Συνέντευξη:Μάξιμος Μουμούρης: «Εύκολα μια ανθρώπινη σχέση δηλητηριάζεται απ’ το χρήμα»!

Μάξιμος Μουμούρης

Εύκολα μια ανθρώπινη σχέση δηλητηριάζεται απ’ το χρήμα

Είναι αυτό που λέμε «ενδιαφέρον άνθρωπος». Τι κι αν αυτή η φράση φαντάζει κάπως παρωχημένη και κοινότυπη, ο Μάξιμος Μουμούρης μπορεί να τη φέρει ως εύσημο και ως πορεία ζωής που έχει στιγματιστεί από αξιοσημείωτες καλλιτεχνικές επιτυχίες, σπουδαίες συνεργασίες, όμορφες εμπειρίες και πάνω απ’ όλα μια γεύση συνειδητοποίησης όλων αυτών που έχει μέχρι ώρας πετύχει. Φέτος η καλλιτεχνική ατζέντα του επιβάλει να μοιράζεται μεταξύ τριών θεατρικών ρόλων και δύο κινηματογραφικών ταινιών, γεγονός που ο ίδιος εναποθέτει στη θέληση του να καταπιάνεται με πράγματα που μπορούν να τον εξελίσσουν και έχουν κάτι να πουν. Το πρώτο που ξεχωρίζεις όταν ξεκινάς να μιλάς μαζί του είναι μια αβίαστη αυθεντικότητα στο λόγο του, μια καθαρότητα στις κινήσεις και τις προθέσεις του ως ομιλητή, μια πληθώρα ευγενών συναισθημάτων την ίδια στιγμή που από μέσα του αισθάνεσαι να ξεπηδά ένα μυστήριο, το μυστήριο του καλλιτέχνη, αυτό που οξύνει τις αντιφάσεις και τον κάνει ξεχωριστό. Άλλωστε, το ζητούμενο στις όμορφες συζητήσεις δεν είναι η κανονικότητα, αλλά η μοναδικότητα, μπόλικη από την οποία ο Μάξιμος Μουμούρης μπορεί να καυχιέται ότι φέρει…

M.C: Συμμετέχεις σε 3 θεατρικές παραστάσεις το φετινό χειμώνα. Η μετάβαση από τη μία κατάσταση ενός ρόλου στην άλλη τι διαδικασία είναι;

Μ.Μ : «Προσωπικά δεν αισθάνομαι ότι μπαίνω απ’ τον ένα ρόλο στον άλλο. Η δυσκολία είναι στη συγκέντρωση, στο κατά πόσο δηλαδή μπορείς να είσαι απόλυτα αφοσιωμένος και ταυτισμένος με τον κάθε ρόλο ψυχικά και σωματικά. Είναι μια δύσκολη διαδικασία, αλλά επειδή λειτουργώ εν πολλοίς σαν αναγνώστης, με την έννοια ότι πάντα προσπαθώ να συλλάβω τον λόγο του ήρωα, τον στόχο του συγγραφέα και το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο εμπίπτει ο ρόλος μου, πάντα γυρνάω εκεί, στην ανάγνωση, σ’ αυτό το πρωταρχικό στάδιο το οποίο μου παρέχει την ασφάλεια που θέλω να νιώθω πάνω στη σκηνή».

M.C: Αναμετριέσαι με δύο διαφορετικούς σκηνοθέτες. Από τη μία ο «κλασσικός» Ευαγγελάτος κι από την άλλη ο «μοντέρνος» Κοέν. Πως βιώνεις αυτόν τον «διχασμό»;

Μ.Μ : «Είναι στη φύση της δουλειάς αυτός το «διχασμός». Δεν μπορείς να μην είσαι χαμαιλέοντας στο θέατρο, να μην επιζητάς την εναλλαγή, το διαφορετικό. Ως καλλιτέχνης έχεις το πλεονέκτημα του να μπορείς να δουλεύεις κάθε φορά πάνω στην τεχνική ενός άλλου ανθρώπου, να περπατάς πάνω στη σκέψη του, να υπηρετείς μια ιδέα χωρίς απαραίτητα να την αποδέχεσαι ολοκληρωτικά. Είναι μια διαδικασία εκμάθησης και εμπειρίας περισσότερο που τη θεωρώ άκρως ενδιαφέρουσα».

