. Δηλαδή, όταν ακούς τα τραγούδια μας στο ραδιόφωνο το ένα δίπλα στο άλλο, αυτό σημαίνει, ότι έχοντας την ίδια καταγωγή με έναν τρόπο και κάποια στιγμή θα παίζαμε και παρέα. Αυτό έγινε πέρυσι πρώτη φορά επίσημα και επειδή περάσαμε καλά και το χειμώνα και το καλοκαίρι είπαμε να το συνεχίσουμε.
M.C: Ζούμε σε μια εποχή σε μεγάλο βαθμό οριακή. Νιώθετε ότι η καλλιτεχνική δημιουργία και έκφραση λειτουργούν μέσα σας με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι συνήθως;
M.Π: Η καλλιτεχνική έκφραση δεν λειτουργεί διαφορετικά μέσα μου. Είμαι κι εγώ ένας πολίτης αυτής της χώρας, που βιώνει στο πετσί του όλο αυτό που συμβαίνει με έναν τρόπο. Σαφώς υπάρχουν άλλοι σε πολύ χειρότερη μοίρα από μένα και το σινάφι μου. Αλλά, όσον αφορά την καλλιτεχνική δημιουργία και έκφραση, δεν αισθάνομαι χρονογράφος. Και πάντα γράφω με την μνήμη. Δηλαδή, αυτό, που μου συμβαίνει τώρα, μάλλον, θα το περιγράψω σε 3 χρόνια. Προσπαθώ, δηλαδή, να γράφω εν ψυχρώ και όχι εν θερμώ. Αλλιώς θα έγραφα ένα τραγούδι, που θα λεγόταν «Μολότωφ» (γέλια) αλλά, λέω να το αποφύγω.
M.C: Τελικά η τέχνη μπορεί να μας σώσει;
M.Π: Όχι, αλλά η τέχνη μπορεί να μας παρηγορήσει. Μπορεί να μας στηρίξει, μπορεί να μας βοηθήσει, μπορεί να μας χαϊδέψει. Για μένα τα ωραία βιβλία, οι ωραίες ταινίες και τα ωραία τραγούδια είναι στέγη και τροφή. Σαφώς δεν με σώζουν, αλλά, σίγουρα έχουν πολύ σημαντικό παρηγορητικό ρόλο. Και στους νεότερους και παιδευτικό ρόλο.
M.C: Είσαστε πολλά χρόνια στον χώρο της δισκογραφίας και σίγουρα έχετε ζήσει και τα πάνω και τα κάτω του. Σήμερα βλέπετε να υπάρχει κάποια διέξοδος για την ελληνική δισκογραφία;
M.Π: Καμία διέξοδος δεν υπάρχει. Τους άλλους τρόπους πρέπει να τους βρουν οι νεότεροι από μας. Εμείς εμπίπτουμε στο ρητό “you cannot teach an old dog new tricks”. Η δισκογραφία στην Ελλάδα έχει πεθάνει οριστικά και δεν νομίζω ότι είναι παγκόσμιο φαινόμενο, είναι ελληνικό. Δηλαδή όταν πας στο εξωτερικό βλέπεις ότι υπάρχουν δισκοπωλεία και οι δίσκοι πουλιούνται. Μπορεί να έχουν κάποια κάμψη λόγω downloadingκαι τα λοιπά, αλλά, αυτό, που έκαναν εδώ οι εταιρείες, οι οποίες ξεπούλησαν, δηλαδή, τον κατάλογο τους τζάμπα στις εφημερίδες, απεδείχθη ολέθριο. Έβγαλαν κάποιοι χρήματα μαζεμένα, αλλά, ευτελίστηκε το προϊόν. Τον κόσμο δεν τον ενδιαφέρει να πάει να αγοράσει cd, γιατί σου λέει θα μου το χαρίσουν σε 6 μήνες. Και ο κόσμος εθίστηκε στην ιδέα, ότι αυτό δεν είναι ένα ακριβό πράγμα, ακριβό όχι με την έννοια της τιμής αλλά της αξίας
M.C: Από όλη αυτήν την κατάσταση πλήττεται και η δημιουργικότητα;
M.Π: Και βέβαια. Γιατί τί να την κάνεις την δημιουργία, αν είναι να την κρατάς στο σπίτι. Εγώ δεν είμαι εισοδηματίας, ζω από την μουσική. Αν δεν θα έχω πόρους για να ζήσω από αυτό, δεν θα το κάνω. Και επίσης έτσι χάνουμε τον καινούργιο Χατζιδάκι, τον καινούργιο Λοΐζο, τον καινούργιο Μίκη. Γιατί πιτσιρικάδες 18,19,20 χρονών δεν θα βγάλουν ποτέ δίσκους και ποτέ δεν θα αισθανθούν αυτήν την χαρά, την επιβράβευση ακόμα και την κριτική. Το να βγάζεις πότε- πότε ένα τραγούδι στο Ιnternet, δεν είναι λύση. Ή τουλάχιστον μέχρι τώρα φαίνεται να μην είναι.
