Συνέντευξη: Ελεάνα Βραχάλη «Πιστή στην αλήθεια που επιτάσσει η καρδιά».

Ελεάννα Βραχάλη

Πιστή στη γλώσσα της καρδιάς

Οι σπουδαίοι άνθρωποι, εκείνοι που μετρούν ρίγη και όχι αριθμούς, είναι εκείνοι που καταφέρνουν απέναντι στο συναίσθημά τους να μένουν διαφανείς και αληθινοί. Χωρίς ταμπέλες, χωρίς τιθέμενους ορισμούς ή μια ανάγκη επιβολής μιας συγκεκριμένης εικόνας που δικαιολογεί την υπόστασή της, η Ελεάνα Βραχάλη ανήκει ακριβώς σε αυτή την κάστα. Πάνω από εκείνη είναι η τέχνη της, πάνω από το όποιο όνομα, η ανάγκη για απελευθέρωση. Και το καταφέρνει, είτε γράφει για λαμπερούς stars, είτε για ανθρώπους που τώρα μαθαίνει ο κόσμος το όνομά τους.

Η Ελεάνα, αυτή η γυναίκα με τη σεμνή εικόνα και τη χειμαρρώδη γραφή, είναι μία από τις πιο επιτυχημένες γυναίκες στιχουργούς και συνεχίζει ακάθεκτη σε όσα της ζητάει η καρδιά της. Άλλωστε σε αυτή την «υποταγή» της κρύβεται και η επιτυχία της...

Είσαι μια στιχουργός- συγγραφέας ή μια στιχουργός που γράφει και βιβλία;

Με το γράψιμο έχω μια ιδιαίτερη σχέση. Είναι η διέξοδός μου. Γι' αυτό το λόγο, στην όποια δραστηριότητά μου που έχει να κάνει με αυτό, δε μ' αρέσει να βάζω ταμπέλα. Βέβαια, εάν το εξετάσουμε αυστηρά με επαγγελματικούς όρους, τότε ναι, η ιδιότητα που «υπερισχύει» είναι αυτή της στιχουργού.

Ένας εσωστρεφής άνθρωπος εξομολογείται δημόσια μέσα από τα τραγούδια του. Πώς εξηγείς το οξύμωρο;

Όσο περνούν τα χρόνια καταλαβαίνω πως μέσα μου κρύβω αντιτιθέμενες ή ακόμη και ακραίες πλευρές. Στα πλαίσια αυτού ίσως εντάσσεται και αυτό το οξύμωρο, αλλά ταυτόχρονα συμβαίνει και το εξής υπέροχο: η γραφή φέρνει αυτά τα αντίθετα στοιχεία σε μια ισορροπία! Έτσι, παρ' ότι η έκθεση είναι κάτι που δε με ενδιαφέρει και γι' αυτό το λόγο προσπαθώ να την αποφεύγω, η συνέπεια που έχω ως προς το συναίσθημά μου, με κάνει να μην αισθάνομαι καμία ντροπή να το εκφράσω.

Όταν η δημιουργία από χόμπι γίνεται επάγγελμα χάνει το ρομαντισμό της;

Η επαγγελματική μου είσοδος στο συγκεκριμένο χώρο έγινε με έναν εντελώς φυσικό τρόπο. Τίποτα δεν επιδιώχθηκε. Επομένως, από την αρχή μέχρι και σήμερα, δεκαπέντε χρόνια μετά, διατηρώ, στον τρόπο με τον οποίο δουλεύω, έναν απαραίτητο «ερασιτεχνισμό», ο οποίος μου επιτρέπει να κρατάω αυτόν ακριβώς το ρομαντισμό. Δε δουλεύω εύκολα κατά παραγγελία, δεν κάνω πολλές δουλειές μαζί, γενικά φροντίζω να κρατάω ζωντανό μέσα μου το λόγο για τον οποίο με έφερε ως εδώ.

Οι συνεργασίες σου είναι σταθερές και χρόνιες. Ποια είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που αναγνωρίζεις σε έναν καλό συνεργάτη;

Αυτή η σταθερότητα άλλοτε προκύπτει, όταν για παράδειγμα έρχεται η μία δουλειά μετά την άλλη και άλλοτε είναι αποτέλεσμα των κοινών αναφορών που διαπιστώνω πως έχω με έναν άνθρωπο, οι οποίες είναι περισσότερες από τις διαφορές. Με το Γιώργο Σαμπάνη συνεργαζόμαστε σταθερά τα τελευταία επτά χρόνια. Εκείνο που μας κρατάει κοντά είναι αυτός ο αυθορμητισμός που θα τον κάνει σε ανύποπτο χρόνο να πιάσει την κιθάρα και μέσα σε δύο ώρες να έχουμε ένα καινούριο τραγούδι από το πουθενά, ο ρομαντισμός του, η έλλειψη φόβου ως προς την έκφραση του συναισθήματός του...