M.C: Το γεγονός ότι ο «Τίμων, ο Αθηναίος» σκηνοθετείται με μια σύγχρονη ματιά την ίδια στιγμή που στη μετάφραση του κειμένου έχει διατηρηθεί η ποιητικότητα του σαιξπηρικού λόγου θεωρείς πως ενέχει κάποιου είδους αντίφαση;

Μ.Μ : «Η ζωή είναι γεμάτη αντιφάσεις και το ίδιο κάνει και το θέατρο. Ψάχνει τις ανατροπές. Κι αυτό είναι που το κάνει και γοητευτικό. Αυτό το οξύμωρο είναι και το ενδιαφέρον της παράστασης, να μπορείς να ενώσεις το τότε με το τώρα, την γλαφυρότητα του Σαίξπηρ με τη σύγχρονη ματιά ενός νέου σκηνοθέτη με όραμα για το θέατρο. Οι ανατροπές στην τέχνη είναι ζωτικής σημασίας για την ίδια την τέχνη, διαφορετικά όλα θα ήταν μονότονα, πληκτικά και αδιάφορα».

M.C: Τι είναι αυτό που οδηγεί κάποιον στο σημείο της απόλυτης άρνησης να μετάσχει στα ανθρώπινα; Το μίσος του Τίμωνα μπορεί να ιδωθεί και ως υπερβολή απ’ τον θεατή ή βρίσκει κοινό κώδικα επικοινωνίας με τον ήρωα;

Μ.Μ : «Δεν πιστεύω πως πρόκειται για υπερβολή. Διάβαζα ένα κείμενο του Χ. Γιανναρά ο οποίος περιέγραφε το μίσος που μπορείς να αντιληφθείς να ενυπάρχει στα μάτια των ανθρώπων που από μία σχετική ευπορία που είχαν εξασφαλίσει για τη ζωή τους, έχασαν τα πάντα και καταστράφηκαν. Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν ένιωθαν μόνο μίσος, ένα αίσθημα ότι όλοι οι άλλοι ευθύνονται για το αδιέξοδο τους κι αυτό έχει εν μέρει κι έναν ρεαλισμό. Από την άλλη το μερίδιο της προσωπικής ευθύνης είναι ισχυρό και πρέπει να το αναλαμβάνει ο καθένας στα πλαίσια του όλον, της ιδέας ότι μετέχουμε σε μια κοινωνία. Όλοι κάπου φταίμε κι όλοι αφήσαμε τα πράγματα να σαπίζουν δεξιά κι αριστερά χωρίς να κάνουμε τίποτα. Δεν μπορείς να βρεις δικαιολογία για το μίσος ούτε όμως και να το θεωρήσεις και υπερβολικό. Απλά υπάρχει».

M.C: Το έργο έρχεται σε αντιπαράθεση και με το καπιταλιστικό σύστημα κατά μία έννοια…

Μ.Μ : «Προφανώς γιατί ο καπιταλισμός δίνει αλλά θέλει και να πάρει. Ο Σαίξπηρ φέρνει το σύστημα του «τίποτα», ένα είδος συνεισφοράς που δεν υπάρχει απόθεμα, δεν υπάρχει ανταλλαγή. Δεν υπάρχει κάποιο θεωρητικό σύστημα που να μπορεί να ορίσει αυτό το είδος σχέσης στα πλαίσια της κοινωνίας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι κάτι ουτοπικό».

M.C: Ενέχει ιδιοτέλεια το να δίνεις χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα;

Μ.Μ : «Ενέχει την ιδιοτέλεια του ότι το κάνεις για να αυτοϊκανοποιηθείς, για να νιώσεις ανώτερος και να αποδείξεις τη δύναμη σου. Το λάθος του Τίμωνα είναι ότι κινείται με αμετροέπεια πιστεύοντας στο «για πάντα» της φιλίας και του χρήματος, μη λαμβάνοντας υπόψη τον ανθρώπινο παράγοντα που είναι απρόβλεπτος. Πάντα υπάρχει μια κάποιου είδους ιδιοτέλεια πίσω απ’ τις κινήσεις μας και η ίδια η εποχή που ζούμε μας έχει κάνει, καλώς ή κακώς, να μην εμπιστευόμαστε ούτε τον πιο στενό μας άνθρωπο».

