Συνέντευξη: Χριστίνα Μαξούρη: "Η μουσική ενέχει μια ισότητα"

Πληροφορίες

Οι τελευταίες χρονιές ήταν μάλλον σταθμός για την Χριστίνα Μαξούρη. Τα «Δανεικά Παπούτσια» και τα «20 + 1 Μεταπολεμικά τραγούδια με Λαϊκομπαρόκ σύνολο» έγιναν sold out όπου κι αν παρουσιάστηκαν, αγαπήθηκαν και συζητήθηκαν πολύ. Το επόμενό της βήμα περιλαμβάνει έναν δίσκο με την Ελένη Φωτάκη στον στίχο και τον Άγγελο Τριανταφύλλου στην μουσική και μια σειρά εμφανίσεων στον Σταυρό του Νότου. Για αυτό το βήμα, για τα ρεμπέτικα τραγούδια, την επιλογή της να αναδείξει την τραγουδιστική της πλευρά και τα συναισθήματα που της προκαλεί η μουσική, μιλήσαμε μαζί της.

 

Συναντιόμαστε με αφορμή τις εμφανίσεις σου στον Σταυρό του Νότου για τρεις Δευτέρες. Τι θα περιέχουν αυτές οι εμφανίσεις;

Αυτό το project έχει την εκκίνηση του καινούριου δίσκου, που είναι ο πρώτος μου προσωπικός δίσκος, λέγεται το «Άσπρο Μαμά νοσταλγώ» και θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο από την Μικρή Άρκτο. Είναι σε στίχους της Ελένης Φωτάκη και μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου, ένας συνθέτης που γράφει αμιγώς για το θέατρο και είναι η πρώτη φορά που γράφει τραγούδια για να ηχογραφηθούν και να τραγουδηθούν σε δίσκο. Είναι μόνο αυτοί οι δύο δημιουργοί και εγώ σε αυτόν τον δίσκο, δεν έχει συμμετοχές ή guests. Ουσιαστικά η αιτία και η αφορμή αυτών των lives ήταν το να παρουσιαστεί το υλικό αυτού του δίσκου, πλαισιωμένου από πολλά κομμάτια, παλιά και καινούρια αγαπημένα, συγγενικής θεματικής κατά κάποιο τρόπο.

Ο Σταυρός του Νότου έρχεται μετά από μία σειρά παραστάσεων αρχικά με τα «Δανεικά παπούτσια» και μετέπειτα με τα «20 + 1 Μεταπολεμικά τραγούδια» όπου είχαν συγκεκριμένο concept και πραγματοποιούνταν σε χώρους πιο θεατρικούς. Πώς νιώθεις που θα τραγουδήσεις πρώτη φορά σε μουσική σκηνή;

Θα φανεί (Γέλια). Έχω υπάρξει στον Σταυρό μόνο ως guest. Το πιο επίσημο guest που έχω κάνει ήταν ο Φοίβος Δεληβοριάς όταν έκανε το Best Of. Μόνη μου είναι η πρώτη φορά. Μου φαίνεται όμως πολύ φυσικό. Δεν είναι ό, τι κοντινότερο σε μένα, όχι μόνο ως καλλιτέχνη, αλλά και ως ακροάτρια, παρ' όλα αυτά επειδή στον Σταυρό έχουν παρουσιάσει δουλειά τους πολλοί καλλιτέχνες που είναι στο ίδιο μήκος κύματος με μένα, αισθάνομαι οικειότητα με αυτόν τον χώρο και γι' αυτό ευθύνονται και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες, αλλά και ο ιδιοκτήτης του Σταυρού ο Τάκης, ο οποίος είναι γλυκύτατος και πολύ υποστηρικτικός. Κι ας μη γελιόμαστε είναι ένα σημείο συνάντησης για πολλές φωνές και πολλά ρεύματα. Νομίζω ότι ήταν η ευνοϊκότερη συνθήκη για μένα.

