Συνέντευξη: Δημήτρης Μαραγκόπουλος «Η Λιλιπούπολη ήταν πάντα ένα λιμάνι και ένα ταξίδι»!

Δημήτρης Μαραγκόπουλος

Η Λιλιπούπολη ήταν πάντα ένα λιμάνι και ένα ταξίδι

Ο Δημήτρης Μαραγκόπουλος, συνθέτης, με τις μουσικές του να παίζονται σε όλο τον κόσμο και μια «Χατζηδακική» συγγένεια στις αποσκευές, μεταξύ άλλων θα υπογράψει μουσική σε πολλά τραγούδια της θρυλικής εκπομπής «Εδώ Λιλιπούπολη», του Τρίτου προγράμματος. Το 2015, η Λιλιπούπολη θα ανθίσει ξανά με ένα διαφορετικό τρόπο,  κρατώντας πάντα την αρχική της μαγεία. Το «Το Αστέρι της Λιλιπούπολης», της Ρεγγίνας  Καπετανάκη και του Βασίλη Ρίσβα, λοιπόν, με καινούρια τραγούδια και μουσική του Δημήτρη Μαραγκόπουλου ανέβηκε στο Εθνικό θέατρο και αφού ηχογραφήθηκε, κυκλοφορεί σε Cd. Αυτή η νέα προσπάθεια συνενώνει το θέατρο με την μουσική, τον χορό, το βίντεο, τα κοστούμια και τα σκηνικά δίνοντας ένα αποτέλεσμα τόσο παραμυθιακό, όσο και βαθιά διδακτικό. Από εκείνες τις διδαχές που δεν έρχονται με τεντωμένο δάχτυλο, αλλά σου φωτίζουν το δρόμο φυσικά, σχεδόν χωρίς να το καταλάβεις. Άλλωστε, όπως θα πει και ο ίδιος «Η Λιλιπούπολη ήταν πάντα ένα λιμάνι και ένα ταξίδι»...


Μ.C: Νέα τραγούδια για την Λιλιπούπολη. Τι έχει αλλάξει στον τρόπο που αντιμετωπίσατε τα τραγούδια στη δεκαετία του ‘70 και στον τρόπο που τα προσεγγίσατε σήμερα;

Δ.Μ:  Υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι διαφορετικά αλλά υπάρχει και ένας κοινός παρανομαστής. Η ελληνική κοινωνία – όπως και όλος ο κόσμος εξάλλου -  έχουν αλλάξει δραματικά από την δεκαετία του ‘70 έως σήμερα.

Δεν είναι εδώ η στιγμή για κοινωνιολογικές αναλύσεις, όμως με δυο λόγια το παιδί είναι σήμερα πιο ανήσυχο, πιο κατακερματισμένο,  γεμάτο από αποσπασματικές πληροφορίες, πιο «ψηφιακό» αν θέλετε. Είναι πιο απομονωμένο και αναπτύσσει το εγώ του μέσα σε ένα κλίμα ανταγωνιστικότητας και απομόνωσης. Τελικά είναι πιο μόνο και φοβισμένο. Από την άλλη, η ανάγκη για συλλογικότητα, για το «εμείς», για τρυφερότητα και για έναν κόσμο όπου η φαντασία και η ελευθερία είναι παρούσες, δεν παύει ποτέ να διεκδικεί το ζωτικό της χώρο.

Όλα αυτά, όχι σκόπιμα, όχι διδακτικά αλλά αυθόρμητα και φυσικά πιστεύω ότι διαχέονται στα σημερινά τραγούδια μου, στο «Αστέρι της Λιλιπούπολης».

M.C: Τι κάνει ξεχωριστή την Λιλιπούπολη ανάμεσα στα τόσα άλλα παιδικά τραγούδια;

Δ.Μ:  Το γεγονός ότι όσοι δουλέψαμε στο χώρο αυτό, συνθέτες και στιχουργός, δημιουργήσαμε την μουσική της Λιλιπούπολης, τα τραγούδια της, με έναν μοναδικό συνδυασμό αυθόρμητου, «ανάλαφρου», και με απελευθερωμένη φαντασία από την μια πλευρά και έντεχνου, λεπτομερούς σχεδιασμού -σαν να σμιλεύεις ένα μάρμαρο ή ξύλο ή ένα μικρό κόσμημα - από την άλλη.

M.C: Η νέα παράσταση στο Εθνικό ήταν εύκολη ή δύσκολη υπόθεση; Βλέπετε αλλαγές στις αντιδράσεις των σημερινών παιδιών από των παλαιότερων γενιών;

Δ.Μ:  Υπήρξε ένα πολύ εύφορο κλίμα συνεργασίας με τους ηθοποιούς, μια ομάδα νέων πολυτάλαντων  performers, τους τεχνικούς και την κεντρική δημιουργική ομάδα. Δυστυχώς παρ’ όλες τις μεγάλες αλλαγές που έχουν γίνει στο χώρο αυτό, μια αφανής δυσκαμψία που ποτέ δεν ανακαλύπτεις από πού προέρχεται ακριβώς, δημιούργησε καθυστερήσεις και φθορές  χωρίς νόημα. Όσον αφορά στα παιδιά, πάλι έρχονταν «μαζεμένα» στις παραστάσεις και μετά από λίγη ώρα απελευθερώνονταν και ζούσαμε κάτι που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, μια απίθανη ζεστή και ενθουσιώδη κατάσταση.