M.C: Και στα δύο έργα που πρωταγωνιστείς η έννοια του χρήματος κυριαρχεί. Η δική σου κοσμοθεωρία πως αντιλαμβάνεται το χρήμα;

Μ.Μ : «Δεν πίστεψα ποτέ ότι το χρήμα μπορεί να μου φέρει την ευτυχία, ιδιαίτερα όταν ήμουν μικρότερος ηλικιακά. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα ότι είναι μια ανάγκη να υπάρχει στη ζωή μου μόνο και μόνο για να εκπληρώνει τις επιθυμίες μου. Η δομή της κοινωνίας στην οποία ζούμε επιβάλει μ’ έναν τρόπο να έχεις χρήματα για να μπορείς να πραγματώσεις το κάτι περισσότερο απ’ το καθαρά βιοτικό που έχουμε όλοι ανάγκη. Αλλά μέχρι εκεί. Ονειρεύτηκα λόγου χάρη να έχω 15 μηχανές που τις λατρεύω αλλά ποτέ να έχω φουσκωμένους τραπεζικούς λογαριασμούς. Κυρίως πράγματα που έχουν να κάνουν με την παιδικότητα μου. Να εξυπηρετούν «θέλω» μου που ξεκινούν απ’ τον εαυτό μου και καταλήγουν πλέον μόνο στα παιδιά μου».

M.C: Τι είναι αυτό που κάνει το χρήμα διαχρονική αξία;

Μ.Μ : «Το γεγονός ότι έχει τη δύναμη να διαρρηγνύει τις ανθρώπινες σχέσεις και να τις επηρεάζει σε απόλυτο βαθμό. Μια ανθρώπινη σχέση δηλητηριάζεται όταν βάζεις μέσα της μια αξία και το χρήμα ως αξία βασική για τον άνθρωπο, πολλές φορές ιδωμένη και ως υπεραξία, διαβρώνει τις σχέσεις του και επιφέρει κλυδωνισμούς. Πολλές φορές, όπως στον «Έμπορο της Βενετίας», αποτελεί την αφορμή για να ειπωθούν άλλα ζητήματα, όπως λόγου χάρη στην προκειμένη περίπτωση η καταδυνάστευση των Εβραίων απ’ τους Χριστιανούς».

M.C: Φεύγοντας απ’ τα θεατρικά, η «Μικρά Αγγλία» πάνω σε ποιες συνθήκες πάτησε και άγγιξε την επιτυχία;

Μ.Μ : Ήταν μια ταινία που έλλειπε για χρόνια απ’ το ελληνικό σινεμά. Μια τόσο μεγάλη, καλοστημένη και με πολύ αγάπη παραγωγή, μια γνήσια ηθογραφία μέσα απ’ τα μάτια ενός μαέστρου σκηνοθέτη στο ψυχογράφημα, όπως είναι ο Βούλγαρης. Πάτησε σ’ ένα γερό σενάριο, σ’ ένα βιβλίο εξαιρετικό της Ι. Καρυστιάνη και αυτό αποτέλεσε τη βάση. Ήταν μια πολύ καλή συγκυρία από άποψη συντελεστών και το βασικό είναι ότι υπήρχαν οι άνθρωποι που πίστεψαν σ’ αυτό και το χρηματοδότησαν. Η «Μικρά Αγγλία» είχε ανάγκη αυτού που λέμε «μεγάλη παραγωγή», δεν θα μπορούσε να έχει το αποτέλεσμα που είχε χωρίς χρήματα».

M.C: Έχεις αισθανθεί ποτέ ότι οι επαγγελματικές επιλογές σου έχουν τυχόν εξαρτηθεί από τον ανταγωνισμό και τη σύγκριση;

«Η σύγκριση στη δουλειά μας οφείλει να υπάρχει για να αναδεικνύεται η μοναδικότητα του καλλιτέχνη, το στοιχείο που τον κάνει να ξεχωρίζει. Ο ανταγωνισμός είναι κάτι που δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου ούτε με επηρέασε ποτέ στις επαγγελματικές μου επιλογές. Δεν ζήλεψα ποτέ ούτε ερμηνείες άλλων ηθοποιών, ούτε ρόλους. Έχω θαυμάσει ανθρώπους ξεχωριστούς και προσπαθώ να επιλέγω εκείνες τα καλλιτεχνικά μονοπάτια που θα με εξελίξουν και θα με κάνουν καλύτερο».

M.C: Έχεις επιβάλει στον εαυτό σου πράγματα αντίθετα προς εσένα τα οποία όμως θα σου επέτρεπαν να ελίσσεσαι ευκολότερα στον χώρο που κινείσαι;