Οι εμφανίσεις σου έχουν τον τίτλο «Το άσπρο μαμά νοσταλγώ» όπως και επικείμενος δίσκος σου. Είναι τίτλος από κάποιο τραγούδι που έρχεται; Σαν τίτλος τι εκφράζει από σένα;

Αυτός είναι ένας τίτλος που επιλέχθηκε από την Ελένη Φωτάκη κι εμείς συμφωνήσαμε. Είναι στίχος από ένα τραγούδι που για μας είναι πολύ κομβικό στον δίσκο. Είχε δυναμική επίδραση στο μέσα μας. Επίσης είναι ένας τίτλος που θεωρούμε ότι μπορεί να εκπροσωπήσει όλα τα κομμάτια του δίσκου.

Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Άγγελο Τριανταφύλλου και την Ελένη Φωτάκη;
 
Τον Άγγελο τον γνωρίζω χρόνια μέσα από το θέατρο. Υπήρχε μια αγάπη και αλληλοεκτίμηση. Την Ελένη την γνώριζα μόνο μέσα από την δουλειά της. Εγώ δεν είχα σκοπό να κάνω δίσκο, μου αρκούσε αυτό που ζούσα στα lives, αυτή η επαφή. Με γέμιζε, με εξίταρε και μου έδινε μεγάλη ελευθερία. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ να κάνω άλλα πράγματα ή τραγούδια. Αλλά με τον Άγγελο και την Ελένη συγκεκριμένα, επειδή είναι άνθρωποι που εκπροσωπούν πολύ δικά μου πράγματα και ξεκλειδώνουν συναισθήματα που βρίσκονται μέσα μου γεννήθηκε η ανάγκη να κάνουμε κάτι μαζί. Οι δυο τους δεν γνωρίζονταν, εγώ τους έφερα σε επάφή. Ήθελα να πέσω με φόρα πάνω τους και να κάνουμε πράγματα μαζί. Έτσι έγινε.
 
Είναι η πρώτη φορά που δουλεύουν οι δυο τους. Εγώ τους γνώρισα. Συναντηθήκαμε, τα είπαμε, τα βρήκαμε και το κάναμε.
 
Από τον δίσκο που πρόκειται να κυκλοφορήσει έχουμε ακούσει το single «Τι κάθαρμα που είσαι» σε στίχους Ελένης Φωτάκη και μουσικής Αγγελού Τριαντάφυλλου. Πες μας για τον δίσκο. Σε τι ύφος κινείται τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά;

Το “Τι κάθαρμα που είσαι;” μπορούμε να πούμε ότι λαϊκοφέρνει, έχουμε άλλο ένα τέτοιο. Τα υπόλοιπα δεν είναι έτσι. Τα τραγούδια έχουν πάρα πολλές προσμίξεις. Ο Άγγελος κινείται από τον λόγο, υπηρετεί αυτό που θα του ξυπνήσει αυτό που διαβάζει. Ο δίσκος είναι πάρα πολλά πράγματα. Δεν είναι βέβαια ένα κομφούζιο, αλλά έχει μια ολότητα αυτό που έχει δημιουργηθεί.

Ακούστε τo τραγούδι “Τι κάθαρμα που είσαι” στο YouTube: 

 

Πώς προέκυψε αυτή η αγάπη σου για τον ρεμπέτικο ήχο;
 
Είναι πηγαία. Συμβαίνει μόνη της. Μάλλον μόνο έτσι μπορούν να γίνουν τα πράγματα. Εγώ μέχρι τα 18 μου περίπου δεν είχα καμία σχέση με αυτά τα τραγούδια. Είχα ακούσει κάποια μέσα από το ραδιόφωνο. Άκουγα άλλα πράγματα. Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Λοΐζο, Αλεξίου τέτοια πράγματα. Όμως παράλληλα με τη Δραματική Σχολή Αρμένη όπου σπούδαζα ξεκίνησα να δουλεύω στις «Μουσικές Σκιές», που ήταν ένα πάρα πολύ ωραίο στέκι στο Παγκράτι. Εκεί λοιπόν έπαιζαν και τραγουδούσα αυτά τα τραγούδια. Με τράβηξε σα να με τραβούσε ένα ρεύμα. Τώρα, το ανακαλώ επειδή με ρωτάς, έχω μια φοβερή οικειότητα με αυτό το κομμάτι της μουσικής. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν εντρυφήσει σε αυτό το κομμάτι, όπως είναι οι Ρεμπετιέν, ο Κορακάκης, η Ανατολή Μαργιόλα και πολλοί ακόμα. Απλά εμένα μου προέκυψε πολύ φυσικά, σα να υπήρχε μέσα μου.

