Συνέντευξη: Μυρτώ Αλικάκη: «Αν αιχμαλωτίσεις το μυαλό, το σώμα αδρανεί και υπακούει»!

Μυρτώ Αλικάκη

Αν αιχμαλωτίσεις το μυαλό, το σώμα αδρανεί και υπακούε»

Η Μυρτώ Αλικάκη, ηθοποιός δοκιμασμένη και πετυχημένη σε δύσκολες καλλιτεχνικές αποστολές, καλείται να αποκρυπτογραφήσει την πολυσχιδή προσωπικότητα της Κατερίνας Γώγου, μέσα από τη μουσική παράσταση «Στο μυαλό είναι ο στόχος», που ανεβαίνει από 3/10 στη σκηνή του «Ρυθμός stage»...

M.C: Θα ήθελα, ξεκινώντας, να μείνουμε λίγο στο ύφος της παράστασης. Δεν είναι ούτε θέατρο, με την ουσιαστική σημασία της λέξης, αλλά ούτε μια απλή απαγγελία… Τι ακριβώς πρόκειται να δούμε στη σκηνή του «Ρυθμός stage»;

Μ.Α:Η παράσταση αποτελείται από τραγούδια - μελοποιημένα ποιήματα - της Γώγου και από την ερμηνεία ποιημάτων και πεζών κειμένων της. Άρα, είναι μια μουσικο-θεατρική παράσταση, την οποία παρακολουθούν οι θεατές πίνοντας το ποτό τους.

Μ.Α: Όταν καλείσαι να ερμηνεύσεις ένα υπαρκτό πρόσωπο, πρέπει να κατανοήσεις το συναίσθημα του και το βλέμμα του πάνω στη ζωή. Το αν είναι συμβατικό ή αντισυμβατικό άτομο, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, αρκεί να μπορείς να το νιώσεις.

M.C: Ο θεατρικός λόγος ή η μουσική είναι το κύριο μέσο, που θα χρησιμοποιήσετε για να αναδείξετε την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα που θα υποδυθείτε;

Μ.Α:Εγώ χρησιμοποιώ το λόγο της και οι μουσικοί τη μουσική! Αλλά σίγουρα το ένα βοηθά το άλλο.

M.C: Ως ηθοποιός, έχετε ερμηνεύσει ρόλους, που απλά ήταν στη φαντασία του εκάστοτε συγγραφέα. Τώρα, καλείστε να ερμηνεύσετε μια ηρωίδα, που αποτέλεσε υπαρκτό πρόσωπο. Είναι άλλη η βαρύτητα και η προσέγγιση σε έναν τέτοιο ρόλο;

Μ.Α: Οπωσδήποτε έχεις ένα χρέος απέναντι σ’ αυτόν τον άνθρωπο, δεν έχεις περιθώρια για αυθαιρεσίες! Η δημιουργικότητα σου πρέπει να κινείται σε ένα πλαίσιο!

M.C: Θα ήθελα να σταθώ στον τίτλο που δώσατε στην παράσταση: «Στο μυαλό είναι ο στόχος». Πώς ηχεί μέσα σας αυτός ο στίχος και πόσο επίκαιρος θα μπορούσε να είναι;

Μ.Α: Αυτός είναι στίχος της ίδιας της Γώγου και με βρίσκει απολύτως σύμφωνη. Αν αιχμαλωτίσεις το μυαλό, το σώμα αδρανεί και υπακούει. Αυτή τη στιγμή, μια ολόκληρη κοινωνία αγωνίζεται για να επιβιώσει με καθημερινό άγχος και φόβο, ενώ άλλοι βρίσκονται στο δρόμο, χωρίς ελπίδα. Πού μυαλό, λοιπόν, για σκέψη, παιδεία, διανόηση;

M.C: Διαβάζοντας τα ποιήματα της και τα προσωπικά της κείμενα, μπήκατε στη διαδικασία να καταλάβετε ή τυχόν να δικαιολογήσετε την ταραχώδη προσωπική της πορεία;

Μ.Α: Η Κατερίνα έδειξε από μικρή ότι δεν ήθελε ή δε μπορούσε να δεχτεί την πραγματικότητα. Ένιωθε εγκλωβισμένη μέσα σε αυτήν την κοινωνία. Προσωπικά, πιστεύω ότι διέθετε έναν πολύ ευαίσθητο και καταθλιπτικό ψυχισμό, και πολλές φορές σκέπτομαι, ότι, εάν δεν είχε βρει διέξοδο στην τέχνη, μπορεί να είχε φύγει και νωρίτερα.

M.C: Η Κατερίνα Γώγου, ως ηθοποιός, δεν εντάχθηκε ποτέ σε καλλιτεχνικά κυκλώματα, ούτε είχε δημόσιες σχέσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να αναδείξουν περισσότερο την καλλιτεχνική της δράση. Εσείς προσωπικά, στο χώρο που κινείστε, τι αξία δίνετε σε όλα αυτά και πώς τα συνδέετε με την επιτυχία ή αποτυχία μιας καλλιτεχνικής καριέρας;

Μ.Α: Για να είμαι ειλικρινής, δεν πιστεύω στις δημόσιες σχέσεις. Η ικανότητα και η εργατικότητα καταξιώνουν κάποιον σε βάθος χρόνου. Από εκεί και περά, όμως,σίγουρα παίζει ρόλο η επικοινωνιακή ικανότητα και διάθεση, γιατί κάνει πιο εύκολες και δημιουργικές τις συνεργασίες.

M.C: Φόβος, μοναξιά, ελευθερία… Η Κατερίνα Γώγου έγραψε γι’ αυτές τις λέξεις με θυμό και ένταση. Για εσάς, τι ρόλο παίζουν στη ζωή σας;

Μ.Α: Θα έλεγα πως μοναξιά δε νιώθω καθόλου. Η ελευθερία είναι μαγική, αλλά ξέρω ότι δε γίνεται να τη νιώθεις διαρκώς. Όσο για το φόβο, πιστεύω ότι είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας και τον πολεμώ όσο μπορώ.

M.C: Τι έχουμε να περιμένουμε από εσάς στο προσεχές μέλλον;

Μ.Α: Το Δεκέμβριο θα ανέβει στο «Αγγέλων Βήμα» μια παράσταση σε κείμενο και σκηνοθεσία του Χ. Ρώμα, που έχει τον τίτλο «Αυτός που θα έσωζε τον κόσμο». Στα μέσα Ιανουαρίου, ανεβαίνει ο «Μένγκελε» του Θ. Τριαρίδη στο «Φάουστ», με τον Λ. Γεωργακόπουλο, ενώ μέσα στοχειμώνα θα βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες και η ταινία της Μ. Ντούζα, «Το Δέντρο και η Κούνια».