Συνέντευξη: Παντελής Κυραμαργιός - Κώστας Γάκης - Αθηνά Μουστάκα: "Διεκδικούμε όσα μας επέβαλαν να χρειαζόμαστε"!

Πληροφορίες

Παντελής Κυραμαργιός - Κώστας Γάκης΄- Αθηνά Μουστάκα

Διεκδικούμε όσα μας επέβαλαν να χρειαζόμαστε

 

"Δύο νέοι ηθοποιοί, ο Γιώργος Κισσανδράκης και η Νάντια Μαργαρίτη με τη χρήση τεχνικών σωματικού και αφηγηματικού θεάτρου, μαζί με ένα πλέγμα μουσικών και εικαστικών αφηγούνται την ιστορία του ξεχωριστού αυτού ζωγράφου, ζωντανεύοντας τις αναμνήσεις του, σημάδια ανεξίτηλα από την παιδική του ηλικία και την απεγνωσμένη ανάγκη του να συναντήσει το πρόσωπο της Ελευθερίας μιας γυναίκας που συναντά μονάχα στα όνειρά του".

Έτσι περιγράφεται η παράσταση "Ως την άκρη της κλωστής", όπου ο θεατής παρατηρεί την ζωή ενός ζωγράφου που ζει με τα όνειρα και τις εμμονές διεκδικώντας την ζωή του.

Ο Παντελής Κυραμαργιός, συγγραφέας του κειμένου και οι Κώστας Γάκης και Αθηνά Μουτάκα, μέλη της Ομάδας Ιδέα, μαζί με τον Κωνσταντίνο Μπιμπή, που σκηνοθέτησαν την παράσταση, μας μιλούν για την ιδέα τους, την έννοια της συνεργασίας, την εποχή που ζούμε και τα όνειρα.

 

Πώς θα περιγράφατε το «Ως την άκρη της κλωστής»;

Κώστας Γάκης: Μαζί με την Αθηνά Μουστάκα και τον Κωνσταντίνο Μπιμπή που απαρτίζουμε την ομάδα θεάτρου "Ιδέα" δεχτήκαμε με ενθουσιασμό την πρόσκληση - πρόκληση του Παντελή Κυραμαργιού για ένα συνδυασμένο θέαμα υψηλής αισθητικής και απαιτήσεων. Θα το περιγράφαμε ως μια μαγική συνέργεια τεχνών πάνω στον καμβά του υπέροχα νοσταλγικού διηγήματος του Παντελή.

Πιστεύετε ότι «σε αυτήν την πόλη δεν γεννιούνται όνειρα»;

Κώστας Γάκης: Το εντελώς αντίθετο. Μέσα στις δυσκολίες ανθίζουν τα όνειρα ως αντίδοτο και βάλσαμο.

Αθηνά Μουστάκα: Το έργο είναι ένα σκαρίφημα της ανθρωπινής ψυχής. Ποιες είναι οι καταβολές μας, πως αυτές μας καθορίζουν και μας ακολουθούν σ όλη μας τη ζωή και κατά πόσο μπορούμε να τις αποδιώξουμε για να προχωρήσουμε.

Πιστεύω ότι οι καιροί είναι δύσκολοι και πάντα θα είναι. Όχι μόνο η Ελλάδα αλλά όλος ο κόσμος βρίσκεται σε μια παράξενη, υπόγεια αναμονή, αισθάνομαι ότι θα γίνει κάτι κοσμογονικό που θα αλλάξει άρδην τα πράγματα. Όμως πιστεύω πολύ στον θετικό ενοραματισμό. Ο κόσμος μας όποτε δεν ήταν αγγελικά πλασμένος, αν αγκυλωθεί κάποιος στην αντίληψη της παθητικότητας, στο "δεν μπορώ ή εγώ θα αλλάξω τον κόσμο" είναι λογικό να μην προχωρήσει. Πάντα κάνουμε όνειρα και οφείλουμε να τα δικαιώσουμε έστω και με την προσπάθεια μας, ακόμα κι αν δεν πραγματοποιηθούν τουλάχιστον θα έχουμε προσπαθήσει. Άλλωστε ακόμα και ο ζόφος έχει φως. όπως λέει και Μάρτιν Λούθερ Κινγκ: "Μόνο στο βαθύ σκοτάδι μπορείς να δεις τα άστρα".

Στην παράστασή σας συνδυάζονται πολλές τεχνικές θεάτρου και τεχνικών μέσων. Θεωρείται ότι το θέατρο από δω και πέρα θα πάρει έναν δρόμο καλλιτεχνικά συνδυαστικό;

Παντελής Κυραμαργιός : Το θέατρο αποτελεί έτσι κι αλλιώς σταυροδρόμι για τις τέχνες. Θεωρώ απλώς οτι όσο οι καιροί μας αποξενώνουν, μας απομονώνουν τόσο θα έχουμε εντονότερη την ανάγκη για επικοινωνία, συνδημιουργία και θα αναζητούμε φωνές να ενωθούν με την δική μας.