Περίμενες ότι τα «Δανεικά Παπούτσια» και τα «20+1 μεταπολεμικά τραγούδια με λαϊκομπαρόκ σύνολο» θα κάνουν τέτοια επιτυχία;

Δεν το περίμενα. Πού να το περιμένω; Κάθε φορά αναρωτιέμαι ποιός θα έρθει και γιατί; (Γέλια). Όμως καταλαβαίνω με τα χρόνια ότι αυτά τα «Δανεικά παπούτσια» είχαν μια πολύ ιδιαίτερη συνθήκη. Ήταν τραγούδι ακαπέλα. Ο θεατής ένιωθε σα να ακούει τις σκέψεις του ή ότι κρυφακούει κάποιον να τραγουδάει. Αυτό το γυμνό ηχητικό ερέθισμα στο σήμερα, με την τόση πληροφορία, την τόση βαβούρα μάλλον το είχε ανάγκη ο κόσμος. Και το είχα ανάγκη κι εγώ. Ήταν αναγκαίο για μένα να μιλήσω με αυτόν τον τρόπο, αντίθετα από όλη την φασαρία. Ήταν κάτι πολύ αυθόρμητο. Ούτε υπήρχε κάποια προσδοκία στο να πάει καλά. Απλά συνέβη. Το θέμα είναι το «μαζί». Να πάμε κάπου «μαζί» με τον θεατή.

Η μετάβαση από αυτά τα projects σε ένα καινούριο δίσκο πώς προέκυψε;
 
Η αλήθεια είναι ότι από τα «Δανεικά παπούτσια», μέχρι τα «20+1 Μεταπολεμικά τραγούδια με μπαρόκ σύνολο», ήταν πολύ ομαλή η μετάβαση, γιατί ήταν κάτι που σκεφτόμουν χρόνια. Οπότε τελειώνοντας το ένα είχα την προσμονή για το άλλο. Ο δίσκος έγινε παράλληλα με την προετοιμασία του Λαϊκόυ Μπαρόκ. Άμα έχεις κάτι σε εκκρεμότητα, όπως η προετοιμασία του δίσκου, δεν μπορείς να κάνεις βήμα. Φέτος μου πρότειναν πράγματα και δεν μπορούσα να τα κάνω γιατί ένιωθα ότι πρέπει να ολοκληρώσω αυτό που είχα αρχίσει. Θες να δεις που θα σε πάει αυτό που έχεις ξεκινήσει και μετά να συνεχίσεις σε επόμενα.

Ένιωσες ποτέ να συγκρούονται οι ιδιότητές σου ως τραγουδίστριας και ως ηθοποιού;
 
Όχι. Αυτό που ένιωσα ήταν ότι έπρεπε να δώσω συνειδητά μεγαλύτερο χώρο στο τραγούδι, γιατί δεν ήθελα να περάσει ο καιρός και να νιώσω ότι δεν το έκανα. Ήθελα συνειδητά να βάλω μια άνω τελεία σε κάποια πράγματα θεατρικά, για να γίνουν τα «Δανεικά Παπούτσια» έτσι όπως έγιναν και όλα τα υπόλοιπα που έγιναν με το τραγούδι.
 
Ξέρεις εγώ δεν είχα καμία σχέση με το τραγούδι. Ούτε βλέψεις τέτοιες είχα. Απλά μου άρεσε πολύ να τραγουδάω. Αλλά ήρθε πάρα πολύ φυσικά. Άκουγα πάρα πολύ μουσική, αλλά μόνο ως ευχαρίστηση.

Επιλέγεις να εμφανίζεσαι κυρίως μόνη σου, εξαιρουμένης μιας εμφάνισης που έκανες με την Μαρία Παπαγεωργίου. Σου αρέσει η μοναχικότητα στην σκηνή και τον ήχο;

Έχει να κάνει περισσότερο με αυτό που αναζητάς, όχι με τόσο με ποιον βρίσκεσαι στην σκηνή. Για παράδειγμα με τον Φοίβο, που είπα τέσσερα τραγούδια στην Ταράτσα, τρία μαζί του και ένα με την Αλέκα Κανελίδου, ένιωθα τόσο ευτυχισμένη που δεν σκεφτόμουν αν ήμουν μόνη μου ή με άλλους. Δεν είναι επιλογή, είναι το τι ανάγκη υπάρχει την κάθε περίοδο. Και στο λαϊκόμπαρόκ δεν ήμουν εντελώς μόνη, ήταν η Λένα Κιτσοπούλου, που ήταν μια σημαντική συμμετοχή. Έχει να κάνει με το πόσο στα βαθιά θέλεις να πας. Φυσικά και θέλω να κάνω συνεργασίες.
 