Έχεις βιώσει το ρατσισμό της «ταυτότητας»;

Είναι κάτι που βίωσα στις αρχές της πορείας μου, αλλά ποτέ δε με άγγιξε. Άλλωστε, οι τραγουδιστές που αγαπώ ανήκουν σε όλους τους χώρους, χωρίς αυτό να σημαίνει πως συμφωνώ πάντα με τις επιλογές τους, είτε τις πρότερες είτε τις μετέπειτα από τη δική μας συνεργασία. Εγώ φροντίζω πάντα, όταν εμπλέκομαι δημιουργικά, να αποτυπώνεται η ταυτότητά μου όπως πρέπει και να βγαίνει ένα αποτέλεσμα ενδεικτικό της αλήθειας που θέλω να πω.

Άρα εσύ είσαι εκείνη που δίνει ταυτότητα στα τραγούδια ή τα ίδια τα τραγούδια ορίζουν το ποια είσαι;

Το βλέπω ως ένα. Το ένα γεννάει το άλλο, χωρίς να ξέρω ποιο από τα δύο είναι η μήτρα. Εκείνα είναι η ταυτότητά μου και εγώ τους δίνω ταυτόχρονα την υπογραφή μου. Είναι κομμάτι του DNA μου, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Έγραφα ποιηματάκια για να επικοινωνώ με τη μαμά μου, για να μιλάω στους δασκάλους μου, έκλεινα τις εκθέσεις μου με δίστιχα...

Πώς θα περιέγραφες την ιδανική σχέση στίχου- μουσικής;

Το «ιδανικό» το καταλαβαίνεις όταν συγκινείσαι ο ίδιος. Πολλές φορές έχω ακούσει τους στίχους μου ντυμένους με μουσική και έχω δακρύσει ή έχω ακούσει μια μελωδία που προϋπάρχει και αυτόματα έχω αισθανθεί να πλημμυρίζομαι από το συναίσθημα. Αυτό θα σου έλεγα, λοιπόν, πως είναι το κριτήριο για ακόμη μια φορά: το συναίσθημα. Αυτό είναι που καθορίζει την ποιότητα του αποτελέσματος. Εάν του έχεις επιτρέψει να γίνει ο γνώμονάς σου, σου δίνει το «αλάνθαστο».

Ποιο είναι εκείνο το στοιχείο που θεωρείς πως σε χαρακτηρίζει ως δημιουργό;

Εκείνο το στοιχείο το οποίο μπορώ να αναγνωρίσω είναι η αμεσότητα, η οποία προέρχεται από την απενεχοποίηση του εκάστοτε συναισθήματος. Αυτά που γράφω σου «μιλάνε» εκείνη την ώρα, σου απευθύνουν το λόγο. Όταν έχω ανάγκη να γίνομαι «δοτική», το κάνω. Όταν θέλω να είμαι αιχμηρή, το κάνω και πάλι, ακόμη κι αν αυτό πολλές φορές χτυπάει τόσο έντονα το συναισθηματικό κέντρο και πονάει αρκετά. Αλλά δε μετανιώνω γι' αυτό ποτέ.

Τι μελλοντικό ετοιμάζεις;

Υπάρχει ο δίσκος του Γιώργου Σαμπάνη «Λόγια που καίνε», τον οποίο υπογράφουμε ξανά μαζί που κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες και φυσικά ο δίσκος «Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας» ο οποίος θα κυκλοφορήσει το προσεχές διάστημα, σε στίχους δικούς μου και μουσική πάλι του Γιώργου, που θα μοιραστούν ερμηνευτικά ο Γιώργος Νταλάρας και ο Μπάμπης Στόκας, από τον οποίο ακούγεται ήδη το κομμάτι «Κλειδαριές».

«Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας», όπως και το τελευταίο σου βιβλίο. Ένα βιβλίο που το διαβάζεις και νιώθεις πως το ζεις τη στιγμή που γράφεται...

Χαίρομαι τόσο πολύ όταν μου μεταφέρεται αυτή η αίσθηση, γιατί είναι πραγματικά ένα πολύ «ζωντανό» βιβλίο. Το έγραφα και στην κυριολεξία ζούσα στον κόσμο του για ένα μήνα. Ήταν μια δίνη που με είχε καταβάλει και ήξερα πως δε θα κόπαζε εάν δεν το ολοκλήρωνα. Γι' αυτό άφησα και τα πάντα να κυλήσουν από μέσα μου ελεύθερα. Άγγιξα ζητήματα που δεν αγγίζει κάποιος εύκολα και επέτρεψα σε αυτό το κύμα που φούσκωνε μέσα μου να βγει προς τα έξω. Δύσκολο μα και τόσο λυτρωτικό...

Περισσότερες πληροφορίες για την Ελεάνα Βραχάλη στο νέο της site: www.eleanavrachali.gr