M.C: Πλέον παρατηρείται και το φαινόμενο να εμφανίζονται πολλοί ταλαντούχοι νέοι Έλληνες τραγουδοποιοί οι οποίοι όμως επιλέγουν να γράψουν τραγούδια με αγγλικό στίχο. Πώς το κρίνετε αυτό;
M.Π: Εγώ νομίζω, ότι αυτοί είναι καταδικασμένοι να τραγουδάνε αγγλικά σε Έλληνες. Είναι απλό, όσο καλά και να μάθουν αγγλικά οι Έλληνες, ποτέ δεν θα γίνει η μητρική τους γλώσσα, οπότε aprioriαυτό είναι θνησιγενές. Μπορεί κάποιο απ’ αυτά τα παιδιά κάτι να κάνει για κάποιο διάστημα, αλλά, το να τραγουδάς αγγλικά σε Έλληνες μέχρι πότε μπορείς να το κάνεις και σε πόσους Έλληνες;
M.C: Πότε μπορούμε να περιμένουμε κάποια επόμενη δισκογραφική δουλειά μετά τον τελευταίο σας δίσκο με τον Οδυσσέα Ιωάννου; Υπάρχει κάτι στα σκαριά;
M.Π: Όχι ακόμα. Έχω πολλές ιδέες, αλλά, δεν έχω βάλει ακόμα καθόλου στο χαρτί κάτι, γιατί το ’12 ήταν για μένα πολύ δύσκολος έτος δημιουργικά. Γιατί έβγαλα τον δίσκο και έβγαλα και το βιβλίο μου, τον «Επόπτη» απ’ τις εκδόσεις Λιβάνη. Οπότε το να βγάλεις ένα μυθιστόρημα και έναν δίσκο μέσα σε έναν χρόνο είναι υπερπαραγωγή και έτσι μου έχω δώσει άδεια για ένα 6μηνο.
M.C: Τί πιστεύετε ότι θα πάρει μαζί του ο κόσμος που θα έρθει να παρακολουθήσει το «Μαζί αυτοσχεδιάζουμε»;
M.Π: Θα πάρει γέλιο, θα πάρει συγκίνηση, θα πάρει ωραία τραγούδια. Ελπίζω να μουρμουράει τραγούδια φεύγοντας, να πάρει ανάταση, ξαλάφρωμα και ευγένεια.
M.C: Μπορούμε τελικά να αντιμετωπίσουμε την κρίση… αυτοσχεδιάζοντας;
M.Π: Μόνο αυτοσχεδιάζοντας. Με κανέναν άλλο τρόπο. Δόξα τω θεώ, οι Έλληνες είμαστε πολυμήχανος λαός. Μόνο με αυτοσχεδιασμό και με αλληλεγγύη. Αυτές οι δυο λέξεις. Γιατί και ο αυτοσχεδιασμός μόνος του οδηγεί στο «ο σώζον εαυτώ σωθήτω». Γι’ αυτό και ο τίτλος είναι «Μαζί αυτοσχεδιάζουμε», όχι ο καθένας μόνος του.
ads in article συνεντεύξεις}
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.