Μ.Μ : «Δεν θα έλεγα ότι έχω επιβάλει στον εαυτό μου ποτέ κάτι που να με φέρνει σε δύσκολη θέση. Ίσως το κομμάτι της έκθεσης και της δημοσιότητας, ενώ στην αρχή της καριέρας μου το απεχθανόμουν, στην πορεία, ωριμάζοντας συνειδητοποίησα ότι αποτελεί μέρος της δουλειάς μου και έκανα χρήση του. Δεν έχω όμως καταλήξει ακόμα αν αυτό ήταν χρήσιμο για μένα ή για τα ίδια τα media. Είναι η κλειδαρότρυπα που πάντα θα υπάρχει και πάντα θα «πουλάει» περισσότερο ως ερώτηση και ως απάντηση δική μου σε μια συνέντευξη που γίνεται με αφορμή τη δουλειά μου. Δεν μπορώ να αποποιηθώ ούτε το γεγονός ότι έχω κάνει άπειρες φωτογραφίσεις σε γκλάμουρ περιοδικά, με ακριβά ρούχα, απαντώντας σε ρηχές ερωτήσεις, ούτε όμως και το γεγονός ότι το έκανα αποδεχόμενος πως είναι μέρος της δουλειάς μου και κρατώντας πάντα την αξιοπρέπεια μου μέσα σε όλο αυτό».

M.C: Μελλοντικά σχέδια;

Μ.Μ : «Πέρα απ’ τον «Έμπορο της Βενετίας» στο Ακροπόλ και τον «Τίμωνα τον Αθηναίο» στο Σύγχρονο Θέατρο, θα βρίσκομαι στη σκηνή του Παλλάς με τον «Τρωικό Πόλεμο» ενώ κινηματογραφικά, μετά τη «Μικρά Αγγλία», συμμετέχω και στην ταινία «7 θυμοί» του Κ. Βούπουρα που σύντομα θα προβάλλεται στις αίθουσες».

M.C: Τι τίτλο θα έδινες στην κουβέντα που κάναμε;

Μ.Μ : «Η αλήθεια είναι ότι σκέφτηκα πράγματα που είχα αφήσει στο πίσω μέρος του μυαλού μου, άρα θα πω “Επιστροφή στις ρίζες” με ό,τι αυτό συνεπάγεται».

«Τίμων ο Αθηναίος» 
Γουίλλιαμ Σαίξπηρ 
«…είδαμε και καλύτερες μέρες…» Timon of Athens, 1607
σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Κοέν
στο Σύγχρονο Θέατρο 
 

Από την Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2014 η Εταιρεία Θεάτρου «Υπερίων» σε συνεργασία με την «Εταιρεία Θεάτρου» παρουσιάζουν το έργο του Γουίλλιαμ Σαίξπηρ «Τίμων ο Αθηναίος» σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Κοέν, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Σύγχρονο Θέατρο

Η παράσταση –μεταφερμένη στη σύγχρονη πραγματικότητα των μεγάλων οίκων μόδας– αποτελεί ένα σχόλιο στην εποχή μας: μια εποχή παράλογης πολυτέλειας και αδικαιολόγητων υπερβολών που διακόπηκε απότομα, όταν σταδιακά άρχισε να εξαπλώνεται η οικονομική κρίση.

μετάφραση-σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Κοέν
σκηνικά: Χριστίνα Κωστέα
κοστούμια: Celebrity Skin
κινησιολογία: Φρόσω Κορρού
φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
βοηθός σκηνοθέτη: Ρωμανός Μαρούδης
φωτογραφίες: Φένια Λαμπροπούλου
διεύθυνση παραγωγής: Μαρία Καβαλλάρη

Παίζουν: Μάξιμος Μουμούρης, Ελένη Κρίτα, Πατρίκιος Κωστής, Άλεξ Κάβδας, Τζούλη Σούμα, Γιώργος Γεροντιδάκης, Αλίκη Βουτζουράκη, Γιάννης Αθανασόπουλος, Κώστας Πιπερίδης, Εύη Νταλούκα. περισσότερα...

«Ο Έμπορος της Βενετίας» 
του Ουίλιαμ Σαίξπηρ
Σε σκηνοθεσία Σπύρου Α. Ευαγγελάτου
στο Θέατρο Ακροπόλ

Ένα από τα πιο γνωστά και πολυπαιγμένα έργα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, «Ο Έμπορος της Βενετίας» παρουσιάζεται κατά τη χειμερινή σεζόν 2013-2014 στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου «Ακροπόλ» σε σκηνοθεσία του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου.