Αθηνά Μουστάκα: Πιστεύω ότι οι γενεές πρέπει να βελτιώνονται και να εξελίσσονται συνεχώς. Παλιά οι ηθοποιοί ήταν πιο εγκλωβισμενοι σε ένα θέατρο καθίζησης. Σε ένα θέατρο σαλόνι. χωρίς αυτό βεβαία να σημαίνει ότι δεν είχαμε ηθοποιούς με τεράστιο ταλέντο. Σήμερα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει και η εποχή απαιτεί πολύπλευρες ικανότητες σε τραγούδι, υποκριτική, κίνηση ακόμα και ικανότητα του να μπορεί να σκηνοθετήσει κάποιος τον εαυτό του. Ευτυχώς το πρότυπο μπροντγουέη -που συνδυάζει όλες αυτές τις ικανότητες- αρχίζει να υπερισχύει και στην Ελλάδα.

Καταλαβαίνω ότι το «Ως την άκρη της κλωστής» είναι επηρεασμένο από την κατάσταση της Ελλάδας σήμερα. Πόσο δύσκολο είναι να μιλήσεις για κάτι που συμβαίνει, την στιγμή και πόσο αναγκαίο ταυτόχρονα;

Παντελής Κυραμαργιός: Δεν είναι δύσκολο το να μιλήσεις. Η δυσκολία έγκειται στο να αντιληφθείς ό, τι συμβαίνει κάτι. Να αντιληφθείς ό, τι θέλεις κάτι από μόνος σου κι όχι επειδή σε έπεισαν ότι το έχεις ανάγκη. Είμαστε κουρδισμένοι με έναν τρόπο που δεν μας επιτρέπει να σκεφτούμε τα αυτονόητα. Διδασκόμαστε από παιδιά τους όρους και της προϋποθέσεις μια ενάρετης ζωής. Διεκδικούμε όσα μας επέβαλαν να χρειαζόμαστε. Δε μας μένει χρόνος να γνωρίσουμε ούτε τους γύρω μας, ούτε τους εαυτούς μας. Η επιτυχία έχει γίνει συνώνυμο της ευτυχίας. Θεωρώ αναγκαίο το διαχωρισμό τους και τον επαναπροσδιορισμό της ευτυχίας.

Αθηνά Μουστάκα: Η τέχνη δεν μπορεί να μένει αμέτοχη στην επικαιρότητα και στις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις. Είναι αναγκαίο να περνάει από αυτά τα κανάλια γιατί έτσι άφορα όχι μια ελίτ ομάδα ανθρώπων, άλλα όλους. Η τέχνη οφείλει να είναι λαϊκή όχι με την έννοια του λαϊκισμού αλλά με την έννοια μιας συνολικής απεύθυνσης.

Πιστεύεται ότι η μοναξιά είναι το βασικό πρόβλημα του σύγχρονου ανθρώπου;

Κώστας Γάκης: Η μοναξιά είναι σύμφυτη με την ανθρώπινη ύπαρξη. Ακόμα και περιτριγυρισμένος να είσαι από δεκάδες φίλους πάντα υπάρχει αυτή η μικρή πληγή που δεν κλείνει, αυτό το σαράκι ότι δεν ξέρουμε από που ήρθαμε, γιατί είμαστε εδώ και που πάμε. Αλλά αυτή ακριβώς η πληγή συχνά μας κινητοποιεί να γίνουμε πιο δημιουργικοί και πιο ανθρώπινοι.

Αθηνά Μουστάκα: Μάλλον είναι ένα από τα βασικά. Όσο μεγαλώνω βλέπω ότι οι σχέσεις γίνονται όλο και δυσκολότερες. Οι απαιτήσεις που έχεις από τους άλλους άλλα και ο εγωισμός που έχουμε ακόμα και εμείς οι ίδιοι για να θυσιάσουμε πράγματα που ιδανικά δε θα τα θυσιάζαμε για να είμαστε με τον άλλον, έχουν γίνει ανυπέρβλητα. Ωστόσο δεν θεωρώ ότι η μοναξιά είναι τροχοπέδη. Πολλές φορές είναι απαραίτητη προϋπόθεση να πρέπει να τη βιώσεις για να γνωρίσεις καλά τον εαυτό σου. Οι άνθρωποι από φόβο μη μείνουν μόνοι κάνουν συνεχώς γνωριμίες που δεν τους εκφράζουν και τις τρέφουν μόνο και μόνο γιατί φοβούνται τη μοναξιά. Αυτό είναι κάτι που απεχθάνομαι και με κάνει να πιστεύω ότι τελικά η μοναξιά του να είσαι με κάποιον που δεν σε εκφράζει απόλυτα είναι μεγαλύτερη μοναξιά.

Από την μια ένας συγγραφέας – μουσικός και από την άλλη ένας ηθοποιός – σκηνοθέτης – μουσικός. Πόσο δύσκολο είναι να συνεργαστούν πολυδιάστατοι άνθρωποι με δυναμική καλλιτεχνική δράση;

Κώστας Γάκης: Πέρα από τίτλους και ιδιότητες δυο ανθρώπινα πλάσματα νιώθουν την ανάγκη να έρθουν κοντά και να δημιουργήσουν από ένα ένστικτο που τους λέει ότι ο ένας μπορεί να είναι ένα ορισμένο ψυχικό και φιλοσοφικό μονοπάτι για τον άλλο. Κάπως έτσι αισθάνομαι για τον Παντελή. Μια πολύ όμορφη ενέργεια, μια ευρύχωρη σύμπλευση.