Την Μαρία την κάλεσα στα «Δανεικά Παπούτσια» που τα έκανα την πρώτη φορά στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεως. Την άκουγα και μου άρεσαν πάρα πολύ τα τραγούδια που έκανε με τον Αλέξανδρο. Αλλά εκεί γνωριστήκαμε και έτσι ξεκίνησε μια πάρα πολύ ωραία σχέση που με τον καιρό ζυμώθηκε. Της προτάθηκε από το Μικρό Παλλάς να κάνει κάτι στα ντουέτα και σκέφτηκε εμένα. Έχει μπει άνω τελεία σε αυτό. Ήταν μια υπέροχη στιγμή και πιστεύω ότι θα ξαναβρεθούμε μαζί με τη Μαρία στη σκηνή.

Οι εμφανίσεις σου στον Σταυρό του Νότου έχουν τη σκηνοθετική επιμέλεια του Γιάννη Καλαβριανού. Θα έχουν μια θεατρική νότα;
 
Όχι δεν έχει κάτι ταρατατζούμ ή θεατράλε γιατί δεν είμαι έτσι. Ούτε ο Γιάννης είναι έτσι. Κάνει τόσο όσο για να δώσει μια θεατρική ρότα. Από μια κίνηση ή ένα αντικείμενο, μέχρι τους φωτισμούς που θα κάνουν μαζί με το Νίκο Βλασόπουλο. Όσο πιο απλά είναι τα πράγματα τόσο πιο στο μεδούλι είναι.

Μέσα από όλη αυτή την ενασχόλησή σου με το τραγούδι ανακάλυψες κάτι που δεν το ήξερες;
 
Ανακάλυψα δύο πολύ βασικά πράγματα. Πρώτον, ότι η μουσική είναι πάρα πολύ δίκαιη. Δηλαδή δεν κάνει καμία διάκριση κανένα τραγούδι. Τα τραγούδια είναι φτιαγμένα για όλους. Ό, τι πορτοφόλι κι αν έχει κάποιος, σε όποιον θεό κι αν πιστεύει, ό, τι σεξουαλικότητα κι αν έχει, η μουσική τον αγγίζει. Αυτό το κατάλαβα μέσα από τα «Δανεικά Παπούτσια». Ήταν κάτι τόσο «γυμνό» και στο κοινό βρίσκονταν όλων των λογιών οι άνθρωποι και ενώνονταν όλοι με αυτά τα τραγούδια. Αφού συνέβη λοιπόν με αυτά τα τραγούδια τότε σημαίνει ότι μπορεί να συμβεί πάντα και παντού με την μουσική. Αυτά τα τραγούδια μπόρεσαν να σταθούν στο Παρίσι ή στο Μιλάνο, σε αλλόγλωσσο κοινό. Αυτό κάτι σημαίνει, υπάρχει μια ισότητα.

Δεύτερον ότι άμα σου μπει κάτι στο μυαλό και το θες πολύ, θα το κάνεις. Θα βρεις τρόπο να τα καταφέρεις. Και χωρίς βοήθεια. Αν θες κάτι πολύ όρμα!

Πληροφορίες

Η Χριστίνα Μαξούρη θα εμφανιστεί στον Σταυρό του Νότου Club από Δευτέρα 22 Οκτωβρίου και για τρεις Δευτέρες.

Περισσότερες πληροφορίες κλικ εδώ

 

Έξυπνη αναζήτηση:

Που εμφανίζεται ο κάθε ηθοποιός ή τραγουδιστής;


"Δεν βρέθηκαν αποτελέσματα" = Δεν υπάρχουν προγραμματισμένες εμφανίσεις του καλλιτέχνη