«Ο Έμπορος της Βενετίας» τοποθετείται στη Βενετία του 16ου αιώνα, που υπήρξε μια από τις οικονομικές υπερδυνάμεις της εποχής, και σχολιάζει τις επιπτώσεις του χρήματος στις ανθρώπινες σχέσεις. Αν και ανήκει στις κωμωδίες του Σαίξπηρ, το έργο που μιλάει για τη φιλία, τον έρωτα, την εκμετάλλευση και το ρατσισμό, έγινε πιο γνωστό για τις δραματικές του σκηνές. «“Γλυκόπικρη κωμωδία” έχει χαρακτηριστεί “Ο Έμπορος της Βενετίας” και τέτοιας υφής έργο είναι. Το κωμικό και το δραματικό διαδέχονται το ένα το άλλο ή συνυπάρχουν», σημειώνει για το έργο ο σκηνοθέτης, Σπύρος Α. Ευαγγελάτος.Στην παραγωγή του Θεατρικού Οργανισμού Ακροπόλ το ρόλο αυτό θα ερμηνεύσει ο Νικήτας Τσακίρογλου. Την Πόρσια θα ενσαρκώσει η Μαρία Σκουλά και τον Αντόνιο ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος. Συμπρωταγωνιστούν ο Μάξιμος Μουμούρης, ο Παντελής Δεντάκης, η Τζίνη Παπαδοπούλου και ο Θανάσης Κουρλαμπάς.

Μετάφραση: Μίνως Βολανάκης
Σκηνοθεσία: Σπύρος Α. Ευαγγελάτος
Σκηνικά: Γιώργος Πάτσας
Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ
Μουσική: Γιάννης Αναστασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Παναγιώτης Μιχαλόπουλος

Παίζουν: Νικήτας Τσακίρογλου (Σάυλοκ), Μαρία Σκουλά (Πόρσια), Λάζαρος Γεωργακόπουλος (Αντόνιο), Μάξιμος Μουμούρης(Μπασάνιο), Παντελής Δεντάκης (Λάνσελοτ), Τζίνη Παπαδοπούλου (Νερίσα), Θανάσης Κουρλαμπάς (Γκρατσιάνο), Κώστας Κορωναίος(Λορέντζο), Χριστιάννα Μαντζουράνη (Τζέσικα), Γιώργος Ψυχογιός (Πρίγκιπας της Αραγκόν, Τουμπάλ), Δημήτρης Καραμπέτσης (Δόγης της Βενετίας), Θωμάς Γκαγκάς (Γερο-Γκόμπο, Σολάνιο), Γεράσιμος Σκαφίδας (Σαλέριο, Πρίγκιπας του Μαρόκου) περισσότερα...

«Τρωικός Πόλεμος» 
σκηνοθεσία Σοφίας Σπυράτου
κείμενο Στρατή Πασχάλη
στο Θέατρο Παλλάς

Ένα πραγματικό υπερθέαμα με ηθοποιούς, χορευτές, ακροβάτες και ζωντανή ορχήστρα που θα συναρπάσει τα παιδιά και θα γοητεύσει τους μεγάλους, παρουσιάζει η Ελληνική Θεαμάτων στο Παλλάς από τις 8 Φεβρουαρίου.

Πρόκειται για τον «Τρωικό Πόλεμο» σε κείμενο του Στρατή Πασχάλη, σκηνοθεσία της Σοφίας Σπυράτου, σκηνικά και κοστούμια τουΜανόλη Παντελιδάκη και μουσική της Κατερίνας Πολέμη.Μια θεαματική τοιχογραφία που αφηγείται ολόκληρο το μύθο του Τρωικού Πολέμου. Από το μήλο της ΄Εριδας μέχρι τον Δούρειο Ίππο. Βασισμένη στη Μυθολογία, τον Όμηρο, τους αρχαίους τραγικούς, προσαρμοσμένη όμως στο απλό σημερινό ιδίωμα.Τα πρωτότυπα τραγούδια και η μουσική παραπέμπουν στην ελληνική παράδοση, αρχαία και πρόσφατη, χρησιμοποιώντας στοιχεία τζαζ και ροκ.Όλα αυτά μέσα στο σύγχρονο αισθητικό κλίμα, που αξιοποιεί ακόμα και τις πολεμικές τέχνες, χωρίς να προδίδεται το ήθος και το πνεύμα της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας και τέχνης.

Συντελεστές:
Κείμενο: Στρατής Πασχάλης
Σκηνοθεσία: Σοφία Σπυράτου
Σκηνικά – Κοστούμια: Μανόλης Παντελιδάκης
Μουσική: Κατερίνα Πολέμη
Aikido: Κώστας Γλούφτισιος
Σπαθογραφίες: Κωνσταντίνος Μπουμπούκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Τατιάνα Μύρκου
Βοηθός χορογράφου: Αλέξανδρος Κεϊβανάη

Πρωταγωνιστούν (αλφαβητικά): Αντίνοος Αλμπάνης, Μάξιμος Μουμούρης, Δούκισσα Νομικού, Γιώργος Νούσης, Ντορέτα Παπαδημητρίου. περισσότερα..