M.C: Στη νέα παράσταση θίγονται καίρια σημερινά θέματα: η σχέση του παιδιού με τη φύση, η ανάγκη αλληλεγγύης, η διαφορετικότητα. Είναι δεκτικά τα παιδιά σ’ αυτά τα μηνύματα;

Δ.Μ:  Ακριβώς αυτή ήταν και μια από τις πιο επιτυχημένες διαστάσεις της παράστασης μας. Πολλές μικρές αλλά ουσιαστικές ενδείξεις έδειχναν ότι δεν ήταν μόνο η εξωτερική δράση που διακινούσε τα παιδιά αλλά και το βαθύτερο κλίμα της συλλογικότητας, της «άλλης» σχέσης με την φύση, της ανατροπής, του ρίσκου και της ελευθερίας που δημιουργούσε σιγά-σιγά ένα υπόγειο συγκινησιακό «χαλί» που τύλιγε τα παιδιά αλλά και τους ενήλικες που πάντα ακολουθούσαν την Λιλιπούπολη.

M.C: Θα επιστρέφατε στο ραδιόφωνο με νέες ιστορίες της Λιλιπούπολης;

Δ.Μ:  Ναι, γιατί όχι. Με προϋποθέσεις όμως ελευθερίας, καλής συνεργασίας και αναζήτησης μιας νέας ραδιοφωνικής φόρμας, πιο «πειραματικής». Πιστεύω πολύ στο ραδιόφωνο και στο θεωρώ ότι είναι ένα πάντα ανοιχτό πεδίο.

M.C: Η νέα παράσταση και τα τραγούδια που κυκλοφόρησαν και σε cd δίνουν μια υπόσχεση και για άλλες περιπέτειες για την Λιλιπούπολη;

Δ.Μ:  Πολλές ιδέες, σενάρια, μουσικές και φυσικά προτάσεις μας περιτριγυρίζουν. Δουλέψαμε έντονα και δημιουργικά με την Ρεγγίνα και τον Βασίλη Ρίσβα. Χωρίς μιζέριες , νευρώσεις και μεμψιμοιρίες, ανταγωνισμούς. Κι αυτό το κλίμα είναι το Α και το Ω σε μια συνεργασία.

M.C: Η νέα παράσταση σας έφερε ξανά σε συνεργασία με τη Ρεγγίνα Καπετανάκη, μητέρα πολλών από τις αρχικές ιστορίες της Λιλιπούπολης, αλλά και με τον Βασίλη Ρίσβα. Πώς κύλησε η συνεργασία σας;

Δ.Μ:  Η Ρεγγίνα είχε το όραμα της Λιλιπούπολης πολύ νωρίτερα από όλους. Οι κεραίες του Χατζιδάκι, η διαίσθηση του τον έφεραν κοντά της και της πρότεινε την δημιουργία της εκπομπής που έτρεξε τέσσερα χρόνια με τέτοια επιτυχία στο τότε Γ’ Πρόγραμμα. Μετά το σταμάτημα της εκπομπής, τα τραγούδια ταξίδεψαν μόνα τους, αγκαλιάζοντας τρεις γενιές, μέσα από την δισκογραφία και τις συναυλίες. Η συνεργασία με τους FamilyVoices πριν μερικά χρόνια, οι παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής και στο Ηρώδειο πριν ενάμιση χρόνο που παρακολούθησαν πάνω από 15,000 θεατές μας έδωσαν αμυδρά για πρώτη φορά την πρώτη φόρμα για μια πιο πολύτεχνη Λιλιπούπολη που συνδύασε την μουσική με την κίνηση, το βίντεο, τα κοστούμια, τα σκηνικά, τον λόγο. Προτάσεις έτσι κι αλλιώς για οπτικοποίηση ή θεατροποίηση της Λιλιπούπολης μέσα από κινούμενα σκίτσα είτε για τηλεόραση υπήρξαν στο παρελθόν αλλά τις είχαμε αρνηθεί.

Έτσι, οι παραστάσεις του Μεγάρου και του Ηρωδείου έφεραν το μουσικό θέαμα, το μουσικό θέατρο που χαρακτηρίζει το «Αστέρι της Λιλιπούπολης» και αυτό με την σειρά του μας αφήνει πιο δεκτικούς σε ένα σωρό προτάσεις όπου πολλές τέχνες αντλώντας από την διαχρονική πηγή της Λιλιπούπολης θα συγκλίνουν σε πολύτεχνα έργα που θα ανανεώνουν το ταξίδι της.

Η Λιλιπούπολη ήταν πάντα ένα λιμάνι και ένα ταξίδι. Με προσοχή στο Πλήρωμα και στα όργανα «ναυσιπλοΐας» πολλά μπορούν να γίνουν γι’ αυτό το έξοχο ταξίδι ανάμεσα στην Πραγματικότητα και την Ουτοπία.