Ανήκετε και οι δύο σε καλλιτεχνικές ομάδες. Πώς είναι η λειτουργία των ομάδων στις τέχνες;

Κώστας Γάκης: Η ομαδική δουλειά στην τέχνη είναι ο μόνος δρόμος. Η οδός του "παρτάκια" είναι σε κάθε περίπτωση αδιέξοδη.

Όλοι λένε ότι το θέατρο είναι «αθλημα» ομαδικό. Από την άλλη η σκηνή πολλές φορές εγείρει εγωισμούς, εγωκεντρισμούς και απωθημένα. Πώς διαχειρίζονται και πώς συνδυάζονται αυτά τα δύο;

Παντελής Κυραμαργιός: Αν και δεν είμαι ειδικός αντιλαμβάνομαι ότι στο θέατρο, περισσότερο απ' ότι σε οποιαδήποτε άλλη τέχνη, ο καλλιτέχνης ξεγυμνώνεται ψυχικά και αποκαλύπτει στο κοινό κάθε κρυμμένη πτυχή του εαυτού του. Ο εγωισμός λοιπόν εκείνη την ώρα καταρρακώνεται. Αυτό είναι κάτι που δεν έχουν όλοι την ικανότητα να το πετύχουν. Οι άνθρωποι του θεάτρου όμως την έχουν. Τα πάθη λοιπόν δεν είναι μετρήσιμα μεγέθη μπορούν όμως να είναι διαχειρίσιμα. Σκοπός της ομάδας εξάλλου είναι να βγάζει από κάθε μέλος τον καλύτερό εαυτό του.

Αθηνά Μουστάκα: Είναι πολύ ωραίο να έχεις κοινή πλεύση με τον άλλον. Είναι απολύτως ανθρωπινό, και φυσικό όπως σε όλες τις σχέσεις, έτσι και στο θέατρο, να βγαίνουν κάποια σκοτάδια. Αυτό το διαχειρίζεσαι πάνω απ'όλα με αγάπη. Είναι ωραίο ο άλλος να ξέρει ότι θα είσαι εκεί για να φέρεις μια ισορροπία μέσα από ένα συναίσθημα αδελφοσύνης. Αν το αντιμετωπίσεις αγαπητικά ίσως να λειαίνονται πιο καλά οι διάφορες, τουλάχιστον αυτό συμβαίνει πολύ συχνά στην ομάδα μας. Όσες φόρες βάζουμε μπροστά τον εγωισμό και την στυγνή λογική, απομακρυνόμαστε και γινόμαστε πιο απροσπέλαστοι. Δεν νομίζω ότι αυτό βγάζει κάπου.

Παντελή τι σημαίνει κολεκτίβα σήμερα;

Παντελής Κυραμαργιός: Για μένα η κολεκτίβα είναι ένα δωμάτιο στο οποίο όσοι μπαίνουν γίνονται καθρέφτες. Κάθε καθρέφτης αντικατοπτρίζει αυτό που λαμβάνει από το κάθε μέλος της ομάδας. Έτσι ο καθένας κοιτάζεται σε καθρέφτες που προβάλλουν διαφορετικά είδωλα. Μέσα από αυτή τη διαδικασία ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και γίνεσαι κάτι καινούργιο, κάτι πιο όμορφο, κάτι που ήδη το έχεις μοιραστεί με τους άλλους.

Κώστα μετά από δύο τεράστιες επιτυχίες, όπως αυτές του «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο» και «Το δέντρο του Οιδίποδα», πώς συνεχίζεις; Έχεις το άγχος του ότι πρέπει να κάνεις μία ακόμα επιτυχία;

Κώστας Γάκης: Δεν αισθάνομαι κανένα άγχος επιτυχίας. Αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω όμορφα πράγματα και στο τέλος κάθε μέρας να αισθάνομαι πιο λυτρωμένος, πιο ήρεμος, κι αν θες πιο θεραπευμένος. Να δημιουργώ γέφυρες με τους ανθρώπους και να πλαταίνω δρόμους ανθρωπιάς και αντίστασης στη βλακεία που μας κυκλώνει. Και αυτά τα νιώθω στο πλαίσιο της ομάδας θεάτρου "Ιδέα" που ανήκω.

 

Info: 

"Ως την άκρη της κλωστής" στον Πολυχώρο Πολιτισμού Αθηναΐς

8, 9 & 15, 16 Απριλίου 2016

 

Περισσότερες πληροφορίες και διαγωνισμό για την παράσταση θα βρείτε εδώ

 

Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.

Έξυπνη αναζήτηση:

Που εμφανίζεται ο κάθε ηθοποιός ή τραγουδιστής;


"Δεν βρέθηκαν αποτελέσματα" = Δεν υπάρχουν προγραμματισμένες εμφανίσεις του καλλιτέχνη